Μακεδονικοί διάλεκτοι στην βόρεια Ελλάδα

29 Δεκ 2010

Σαν σήμερα...


Η σφαγή στο Γούντεντ Νι
Γνωστή και ως Μάχη στο Γούντεντ Νι (Wounded Knee). Συνέβη στις 29 Δεκεμβρίου 1890 στην τοποθεσία Γούντεντ Νι Κρικ (Wounded Knee Creek) της Νότιας Ντακότας και θεωρείται η τελευταία μεγάλη ένοπλη σύρραξη μεταξύ των Ινδιάνων και του Αμερικανικού Στρατού.
Στις αρχές του 1890 οι διακρίσεις σε βάρος των Ινδιάνων στις ΗΠΑ βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη, παρά τις αποσπασματικές προσπάθειες της κυβέρνησης να τους εντάξει στην κοινωνία. Ο μεγάλος καταυλισμός των Σιου στη Νότια Ντακότα, που καταλάμβανε σχεδόν το σύνολο της πολιτείας, διαλύθηκε προς όφελος των λευκών εποίκων και των χρυσοθήρων. Στη θέση του δημιουργήθηκαν έξι μικρότεροι. Ο ζωτικός χώρος των Ινδιάνων μειωνόταν και οι κυνηγοί Σιου αντιμετώπιζαν έλλειψη θηραμάτων σε συνδυασμό με την άγονη γη.
Τότε εμφανίσθηκε δίκην προφήτη ένας σοφός Σιου ονόματι Γουοβόκα, που υποστήριξε ότι συνάντησε τον Θεό. Αυτός του είπε ότι πρέπει να διδάξει στους ανθρώπους του την αγάπη για τον πλησίον, την ειρήνη και τη συνεργασία με τους λευκούς και τη σκληρή δουλειά. Ο Θεός του δίδαξε ένα χορό, που θα μπορούσε να φέρει ξανά τη γονιμότητα στη γη και να γεμίσει την περιοχή του με βουβάλια.
Ο Γουοβόκα άρχισε να προσελκύει μεγάλα πλήθη Ινδιάνων και από άλλες φυλές. Αυτό ανησύχησε τους λευκούς, οι οποίοι παρερμήνευσαν το νόημα των λόγων του ινδιάνου προφήτη και διαμήνυσαν στην κυβέρνηση ότι οι Σιου είναι έτοιμοι για εξέγερση. Επί τόπου έφθασαν 3.000 άνδρες του 7ου Συντάγματος Ιππικού με τέσσερα ταχυβόλα τύπου «Χότσκις» και επικεφαλής τον συνταγματάρχη Τζέιμς Φορσάιθ.

Το πρωί της 
29ης Δεκεμβρίου μια ίλη ιππικού από 500 άνδρες περικύκλωσε ένα καταυλισμό των Λακότα Σιου την ώρα που χόρευαν τον χορό του Γουοβάκα και τους ζήτησαν να παραδώσουν τα όπλα τους. Στον καταυλισμό εκείνη την ώρα βρίσκονταν 230 άνδρες και 120 γυναικόπαιδα. Οι περισσότεροι υπάκουσαν στη διαταγή, αλλά ένας Ινδιάνος με το όνομα Μαύρο Κογιότ ζήτησε χρήματα για να παραδώσει το όπλο του. Δημιουργήθηκε μια παρεξήγηση με δύο στρατιώτες, καθότι ήταν κουφός. Ήρθαν στα χέρια και το όπλο του Μαύρου Κογιότ εκπυρσοκρότησε.
Αυτό θεωρήθηκε επίθεση από τους πολυβολητές της ιλαρχίας και τα «Χότσκις» άρχισαν να «κελαηδάνε». Μέσα σε λίγα λεπτά ο καταυλισμός γέμισε από πτώματα. 146 Λακότα Σιου σκοτώθηκαν (84 άνδρες, 44 γυναίκες, 18 παιδιά) και 50 τραυματίστηκαν. Μεταξύ των νεκρών και ο αρχηγός τους, το Μεγάλο Πόδι. Το Ιππικό είχε 25 νεκρούς και 39 τραυματίες, οι περισσότεροι από φίλια πυρά.
Ο επικεφαλής της επιχείρησης συνταγματάρχης Φορσάιθ απαλλάχθηκε πάραυτα των καθηκόντων του με διαταγή του επιτελάρχη στρατηγού Νέλσον Μάιλς, που έκανε λόγο για «ηθελημένο μακελειό στο Γούντεντ Νι». Διαφορετική ήταν η άποψη των πολιτικών του προϊσταμένων, που τον απήλλαξαν από κάθε κατηγορία και τον αποκατέστησαν στη διοίκηση του 7ου Συντάγματος Ιππικού.
Η αμερικανική κοινή γνώμη πήρε το μέρος του στρατού, ενώ υποτυπώδεις ήταν οι αντιδράσεις των Ινδιάνων, εξαιτίας της αδύνατης θέσης τους και των μεταξύ τους αντιπαραθέσεων. Πολύ αργότερα, το Γούντεντ Νι έγινε σημείο αναφοράς και σύμβολο του αγώνα των Ινδιάνων για αξιοπρέπεια και δικαίωση. Μόλις μετά το 1970 άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα κριτικά κείμενα για το αιματηρό περιστατικό. Πολλοί συγγραφείς θεωρούν τη Σφαγή στο Γούντεντ Νι μία από τις πιο θλιβερές σελίδες στην ιστορία των ΗΠΑ.

8 σχόλια:

Αστερίκιος είπε...

Ο ματωμένος γάμος
Μετά το θάνατο του Μελά, το Μακεδονικό Κομιτάτο ορίζει ως νέο γενικό αρχηγό τον κρητικό ανθυπολοχαγό πεζικού Γεώργιο Κατεχάκη (Ρούβα). Ο Κατεχάκης περνάει τα σύνορα στις 20 Οκτωβρίου, επικεφαλής συμμορίας 25 αντρών, μεταξύ των οποίων βρίσκονται οι Κορεστιάνοι Δημήτρης Νταλίπης και Σίμος Στογιάννης, ο Σερραίος Δούκας Γαϊτατζής και οι Κρητικοί Παύλος Γύπαρης και Ιωσήφ Κουντουράκης.
Στις 27 Οκτωβρίου βρίσκεται κοντά στο χωριό Κοσταράντζα όπου συναντιέται με τις συμμορίες του Καούδη και του Καραλίβανου. ΄Ολοι μαζί, μετά διήμερη παραμονή, μεταβαίνουν στη Μπλάτσα [Blaca] . [1] Εκεί, οι Πύρζας και Καραλίβανος με τους άντρες τους, φεύγουν για να επιστρέψουν στην Ελλάδα, οι δε Κατεχάκης και Καούδης με τους υπόλοιπους πάνε στο Λέχοβο, όπου βρίσκονται το βράδι της 29ης Οκτωβρίου.
Στο Λέχοβο, έρχονται και τους συναντούν οι Πούλακας και Βρανάς με τους άντρες τους. ΄Ολοι μαζί τώρα φτάνουν τα 36 άτομα. Εκεί, μαθαίνουν στις 9 Νοεμβρίου, από δυο καταδότες απ’ το χωριό Ζέλενιτς [Zelenich] , [2] έναν τουρκαλβανό χωροφύλακα ονόματι Σούλιο και ένα χριστιανό ονόματι Γραμμενόπουλο, ότι την Κυριακή 13 Νοεμβρίου, ο εξαρχικός παπάς του Ζέλενιτς παντρεύει την ανιψιά του. Ο Κατεχάκης αποφασίζει, με τη σύμφωνη γνώμη όλων, να ματώσει το γάμο.
Σάββατο βράδι, έρχεται ο Σούλιος και τους οδηγεί στο χωριό του.
Το ένα μέρος του σώματος υπό τον Κατεχάκη κυκλώνει το χωριό απ’ έξω, ο δε Καούδης με τους υπόλοιπους μπαίνει μέσα, και με τις οδηγίες του Σούλιου, τοποθετεί τους άντρες γύρω απ’ τη γειτονιά που θα κτυπούσε.
Φτάνουν στο σπίτι του παπά. Εισερχόμεθα μέσα, σημειώνει ο Καραβίτης, αλλά δεν ευρίσκουμε παρά μία γρηά. ΄Ισως να είναι η παπαδιά. Με τη γρηά δεν μπορεί να συνεννοηθή κανείς. ΄Οτι και να της πουν εκείνοι που γνωρίζουν την γλώσσα της, δεν ακούν τίποτα άλλο από “νε ζναμ” (δεν γνωρίζω). [3]
Προφανώς ο γάμος γινόταν σε άλλο σπίτι. Χωρίς να βιάζονται, το ρίχνουν στο πλιάτσικο. Εγέμισε το σπίτι όλη η παρέα του Πούλακα, λέει ο Καούδης. Ανέβηκα πάνω και τί να ιδώ, μια σάλα μεγάλη και την παπαδιά να στέκει στη μέση της σάλας τρομαγμένη, να κρατεί μια λάμπα να έχουν δύο - τρία μπαούλα ανοιγμένα και σκορπισμένα ρούχα και να ψάχνουν, άλλοι τα ρούχα και άλλοι τες γωνίες για λάφυρα. [4]
Ψάχνουν στο χωριό και βρίσκουν το σπίτι του Στογιάν Γκότεφ. Εκεί γινόταν ο γάμος. Από μέσα ακουγόταν μουσική και τραγούδι. Ο Δούκας, γράφει ο Κλειδής, κτύπησε κι είπε στη γλώσσα της γυναίκας πως είναι καλεσμένος. Του άνοιξε, τη μαχαίρωσε και τους άνοιξε. Μπήκαν οχτώ και φθάσανε τη σκάλα. Τέσσερις την ανέβηκαν και στάθηκαν στην κλειστή πόρτα του σπιτιού, τέσσερις μείνανε στο πρώτο σκαλί να προσέχουν…Βγήκε και άλλη γυναίκα. Στο πρώτο σκαλί τη μαχαίρωσαν. [5]
Ανέρχομαι, διηγείται ο Καραβίτης, εις την σκάλα. Με ακολουθούν κάμποσοι, ο ένας πίσω από τον άλλο…Ανοίγω την πόρτα, είναι γεμάτη γυναίκες. Με την πρώτη ματιά διακρίνεται η νύφη από τα στολίδια του στήθους της. Κλείω την πόρτα αμέσως και γυρίζω το κλειδί. [6] Πριν κλειδώσει την πόρτα, μαχαιρώνει μια γυναίκα.
Ανοίγουν την πόρτα της κάμαρας που γίνεται το γλέντι και ανοίγουν πυρ σε κάθε κατεύθυνση. Ο Γύπαρης που παίρνει μέρος στη σφαγή, παρομοιάζει την επίθεση της συμμορίας, με την επίθεση του γερακιού σε κοπάδι πουλιών. Εδοκίμαζαν, γράφει, να φύγουν, μα παντού αντίκρυζαν τις μαύρες κάννες των ελληνικών τουφεκιών. [7]

Αστερίκιος είπε...

(2o μέρος)Χαμηλά και όσο το δυνατόν οριζοντίως, λέει ο Καραβίτης, διευθύνω το όπλο για να ευρίσκη περισσότερα κορμιά. Εις την στιγμιαία λάμψη κάθε πυροβολισμού φαίνονται τα κορμιά σαν ένα πολύποδο τέρας που ασπαίρει στο αίμα του και εκτείνει προς όλας τας διευθύνσεις χέρια ποδάρια, δίκην πλοκάμων οκταποδιού. [8]
Η ελληνική συμμορία ολοκληρώνει τη σφαγή. Από όσους ήταν εις το σπίτι μέσα κανένας δεν έμεινε γερός. Το όλον ήσαν καμμιά τριανταριά, γράφει ο Καραβίτης. [9] Ο Γύπαρης [28Грешка во цитирање: Погрешна ознака; навод без име мора да има содржина. διορθώνει τον Καραβίτη, και ανεβάζει τον αριθμό των αιματοκυλισμένων κορμιών που βρίσκονταν καταγής την ώρα που αναχωρούσε η συμμορία, σε 47. Σαράντα άντρες και τρεις γυναίκες νεκροί, είναι ο απολογισμός του Κλειδή. [10]
Καθ’ όλη τη διάρκεια του μακελειού, το οθωμανικό στρατιωτικό απόσπασμα που βρισκόταν στη Νέβεσκα, παραμένει στη θέση του αδρανές. Η κατηγορία για παθητική συνεργασία του με τους έλληνες συμμορίτες, διατυπώνεται επίσημα, από τους προξένους όλων των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων της εποχής.
Ο πρόξενος της Αυστρίας στο Μοναστήρι, γράφει χαρακτηριστικά: Από τη Νέβεσκα στο Ζέλενιτς η απόσταση είναι μισή ώρα. Υπολογίζεται ότι το γεγονός συνέβη κατά τις 9 τη νύκτα και ότι ρίχθηκαν περί τους 200 πυροβολισμοί. Στη Νέβεσκα ο στρατός και οι 10 χωροφύλακες κατ’ εντολή του Μουδίρη έμειναν αδρανείς και επισκέφτηκαν το Ζέλενιτς την επόμενη μέρα. [11]
Ο ματωμένος γάμος του Ζέλενιτς είναι η πρώτη μαζική σφαγή που πραγματοποιούν οι έλληνες μισθοφόροι στη Μακεδονία.
http://mk.wikibooks.org/wiki/%CE%9F_%CE%BC%CE%B1%CF%84%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%B3%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%82

Ανώνυμος είπε...

Ο ματωμένος γάμος και ο Σαρτζετάκης:

Στο βιβλίο μου για τον αντιμακεδονικού αγώνα, στο τέλος του κεφαλαίου «ο ματωμένος γάμος», όπου γίνεται λόγος για τη σφαγή στο Ζέλενιτς, γράφω: «Κατά παραξενιά της ιστορίας, ο γαμπρός ονόματι Γκότης, βρέθηκε πίσω απ’ την πόρτα και γλίτωσε. Το ζευγάρι γέννησε ένα κορίτσι. Όταν μεγάλωσε, ένας κρητικός χωροφύλακας που υπηρετούσε στο Ζέλενιτς, το πήρε με το ζόρι, για γυναίκα του. Ο γιος τους, βγήκε βαμμένος αντιμακεδόνας και άρρωστος εθνικιστής. Ο λόγος, για τον πρώην πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη» [Λιθοξόου, 112] •?Ο Χρήστος Σαρτζετάκης απάντησε με επιστολή του (της 28ης Ιανουαρίου 1998) προς την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ της Φλώρινας, σημειώνοντας πως το σχετικό απόσπασμα είναι «ψευδέστατο και ολοκληρωτικά χαλκευμένο». Υποστήριξε πως «για να λέγονται τέτοια ψεύδη, χρειάζονται προσόντα μεγαλοαπατεώνων και αδίστακτων πλαστογράφων, που βεβαίως τα διαθέτουν πληθωρικά οι σκοπιανοί προπαγανδιστές και οι εδώ θλιβεροί υπηρέτες τους». Θεώρησε δε πως το σχετικό απόσπασμα «κατασπιλώνει τη μνήμη της μητέρας του» γιατί και από την πλευρά της εκείνος κατάγεται «από γνησίως ελληνική οικογένεια, με εθνική μάλιστα δράση».?Μετά τους εις βάρος μου προαναφερόμενους χαρακτηρισμούς (καθώς και άλλους παρόμοιους), ο φανερά ταραγμένος τέως πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας έρχεται στην ουσία του πράγματος και επιχειρεί να αναιρέσει το, όπως το ονομάζει «κατάπτυστο παραμύθι μου», υποστηρίζοντας πως: α) Ο πατέρας της μητέρας του λεγόταν Χρήστος Γώγος, και όχι Γκότης όπως αναφέρεται στο κείμενο μου το όνομα του γαμπρού. Ο Χρήστος Γώγος, που πιθανόν να είχε καταγωγή από το Μοναστήρι (: Μπίτολα), είχε και ένα αδελφό ονόματι Δημήτρη ? β) Η μητέρα της μητέρας του, ονόματι Σουλτάνα, ήταν εγγονή του «μακεδονομάχου» Κοσμά Γραμμενόπουλου ??γ) Η επίθεση του ελληνικού σώματος στο Ζέλενιτς έγινε για να εξοντώσει εγκληματίες κομιτατζήδες που βρίσκονταν καλεσμένοι στο γάμο, ο δε πρόγονός του Κοσμάς Γραμμενόπουλος δεν ήταν καταδότης, όπως γράφω, αλλά «σύνδεσμος - οδηγός των ελληνικών ομάδων» ? δ) Η μητέρα του, που δεν ήταν μοναχοπαίδι, γεννήθηκε σύμφωνα με τα στοιχεία της ταυτότητάς της το 1900, τέσσερα δηλαδή χρόνια πριν το γάμο ? ε) Ο κρητικός πατέρας του, ήταν ενωμοτάρχης και όχι χωροφύλακας, και δεν πήρε τη μητέρα του με το ζόρι. •?Πριν δούμε σημείο-σημείο την αναιρετική επιστολή του, πρέπει να κάνω εδώ μία διευκρίνιση. Η πληροφορία για τη σχέση της μητέρας του Σαρτζετάκη με το ματωμένο γάμο στο Ζέλενιτς, βρίσκεται για πρώτη φορά στο βιβλίο του Κώστα Κλειδή «Με τη λάμψη στα μάτια», που εκδόθηκε το 1984. Εκεί ο Κώστας Κλειδής, εγγονός του «μακεδονομάχου» Στυλιανού Κλειδή, παραθέτει τη μαρτυρία του κατοίκου του Ζέλενιτς Δημήτρη Γώγου. Διηγείται λοιπόν ο Γώγος: «Όταν μεγαλώσαμε, λέμε να πάψει το μίσος. Πως; παντρευτήκαμε και με το καλό ή με το ζόρι γίναμε ένα, κάναμε παιδιά κι εγγόνια, τα καταφέραμε. Πέρασαν χρόνια όμως. Εδώ υπηρετούσε ένας της χωροφυλακής. Ήξερε από βεντέτες. Χανιώτης. Λέει, εγώ θα πάρω μια από εδώ να σταματήσει το μίσος. Την πήρε με το μπιστόλι του. Σηκώθηκε το μισό χωριό. Οι Κρητικοί μας σφάξανε λέγανε, μας παίρνουν τώρα και τις γυναίκες; αυτή όμως τον αγάπησε. Βγάλανε γιο αρεοπαγίτη. Νομίζω διαλέξαμε σωστά» [Κλειδής, 165-166]. Ο Γώγος αναφέρεται σε πατέρα και γιο Σαρτζετάκη, χωρίς να αναφέρει το επώνυμο. Δέκα χρόνια όμως αργότερα, ο Γιώργος Πετσίβας στην έκδοση των απομνημονευμάτων του Γιάννη Καραβίτη, αναπαράγει (από το έργο του Κλειδή) τα λόγια του Γώγου και σημειώνει εντός αγκύλης δίπλα στη λέξη «αρεοπαγίτη» το όνομα: Χρήστος Σαρτζετάκης [Καραβίτης, 161]. Η σχέση λοιπόν της μητέρας του τέως προέδρου με τα γεγονότα στο Ζέλενιτς έχει καταγραφεί από συγγραφείς αναμφισβήτητα ελληνικών εθνικών φρονημάτων. Αλήθεια βέβαια είναι, ότι από το απόσπασμα του Κλειδή δεν προκύπτει ότι από το ζευγάρι που παντρεύτηκε σε εκείνο το γάμο γεννήθηκε η μητέρα του Σαρτζετάκη.
Αυτό το υποστήριξα εγώ. Η σχετική πληροφορία μου δόθηκε προφορικά, από διανοούμενο που είχε μελετήσει ιδιαίτερα σοβαρά το ζήτημα και εγώ την

Ανώνυμος είπε...

ανέδειξα. Υπάρχει περίπτωση λάθους; Για να το λέει ο ίδιος, δεν έχω λόγο να επιμένω, αλλά ας ξαναδούμε το θέμα, σε σχέση με όσο γράφει ο Σαρτζετάκης • Στον Κλειδή, που αρκετές φορές γράφει - λογοτεχνική αδεία - δυσνόητα, υπάρχει μία ακόμα σημαντική είδηση: «Στον κλήρο του Δημήτρη Γώγου είχε τύχει της νύφης η μικρή αδελφή. 13.11.1904 η Αννέτα ήταν τριών χρονών» [Κλειδής, 167]. Το οποίο μεθερμηνευόμενο σημαίνει ότι ο Δημήτρης Γώγος παντρεύτηκε την Αννέτα, τη μικρή αδελφή της νύφης του ματωμένου γάμου (που πραγματοποιήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1904) και η Αννέτα ήταν κατά τη σφαγή τριών χρονών. Την αδελφή της Αννέτας την παντρεύτηκε ο Γκότης (όνομα εξελληνισμένο ως προς την κατάληξη), που ήταν ο δεκαεννιάχρονος τότε , γιος του μακεδόνα προύχοντα [, 193]. Η νύφη ήταν κόρη του αδελφού του , ενός από τους τέσσερις εξαρχικούς παπάδες του χωριού [Καραβαγγέλης, 20]. Το επώνυμό της δεν υπάρχει στις γραπτές πηγές. Οι Γραμμενόπουλοι ήταν το μόνο πατριαρχικό σόι του χωριού. Ο Κοσμάς Γραμμενόπουλος, ο ένας πρόγονος του Σαρτζετάκη στο χωριό, ήταν αυτός που ειδοποίησε, σύμφωνα με τον Θύμιο Καούδη, για την πραγματοποίηση του γάμου της κόρης του αδελφού του εξαρχικού παπά και ζήτησε την επίθεση του ελληνικού σώματος: «ο Γραμμενόπουλος μου λέει ότι την Κυριακήν θα γίνεται γάμος στο Ζελενίτσι» [Καούδης, 85]. Μετά τη σφαγή φυλακίστηκε για τη συμμετοχή του στην επίθεση, μέχρι τα τέλη Ιουλίου 1905, μαζί με άλλους πέντε Γραμμενόπουλος και το μισθοφόρο της ελληνικής οργάνωσης τουρκαλβανό Σούλιο ή Σουλεϊμάν [Βάρδας Α, 185].

Ο Δημήτρης Γώγος που παντρεύτηκε την Αννέτα, τη μικρή κόρη του εξαρχικού παπά, πρέπει να είναι ξάδελφος της μητέρας του Σαρτζετάκη και θείος του τελευταίου • Για την αποκατάσταση λοιπόν της αλήθειας, φτάνουμε στα εξής συμπεράσματα: Πρώτον και σημαντικό, η μητρική γλώσσα της μητέρας του πρώην προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν ήταν η ελληνική αλλά η μακεδονική ή η κατά τα λεγόμενα του ιδίου «ψευτομακεδονική». Δεύτερον, ο ένας παππούς του τέως προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο Κοσμάς Γραμμενόπουλος, ήταν πληροφοριοδότης των ελληνικών μισθοφορικών ομάδων. Ο άλλος δε παππούς, ο Χρήστος Γώγος, ήταν θείος του Δημήτρη Γώγου που παντρεύτηκε την μικρή κόρη του εξαρχικού παπά, τη μάνα της οποίας σφάξανε σε εκείνη την επίθεση οι Έλληνες [Κλειδής 162-163]. Τρίτον, δεχόμαστε ως γεγονός (πλην όμως για μας αδιάφορο) ότι ο κρητικός πατέρας Σαρτζετάκης ήταν γαλονάς νωματάρχης και όχι απλός χωροφύλακας όταν παντρεύτηκε • Κλείνω δε αυτό το κεφάλαιο για το ματωμένο γάμο, αντιγράφοντας τα λόγια του συγγενή του Δημήτρη Γώγου προς τον Κώστα Κλειδή: «Και χίλιοι χωροφύλακες να ’ρθουν αυτό θα φωνάζω. Αθώοι (τα θύματα). Γράψ’ το. Είσαι έγγονας φονιά. Δεν έφταιγε αλλά σκότωσε. Δούκας, Καλογεράκης, Καραβίτης κι ο Κλειδής. Φονιάδες. Θυμάμαι τα ονόματα όσο θα ζω» [Κλειδής, 166].

bb είπε...

Ανώνυμε, ευχαριστούμε για τις σημαντικές πληροφορίες σχετικά με το ματωμένο γάμο.
Εάν οι Έλληνες δεν μάθουν και δεν παραδεχτούν τα εγκλήματα τους κατά των Μακεδόνων η όποιον άλλων εθνικών ομάδων που ζει η ζούσε στην Ελλάδα, δεν δικαιούνται να καταγγέλλουν τις σφαγές και γενοκτονίες που διέπραξαν άλλοι λαοί με το ύφος του αθώου που καταδικάζει τους άλλους ως βάρβαρους.

Ανώνυμος είπε...

μπέλο, καλύτερα να αναφέρεσαι σε εθνικιστές ελληνόφωνους...
γιατί έλληνες πολιτιστικό/εθνοτικά δεν υπάρχουν...
κατά τα άλλα πολύ σωστά αναφέρεις ότι δεν μιλούν για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου...

Kearamitzis είπε...

Οι Ελληνες δεν υπέστησαν καμία γενοκτονία. Ακόμα και ο διωγμός των Ποντίων-Λαζών που οι έλληνες εθνικιστές παλεύουν να αναγάγουν σε γενοκτονια, δεν είχε σκοπό την εξόντωση τους αλλα την απομακρυνση τους από την Τουρκία.
Αντίθετα οι Ελληνες είναι υπεύθυνοι για μυριες όσες σφαγες: Ζέλενιτς, Ζαγοριτσανη, Κιλκίς, Φλωρινα, Αϊδίνι, Τσάμηδες και ο καταλογος δεν εχει τέλος. Και οι δολοφόνοι έχουν το θράσσος να κατηγορούν τα θυματα τους...

bb είπε...

Και η σφαγή στην Τριπολιτσά.....
Όσοι λαοί διέπραξαν σφαγές και γενοκτονίες, οφείλουν να τις αναγνωρίσουν και να αποκαταστήσουν, όσο γίνεται, τα θύματα τους, έστω και ηθικά. Οι Αμερικανοί το κάνουν, για τους αυτόχθονες Αμερικανούς, οι Γερμανοί το έκαναν για τους Εβραίους. Οι Έλληνες δυστυχώς, όχι μόνο δεν το έχουν κάνει αλλά ακόμα και σήμερα είναι πεπεισμένοι ότι οι πρόγονοι τους έπραξαν το σωστό με τις σφαγές αμάχων!!!