Μνημειώδη γαϊδουριά!

Το άγαλμα με το γαϊδούρι και την κατσίκα μεταφέρθηκε σε κεντρικότατο σημείο της Έδεσσας (στο πάρκο κοντά στο γήπεδο). Με αυτόν τον τρόπο, η δημοτική αρχή θέλει να τιμήσει ακόμα περισσότερο εμάς τους Μακεδόνες Εδεσσαίους, με το μοναδικό μνημείο στην πόλη, αφιερωμένο σε εμάς.

Πρόταση για τους Μακεδόνες Εδεσσαίους δημότες: να ζητήσουμε από το Δήμο Έδεσσας να μεταφέρει το γαϊδούρι με την κατσίκα και τον αγρότη του Λόγγου στην αυλή του σπιτιού του εμπνευστή αυτού του έργου και στην θέση του να στήσουμε προτομή του Κρστε Μισίρκοφ.

(Βλέπε ψηφοφορία στην στήλη, δίπλα!)

Τρελλάς, η χώρα του παραλόγου (και του υπαρκτού φασισμού)

Παρακολουθούμε, έκπληκτοι, οι Μακεδόνες τις «δηλώσεις» των πολιτευτών του νομού Φλώρινας που έσπευσαν να πάρουν θέση μετά από πρόκληση γνωστού για τις εθνικιστικές του θέσεις blog, κατά των δηλώσεων του Προέδρου της Μελίτης Πάντε Ασλάκοφ, σε γνωστή εφημερίδα της Δημ. της Μακεδονίας.
Είναι τουλάχιστον θλιβερή η προσπάθεια των συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων να αποδείξουν ότι είναι όλοι τους σωστοί πατριώτες και ουδεμία σχέση θέλουν να έχουν με άτομα που ευθαρσώς δηλώνουν δημόσια μη ελληνική καταγωγή, ενώ είναι πολίτες του ελληνικού κράτους!

Μεγάλο αμάρτημα, κατά την άποψη τους, και τρομερή προδοσία, να μην δηλώνεις Έλληνας από αρχαιοτάτων χρόνων, ενώ ζεις σε ελληνικό έδαφος! Τι σημασία έχει εάν έχεις εκλεγεί με δημοκρατικότατες διαδικασίες και έχεις δικαίωμα σαν πολίτης να εκφράζεις ελεύθερα τις απόψεις σου για όποιο θέμα επιθυμείς. Δεν έχει καμία σημασία γι αυτούς τους πολιτευτές εάν, σαν άνδρας, έχεις υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό, εάν πληρώνεις τους φόρους στο ελληνικό κράτος, εάν ψηφίζεις έλληνες πολιτευτές. Δεν μπορείς να δηλώνεις κάτι άλλο εκτός από Έλληνας «το γένος»!

Και γιατί οι ενστάσεις αυτές για τις δηλώσεις του Πάντε Ασλάκοβ περί Αλβανών και Τούρκων κατοίκων στην Οφτσάρανι/Μελίτη? Από πότε είναι προσβλητικός ο ορος Αλβανός η Τούρκος; Η μόνη ένσταση που θα μπορούσε να υπάρχει στις δηλώσεις του Πάντε είναι ότι ουδείς στην Μελίτη αυτοπροσδιορίζεται ως Αλβανός η Τούρκος.

Δηλαδή ο ορος «σκοπιανοί», που επίσημα χρησιμοποιείται εδω και χρόνια για το γειτονικό λαό, είναι σωστός και δεν σηκώνει ενστάσεις η διαμαρτυρίες αλλά εάν κάποιος χαρακτηρίσει Έλληνες πολίτες ως Τούρκους η Αλβανούς, αυτό θεωρείται φοβερά προσβλητικό και πρέπει να παραιτηθεί από το αξίωμα του, που έχει λογω νόμιμης εκλογής του; Φανταστείτε τι θα γινόταν εάν ο Πάντε Ασλάκοβ ήταν διορισμένος!

Το γεγονός ότι ο κ. Λιάνης δεν έπεσε στην παγίδα του blog και δεν έκανε «δήλωση» (μέχρι στιγμής), δεν τον απαλλάσσει απο τις ευθύνες του, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις η σιωπή δεν είναι χρυσός. Θα πρέπει και εκείνος να πάρει μια θέση στο θέμα αυτό.

Οι ίδιοι αυτοί πολιτευτές δεν εξέφρασαν καμία δυσφορία, με δηλώσεις τους, εναντίον των Χρυσαυγιτών που παρέλασαν στην πόλη της Φλώρινας μόλις πριν λίγες μέρες και φώναζαν δυνατά απαράδεκτα και παράνομα συνθήματα, εναντίον Τούρκων και Μακεδόνων.

Αλλά έτσι είναι, αγαπητοί Μακεδόνες, στην Ελλάδα. Καλύτερα να σε πουν φασίστα-ναζί παρά «σκοπιανό».

Περισσότερα εδώ

SPARTIATIKES MORES-PYRRIXIOS

Δεν έχω λόγια..... 

Σχόλιο: SPARTIATIKES MORES KAI KASSIDES

Ημισκουμπρια-Δημοσιο for ever

Oftsarani 2011 ajdonia

Μπράβο, πολύ ωραίο γλέντι στο Οφτσαρανι! Επιτέλους, τα πανηγύρια και οι μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις των Μακεδόνων πρέπει να παύσουν να αποτελούν πολιτική αρένα, και να «καπελώνονται» πότε απο τα ελληνικά κόμματα, μέσω των τοπικών πολιτιστικών συλλόγων και πότε απο το κόμμα των «εθνικά Μακεδόνων». Ας αφήσουν επιτέλους τους Μακεδόνες να γλεντούν όπως, όποτε και όπου θέλουν!

“ΕΝΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΟΥ 16ΟΥ ΑΙΩΝΑ”

(Έκδοση του Ινστιτούτου Σλαβικών Μελετών του Παρισιού, 1958
Επιμέλεια έκδοσης: Τζίρο Τζιαννέλλι, καθηγητής του πανεπιστημίου της Ρώμης, σε συνεργασία με τον Αντρέ Βαγιάν, καθηγητή του κολεγίου της Γαλλίας και της σχολής Ανώτατων Σπουδών).


Έλα μόγια παριγκόριε,

ντα τε τσέλβαμ βούστατα

κακ οβόστιε με μυρίσετ,

στο-το ρόντι κρούσατα

τάκο τι βίσνεγκο Μπόγκα,

νε μι βέζμι ντούσατα.

στο σι λέπα…

Έλα παρηγοριά μου,

να σου φιλήσω το στόμα

που ’χει τη μυρωδιά του φρούτου,

που γεννά η αχλαδιά.

Μα το Θεό τον παντοκράτορα

μη μου παίρνεις την ψυχή

έτσι όμορφη που είσαι…



Το παραπάνω τραγουδάκι, δεν είναι καταγεγραμμένο σε κανένα δίσκο, δεν ακούγεται πια σε κανένα πανηγύρι, δεν είναι καταχωρημένο σε καμία συλλογή Μακεδονικών Δημοτικών τραγουδιών. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, είναι καταγραμμένο στο περιθώριο των σελίδων ενός χειρόγραφου του 16ου αιώνα, δίπλα στο κείμενο δύο κωμωδιών του Αριστοφάνη, του χειρόγραφου C 152 της Κεντρικής Βιβλιοθήκης του Αγίου Πέτρου της Ρώμης, που περιλαμβάνει 22 + 222 σελίδες. Στη ράχη του χειρόγραφου αναγράφονται με χρυσά γράμματα τα εξής περιεχόμενα: MISCELLANEA/ARISTOPHANIS/COMOEDIAE/HESIODI/THEOGONIA/GENNADII SCHOLARII/DE FIDE CHRISTIANOR./AD TURCAS.

Το εν λόγω χειρόγραφο, δωρήθηκε μαζί με άλλα έξι, στη βασιλική του Αγίου Πέτρου, από έναν υψηλό αξιωματούχο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, το Συλβέστρο, Μέγα Πρωτοσύγγελο του Πατριαρχικού Θρόνου των Ιεροσολύμων. Κάθε ένας από τους επτά τόμους φέρει στην τελευταία του σελίδα την ίδια πανομοιότυπη αφιέρωση:

“το παρόν βυβλίον, αφιερώνω εγώ. ο ελάχιστος. Συλβέστρος. μέγας πρωτοσύγγελος των Ιεροσολύμων. εις την Αγίαν Ρώμα. εις το άγιον Πέτρον. και ει τις. το κρατίσει και ειερώσιλος γένι δια τούτο. υ κόφσι το φίλο τούτο. δόσι λόγον, τον δίκεον κρητίν. εν τη ημέρα τη φωβερά. και τον άγιον Πέτρον. και τον Σαντίσυμον. έχι αυτούς. αντιμαχόμενους του περί της ιερωσιλείας του. οικία μου βουλή και γνώμη. εχάρισα τούτο. εις τον άγιον Πέτρον. εις δόξαν Πατρός, και Υιού, και Αγίου Πνεύματος: αχκ΄, ζρκζ΄”.

[(αχκ΄: 1620, ζρκζ΄: έτος 7127 από κτίσεως κόσμου. Κρατήθηκε η ορθογραφία του κειμένου, και όπως αντιλαμβάνεστε ο μέγας Πρωτοσύγγελος δεν ήταν και τόσο ορθογράφος.)]


Ακολουθεί η υπογραφή: “ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ ΜΕΓΑΣ ΠΡΩΤΟΣΥΓΓΕΛΟΣ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, ΣΤΕΛΙΑΝΟΣ Ο ΑΝΑΓΟΡΕΥΘΕΙΣ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗΣ ΔΟΥΛΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ”. Απ’ ό,τι φαίνεται ο ορθόδοξος πρωτοσύγγελος Στυλιανός αποφάσισε ένα ωραίο πρωινό (του 1620;) να γίνει ρωμαιοκαθολικός. Ταξίδεψε λοιπόν στην Ρώμη, βαφτίστηκε Συλβέστρος, και θεώρησε καλό να δωρήσει στο Βατικανό επτά πολύτιμα χειρόγραφα της Ανατολικής Εκκλησίας. Όμως πώς βρέθηκαν στα χέρια του; Μα είναι απλό, τα βούτηξε.

Όσον αφορά τα έξι άλλα χειρόγραφα, τα έκλεψε από τις βιβλιοθήκες του Πανάγιου Τάφου, όσον αφορά όμως το χειρόγραφο C 152 αυτό το έκλεψε (ή το αγόρασε) από αλλού… Ο ίδιος τουλάχιστον στη σελ. 213 δηλώνει: “οι παρόντες λόγοι και κανόνες ηγοράσθησαν δια τον Άγιον Τάφον, παρά του οσιωτάτου εν ιερομονάρχοις κυρ-Συλβέστρου και πρωτοσύγγελου των Ιεροσολύμων, εν έτει 1620 μηνί Ιουλίω. 11η”. Στην ίδια όμως σελίδα διαβάζουμε: “εγράφη παρ’ εμού του αμαρτωλού και ελαχίστου των ιερέων Γγίνου, και οικονόμου της αγιωτάτης αρχιεπισκοπής Πωγωϊαννής και οι αναγιγνώσκοντες εύχεσθαί μοι δια τον Κύριον”. Επίσης στη σελ. 191 “τέλος και τω Θεώ δόξα, 1620, μηνί Ιουνίω, 14η, +Γγίνος, ιερεύς και οικονόμος Πωγωϊαννής”.

Να λοιπόν, πώς ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας αυτής: Ο Στυλιανός-Συλβέστρος ξεκινάει το ταξίδι του για τη Ρώμη από τα Ιεροσόλυμα τον χειμώνα του 1620. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς φθάνει στο μοναστήρι της Πωγωνιανής, στην Ήπειρο. Εκεί ανακαλύπτει το πολύτιμο χειρόγραφο C152. Παρατηρεί το κείμενο των δύο κωμωδιών του Αριστοφάνη, καθώς και τη Θεογονία του Ησίοδου και αντιλαμβάνεται αμέσως την ανεκτίμητη αξία του. Προκειμένου να διασκεδάσει τις τυχόν υποψίες του αλβανού ιερέα (Γγίνος: προέρχεται από το αλβανικό Gjin: Γιάννης) τον πείθει να αντιγράψει στις πίσω λευκές σελίδες ένα κείμενο του Γεννάδιου Σχολάριου, το “Περί της πίστεως των χριστιανών” και του ζητάει να αγοράσει τη “δουλειά” του για λογαριασμό του “Πανάγιου Τάφου”. (Αργότερα όμως θα προσθέσει με δικά του γράμματα “του Πανάγιου Τάφου του Αγίου Πέτρου”). Κατόπιν αναχωρεί για την Ρώμη, αλλάζει δόγμα και σαν δείγμα καλής πίστης το δωρίζει με άλλα έξι χειρόγραφα αρχαιοελληνικών κειμένων στο Βατικανό.

Θα μου πείτε καλά όλα αυτά, αλλά τι το ιδιαίτερο παρουσιάζει ένα χειρόγραφο σαν κι αυτό, για έναν κορυφαίο σλαβολόγο όπως ο ANDRE VAILLANT; (οι Αντρέ Μαζόν και Αντρέ Βαγιάν είναι οι διασημότεροι σλαβολόγοι του 19ου και 20ου αιώνα αντίστοιχα, με ειδίκευση στις νοτιοσλαβικές γλώσσες και διαλέκτους).

Κι όμως η σημασία του χειρόγραφου είναι τεράστια για δύο τουλάχιστον λόγους:

1ον) Στο περιθώριο των σελίδων, δίπλα στο κείμενο των κωμωδιών του Αριστοφάνη είναι καταγεγραμμένα εκτός από το τραγουδάκι που παρατίθεται στην αρχή του άρθρου και άλλες 300 φράσεις, λέξεις και τραγούδια, που αποτελούν ανεκτίμητο λεξιλογικό υλικό για το πώς μιλιόταν η μακεδονική γλώσσα πριν από 4 αιώνες και

2ον) Όλες αυτές οι φράσεις, τα τραγούδια έχουν καταγραφεί από κάποιον που δίδασκε τα Ελληνικά (χρησιμοποιώντας σαν αναγνωστικό τις κωμωδίες του Αριστοφάνη) στα παιδιά του ΒΟΓΑΤΣΙΚΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ, το χρονικό διάστημα 1580-1600, και πολύ απλά ζητούσε από τους μαθητές του, να του διδάξουν με τη σειρά τους τη μητρική τους Μακεδονική γλώσσα. (Να αναφέρουμε παρεμπιπτόντως ότι όλοι οι Νεοέλληνες “ιστορικοί”, “λαογράφοι”, “δημοσιογράφοι” κλπ. όταν γράφουν για το Βογατσικό ισχυρίζονται ότι πρόκειται για περιοχή όπου “από αρχαιοτάτων χρόνων ομιλείται η ελληνική και μόνον η ελληνική γλώσσα”, οι δε σημερινοί κάτοικοι του Βογατσικού, πολύ φοβόμαστε ότι θα σταύρωναν με μεγάλη τους ευχαρίστηση τον Α. Βαγιάν που τολμάει να αμφισβητεί την αρχαιοελληνική τους καταγωγή).

Ειδικότερα, όσον αφορά την παραπάνω υπόθεση ο Αντρέ Βαγιάν στηρίζεται στα εξής στοιχεία:

α. Όλες οι καταχωρήσεις του λεξικού είναι γραμμένες με καλλιγραφημένα και ορθογραφημένα ελληνικά.

β. Κάτω ή δίπλα από κάθε καταχώρηση, παρατίθεται η επεξήγηση σε επίσης ορθογραφημένα ελληνικά.

γ. Τα ελληνικά που χρησιμοποιεί ο δάσκαλος των κωμωδιών του Αριστοφάνη έχουν έντονα διαλεκτολογικά στοιχεία που προδίδουν ηπειρώτικη καταγωγή (π.χ. Αρχή… ρημάτου= Αρχή ρημάτων, του Βαϊου = των Βαϊων, χιληδόνα = χελιδόνα, πετνός = πετεινός, κούτλος = κούτυλος – κότυλος: ξύλινο καπέλο, τζέργα, πυκνάδα κλπ.)

δ. Στη σελίδα 12 του χειρογράφου είναι καταχωρημένη η έκφραση “από πού πάνε για το Μπογκάσκο” εύλογη απορία για ένα νεαρό Ηπειρώτη που δεν κατάγεται από την ευρύτερη περιοχή της δυτικής Μακεδονίας, αλλά από περιοχή που βρίσκεται τουλάχιστον εκατό χιλιόμετρα μακριά και πέρα από την οροσειρά της Πίνδου που ήταν σχεδόν αδιάβατη στα 1580.

Η συγκεκριμένη έκφραση δίνει επίσης και μια πολύτιμη πληροφορία για την καταγωγή του τοπωνυμίου “Βογατσικόν”. Ότι δηλαδή η προέλευσή του δεν είναι από την σλαβική λέξη μπογκάτ = πλούσιος, αλλά από την τούρκικη λέξη μπογάζ = μπουγάζι, ρεύμα αέρος, άνοιγμα ανάμεσα σε βουνά.

Ανάμεσα στο λεξικό, ξεχωρίζουν πολλές ερωτικές εκφράσεις (π.χ. έλα λέγκι πόκρε μένε = έλα ξάπλωσε μαζί μου κλπ.) που αφενός υποδηλώνουν το ερωτικό ενδιαφέρον του νεαρού δασκάλου για τις ντόπιες ομορφονιές, αφετέρου αποδεικνύουν τη μη σλαβική καταγωγή του. (Είναι γνωστό σε όλους ότι από τις πρώτες εκφράσεις που μαθαίνει κάποιος στη μητρική του γλώσσα είναι οι ερωτικές).

Για περισσότερες όμως λεπτομέρειες, καθώς και για την συνέχεια της ιστορίας μας θα πρέπει να περιμένετε μέχρι την επόμενη “ΛΟΖΑ”.

Μετάφραση από τα γαλλικά – περίληψη: ΤΟΤΚΟ


(Είχε δημοσιευθεί στο Μακεδονικό Δελτίο ΛΟΖΑ, τεύχος 6 τον Ιούλιο του 2002, σ. 18-19)

Περισσότερα εδώ

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Από τις απαγορευμένες «σκιές» στην πλατωνική νίκη


Έξω βρέχει..... Να γραφούν οι εξισώσεις!

Ασυναρτησίες η επιστημονική άσκηση;

Εξαρτάται από τις παραμέτρους που δίνεις και βγάζεις τις εξισώσεις Maxwell η του συστήματος με τους αγνώστους που έχεις. Κάτι ανάλογο ισχύει και στο μακεδονικό. Εξαρτάται από πια πλευρά το βλέπεις και τον τρόπο που το αναλύεις. Ψυχολογία και μέθοδος. Ζήτημα παιδείας.

Ο ανθρώπινος νους φαίνεται πως λειτουργεί αποτελεσματικά, μόνον όταν διαθέτει μια ενιαία εικόνα του κόσμου

Κι αν η πραγματικότητα δεν ικανοποιεί αυτή την ανάγκη του; Τότε συνήθως επινοεί μια άλλη «πραγματικότητα», μια «αλήθεια», κατάλληλη για τις ανάγκες του, και....

Ωστόσο, για τον κάθε ερευνητή, υπάρχει μπούσουλας που επιτρέπει μια παραδεκτή απάντηση. Προϋποθέτει τούτο ένα καθολικό πνεύμα και κυρίως την πανανθρώπινη διάσταση που βοηθά να ξεπερνιούνται οι σκόπελοι και οι γκρίζες ζώνες. Απορρίπτονται φυσικά οι σκοπιμότητες κι ακραίες τοποθετήσεις, η φοβίες που κληροδοτεί η ιστορία. Το καταραμένο τρίγωνο ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ - ΕΜΠΑΘΕΙΑ - ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ είναι ασύμβατο στις καρτεσιανές συντεταγμένες ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ

Βλέπουμε λοιπόν το μακεδονικό πρόβλημα, αυτό καθ’ αυτό, και δεν πιστεύουμε πως ο κακός ο λύκος βρίσκεται έξω από εμάς. Η κακοδαιμονία των ελλήνων δεν είναι η γεωγραφική τους θέση, το αντίθετο μάλιστα, η ρίζα του κακού έχει για μας το ονοματεπώνυμο ΕΘΝΙΚΟΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ. Για το φαινόμενο της εγωπάθειας αρθρογράφησαν αξιόλογες πένες, όπως ο Βασίλης Ραφαηλίδης, ο Νίκος Δήμου, ο Γιώργος Νακρατζάς κ.α. Σημειώνουμε εδω τη παρατήρηση του Ραφαηλίδη ότι η γλώσσα και η προγονολατρεία έδωσε «προνόμια» στους νέο-έλληνες και γι’ αυτό αντιδρούμε έτσι, ώστε να έχουμε αποκλειστική εκμετάλλευση. Για το Νίκο Δήμου, «ξεπέσαμε και προσπαθούμε να κρατηθούμε από τη δόξα των προγόνων, το αδιαπραγμάτευτο όνομα τους.» Για τρίτους, η αντίδραση φανερώνει ανασφάλεια κι ενοχή για την προσάρτηση της ελληνικής Μακεδονίας. Για την τεκμηρίωση παρόμοιων αντιδημοτικών απόψεων, παρατίθενται μερικά στοιχεία που κυκλοφορούν ευρέως στο εξωτερικό, περιοριζόμενοι στις αντιφάσεις και θέματα ηθικής.

1) Πρώτα πρώτα είναι φάουλ και πλεονεξία, να έχει κάποιος τα πάντα, να ονομάζεται ΚΑΙ έλληνας, ΚΑΙ ρωμιός, ΚΑΙ μακεδόνας, και ν’ απαγορεύει με τη δύναμη του να λέγεται κι ο ομόχωρος του κι αυτός μακεδόνας. Σχηματικά, να έχει κανείς τρία αυτοκίνητα μερσεντές, μια φερραρι και μια τογιοτα και να ζηλεύει την τογιοτα, κορεάτικης κατασκευής, του διπλανού του.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνουμε, τι ζημιά έπαθαν οι Ρωμαίοι κι οι Ιταλοί από τους Ρουμάνους η τους Ρωμιούς των Βαλκανίων και της μικρασίας, στους οποίους χάρισαν το όνομα τους. Την ίδια απορία έχουμε για κάποια αραβικά κράτη.

2) Από το δημοτικό γνωρίζουμε ότι η οθωμανική Μακεδονία διαμοιράστηκε το 1912-1913. Το πως θα βαπτιστούν τα κομμάτια το βλέπουμε στην πράξη, δεν λέμε μήλα τα κομμάτια ενός μήλου που τεμαχίζουμε; Εξάλλου ισχύει η αρχή του αυτοπροσδιορισμού, δικαίωμα που αν ποδοπατηθεί, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου.

Η όποια επιχειρηματολογία μας στο μακεδονικό σκοντάφτει επίσης στο κυπριακό, όπου εκεί δίνουμε απλόχερα την Κυπριακή ιδιότητα στους οψιμότερους τούρκους.

Η αναγνώριση με γεωγραφικούς όρους σημαίνει, δυστυχώς, θερμότερη κόντρα, είναι σαν να μην δέχεσαι ανθρώπινες υπάρξεις, μοναχά φλαμουριές και πιπεριές....

3) Μετά παραπάνω δεν χαριζόμαστε σε κανέναν. Γνωρίζουμε ότι οι γείτονες μας αμύνονται, (ορισμένοι είναι απαράδεκτοι εθνικιστές), είμαστε όμως κάθετα αντίθετοι στο να φτιάξουν μια κοινωνία κακέκτυπο της ελληνικής με σάρισες και βουκεφάλους. Με την ευκαιρία τονίζουμε πως το ιστορικό πρόβλημα της εθνικότητας των μακεδόνων το διαπραγματεύεται άριστα ο συλ. τόμος της ακαδημίας Αθηνών «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» στις σελ. 49-64. Για την σύγχρονη εθνογέννηση: «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ» του Μισίρκοφ, εκδόσεις Πετσίβα. Πόσο απλά είναι τα πράγματα όταν υπάρχει διάλογος....

4) Συχνά επικαλούμαστε το Δίκαιο, αλλά και μείς υποκρινόμαστε σαν τους Αμερικάνους και επιβάλλουμε την θέληση μας στους ασθενέστερους. Αλλού δεχόμαστε τα τετελεσμένα κι αλλού τα αρνούμαστε, στην Κύπρο λ.χ. Όμως, το εμπάργκο και το veto δεν νομιμοποιούν την άσκηση υπερατλαντικών πιέσεων; Ερωτάται οι πνευματική μας ηγεσία, θα παραμείνει στα κούφια λόγια και την ματαιοδοξία η θα κηρύξει σταυροφορία για τα διεθνή στάνταρντ, ξεκινώντας από το σπίτι μας; (Ουδέν κρυπτόν, ο μη φανερόν γεννήσεται, και νεοελληνηστί, αυτό που δεν πρέπει να φανερώσεις, δεν μπορείς να το κρύψεις.)

Το ήθος είναι ο πολιτισμός, δίδαξε ο Παπανούτσος.

5) Είναι δυνατόν η αρχαιότητα και ο Μεγαλέξανδρος να αποτελούν κριτήρια στην σύγχρονη ζωή μας; Αλίμονο μας αν έπιανε τόπο στο ΥΠ.ΕΞ. το ιδεολογικό ρεύμα του Παπαθεμελη, Θα πολεμούσαμε τώρα για την Μεγάλη Ελλάδα, τη Μασσαλία, τη Μικρασία και την Τεχεράνη..... Επιτέλους, αυτό είναι το ρεζουμέ της αρχαίας μας κληρονομιάς; Οι αρχαίοι ημών.... έγιναν σαν τα «κύριε ελέησον», κι οι άσκοπες ενέργειες πλήττουν την οικουμενικότητα της παρακαταθήκης (Ράμφος, Καστοριάδης). Αλλά μήπως η γενικότερη συμπεριφορά μας προσεγγίζει το πνευματικό της βάθος; (Ρενάν, Μάρκ Τουέϊν).

6) Η χριστιανική αγάπη (και όχι ο λόγος του Άνθιμου) λύνει όλα, (μα όλα!) τα προβλήματα της συμβίωσης μας. Από θεολόγους και άριστους φιλολόγους ακούμε και μαθαίνουμε πως «όλα τα ιερά και πολύτιμα πράγματα, τα υψηλά και ωραία των ανθρώπων, όταν τα μοιραζόμαστε με τους άλλους, αποκτούν περισσότερη αξία».

Ας ελευθερωθούμε αγαπητοί μας από το πείσμα και το φανατισμό η κιμπάρικη λύση μας ανεβάζει ακόμα ψηλότερα. Ας κατανοήσουμε, την ύστατη στιγμή πια, ότι δεν υπάρχει νορμάλ άνθρωπος η λαός που να θέλει να ζήσει στο περιθώριο. Αυτό, εμάς γιατί να μας ενοχλεί; Άδικα μολυνόμαστε με το ρόλο του Μέττερνιχ και δεν πρωτοστατούμε στο ευρωπαϊκό φιλελεύθερο πνεύμα. (Ελληνισμός για το ψυγείο η αστείρευτη προσφορά στους λαούς;)

7) Δεν αξίζει λοιπόν να είμαστε τόσο μίζεροι με το «όνομα» και με την «ψυχή» μας. Είναι προφανές ότι τα βάζουμε με όλο τον κόσμο, ασχημονήσαμε, και οποιαδήποτε δικαιολογία ότι απειλούμαστε, είναι μάλλον γελοία. Διαμαρτυρόμαστε 20 χρόνια, αλλά δεν τολμάμε να πάμε στην ολομέλεια του ΟΗΕ.

“Αν το άλας μωρανθεί....», απώλεια ελευθερίας δηλαδή, εκφυλισμός και προτεραιότητα στα δευτερεύοντα πράγματα. Ανούσιος αντίποδας, τόσο της ορθοδοξίας, όσο και του διαφωτισμού.

Για την περίπτωση επιλέγουμε το παρακάτω τραγούδι:

Τραγουδώντας τη χαρά

Με γλυκογάργαρα

ασημωμένα νερά

Το ποτάμι ξεκινά

Στα ψηλά βουνά

------------

----------

Λούλουδα μικρά

Που ονειρεύτηκαν

τη θάλασσα

Πέφτουν μια αυγή

Στα θολά νερά


Απόσπασμα από το «Ποτάμι» του ανώνυμου, με τους στοίχους της χαράς και της περισυλλογής για τους σκεπτόμενους πολίτες.

«Να έχεις η να είσαι;» έγραφε ο΅Εριχ Φρομ κι αρρωσταίνουμε, καθώς στις μέρες του κατακαλόκαιρου, βγήκε στο φως η πολιτική διαφθορά της των «Αθηναίων Πολιτείας».

Ορίστε η ευκαιρία για αυτογνωσία!

Σε κάθε περίπτωση, είναι ελπιδοφόρο να βάζουμε θετικές παραμέτρους στο λήμμα Άνθρωπος και να νικάμε τον εαυτό μας (Πλάτων).

Υπάρχει, έγραψε ο Πασκάλ Μπρύκερ, περισσότερη ευγένεια ψυχής όταν χαιρόμαστε με τη χαρά των άλλων, ως πιο πολιτισμένοι, τελικά, ας «υποχωρήσουμε» εμείς. Θα δώσουμε στον κόσμο ένα παράδειγμα ανωτερότητας, μια ελπίδα στο σκοτεινό μέλλον μας.

Γιάννης Πούνιος
Πολιτικός Μηχανικός

Σούζη Κουτσιούμπα
Λογίστρια

Σ.Σ. Ζητούμε συγγνώμη από τους ανυποψίαστους συνδημότες μας που πάμε κόντρα στο ρεύμα και τους θυμίζουμε οικεία κακά. Για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια προσκαλούμε όσους θέλουν να συμπορευτούν μαζί μας, για λόγους συνείδησης μονάχα.


Άρθρο απο την εφημερίδα Ελευθερία (Δ. Σερρών), σελ. 8 (Τοπικά), στις 15/12/2008

Παραχαράξεις

Στις δυο παραπάνω φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν σε Λεύκωμα για τα 100 χρόνια Σιδηροδρομικής σύνδεσης και 80 χρόνια ελεύθερης Έδεσσας, είναι ολοφάνερη η παραχάραξη της ιστορίας της πόλης!
Ενώ στην πρώτη φωτογραφία μπορεί να διακρίνει κανείς, στην επάνω δεξιά γωνία, την λέξη VODEN, με λατινικά γράμματα, στο δεύτερο στιγμιότυπο κάποιοι "φωστήρες", θεώρησαν σωστό να ρετουσάρουν την φωτογραφία η οποία τραβήχτηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με την πρώτη, σβήνοντας την πραγματική τότε ονομασία της πόλης και ξαναγράφοντας (με στυλό!!!!) την σημερινή ονομασία της Έδεσσας!

Με αυτήν την ενέργεια τους, πιστεύουν ότι μπορούν να ισχυριστούν (με αποδείξεις) ότι η Έδεσσα ανεκαθεν είχε αυτό το όνομα και μόνο η «σκοπιανή» προπαγάνδα θέλει την Έδεσσα να ονομάζεται με το «σλαβικό» όνομα Βόντεν.

Η ίδια αυτή νοοτροπία πολλών Ελλήνων δημιούργησε σωρεία πλαστογραφιών της ελληνικής ιστορίας με παραχαράξεις, αποκρύψεις στοιχείων και άλλα ωραία για να μπορέσει ο ελληνικός μύθος να περάσει ως ιστορική αλήθεια και φυσικά ως αδιαπραγμάτευτο εθνικό δίκαιο.

ΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ;

http://www.tastv.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=894:-23-ioynioy-2011&catid=1:latest-news&Itemid=99

Το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή ήρθε να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο του Άγρα και του Μίγκα ΜΑΖΙ με τις τοπικές Αρχές και τους βουλευτές του νομού, από τον πρώτο κιόλας χρόνο της εκλογής της νέας δημοτικής Αρχής, κάτι μας λέει. Τυχαίο? Δεν νομίζω!!!!
Ο Δήμαρχος της Έδεσσας δεν μας πείθει ότι η πρωτοβουλία αυτή οφείλεται στον δημοτικό σύμβουλο του Τεοβο/Καρυδιάς (της αντιπολίτευσης!) και ότι ο ίδιος η οι δικοί του σύμβουλοι δεν φέρουν καμιά ευθύνη για την παρουσία του συγκεκριμένου πολιτικού εξωκοινοβουλευτικού σχήματος στην εκδήλωση.
Όσο για τον δημοτικό σύμβουλο που ανάφερε το Ουράνιο Τόξο, θέλω να τον πληροφορήσω ότι ουδέποτε το κόμμα αυτό, όπως και πάρα πολλοί γηγενείς Μακεδόνες, κατέθεσε η θα κατέθετε στεφάνι σε μνημείο αντί-μακεδόνων, όπως υπήρξε ο Άγρας! Είμαι όμως σίγουρος ότι εάν παρουσιαζόταν εκεί το κόμμα των Μακεδόνων, θα είχαν όλοι τους αποχωρήσει, έντρομοι, μην τυχόν χαρακτηριστούν φίλο-σκοπιανοί ενώ όπως φαίνεται δεν τους ενοχλεί ιδιαίτερα εάν χαρακτηριστούν φίλο-ναζιστές μετά την κοινή παρουσία τους σε δημόσια εκδήλωση μαζί με φίλο-ναζιστικό κόμμα... Ντροπή σε όλους!