Υποτίθεται ότι η χώρα βρίσκεται και επισήμως αντιμέτωπη με την απειλή της χρεοκοπίας.
Υποτίθεται ότι στη χρεοκοπία οδηγήθηκε μέσα από μια συνολική πορεία στρεβλώσεων, ανικανότητας, ανομίας, αμεριμνησίας και αναποτελεσματικότητας.
Υποτίθεται ότι η κοινωνία ζει σε κατάσταση σοκ αφού όσα ήξερε και την οδήγησαν στο ναυάγιο δεν γίνεται να ισχύουν πια, καταλύθηκαν εκ των πραγμάτων.
Υποτίθεται, δηλαδή, ότι ο τόπος βιώνει μια εθνική καταστροφή και ότι η επιβίωσή του εξαρτάται από την ικανότητά όλων μας να απαλλαγούμε από τις στρεβλώσεις του παρελθόντος και να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία σε μια παλιά χώρα- δεν υπάρχει άλλος δρόμος...
Αν όλα αυτά ισχύουν (και δεν βλέπω τι μπορεί να μην ισχύει...) είναι άξιο απορίας που ζουν και σε τι αποβλέπουν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που κινητοποιούνται καθημερινά ζητώντας να μην αλλάξει τίποτε.
Οι ταξιτζήδες, οι νοσοκομειακοί, οι πανεπιστημιακοί, οι ναυτεργάτες, οι αριστεροί και οι δεξιοί, δεν ξέρω ποιοι άλλοι και σίγουρα ξεχνάω πολλούς, ανεβαίνουν στα κάγκελα με ένα κοινό αίτημα: να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν ή, ακόμη καλύτερα, να επιστρέψουν εκεί όπου βρίσκονταν πριν από το κραχ.
Αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολλές φορές ανυπόφορο και δυσβάσταχτο να αλλάξει μια ζωή.
Αντιλαμβάνομαι ότι όσοι πληρώνουν το κόστος της προσαρμογής στα νέα δεδομένα μπορεί να πνίγονται από ένα αίσθημα αδικίας.
Αντιλαμβάνομαι κυρίως ότι όσοι κουβαλούν στοιχειώδη αίσθηση ευθύνης και δικαιοσύνης οφείλουν να πασχίσουν ώστε το κόστος αυτό να περιοριστεί στο ελάχιστο δυνατό.
Αλλά ποιος είπε ότι είναι δυνατόν η χώρα να επιζήσει με τα ίδια πανεπιστήμια, τα ίδια νοσοκομεία, τα ίδια λιμάνια ή τα ίδια ταξί; Ποιος είπε ότι μπορούμε να αλλάξουμε μένοντας ίδιοι;
Και ποιος είπε ότι η κρίση είναι η ευκαιρία για να αποδειχθούμε χειρότεροι, πιο άγριοι, πιο ακοινώνητοι, να οξύνουμε τις αντιθέσεις μας με τον σύγχρονο κόσμο;
Διότι αυτό ακριβώς επαγγέλλεται το Κίνημα της Ακινησίας και όσοι το χειροκροτούν ή το καπηλεύονται: την ψευδαίσθηση μιας διατήρησης και την υπόσχεση μιας επιστροφής.
Γι΄ αυτό ο καθένας σπεύδει να βγάλει τη φάτσα του από τη συνολική φωτογραφία, προσδοκώντας ότι τον λογαριασμό θα τον πληρώσει μόνο ο διπλανός.
Γι΄ αυτό οι περισσότεροι παραμυθιάζονται με απίστευτη ευκολία ότι «έχουν δίκιο» και ότι το ζήτημα είναι πώς θα τους το αναγνωρίσουν.
Τα πράγματα, βεβαίως, θα ήταν απλούστερα αν το Κίνημα της Ακινησίας έβλεπε να ορθώνεται απέναντί του ένα Κίνημα της Κίνησης, μια ηγεσία με όραμα και σχέδιο αλλαγής.
Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Και αυτό είναι κυρίως που λείπει τους τελευταίους μήνες. Με προοπτική να λείπει για πολύ καιρό ακόμη.
1 σχόλιο:
Ι. Κ. Πρετεντέρης
Το Κίνημα της Ακινησίας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 24/07/2011,
Υποτίθεται ότι η χώρα βρίσκεται και επισήμως αντιμέτωπη με την απειλή της χρεοκοπίας.
Υποτίθεται ότι στη χρεοκοπία οδηγήθηκε μέσα από μια συνολική πορεία στρεβλώσεων, ανικανότητας, ανομίας, αμεριμνησίας και αναποτελεσματικότητας.
Υποτίθεται ότι η κοινωνία ζει σε κατάσταση σοκ αφού όσα ήξερε και την οδήγησαν στο ναυάγιο δεν γίνεται να ισχύουν πια, καταλύθηκαν εκ των πραγμάτων.
Υποτίθεται, δηλαδή, ότι ο τόπος βιώνει μια εθνική καταστροφή και ότι η επιβίωσή του εξαρτάται από την ικανότητά όλων μας να απαλλαγούμε από τις στρεβλώσεις του παρελθόντος και να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία σε μια παλιά χώρα- δεν υπάρχει άλλος δρόμος...
Αν όλα αυτά ισχύουν (και δεν βλέπω τι μπορεί να μην ισχύει...) είναι άξιο απορίας που ζουν και σε τι αποβλέπουν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που κινητοποιούνται καθημερινά ζητώντας να μην αλλάξει τίποτε.
Οι ταξιτζήδες, οι νοσοκομειακοί, οι πανεπιστημιακοί, οι ναυτεργάτες, οι αριστεροί και οι δεξιοί, δεν ξέρω ποιοι άλλοι και σίγουρα ξεχνάω πολλούς, ανεβαίνουν στα κάγκελα με ένα κοινό αίτημα: να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν ή, ακόμη καλύτερα, να επιστρέψουν εκεί όπου βρίσκονταν πριν από το κραχ.
Αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολλές φορές ανυπόφορο και δυσβάσταχτο να αλλάξει μια ζωή.
Αντιλαμβάνομαι ότι όσοι πληρώνουν το κόστος της προσαρμογής στα νέα δεδομένα μπορεί να πνίγονται από ένα αίσθημα αδικίας.
Αντιλαμβάνομαι κυρίως ότι όσοι κουβαλούν στοιχειώδη αίσθηση ευθύνης και δικαιοσύνης οφείλουν να πασχίσουν ώστε το κόστος αυτό να περιοριστεί στο ελάχιστο δυνατό.
Αλλά ποιος είπε ότι είναι δυνατόν η χώρα να επιζήσει με τα ίδια πανεπιστήμια, τα ίδια νοσοκομεία, τα ίδια λιμάνια ή τα ίδια ταξί; Ποιος είπε ότι μπορούμε να αλλάξουμε μένοντας ίδιοι;
Και ποιος είπε ότι η κρίση είναι η ευκαιρία για να αποδειχθούμε χειρότεροι, πιο άγριοι, πιο ακοινώνητοι, να οξύνουμε τις αντιθέσεις μας με τον σύγχρονο κόσμο;
Διότι αυτό ακριβώς επαγγέλλεται το Κίνημα της Ακινησίας και όσοι το χειροκροτούν ή το καπηλεύονται: την ψευδαίσθηση μιας διατήρησης και την υπόσχεση μιας επιστροφής.
Γι΄ αυτό ο καθένας σπεύδει να βγάλει τη φάτσα του από τη συνολική φωτογραφία, προσδοκώντας ότι τον λογαριασμό θα τον πληρώσει μόνο ο διπλανός.
Γι΄ αυτό οι περισσότεροι παραμυθιάζονται με απίστευτη ευκολία ότι «έχουν δίκιο» και ότι το ζήτημα είναι πώς θα τους το αναγνωρίσουν.
Τα πράγματα, βεβαίως, θα ήταν απλούστερα αν το Κίνημα της Ακινησίας έβλεπε να ορθώνεται απέναντί του ένα Κίνημα της Κίνησης, μια ηγεσία με όραμα και σχέδιο αλλαγής.
Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Και αυτό είναι κυρίως που λείπει τους τελευταίους μήνες. Με προοπτική να λείπει για πολύ καιρό ακόμη.
jpretenteris@dolnet.gr
Δημοσίευση σχολίου