Μακεδονικοί διάλεκτοι στην βόρεια Ελλάδα

24 Μαρ 2009

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΚΟΝΙΚΟΒΟΥ

Ένα δίγλωσσο ιδιωματικό χειρόγραφο Ευαγγελίου από τη Μακεδονία

Το χειμώνα του 2003/04, οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Ελσίνκι βρήκαν ένα ενδιαφέρον δίγλωσσο χειρόγραφο, που γράφτηκε στο χώρο που είναι τώρα η ελληνική Μακεδονία, προς το τέλος του 18ου ή αρχές του 19ου αιώνα.
Περιέχει ένα ελληνικό evangeliarium (βιβλίο αναγνωσμάτων Ευαγγελίου για τις λειτουργίες της Κυριακής) και τη σλαβική μετάφρασή του, και οι δύο γραμμένες με ελληνικά γράμματα. Αυτό που καθιστά το χειρόγραφο μοναδικό είναι η διγλωσσία του και το γεγονός ότι και τα ελληνικά και τα σλαβικά κείμενα αντιπροσωπεύουν την ιδιωματική και όχι τη γλώσσα της Εκκλησίας. Το σλαβικό μέρος είναι το παλαιότερο γνωστό κείμενο με την μεγαλύτερη έκταση, που απεικονίζει άμεσα τις ζωντανές διαλέκτους της νότιας Μακεδονίας. Είναι επίσης η παλαιότερη γνωστή μετάφραση Ευαγγελίου στην σύγχρονη Μακεδονική.

Εδώ το πολύ ενδιαφέρον κείμενο, στα αγγλικά:
http://www.helsinki.fi/~jslindst/268/

23 Μαρ 2009

Επιστολές στον εκδότη, The Hill Times (Καναδάς)

Σχετικά με: "Είναι εχθρικές δραστηριότητες ή προπαγάνδα;" (Επιστολές στον εκδότη, The Hill Times, 16 Μαρτίου, σελ. 9).
Έχω παρακολουθήσει τα άρθρα και τις επιστολές σας στη διαφωνία ονόματος Μακεδονίας-Ελλάδας και μπορώ να δω ότι πολλοί Έλληνες είναι ακόμα δυσαρεστημένοι με την καναδική κυβέρνηση για την αναγνώριση της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα. Αλλά οι ενέργειες του Καναδά όσον αφορά τη Μακεδονία δεν είναι επιπόλαιες, είναι καλά μελετημένες.
Η συμπεριφορά της Ελλάδας προς τη Μακεδονία και οι ιστορικές αξιώσεις της Ελλάδας όσον αφορά τη Μακεδονία και το έθνος των Μακεδόνων φαντάζουν στις περισσότερες κυβερνήσεις και ενημερωμένες ΜΚΟ ως ακατάλληλες και μη πειστικές.
Ο Δημήτρης Σταθόπουλος δηλώνει ότι οι Έλληνες χάνουν το δικαίωμά τους στον αυτό-προσδιορισμό επειδή οι Μακεδόνες αναφέρονται στους εαυτούς τους ως Μακεδόνες. Βρίσκω αυτό το επιχείρημα απλοϊκό. Οι Έλληνες και οι Μακεδόνες είναι δύο ευδιάκριτες εθνικές ομάδες: το γεγονός ότι οι Μακεδόνες προσδιορίζονται ως μακεδονικό έθνος δεν αποτρέπει τους Έλληνες από τον προσδιορισμό τους ως ελληνικό έθνος.
Ο Ιάσων Πουλιότης δηλώνει ότι η αναγνώριση εκ μέρους του Καναδά της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα διακινδυνεύει την ελληνική εδαφική ακεραιότητα. Απολύτως κανένας δεν θεωρεί αυτήν την αξίωση σοβαρή: ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση και ούτε τα Ηνωμένα Έθνη. Πώς θα μπορούσε το "όνομα" μιας μικρής χώρας να είναι μια απειλή στην εδαφική ακεραιότητα ενός μέλους του ΝΑΤΟ, την Ελλάδα; Το όνομα της Μακεδονίας δεν είναι νέο, αυτό υπήρχε από τη δεκαετία του '40 και η Ελλάδα είναι ακόμα εκεί.
Ο Ευαν Σωτηρόπουλος μας υπενθυμίζει ότι η Μακεδονία μπήκε στα Ηνωμένα Έθνη με μεγάλη δυσκολία με το "προσωρινό ορισμό" - πρώην γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Τότε, και τα δύο, βόρεια και νότια, σύνορα της Μακεδονίας ήταν αποκλεισμένα. Για να είμαστε σαφής, τα Ηνωμένα Έθνη δεν έδωσαν στη Δημοκρατία της Μακεδονίας ένα νέο όνομα, λόγο των ελληνικών αντιρρήσεων: τα Η.Ε επέτρεψαν τη χρήση ενός "προσωρινό ορισμού" μόνο για διοικητικούς λόγους των Η.Ε. Η πλειοψηφία των χωρών αναγνωρίζει τη Μακεδονία με το συνταγματικό της όνομά, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, της Κίνας, της Ρωσίας, της Ινδίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και του Καναδά. Είμαι υπερήφανος που ο Καναδάς τηρεί την αρχή του αυτοπροσδιορισμού.
Οι χώρες όπως η Ελλάδα, που δεν τηρούν την αρχή του αυτοπροσδιορισμού, έχουν τα τεράστια άλυτα ζητήματα των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα της Ελλάδας με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν είναι το όνομα της Μακεδονίας. Αυτή η δόλια διαφωνία είναι στη πραγματικότητα για το γηγενή μακεδονικό πληθυσμό που ζει στην Ελλάδα, ένας αρχαίος ιστορικός πληθυσμός του οποίου την ίδια ύπαρξη του η Ελλάδα αρνείται. Το "ζήτημα για το όνομα" είναι μόνο ένα παραπλανητικό επιχείρημα.
Lubi Uzunovski Τορόντο, Ont. http://www.hilltimes.com/html/cover_index.php?display=story&full_path=/2009/march/23/letter8/&c=1

22 Μαρ 2009

ΕΛΛΑΔΑ Η ΡΩΜΑΝΙΑ;

Ας αποφασίσουν οι Έλληνες τι θέλουν να είναι και μετά να ασχοληθούν με την καταγωγή των γειτονικών τους λαών.

Οι Ελληνες του 1821 συνέχιζαν το Βυζάντιο / Ρωμανία και θεωρούσαν τους Ρωμηούς ως προγόνους τους. Το «Βυζάντιο» δεν υπήρξε ποτέ:

Γράφει ο Μακεδόνας Ίων Δραγούμης
«Σκοπός εκείνων που έφτειασαν το νέο κράτος ήταν (..) να ξαναπιάσει ο Ρωμηός τη διοίκηση του κράτους του που είχε πρωτεύουσα την Πόλη και να ξανακαθίσει Έλληνας βασιλιάς στο θρόνο των Παλαιολόγων. Μα οι περιστάσες, η σχετική αδυναμία των αρχηγών και οι μεγάλοι της γής έτσι το θέλησαν και αντί να γίνει, σύμφωνα με τη θέληση του λαού το κράτος της μεγάλης ιδέας, έγινε ένα μικρό ελληνικό κράτος στο μέρος που είχε ανθίσει η αρχαία Ελλάδα. Το ελληνικό όνειρο ίσως να περιορίστηκε προπάντων από την ευρωπαϊκή αντίληψη την ξεπαρμένη τότε από μια νεογέννητη φωτοβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Μόνο οι Ρώσοι, με το να μην έχουν κλασσική μόρφωση, ένοιωθαν σωστά ποιο ήταν αλήθεια το ελληνικό όραμα, και αυτοί δε είχαν λόγους να το σπρώξουν να γίνει πράμα, απεναντίας το έτρεμαν. Και οι Τούρκοι όμως, που δεν τους εσκότιζαν το μυαλό οι πιο αρχαίες ιστορίες, κι αυτοί ήξεραν καλά το τί εγύρευε το ξυπνημένο πια έθνος των Ρωμαίων, γιατί το θυμόντουσαν και οι ίδιοι - δεν είχαν περάσει και πολλά χρόνια - πως από αυτό το έθνος, το βασιλικό, επήραν την Πόλη, και αυτό το ίδιο θα θελήσει μια μέρα πάλι να τους την ξαναπάρει.» «...Και όπως ο φιλελληνισμός και η αρχαιομανία των Ευρωπαίων και η όμοια αρχαιομανία των γραμματισμένων Ρωμηών έπλαθαν την αντίληψη μιας μικρής Ελλάδας στενεύοντας τα σύνορα της φυλής και ταιριάζοντάς τα με τα σύνορα της αρχαίας, ενώ ο λαός είχε ζωντανή μέσα του σα πόθο εθνικό πάντα τη βυζαντινή παράδοση της αυτοκρατορίας, έτσι και στα άλλα, ενώ ο λαός κρατούσε τη δημοτική παράδοση, οι γραμματισμένοι με τη βοήθεια των αρχαιόμαθων φιλελλήνων οραματίζονταν με τον αρχαίον Ελληνισμό στενεύοντας τη ζωή του έθνους. Και οι φιλέλληνες και οι γραμματισμένοι Έλληνες επρόβαιναν με το μυαλό τους καττά κάποιαν αφαίρεση. Η νέα Ελλάδα ήταν κατευθεία συνέχεια της αρχαίας, τα ενδιάμεσα δυο χιλιάδες χρόνια με τους δύο ελληνικούς πολιτισμούς τους ήταν σβησμένα. Αλεξαντρινά κράτη και προ πάντων βυζαντινό δεν είχαν υπάρξει. Όλα είχαν φτωχήνει τόσο μέσα στη ψυχή των μορφωμένων του έθνους, που δε εστοχάστηκαν ότι μπορούσαν να στραφούν αλλού παρά στην Ευρώπη για να γυρέψουν πρότυπα και για τους νόμους του κράτους και για τη διοίκηση και για την πνευματική ζωή(...) Ο ξενοφερμένος βασιλιάς με οργανωτές χοντρούς Βαυαρέζους αντίγραψαν νόμους φράγκικους και συντάγματα ισωπεδωτικά (...) ο γερμανομαθημένος αρχιτέκτονας μετάφερνε μαζί του από τη Γερμανία δείγματα σπιτιών, ο γαλλομαθημένος ράφτης μόδες, ο φραγκοπασαλειμμένος νομικός νόμους και ο διαβασμένος ποιητής στίχους ρωμαντικούς. Και ό,τι έφτανε ίσα από την Ευρώπη εφάνταζε και λαμποκοπούσε, ό,τι εντόπιο ήταν περιφρονημένο. Στην Ευρώπη φώλιασε ο πολιτισμός και η επιστήμη, εκεί λοιπόν φυτρώνει και κάθε τελειότητα. Όποιος δε πήγε στο Παρίσι δεν είναι άνθρωπος(...) Ο νομοθέτης φραγκοφερμένος και αυτός ή τουλάχιστο φραγκομαθημένος ετσάκισε με νόμους τα φυσικά του Ρωμηού, την κοινοτική ζωή, αντί να τη μελετήσει και να την καλλιτερέψει και απάνω της να θεμελιώσει τον κρατικό μηχανισμό, την κατασύντριψε, γιατί στη Βαυαρία δεν υπάρχουν κοινότητες (...) Το μόνο που θέλησαν να κρατήσουν ελληνικό, και αυτό όμως όχι νεοελληνικό, ήταν οι τύποι, η φάτσα, η εξωτερική μορφή, και βάφτισαν με αρχαιόπρεπα ονόματα τους θεσμούς και τις διάφορες θέσεις και αξιώματα. Φτάνει να λέγονταν κάτι "δήμος" και ήταν αμέσως ελληνικό, "σύνταγμα" και ήταν καλό, "βουλευτής" και ήταν γνήσιο. Έτσι και τους ανθρώπους από πρωτητερινά χρόνια άρχισαν και τους βάφτιζαν Περικήδες, Θεμιστοκλήδες, Σωκράτηδες, Δημοσθένηδες, νομίζοντας πως θα τους έφτειαναν έτσι γνήσιους απόγονους των αρχαίων που τους σπούδαζαν ωστόσο στην Ευρώπη για να τους τελειοποιήσουν. Και αρμένιζε η Ελλάδα όλη κατάισα κατά κάποιον αρχαιόμορφο και ξενότροπο μαϊμουδισμό, που έκαμε το ελληνικό μυαλό να παραδέρνει σε μια λιμνοθάλασσα από ιδέες παλιές και νέες.» ["Eλληνικός πολιτισμός", του I. Δραγούμη, εκδ. Φιλόμυθος σ. 52]
Περισσότερα εδώ: Πολιτισμικη συνεχεια

http://www.romanity.oodegr.com/

13 Μαρ 2009

ΦΩΤΗΣ ΠΕΡΛΙΚΟΣ

http://macedonia-greece.blogspot.com/2009/03/o.html

Απαράδεχτη επίθεση στον πρόεδρο του κόμματος Φιλελεύθερη Συμμαχία.
Μερικοί "άνθρωποι" στην Ελλάδα δεν εννοούν να καταλάβουν ότι σε μια δημοκρατική κοινωνία ο καθ' ένας είναι ελεύθερος να εκφράζει τις ιδέες του, ακόμα και αν στην πλειοψηφία των πολιτών αυτές δεν αρέσουν.
Όλο αυτό το απαίσιο άρθρο στο παραπάνω blog αναρτήθηκε γιατί ο Φώτης Περλικός παρουσιάζεται ως Διαχειριστής σε ένα group στο Facebook με τίτλο "Είμαστε Έλληνες και την αποκαλούμε Δημοκρατία της Μακεδονίας".
Τι λέτε; Θα φτάσει ο ανόητος αυτός blogger στο ακραίο σημείο να ζητήσει την αφαίρεση της Ελληνικής Ιθαγένειας από τον Φώτη; (Παλιά μας τέχνη…κόσκινο!)

11 Μαρ 2009

ΧΑΡΤΗΣ του 1962


THE BALKANS, Atlas Plate 39, February 1962, Compiled and Drawn in the Cartographic Division of the National Geographic Society for THE NATIONAL GEOGRAPHIC MAGAZINEMelville Bell Grosvenor, Editor, James M. Darley, Chief Cartographer.

Ο άνω χάρτης είναι του 1962 και δείχνει με πια από τις 6 Δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας συνόρευε η Ελλάδα. Τότε όμως οι Έλληνες πολιτικοί είχαν φορέσει την κουκούλα του Γιουγκοσλάβου στους Μακεδόνες της Γιουγκοσλαβίας και δεν τους πείραζε καθόλου ότι η Δημοκρατία αυτή λεγόταν Μακεδονία και οι κάτοικοι αυτής αυτοαποκαλούνταν Μακεδόνες. Με την απόσχιση από την Γιουγκοσλαβία της Μακεδονίας, οι Έλληνες τα είδαν όλα!
Για όσους θυμούνται κάτι από εκείνη την εποχή, για την Ελλάδα τότε δεν υπήρχαν καθόλου Μακεδόνες αλλά μόνο Γιουγκοσλάβοι και Έλληνες. Πως γίνεται σήμερα ΟΛΟΙ οι Έλληνες να αισθάνονται Μακεδόνες είναι τουλάχιστον περίεργο!
Εμείς οι Μακεδόνες της Ελλάδας δεν μπορεί παρά να χαιρόμαστε που ο γειτονικός λαός αυτοπροσδιορίζεται ως Μακεδονικός και αντιλαμβανόμαστε τις ομοιότητες που έχουμε μαζί του (στην γλώσσα μας, την παράδοση, την μουσική, τους χορούς και την ιστορία: δεν έχουμε τόσες ομοιότητες με κανέναν άλλο γειτονικό λαό η με λαό που μιλάει κάποια σλαβική γλώσσα). Τις ομοιότητες αυτές τις βρίσκουμε μόνο στο χώρο της ελληνικής Μακεδονίας (και όχι σε όλη την ελληνική επικράτεια) και μόνο στους μακεδονόφωνους Μακεδόνες (είτε αυτοί δηλώνουν εθνικά Μακεδόνες είτε δηλώνουν ελληνική εθνική ταυτότητα) και όχι σε όλο τον πληθυσμό της Μακεδονίας (πρόσφυγες, βλάχοι, αρβανίτες, κτλ).
Φαντάζομαι ότι εάν υπήρχε κάποιος λαός στον κόσμο που να είχε τόσες ομοιότητες με τον Ελληνικό λαό (όσες εμείς οι Μακεδόνες με τους βόρειους γείτονες) και ήθελε να αυτοπροσδιορίζεται και αυτός ως Ελληνικός, οι Έλληνες θα ήταν ευτυχείς με αυτό το γεγονός.

9 Μαρ 2009

ΓΛΩΣΣΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Δημοσιεύουμε σχόλιο που μας έστειλε αναγνώστης του blog μας για τη προηγούμενη ανάρτηση (Πομάκικη γλώσσα).

1- Η μακεδονική γλωσσική κοινότητα Ελλάδος χαιρετίζει και υποστηρίζει τα απαράβατα γλωσσικά δικαιώματα τα οποία προστατεύονται τόσο από το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας όσο και από σειρά διεθνών συμβάσεων με υπερνομοθετική συνταγματική ισχύ(άρθρο 28) οργανισμών- ΟΗΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, Ε.Ε , κάθε γλωσσικής κοινότητας πρώτα στην χώρα μας αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, δίχως οποιαδήποτε διάκριση , σκοπιμότητα και εξάρτηση.
Αυτονόητο ότι υποστηρίζει κάθε νόμιμο δικαίωμα της ελληνικής γλωσσικής κοινότητας σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα δε σε όλες τις γειτονικές μας χώρες
Έτσι υποστηρίζει όλες τις προσπάθειες της γλωσσικής αυτογνωσίας της πομακικής γλωσσικής κοινότητας της Ελλάδος , ιδιαίτερα λόγω της συγγένειάς της πομάκικης( ως μέρος της βουλγάρικης γλώσσας) με την μακεδονική γλώσσα καθώς και των συνεχών κοινών διώξεων από την ελληνική πολιτεία οφειλόμενων στην μόνιμη ψευδή και υποκριτική πολιτική της μίας γλώσσας, μίας θρησκείας, μιας εθνότητας .
2- Η μακεδονική γλωσσική κοινότητα Ελλάδος ζητεί την αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας ως μητρικής(οικιακής) αυτόχθονων ελλήνων πολιτών στην πλειοψηφία τους εγκατεστημένων στο νότιο 51% της γεωγραφικής Μακεδονίας σύμφωνα και με το ελληνικό ΥΠΕΞ.
Παράλληλα στηρίζει τα δικαιώματα των υπόλοιπων γλωσσικών κοινοτήτων της χώρας μας: της βλάχικης γλώσσας, της αρβανίτικης , της τσιγγάνικης, της εβραϊκής, της τουρκικής ανεξάρτητα θρησκευτικής ή εθνοτικής/εθνικής ταυτότητας των ομιλητών-χρηστών τους.
Σύμφωνα δε με τη σχετική διεθνή νομοθεσία συμπαρίσταται και στα γλωσσικά αιτήματα των μεταναστών στην χώρα μας ( αλβανών, βουλγάρων, ρουμάνων,πολωνών, πακιστανών, ινδών, αιγύπτιων , κ.λ.π.)
3- Η μακεδονική γλωσσική κοινότητα Ελλάδος απαιτεί ισότιμη μεταχείριση από την ελληνική πολιτεία όλων των γλωσσικών κοινοτήτων της πατρίδος μας και την ένταξη τους στο εκπαιδευτικό σύστημα σύμφωνα με τα διεθνώς προβλεπόμενα-πρωταρχικά για τους πολίτες με μη ελληνική μητρική γλώσσα αλλά και για αυτούς που έχουν ελληνική μητρική γλώσσα αλλά επιθυμούν την εκμάθηση τους με σκοπό την καλύτερη γλωσσική αλληλοκατανόηση τόσο στην χώρα μας όσο και στις γειτονικές χώρες. Επίσης την ελεύθερη δημόσια προφορική και γραπτή χρήση τους- εφημερίδες , ράδιο, τηλεόραση
4- Η μακεδονική γλωσσική κοινότητα Ελλάδος καταδικάζει κάθε πολιτική γλωσσικών διακρίσεων από το ελληνικό κράτος με την επιλεκτική υποστήριξη των μεν- έκδοση βιβλίων, CD, κ. λ.π και την συνεχή συκοφάντηση των δε( ιδιαίτερα της μακεδονικής γλώσσας).
5- Καλεί όλες τις γλωσσικές κοινότητες να δραστηριοποιηθούν στα πλαίσια ευρωπαϊκών φορέων με κυριότερο το ελληνικό τμήμα EBLUL . Στα πλαίσια αυτών των φορέων θα προωθηθεί η γλωσσική αλληλοκατανόηση και ανεκτικότητα και θα εκλείψουν οι βαρείς συκοφαντικοί και αστήρικτοι γλωσσικοί ετεροπροσδιορισμοί όπως από ακτιβιστές της πομακικής γλώσσας για δήθεν βουλγαρόφωνους στην βόρεια ελλάδα και για λεγόμενο < μακεδονικό> ζήτημα.
6- Στηρίζει την ανάπτυξη και προώθηση κάθε άλλης ταυτότητας του πολίτη της χώρας μας , ιδιαίτερα την θρησκευτική και εθνοτική. Αυτό αφορά τόσο τους <συγγενείς> Πομάκους όσο και τους Βλάχους, τους Αρβανίτες, τους Τσιγγάνους, τους Γύφτους , τους Τούρκους, τους Εβραίους,τους Αρμένιους.
7- Ζητεί από τη Ευρωπαϊκή Ένωση πέρα από την αναγνώριση των πέντε λιγότερο ομιλούμενων γλωσσών της Ελλάδος- Βουλγαρική(Πομακική), Βλαχική(συγγενής της Ρουμάνικης), Αλβανική, Μακεδονική, Τουρκική όπως προκύπτει από την ιστοσελίδα της και το λήμμα euromosaic να απαιτήσει από την ελληνική πολιτεία- μέλος της εδώ και 28 χρόνια, την ένταξή τους στο ελληνικό πολιτικό οικοδόμημα με την χρηματοδότηση των σχετικών γλωσσικών πολιτικών .
Έτσι θα καλυφτεί ένα σοβαρό κενό (παντελώς αδικαιολόγητο) και έλλειμμα στη Δημοκρατία της χώρας μας της οποίας ο γλωσσικός πλούτος είναι πολύ μεγάλος αφού η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει μητρική-οικιακή γλώσσα διαφορετική από την επίσημη κοινή ελληνική της κρατικής εκπαίδευσης.
Οι δε γλωσσικές κοινότητες θα αποτελέσουν τον φορέα υλοποίησης της συνταγματικής επιταγής (άρθρο 2,παρ.2 ) γιά ανάπτυξη φιλικών σχέσεων μεταξύ των γειτονικών λαων και κρατών, με πολλαπλά οφέλη ιδιαίτερα οικονομικά για τον έλληνα πολίτη , προάγοντας παράλληλα την συνταγματική επιταγή για γλωσσική ποικιλομορφία δίχως διακρίσεις στην πατρίδα μας.

8 Μαρ 2009

Η ΠΟΜΑΚΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Οι Πομάκοι είναι μία μικρή εθνοτική ομάδα (μέλος της οποίας είναι και ο υποφαινόμενος) που κατοικεί στην βορειοανατολική Ελλάδα, στο τμήμα της Θράκης που απέμεινε στη χώρα μου.
Ο φυσικός χώρος όπου κατοικούσαμε παραδοσιακά είναι η οροσειρά της Ροδόπης, κατά μήκος των ελληνοβουλγαρικών συνόρων. Στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού – το σύνολο του οποίου υπολογίζεται περί τις 40.000 άτομα – μετανάστευσε είτε στα πεδινά, κυρίως σε αστικά κέντρα είτε στο εξωτερικό, αναζητώντας ευκαιρίες εργασίας και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Σήμερα ο πομακικός πληθυσμός είναι συμπαγής στα ορεινά του νομού Ξάνθης κατά μείζονα λόγο και δευτερευόντως στις αντίστοιχες περιοχές των διπλανών νομών Ροδόπης και Έβρου. Βεβαίως υπάρχουν πολλαπλάσιοι πομακικοί πληθυσμοί και στη Βουλγαρία και στην Τουρκία, όπως και οικονομικοί μετανάστες σε χώρες όπως η Γερμανία ή η Ολλανδία αλλά θα περιοριστούμε στην αναφορά μας για το εσωτερικό της Ελλάδος.
Αναφορικά με την καταγωγή των Πομάκων υπάρχουν διάφορες θεωρίες. Πρέπει να πω ότι καμμία δεν μπορεί να θεωρηθεί επιστημονικώς στέρεη, καθώς αφενός λείπουν τα απαραίτητα τεκμήρια για την επαρκή υποστήριξή τους κι αφετέρου συνήθως οι εικασίες αποτυπώνουν τα πολιτικά ενδιαφέροντα των εισηγητών τους.
Η πομάκικη γλώσσα είναι μέλος της ευρύτερης οικογένειας σλαβικών γλωσσών της νότιας Βαλκανικής χερσονήσου και περιέχει, όπως είναι ευνόητο, πλήθος τουρκικών και ελληνικών λέξεων. Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των τοπικών ιδιωμάτων, συχνά από το ένα χωριό μέχρι το διπλανό η τοπική διάλεκτος διαφοροποιείται συνεχώς. Η μορφολογία του εδάφους που απέτρεπε την εύκολη επικοινωνία είναι μία προφανής εξήγηση αυτής της ποικιλομορφίας η οποία πάντα αποτελούσε ένα σημαντικό εμπόδιο στην καταγραφή και κωδικοποίηση της πομάκικης γλώσσας. Και στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθούν οι βασικοί λόγοι που η γλώσσα μας έμεινε τόσα χρόνια άγραφη, μέχρι πριν μια δεκαετία.
Κατά τη γνώμη μας δύο είναι οι κυριότεροι λόγοι για την ολιγωρία αυτή που κόστισε τόσο στον πομακικό πληθυσμό και στην πολιτισμική του αυτοσυνειδησία: Είναι λόγοι κοινωνικοί, που ερείδουν στην ψυχοσύνθεση και την αυτοεικόνα του Πομάκου και είναι και λόγοι πολιτικοί, που η αιτία τους ανιχνεύεται εκτός της πομάκικης κοινωνίας. Ξεκινώ από τους πρώτους, οι οποίοι νομίζω ότι επέτρεψαν και την κατίσχυση των δεύτερων: Ο Πομάκος, ως ορεσίβιος και μέλος μιας παραδοσιακής κοινότητας που εκ των πραγμάτων δεν παρακολουθεί κατά πόδας τις εξελίξεις της ευρύτερης κοινωνίας, για πολλά χρόνια είχε ταυτιστεί στη συνείδηση των άλλων με την κοινωνική καθυστέρηση και την οικονομική στενότητα. Τόσο στην πλειονοτική χριστιανική κοινωνία, όσο και στην τουρκόφωνη μουσουλμανική – που κατοικεί στον εύφορο κάμπο της περιοχής ή αποτελεί την αστική τάξη του μωαμεθανικού στοιχείου – για πολλά χρόνια το εθνοτικό μας όνομα χρησιμοποιείτο με τρόπο χλευαστικό ή και περίπου ως βρισιά. Εισπράττοντας την απόρριψη αυτή οι άνθρωποι που κατέβαιναν από το βουνό σιγά σιγά μάθανε να ντρέπονται για την ταυτότητά τους και κατ’ επέκτασιν και για τη γλώσσα τους. Η γλώσσα αυτή, τόσο διαφορετική από τις άλλες που χρησιμοποιούνταν δημοσίως κι επισήμως, ήταν η απόδειξη πως αποτελούσαν κάτι άλλο, ένα τμήμα του πληθυσμού κοινωνικά καθυστερημένο, οικονομικά υποδεέστερο και πολιτικά ανύπαρκτο. Η ταύτιση με την χριστιανική πλειονότητα ήταν για πολλούς λόγους αδύνατη αλλά και με τον τουρκόφωνο πληθυσμό που κυριαρχούσε στον χώρο της μουσουλμανικής μειονότητας επίσης. Έπειτα ήταν κι αυτή η ομοιότητα της πομάκικης γλώσσας με την βουλγαρική και τις άλλες σλαβικές γλώσσες, οι οποίες ήταν, για τις παρελθούσες δεκαετίες, ύποπτες: Η Βόρεια Ελλάδα για χρόνια είχε πρόβλημα με το εναπομείναν βουλγαρόφωνο τμήμα του πληθυσμού (απότοκο δε της κατάστασης αυτής είναι και το λεγόμενο «μακεδονικό» ζήτημα), μετά δε τη Συμφωνία της Γιάλτας και τη λήξη του ελληνικού Εμφυλίου πολέμου, ό,τι έδειχνε σλαβικό ήταν εν δυνάμει απειλή – πόσο μάλλον όταν πολλοί Έλληνες Πομάκοι είχαν και τους συγγενείς τους από την άλλη πλευρά των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, που ήταν και σύνορα των δύο αντίπαλων αμυντικών συνασπισμών, του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Στους προαναφερθέντες λόγους ήρθαν να προστεθούν κι ακόμη ισχυρότεροι, πολιτικοί. Αυτοί προέρχονταν από δύο χώρες, την Ελλάδα και την Τουρκία, δηλαδή από τη μια μεριά ήταν η επικυρίαρχος και από την άλλη ο αυτόκλητος κηδεμόνας των μουσουλμάνων της ελληνικής Θράκης. Η ελληνική πολιτική είχε αρχικά τις επιφυλάξεις που ανέφερα μόλις τώρα:
Φοβόταν μία ανάπτυξη φιλοβουλγαρικών αισθημάτων στο εσωτερικό της πομάκικης κοινωνίας, όχι μόνο για την δική της ακεραιότητα αλλά και για τη σημασία που θα είχε σε σχέση με τις ευρύτερες ισορροπίες και συμμαχίες στην περιοχή. Άλλωστε μια ματιά στον χάρτη της περιοχής πείθει και τον πλέον αδαή περί τα γεωπολιτικά ότι οι βουλγαρικές βλέψεις στην περιοχή που της εξασφαλίζει έξοδο στο Αιγαίο πέλαγος δεν θα ήταν παροδικές (κάτι που επαληθεύθηκε απόλυτα το 1941, όταν μαζί με τα ναζιστικά κατοχικά στρατεύματα μπήκαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στη Θράκη και βουλγαρικές δυνάμεις και έποικοι).
Ήταν λοιπόν «λογικό» να προσπαθήσει να εξαλείψει το ιδίωμα του ορεσίβιου πληθυσμού της που έμοιαζε τόσο με τη γλώσσα του εχθρού. Δεν ήταν όμως μόνον ο φόβος της βουλγαρικής διείσδυσης. Υπήρχε και η τουρκική πίεση προς την ίδια κατεύθυνση. Η Τουρκία, έχοντας ως στόχο την ομογενοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης και την μετατροπή της από θρησκευτική σε εθνική, τουρκική μειονότητα, εξασφάλισε μέσα από διμερείς συμφωνίες και μορφωτικά πρωτόκολλα (του 1951 και του 1968) ότι στο εσωτερικό της μειονοτικής κοινωνίας η εκπαίδευση θα παρέχεται – πέραν της ελληνικής γλώσσας – μονάχα στην τουρκική. Μάλιστα ένας αριθμός Τούρκων δασκάλων καλούνταν, σε αμοιβαιότητα με τα όσα καθιερώθηκαν για την ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, να διδάξουν σε όλους τους γηγενείς μουσουλμάνους τουρκικά και μόνον. Η ανυπαρξία γραπτής και κωδικοποιημένης μορφής της πομακικής γλώσσας διευκόλυνε τον γλωσσικό ευνουχισμό της κοινωνίας μας. Τι άλλο θα μπορούσε να διδαχθεί λοιπόν; Ακόμα και για την Ρωμανί των μουσουλμάνων Τσιγγάνων δεν υπήρξε καμμία πρόβλεψη, είχε λοιπόν κι αυτή την ίδια τύχη: έμεινε στα αζήτητα, μέχρι προσφάτως. Όλοι οι μουσουλμάνοι της περιοχής, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, είμασταν υποχρεωμένοι να τουρκοφωνήσουμε, ασχέτως του τι θέλαμε, ποιοι είμασταν και τι γλώσσα μιλούσαν οι γονείς και οι πρόγονοί μας.
Μετά το 1974, και ακόμη περισσότερο μετά το 1981, η φιλελευθεροποίηση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα αλλά και η διάρρηξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων άρχισε σταδιακά να αλλάζει το κλίμα και στο ζήτημα αυτό. Όταν μάλιστα το 1990, με την πτώση του σοβιετικού μπλοκ και την έκρηξη των εθνικών παθών, επιταχύνθηκαν οι εξελίξεις και καθιερώθηκε απόλυτη ισονομία και ισοπολιτεία στην ελληνική Θράκη (άροντας τους διοικητικούς περιορισμούς που είχαν καθιερωθεί από χρόνια ως αντίποινα σε αντίστοιχα μέτρα κατά των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο), ήταν πολλοί αυτοί που αναζήτησαν την αληθινή πολιτισμική ή εθνοτική τους ταυτότητα. Μεταξύ αυτών είμασταν κι εμείς, μια ομάδα νεαρών Πομάκων που δεν είχαν συνείδηση όσων είχαν γίνει σε βάρος τους τα προηγούμενα χρόνια αλλά διεκδικούσαν την ιδιαιτερότητά τους και δεν δέχονταν ως τετελεσμένο το θάψιμό της για οποιονδήποτε λόγο. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε μία σειρά από απλά πράγματα που οι μεγαλύτεροι σε ηλικία τα είχαν αποδεχθεί: Γιατί να μιλάμε άλλη γλώσσα στο σπίτι και άλλες να μαθαίνουμε στο σχολείο; Κι αν η ελληνική χρειάζεται ή επιβάλλεται ως επίσημη γλώσσα του κράτους, ή αν η αραβική μας χρειάζεται στη μελέτη του Κορανίου, η τουρκική πού μας χρειάζεται; Γιατί πουθενά στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν ακούγεται ποτέ καμμία λέξη πομάκικη, κάποιο τραγούδι πομάκικο, γιατί δεν γίνεται ποτέ κάποια αναφορά στον πολιτισμό μας; Γιατί στο κρατικό ραδιόφωνο να υπάρχουν εκπομπές στην τουρκική γλώσσα αλλά όχι στην πομάκικη; Γιατί στα δικαστήρια υπάρχουν μεταφραστές τουρκικής γλώσσας για τους τουρκόφωνους που δεν γνωρίζουν ελληνικά αλλά δεν υπάρχει μεταφραστής για τα πομάκικα; Γιατί να γίνονται τόσες εκδόσεις σε όλες τις γλώσσες αλλά η δική μας να παραμένει άγραφη; Κτλ, κτλ.
Οι ζυμώσεις έφεραν θεαματικά αποτελέσματα. Το πρώτο βήμα έγινε το 1997, όταν ιδρύσαμε το Κέντρο Πομακικών Μελετών στην Κομοτηνή, θέτοντας το ζήτημα στην πολιτική του βάση: είμασταν αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε παντού την ταυτότητά μας, ξεκινώντας βέβαια από τη γλώσσα μας. Καταφέραμε σημαντικά πράγματα και πιστεύω ότι ανοίξαμε τον δρόμο για να πετύχουν κι άλλα άλλες ομάδες ανεξάρτητες από εμάς: Εκδώσαμε την πρώτη πομάκικη εφημερίδα, την «Ζαγάλισα» (που θα πει «αγάπη»), γράφοντας τη γλώσσα μας με ελληνικό αλφάβητο, ώστε να μπορούν να την διαβάσουν οι Πομάκοι της Ελλάδος. Δεχθήκαμε τρομερές αντιδράσεις, καθώς οι μεν άνθρωποι της Τουρκίας φοβήθηκαν ότι θα καταρρεύσει το οικοδόμημα της «ενιαίας μειονότητας» που έχτιζαν επί δεκαετίες, από την ελληνική δε πλευρά υπήρξαν άνθρωποι σε κρατικές θέσεις που είδαν στην απόπειρά μας δημιουργία εντάσεων και πυροδότηση ανεξέλεγκτων εξελίξεων. Ξεκινήσαμε ραδιοφωνικές εκπομπές σε ιδιωτικούς ραδιοσταθμούς με πομάκικα τραγούδια, τραγούδια που τα καταγράψαμε πρώτα και τα κυκλοφορήσαμε σε κασέτες κι αργότερα άλλοι φίλοι σε cd. Ήταν πολύ μεγάλη στιγμή για μας, καθώς ήταν η πρώτη φορά που τα τραγούδια των παππούδων μας, το καβάλι κι η φλογέρα τους ακούγονταν δημοσίως! (Να σημειωθεί ότι παρά τις δύο συνεχόμενες κρούσεις μας στην κρατική ραδιοφωνία και παρά τη δωρεάν προσφορά μας να εκπέμψουμε πομάκικα μουσικά τραγούδια δεν λάβαμε καν απάντηση). Καθώς είχαν ήδη προ διετίας εκδοθεί τα πρώτα λεξικά της πομακικής γλώσσας στην πόλη της Ξάνθης, αποτολμήσαμε μια κίνηση μεγάλης συμβολικής σημασίας: Εκδώσαμε στην Κομοτηνή το πρώτο αναγνωστικό στην πομάκικη γλώσσα, ένα αναγνωστικό για παιδιά της πρώτης τάξης του δημοτικού σχολείου. Ήταν μία απάντηση στις δικαιολογίες του ελληνικού κράτους πως «δεν υπάρχει εκπαιδευτικό υλικό» για την διδασκαλία της γλώσσας μας στα σχολεία, επομένως δεν μπορεί να διδαχθεί.
Με την ενέργειά μας εκείνην αποδείξαμε ότι είναι απλώς θέμα πολιτικής βούλησης και μόνο, αφού η γλώσσα μας παραμένει ζωντανή, η παράδοσή μας είναι πλούσια και αν η επίσημη πολιτεία θέλει να δημιουργήσει εκπαιδευτικό υλικό δεν έχει παρά να ακολουθήσει τον δρόμο που άνοιξε η ιδιωτική πρωτοβουλία. Σήμερα έχουν γίνει πολλές εκδόσεις στην πομακική – τώρα φαίνεται να έχει επικρατήσει μία εμπλουτισμένη μορφή του λατινικού αλφαβήτου στην γραπτή της απόδοση – αλλά κι έχουν κυκλοφορήσει τραγούδια, παραμύθια, παροιμίες και άλλα προϊόντα του παραδοσιακού μας πολιτισμού, κι όλα μπορούν να αξιοποιηθούν από ένα σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης, όταν υπάρχει έγνοια γι’ αυτό. Τελευταίο δείγμα της σοβαρής, επαγγελματικής δουλειάς που γίνεται από την ιδιωτική πρωτοβουλία στον χώρο της πομάκικης γλώσσας είναι τα βιβλία - και το ψηφιακό δισκάκι – με τα μαθήματα για ελληνόφωνους ενήλικες. Πρόκειται για μία πολύ πρόσφατη προσπάθεια του Πολιτιστικού Αναπτυξιακού Κέντρου Θράκης (ΠΑΚΕΘΡΑ), το οποίο είναι Μη Κυβερνητική Οργάνωση με έδρα την Ξάνθη και στόχο τον πολιτισμό. Είναι εγχειρίδια που δημιουργήθηκαν από την ανάγκη της διδασκαλίας της πομάκικης γλώσσας σε Έλληνες εκπαιδευτικούς που υπηρετούν στα Πομακοχώρια και οι οποίοι έχουν ενδιαφέρον να μάθουν τη γλώσσα του τοπικού πληθυσμού. Για τον ίδιον τον τοπικό πληθυσμό όμως δεν υπάρχει καμμία πολιτειακή πρόβλεψη! Αντιθέτως, κάθε δειλό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή καταλήγει σε αποτυχία.
Επιτρέψτε μου να δώσω ένα μόνο χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα που θα αποσαφηνίσει την κατάσταση που βιώνουμε για το ζήτημα αυτό.
Στα πλαίσια του συγχρηματοδοτούμενου από την Ευρωπαϊκή Ένωση προγράμματος «Εκπαίδευση Μουσουλμανοπαίδων», η επιστημονική υπεύθυνος του οποίου είναι η καθηγήτρια Φραγκουδάκη, δημιουργήθηκαν κάποια νέα σχολικά εγχειρίδια για τα παιδιά της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Τα νέα αυτά βιβλία, κι εδώ αναφέρομαι στα βιβλία διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας, εισήχθησαν ήδη στην μειονοτική εκπαίδευση και διδάσκονται. Στην πολυπληθή λοιπόν ομάδα ειδικών που τα εκπόνησε, κάποιοι είχαν την ευαισθησία να συμπεριλάβουν μέσα δύο πομάκικες λέξεις ως ονόματα, ήταν οι λέξεις «μάικα» (πού σημαίνει «μάνα») και «λεσίτσα» (πού σημαίνει «αλεπού»). Είναι βέβαια προφανής η παιδαγωγική στόχευση των σχεδιαστών, καθώς για πρώτη φορά θα αναγνώριζε το ένα στα τρία μουσουλμανόπαιδα της Θράκης κάτι από τη γλώσσα της μάνας του και του χωριού του.
Δυστυχώς όμως αποδείχθηκε ότι κι αυτό ακόμη ήταν πολύ τολμηρό για τα δεδομένα της περιοχής. Παρότι τα βιβλία είχαν εγκριθεί από το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, είχαν τυπωθεί και επρόκειτο να διανεμηθούν στους μαθητές, η επέμβαση των φρουρών της «ενιαίας, τουρκικής ταυτότητας» τα κατήργησε! Η δε επιστημονική υπεύθυνος υποχρεώθηκε να τα αποσύρει και να τα ξανατυπώσει αποβάλλοντας από αυτά μονάχα τις δύο αυτές λέξεις (η λεσίτσα αντικαταστάθηκε με το ομόηχό της ελληνικό όνομα Λενίτσα)! Είναι λοιπόν προφανές ότι απέχουμε πολύ ακόμη από τη μέρα εκείνη που θα μπορούμε να ακούσουμε τη γλώσσα μας στα σχολεία μας ή έστω κάπου δημοσίως χωρίς φόβο.
Πρέπει να προσθέσω ότι αυτή η τακτική της απόσυρσης έντυπου υλικού εξαιτίας μιας απλής αναφοράς σε Πομάκους δεν είναι καθόλου πρωτότυπη. Το φθινόπωρο του 1998 ο τότε νομάρχης Ροδόπης απέσυρε από την κυκλοφορία έναν ολοκαίνουργιο τουριστικό οδηγό με τον τίτλο «Ροδόπη, Η Γη των Θρύλων» και τον ξανατύπωσε αποβάλλοντας μονάχα την αναφορά στα πομαοχώρια της περιοχής. Το ίδιο ακριβώς επαναλήφθηκε τον περασμένο Ιανουάριο, πάλι με τουριστικό οδηγό με τίτλο «Νομός Ροδόπης», έκδοση της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Ακόμη και το ίδιο το όνομά μας είναι υπό διωγμόν στα επίσημα έγγραφα, πώς λοιπόν μπορεί κανείς να ελπίζει στην διάσωση της γλώσσας του σε ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον; Και τι να σκεφθεί κανείς όταν βλέπει καθετί που ανήκει στην πολιτιστική μας παράδοση (παραδοσιακές φορεσιές, είδη λαϊκής τέχνης, πανηγύρια...) είτε να καταχωρείται στην τουρκική παράδοση είτε να ονομάζεται απλώς πολιτισμική κληρονομιά «της ορεινής Ροδόπης»;
Κλείνοντας περιορίζομαι μονάχα σε μία γενική εκτίμηση της σημερινής κατάστασης της πομακικής γλώσσας. Είναι πολύ θετικό ότι τα βήματα αυτά γίνανε πριν εκλείψει ως ζωντανή γλώσσα. Τα όρια όμως της ιδιωτικής πρωτοβουλίας βρίσκονται κάπου εδώ. Δεν μπορεί ένας ιδιώτης να κάνει τίποτε παραπάνω από ό,τι έχει γίνει μέχρι σήμερα. Την σκυτάλη των πρωτοβουλιών πρέπει να την αναλάβει επιτέλους το ελληνικό κράτος. Να νομιμοποιήσει τη χρήση της πομάκικης γλώσσας στα κρατικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ή σε άλλους χώρους όπου σήμερα η τουρκική κατέχει το μονοπώλιο. Αν δεν νιώσει περήφανος ο Πομάκος για την πατροπαράδοτη λαλιά του, την επί τόσα χρόνια παραδομένη στην περιφρόνηση και την περιθωριοποίηση, στερείται ενός στοιχειώδους δικαίωματός του και εξακολουθεί να νιώθει ως πολιτισμικά φτωχός συγγενής των Ελλήνων ή των Τούρκων. Στα πλαίσια της Ενωμένης Ευρώπης, όπου η γλωσσική πολυμορφία είναι στόχος και πρακτική, νομίζω – και θέλω να ελπίζω – ότι θα προχωρήσουμε. Έτσι ώστε κάποια μέρα να δούμε και στα σχολειά των παιδιών μας να διδάσκεται η γλώσσα των προγόνων μας, να λέγεται η αλεπού «λεσίστα» κι η μάνα «μάικα».

Χαμδή Ομέρ

(Εισήγηση στο διεθνές συνέδριο μειονοτικών γλωσσών του οργανισμού Mercator, Ολλανδία, 23-25 / 11 / 2004)

Σχόλιο:
Και η Μακεδονική γλώσσα, επίσης.
Πολιτιστικός πλούτος της Ελλάδας είναι όλα αυτά, και όλοι οι Έλληνες θα έπρεπε να γνωρίζουν και να μοιράζονται.

5 Μαρ 2009

ΕΚΘΕΣΗ του Ο.Η.Ε. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
H ανεξάρτητη εμπειρογνώμονας στα θέματα μειονοτήτων επισκέφτηκε την Ελλάδα από τις 8 έως τις 16 Σεπτεμβρίου 2008, για την προώθηση, μεταξύ άλλων, της εφαρμογής της Διακήρυξης σχετικά με τα δικαιώματα των προσώπων που ανήκουν σε εθνικές ή εθνοτικές, θρησκευτικές και γλωσσικές μειονότητες. Ταξίδεψε σε διάφορες περιοχές και είχε εκτενείς διαβουλεύσεις με ανώτερους κυβερνητικούς εκπροσώπους και δημόσιους λειτουργούς σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο. Συμβουλεύθηκε με αστικές κοινωνικές οργανώσεις, θρησκευτικούς ηγέτες, ακαδημαϊκούς και επικεφαλής κοινοτήτων. Η Ελλάδα αναγνωρίζει μόνο μια μειονότητα, τη μουσουλμανική θρησκευτική μειονότητα στη δυτική Θράκη, η οποία προστατεύεται από τους όρους της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923. Η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει "status" μειονότητας σε άλλες κοινότητες. Η κυβέρνηση είναι πεπεισμένη ότι οι αξιώσεις της ύπαρξης άλλων μειονοτήτων είναι αβάσιμες και πολιτικά παρακινημένες. Εντούτοις, εάν ένα κράτος αναγνωρίζει επίσημα μια μειονότητα η όχι δεν είναι καθοριστικό όσον αφορά τις υποχρεώσεις του προς τους μειονοτικούς πληθυσμούς. Η ανεξάρτητη εμπειρογνώμονας ενδιαφέρεται για θέματα που αφορούν μόνο την εσωτερική αρμοδιότητα της κυβέρνησης της Ελλάδας σχετικά με τη μεταχείρισή της των μειονοτήτων και μειονεκτούντων ομάδων μέσα στη χώρα. Οι ανησυχίες της εστιάζουν στο βαθμό δικαίου στον οποίο η νομοθεσία, η πολιτική και η πρακτική εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις βάσει του διεθνούς νόμου περί ανθρώπινων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, ο οποίος έχει προτεραιότητα πάνω από τις διμερείς συνθήκες και τις συμφωνίες. Η απόφαση ότι μια ορισμένη ομάδα πρέπει να λάβει την προστασία που οφείλεται στις μειονότητες, δεν έχει επιπτώσεις στις διακρατικές σχέσεις. Οι μειονοτικές ομάδες αποτελούν μέρος της ελληνικής κοινωνίας, δεν είναι ξένο στοιχείο. Η ανεξάρτητη εμπειρογνώμονας καλεί την κυβέρνηση της Ελλάδας να αποσύρει την διαμάχη εάν υπάρχει μια μακεδονική ή τουρκική μειονότητα στην Ελλάδα και να εστιάσει στην προστασία των δικαιωμάτων στον αυτο-προσδιορισμό, την ελευθερία έκφρασης και την ελευθερία του συνεταιρίζεστε αυτών των κοινοτήτων. Τα δικαιώματά τους στην προστασία μειονότητας πρέπει να τηρηθούν σύμφωνα με τη Διακήρυξη για τις μειονότητες και τον πυρήνα των διεθνών συνθηκών για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Ελλάδα πρέπει να συμμορφωθεί πλήρως με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, συγκεκριμένα με εκείνες τις αποφάσεις ότι οι ενώσεις πρέπει να έχουν την άδεια να χρησιμοποιήσουν τις λέξεις «μακεδονικό» και «τούρκικο» στα ονόματά τους και να εκφράζουν τις εθνικές ταυτότητές τους ελεύθερα. Η διάκριση έναντι των Ρομα υπάρχει στην Ελλάδα όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η ανεξάρτητη εμπειρογνώμονας επισκέφτηκε τις κοινότητες των Ρομα που στερούνται τις βασικές εγκαταστάσεις και αντιμετωπίζουν μόνιμη απειλή εκτόπισης. Πολλά παιδιά Ρομα είναι είτε σε διαχωρισμένα σχολεία είτε δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση εξ αιτίας της ταυτότητάς τους. Η ανεξάρτητη εμπειρογνώμονας επαινεί τις κυβερνητικές προσπάθειες να αναπτυχθούν οι θετικές πολιτικές που συντονίζονται σε διυπουργικό επίπεδο από τον Υπουργό Εσωτερικών μέσω του προγράμματος δράσης για την ενσωμάτωση των Ρομα. Εντούτοις, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην εφαρμογή σε τοπικό επίπεδο, ιδιαίτερα σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης και το διαχωρισμό των Ρομα σε ορισμένα δημόσια σχολεία. Η κυβέρνηση πρέπει να συνεχίσει τις προσπάθειές της να εξασφαλίσει ότι οι εθνικές πολιτικές δεν υπονομεύονται ή προκαλούνται από τις τοπικές αρχές που ανταποκρίνονται στις τοπικές προκαταλήψεις. Πρέπει να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου όσον αφορά τον διαχωρισμό των παιδιών των Ρομα.

Η συνέχεια της έκθεσης εδώ, στην αγγλική:

http://www.macedoniancommunity.com/repository/UN_humanrights_2008.pdf

3 Μαρ 2009

ΕΛΛΗΝΙΚΗ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" (2)

ΕΛΛΗΝΙΚΗ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"



"Ο κάθε Έλληνας πολίτης μπορεί στην Ελλάδα να αυτοπροσδιοριστεί ατομικά όπως θέλει…" λένε οι Έλληνες πολιτικοί.
Οι πολίτες που δεν σέβονται αυτό το δικαίωμα των συμπολιτών τους, έχουν νομικές συνέπειες, αυτεπάγγελτα, όταν υπάρχουν τέτοια επεισόδια όπως αυτό στο βίντεο; Με πιο τρόπο η Ελλάδα προστατεύει τους πολίτες της και τα μειονοτικά, θρησκευτικά, γλωσσικά, έστω ατομικά, δικαιώματα τους;

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ Δημ. της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Aπεχώρησε από διάσκεψη στα Σκόπια η επικεφαλής του Ελληνικού Γραφείου Συνδέσμου.

Την έντονη αντίδραση της ελληνικής πλευράς προκάλεσε νέα πρόκληση της ΠΓΔΜ κατά τη διάρκεια πολυμερούς διάσκεψη για τον πολιτισμό, που πραγματοποιείται στα Σκόπια.
Η εμπειρότατη διπλωμάτης και επικεφαλής του Γραφείου Συνδέσμου της χώρας μας στη γειτονική χώρα πρέσβης Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου αποχώρησε από τη διάσκεψη σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το γεγονός ότι οι διοργανωτές χρησιμοποιούσαν το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», σε αντίθεση με την πρακτική για χρήση μόνο σημαιών των χωρών και ονομάτων των συμμετεχόντων.
Η κ. Παπαδοπούλου, σε παρέμβασή της κατηγόρησε τους διοργανωτές ότι ενήργησαν με κακή πίστη και σε πλήρη παραβίαση των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας στο πλαίσιο της Ενδιάμεσης Συμφωνίας που υπεγράφη μεταξύ της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ το 1995.
Εξέφρασε ακόμη τη δυσαρέσκειά της για το ότι το υπουργείο Πολιτισμού της ΠΓΔΜ επιχείρησε να εκμεταλλευθεί τη διάσκεψη για την προώθηση πολιτικών στόχων και αποχώρησε.
Διοργανωτής της διάσκεψης με θέμα «Πολιτισμός και Οπτικοακουστική Επικοινωνία-Παράγοντας ειρήνης και εξασφάλισης του ευρωπαϊκού μέλλοντος για τις χώρες της ΝΑ Ευρώπης», στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι χωρών της περιοχής, καθώς και εκπρόσωποι της UNESCO και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ήταν το υπουργείο Πολιτισμού της ΠΓΔΜ, σε συνεργασία με ιδιωτικό πανεπιστήμιο των Σκοπίων.
πηγή Ναυτεμπορική


Μετά από την ανωτέρω αντίδραση της ελληνίδας πρεσβευτή στη Μακεδονία, μπορώ να πω ότι η επίθεση στα ελληνικά λεωφορεία δεν είναι μια πράξη βανδαλισμού αλλά μια πράξη διαμαρτυρίας. Οι Έλληνες το έχουν παρακάνει με την άρνηση στους Μακεδόνες του ονόματος τους. Η Ενδιάμεση Συμφωνία δεν λέει ότι η Μακεδονία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το συνταγματικό όνομά της ΜΕΣΑ στη χώρα. Η εξαιρετικά ηλίθια ελληνική εθνικιστική πολιτική θα φέρει περισσότερα προβλήματα εάν δεν την σταματήσουν. Στη Δημοκρατία της Μακεδονίας ΟΛΟΙ οι τουρίστες είναι παραπάνω από καλοδεχούμενοι, αλλά πιστεύω ότι δεν είναι σωστό για λίγα ευρώ που οι Έλληνες ξοδεύουν στην Οχρίδα ή στα Μπίτολα, ο λαός της Μακεδονίας να υποστεί κάθε είδος προσβολής από αυτούς. Οι Έλληνες πηγαίνουν στη Δημοκρατία της Μακεδονίας όπως θα πήγαιναν σε ένα είδος ελληνικής αποικίας, δεν έχουν κανέναν σεβασμό για τους ανθρώπους και την ιστορία του τόπου, αποκαλούν όλη τη χώρα Σκόπια (ποιος είπε ότι είναι δικαίωμά τους; Μπορούν να αποκαλέσουν Σκόπια την Μακεδονία όταν είναι στην Ελλάδα, αλλά όχι όταν την επισκέπτονται και βρίσκονται στο έδαφος της). Είναι ΚΑΘΗΚΟΝ τους να αποκαλέσουν τη χώρα και τον πληθυσμό της με το όνομα που χρησιμοποιούν εκείνοι, στην διάρκεια της επίσκεψης τους. Εάν έχουν πρόβλημα με αυτό, δεν θα πρέπει ΝΑ ΠΑΝΕ ΕΚΕΙ. Όσον αφορά τους Αιγαιάτες ή τους Έλληνες που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το όνομα της Μακεδονίας και την επισκέπτονται, δεν έχουν πρόβλημα να βάλουν μερικά μακεδονικά σύμβολα στα αυτοκίνητά τους όταν ταξιδεύουν στη Μακεδονία, για να δείξουν ότι δεν είναι το είδος των Ελλήνων πολιτών που αρνούνται την ύπαρξή τους ως Μακεδονικό έθνος: με αυτόν τον τρόπο δεν θα υποστούν προσβολές ή οποιεσδήποτε ζημίες από κάποιους τοπικούς "θερμόαιμους" πατριώτες.