Του Γιώργου Ν. Παπαδάκη
Η
πρόσφατη επίσκεψη στην Αθήνα του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ
Νταβούτογλου συνοδεύτηκε από τις γνωστές «κραυγές» του πληρωμένου
διπλωματικού ρεπορτάζ αλλά και του ελληνικού ΥΠ. ΕΞ. «Πρόκληση» οι
δηλώσεις του για την τουρκική μειονότητα στη Θράκη, «απαράδεκτη» η
τοποθέτηση του για την Ακρόπολη και το τζαμί Fethiye στο
Μοναστηράκι, «αστεία» η παρατήρησή του ότι το Ιμαρέτ στη Θεσσαλονίκη
έχει στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί ακόμα και ως κινηματογράφος.
Το
μόνο που δεν σχολιάσαν αρνητικά οι έντυπες και ηλεκτρονικές φυλλάδες
ήταν η επίσκεψη Νταβούτογλου στον Σύλλογο Ιμβρίων στην Νέα Σμύρνη. Ο
λόγος, μάλλον προφανής. Η αμηχανία των υποβολέων τους στην οδό
Βασιλίσσης Σοφίας 1. Γιατί τι άσχημο θα μπορούσε να βρει το υπουργείο
Εξωτερικών μας στη δήλωση-κάλεσμα Νταβούτογλου προς τους Έλληνες που
κατάγονται από την Τουρκία να επιστρέψουν στην Τουρκία και να ζητήσουν
να τους (επαν)αποδωθεί η τουρκική υπηκοότητα που δικαιούνται;
«Όσοι
έχουν τουρκική υπηκοότητα είναι για την τουρκική κυβέρνηση ίσοτιμοι
πολίτες ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους και θα τους επιστραφούν τα
ακίνητά τους, ενώ ακόμα και αυτοί που έχουν χάσει την τουρκική
υπηκοότητα θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση από το τουρκικό κράτος», υπογράμμισε
συγκεκριμένα. Για τους πολλούς, τους καταδικασμένους στην κρατική και
ιδιωτική παραπληροφόρηση των τελευταίων δεκαετιών, ήταν μια δήλωση
σχεδόν αδιάφορη. Ε, και; Για τους λίγους που εξακολουθούν να πηγαίνουν
κόντρα στο ρεύμα όμως, προκάλεσε θλίψη για το κατάντημα της Ελλάδας.
Φανταστείτε τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών να πηγαίνει π.χ. στα Τίρανα ή
στα Σκόπια και να συναντά εκεί- για πρώτη φορά στα χρονικά-τους Τσάμηδες
ή τους εκπατρισμένους Μακεδόνες που εκδιώχθηκαν κακήν κακώς από τις
πατρογονικές τους εστίες πριν απο περίπου 70 χρόνια. Αυτό από μόνο του
θα ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ είδηση. Φανταστείτε τώρα να τους καλούσε να
επιστρέψουν, λέγοντάς τους ότι θα τους αποδωθούν πίσω οι περιουσίες τους
αλλά και η χαμένη τους ελληνική υπηκοότητα. Εξωπραγματικό, έτσι δεν
είναι; Ιδιαίτερα αν σκεφτούμε ποιά είναι σήμερα η επίσημη στάση της
νεοελληνικής πολιτείας απέναντι στους Τσάμηδες και τους Μακεδόνες
πολιτικούς πρόσφυγες.
Για
τους μεν πρώτους, δεν τίθεται καν ζήτημα επαναπατρισμού και περιουσιών
καθώς εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν μαζικά την Ήπειρο το 1944 ως
συλλήβδην συνεργάτες των Γερμανοιταλών. Θυμίζω ότι ο Κ. Παπούλιας
διέκοψε την επίσημή του επίσκεψη στην Αλβανία πριν μερικά χρόνια όταν
κάποιοα γεροντάκια γεννημένα στην Ελλάδα θέλησαν να τον συναντήσουν.
Οι
δε δεύτεροι-παιδιά του εμφυλίου οι περισσότεροι-δεν έχουν το δικαίωμα
να επιστρέψουν στα χωριά τους ούτε καν ως επισκέπτες αφού λόγω της
περιβόητης «μαύρης λίστας» τους σταματούν στα σύνορα και τους
απαγορεύουν την είσοδο στη χώρα.Κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες
ανάκτησης υπηκοοτήτων και περιουσιών εκκρεμούν(;) ακόμα σε δήμους και
δικαστήρια και παραπέμφθηκαν defactoστις νεοελληνικες καλένδες.
Μαυρίλα.
Κατάθλιψη.
Πολλοί
κατηγορούν τον Νταβούτογλου και τον Ερντογάν ότι οραματίζονται αναβίωση
της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια, υπό την σκέπη βέβαια της
σημερινής Τουρκίας. Το σίγουρο είναι ότι έχουν έρθει σε ρήξη με τον
κεμαλισμό και στο επίπεδο των μειονοτικών δικαιωμάτων και δεν φοβούνται
να μιλούν ανοικτά για θέματα που είναι εξοστρακισμένα από τον δημόσιο
διάλογο στην Ελλάδα, όντας ταυτόχρονα απολύτως ταμπού για τους
εθνικιστές ομολόγους τους στα καθ’ ημάς. Είναι τραγικό να αναλογίζεται
κανείς ότι η Τουρκία μας ξαναβάζει τα γυαλιά εν έτει 2014, είναι όμως
ακόμα τραγικότερο να συνειδητοποιούμε ότι οι Οθωμανοί ήταν ανεκτικότεροι
απέναντι στις κάθε λογής μειονότητες αιώνες πριν. Μπορούμε άραγε να
πέσουμε ακόμα πιο χαμηλά;
