Μακεδονικοί διάλεκτοι στην βόρεια Ελλάδα

30 Ιαν 2011

Ηνωμένες Πολιτείες της Ιταλίας

Στη γενική πολιτική και οικονομική αποσύνθεση, έχει εξαφανιστεί από την ημερήσια διάταξη η 150η επέτειο της ενοποίησης της Ιταλίας, το 2011. Κανείς δεν μιλάει πια γι 'αυτό, φαίνεται σαν μια εκδήλωση του περασμένου έτους, σαν το παλιό περιοδικό ξεχασμένο στον κουρέα. Η επέτειος δεν γιορτάστηκε ακόμα, αλλά φαίνεται ήδη σαν προπερασμένη. Μπορεί τα θεσμικά όργανα να ντρέπονται και να ελπίζουν ότι η γέννηση του ενοποιημένου κράτους θα περάσει σιωπηλά, θα γλιστρήσει εκτός ημερολόγιου. Οι Ιταλοί, όταν αναλογίζονται τα θεσμικά όργανα έχουν μια τάση για έμετο και ανεξέλεγκτη επιθυμία να μεταναστεύσουν. Βλέποντας αυτά να ταυτίζονται με την Ιταλία, είναι μια πρόκληση, μια παρότρυνση σε απόσχιση.
Το 2011 είναι μάλλον μια ευκαιρία, μια μοναδική ευκαιρία να φτιάξουμε την Ιστορία της Ιταλίας, όχι αυτήν με το τρίο Cavour-Garibaldi-Vittorio Emanuele II, με τον εφεδρικό τροχό του Mazzini και τα ψεύτικα δημοψηφίσματα που νομιμοποίησαν τον οίκο των Savoia, αλλά την Ιστορία με τις σφαγές στο Νότο, τις κατοχές στον Βορρά, τα κανόνια των κυβερνώντων κατά άοπλων αγροτών που διαμαρτύρονταν για τον φόρο επί των αλέσεων, η αναγκαστική μετανάστευση εκατομμυρίων Βενετών και Νότιο-Ιταλών στην Αμερική, η μόνη δυνατότητα που τους είχε απομείνει για να αποφύγουν την πείνα. Το έτος 2011 θα μπορούσε να είναι αφιερωμένο στην ιστορία των Ιταλικών λαών που προσάρτησαν οι Σαβοΐα, στην λεηλασία των Ταμείων στα κατεχόμενα κρατίδια, από το βασίλειο των Βουρβόνων μέχρι το παπικό κράτος. Κεφάλαια που ήταν αναγκαία στο Βασίλειο της Σαρδηνίας, που ήταν στην κυριολεξία “χωρίς βρακι στο κώλο”, για να μην κηρύξει πτώχευση, στις εκατοντάδες χιλιάδες των πατριωτών που ονομάστηκαν "ληστές" και τουφεκίσθηκαν από τον Cialdini, με τα κομμένα κεφάλια τους που φωτογραφίζονταν και εμφανίζονταν στις εφημερίδες της εποχής. Ακόμη και η Σοβιετική Ένωση την εποχή του Χρουστσόφ ήταν σε θέση να αμφισβητήσει τα ψεύδη του σταλινισμού, στην Ιταλία ακόμα ονειρευόμαστε στην ιδέα του Risorgimento (κίνημα Επανίδρυσης του Ιταλικού Κράτους, του 19ου αιώνα) και τις κραυγές του πόνου που ελάμβανε ο Vittorio Emanuele II. Οι μαφίες είναι αποτέλεσμα της κατοχής του Νότου, και ήταν στην αρχή ένα φυσιολογικό φαινόμενο, αλλά με τους Savoia είχαν γίνει ένα εργαλείο για τη διαχείριση της εξουσίας. Ο Garibaldi είπε: "Εδω θα φτιάξουμε την Ιταλία ή θα πεθάνουμε", αλλά για να φτιάξουμε πραγματικά την Ιταλία θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τις ρίζες της, οπότε «Εδώ θα χαλάσουμε την Ιταλία ή θα πεθάνουμε."
Οι πλατείες της Ιταλίας είναι γεμάτες με αναμνηστικές πλάκες για τους τρεις πολέμους της Ανεξαρτησίας, για τους παγκόσμιους πολέμους, συμπεριλαμβανομένων μερικών από αυτών της αποικιοκρατίας, και του Εμφυλίου 1945/46. Για 150 χρόνια ήμασταν σε πόλεμο, ακόμα και με τους εαυτούς μας, για να εδραιώσουμε μια ταυτότητα που δεν έχουμε. Είμαστε σαν το Neverland του Peter Pan: "Και να σκεφτεί κανείς, ότι η τρέλα / είναι παραμύθι, είναι μόνο φαντασία / και όποιος είναι σοφός, όποιος είναι ώριμος γνωρίζει / δεν μπορεί να υπάρχει στην πραγματικότητα», ένα Κράτος που δεν υπάρχει, που το βλέπουν ως παχνί ή το διατηρούν σε απόσταση με καχυποψία. Γεωγραφική έκφραση που φιλοξενεί τις τρεις πιο ισχυρές εγκληματικές οργανώσεις του πλανήτη, αδιάφορη για σαράντα χρόνια μακελειού, στην οποία το κράτος ήταν συνένοχος ή απών, με τις εκατοντάδες των θανάτων μεταξύ των δικαστών, των δημοσιογράφων, των πολιτικών και των διαχειριστών του δημοσίου. Ένας τόπος που καταρρέει, όπου πολλές Περιφέρειες προσβλέπουνε σε ένα απελευθερωτικό "Τους ζυγούς λύσατε" ώστε να επιστρέψουν στην ύπαρξη της Δημοκρατίας της Βενετίας, με τα χιλιάδες χρόνια ιστορίας της, της Δημοκρατίας της Γένοβας, στο Κράτος των δύο Σικελιών, που υπήρξε νόμιμο κράτος και καταλείφθηκε με τα όπλα, ή στην προσαρτήσει στην Γαλλία της Κοιλάδας της Αόστα ή του Νοτίου Τιρόλο στην Αυστρία. Δεν είναι υποθέσεις, αλλά η σκληρή πραγματικότητα. Είναι αναγκαίο να αναθεωρηθεί το παρελθόν μας και να ξεχάσουμε το «ένδοξο» Risorgimento, να μείνουμε μαζί σε μια ομοσπονδία Κρατών, παρόμοια με εκείνα που υπήρχαν προ Ενώσεως, το καθένα με τη δική του ιστορία και την αυτονομία του.
Beppe Grillo blog

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η ώρα της αλήθειας για τα Ελληνοτουρκικά

Η Αθήνα πρέπει να διαμηνύσει στην Αγκυρα ότι οι διερευνητικές έχουν καταληκτική ημερομηνία είτε με συμφωνημένη λύση είτε με την παραπομπή της διαφοράς στη Χάγη για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας «E» 29/1


Νέο σκηνικό διαμορφώνει στα ελληνοτουρκικά η πιεστική επιβολή στην ατζέντα, με τη σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, του μείζονος ζητήματος της άσκησης εκ μέρους της χώρας μας των κυριαρχικών δικαιωμάτων που της αναγνωρίζει το Δίκαιο της Θάλασσας και το εθιμικό πλέον διεθνές δίκαιο.

Η Αθήνα δεν μπορεί να αποδέχεται πλέον την παρελκυστική τακτική της τουρκικής πλευράς στις διερευνητικές επαφές, καθώς η διαδικασία αυτή δεν μπορεί να εκτείνεται στο διηνεκές και να μην έχει καταληκτικό σταθμό - χρονικό και ουσιαστικό. Είτε με τη συμφωνημένη λύση είτε με την παραπομπή της διαφοράς στη Χάγη για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με τρόπο που να κλείνει οριστικά τον δρόμο για νέες αμφισβητήσεις και διεκδικήσεις.

Δέσμευση Ερντογάν
Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και πρόσφατα δήλωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, θεωρεί ως κομβικό σημείο τις εκλογές του Ιουνίου στην Τουρκία. Ο τρόπος με τον οποίο επιμένουν σε αυτό το χρονοδιάγραμμα τόσο ο κ. Παπανδρέου όσο και ο κ. Δρούτσας δημιουργεί την εντύπωση ότι ο ίδιος ο κ. Ερντογάν έχει δεσμευθεί ότι θα κινηθεί αμέσως μετά, εφόσον επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για ευρεία νίκη του κόμματός του, που θα σταθεροποιήσει την κυριαρχία του στο πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας.

Εάν όμως μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα δεν υπάρξει πρόοδος, η Αθήνα θα πρέπει να έχει επεξεργασθεί και να θέσει σε εφαρμογή εναλλακτικό σχέδιο, καθώς η ατέρμονη διαδικασία των διερευνητικών θα εξυπηρετεί απλώς και μόνο τα τουρκικά συμφέροντα, εμποδίζοντας τη χώρα μας να ασκήσει κρίσιμα κυριαρχικά δικαιώματα, όπως η επέκταση των χωρικών υδάτων της σε περιοχές που δεν απαιτείται οριοθέτησή τους με την Τουρκία και η κήρυξη και οριοθέτηση της ΑΟΖ.

Οι διερευνητικές όμως για να καταλήξουν στην παραπομπή στη Χάγη απαιτούν τη σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας. Και όχι μόνον αυτό. Το Συνυποσχετικό πρέπει να πληροί τουλάχιστον δυο προϋποθέσεις: ότι υπάρχει σταθερό και αναγνωρισμένο εδαφικό καθεστώς μεταξύ των δυο χωρών και ότι υπάρχει ένα μίνιμουμ συμφωνίας για την επίλυση της διαφοράς με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας. Χωρίς αυτές τις ελάχιστες προϋποθέσεις η συνυπογραφή του Συνυποσχετικού θα συνιστά μείζων διαπραγματευτική υποχώρηση.

Ανώνυμος είπε...

Η πολιτική δραστηριοποίηση Μίκη Θεοδωράκη και Βασιλείου Μαρκεζίνη


Ο Σπίθας και το Παιδί Φάντασμα την εποχή του Μνημονίου


του ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΑ


Μέχρι πρόσφατα γνωρίζαμε ότι ο Μίκης Θεοδωράκης είχε στενή σχέση με έναν μόνο «σερ», τον χαρισματικό «σερ Μπιθί» του λαϊκού πενταγράμμου, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Εδώ και μήνες παρατηρούμε τη σύγκλιση του παλαίμαχου μουσικού με έναν πραγματικό «σερ», έναν Ελληνα δηλαδή που έχει λάβει τον τίτλο αυτό για τις υπηρεσίες του προς τη βασίλισσα Ελισάβετ, τον Βασίλειο Μαρκεζίνη.

Και αν ο Θεοδωράκης δεν έλειψε ποτέ από την ελληνική πολιτική επικαιρότητα τα τελευταία 50 χρόνια, ο Μαρκεζίνης κάνει σήμερα τα πρώτα του βήματα, αλλά με ρυθμούς καταιγιστικούς. Αν δεν υπήρχε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη που με τις παντοειδείς κοινωνικές δραστηριότητές της μονοπωλεί σχεδόν καθημερινά το τελευταίο δεκάλεπτο των ειδήσεων στα μεγάλα κανάλια, ασφαλώς πρωταγωνιστής στο ίδιο τηλεοπτικό χρόνο θα αναδεικνυόταν ο Βασίλειος Μαρκεζίνης. Ο κ. Μαρκεζίνης δεν είναι βέβαια τυχαίος άνθρωπος. Νομικός και ακαδημαϊκός με αναγνωρισμένη ευρυμάθεια και διεθνή καριέρα, αποφάσισε σχετικά πρόσφατα να στρέψει το ενδιαφέρον του στην πολιτική ζωή της Ελλάδας και με συνεχείς παρεμβάσεις (βιβλία και συνεντεύξεις) να προτείνει λύσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Το εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι όλο το φάσμα των μέσων ενημέρωσης δείχνει ενδιαφέρον για τις προτάσεις του (Mega, Star, ANT1, Βήμα, Εθνος, Ελεύθερος Τύπος, Ελευθεροτυπία, Παρόν, κλπ), όσο κι αν από πρώτη ματιά οι σκέψεις του αποκλίνουν από την πολιτική γραμμή που υποστηρίζει το καθένα απ’ αυτά.

Από την άλλη πλευρά ο Θεοδωράκης εξακολουθεί να απολαμβάνει το δημόσιο θαυμασμό και την τηλεοπτική προβολή για το τεράστιο καλλιτεχνικό του έργο, αλλά τα κανάλια δεν έδωσαν ανάλογη προσοχή στην εξαγγελία του πολιτικού του κινήματος («Σπίθα», Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών). Βέβαια ο Θεοδωράκης δεν έχει λόγους να απογοητεύεται. Την τρίωρη σχεδόν ιδρυτική του Διακήρυξη για τη Σπίθα φιλοξένησε σε δώδεκα σελίδες η Ελευθεροτυπία (4.12.2010), ενώ και την πιο πρόσφατη ομιλία του αναπαρήγαγε σε δυο σελίδες μεγάλου σχήματος η Ελεύθερη Ωρα (19.1.2011).