24 Ιουν 2009
Παιδιά "πολιτικοί πρόσφυγες"
Εμείς οι Μακεδόνες θα συνεχίσουμε να παρουσιάζουμε τα εγκλήματα και τις αδικίες που το ελληνικό κράτος διέπραξε εις βάρος μας, από το 1913 μέχρι σήμερα.
Το ελληνικό κράτος πρέπει να αναγνωρίσει ότι διέπραξε αυτά τα εγκλήματα, να αποκαταστήσει τους ανθρώπους που τα υπέστησαν (για όσους αυτό είναι ακόμα εφικτό) και να ζητήσει επίσημα συγνώμη για αυτά.
Δυστυχώς, η Ελλάδα συνεχίζει να καταδιώκει τους Μακεδόνες, ακόμα και αυτούς που ζουν εκτός ελληνικής επικράτειας, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στους πολίτες της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και της Μακεδονικής Διασποράς, οι οποίοι δηλώνουν ότι ανήκουν στο Μακεδονικό έθνος, μη αναγνωρίζοντας το ιστορικό όνομα με το οποίο αυτοπροσδιορίζονται εδώ και πολλούς αιώνες.
Φυσικά, δεν θεωρούμε τους σύγχρονους Ελληνες συμπολίτες μας υπευθύνους γι' αυτά τα εγκλήματα και αδικίες που διαπράχτηκαν στο παρελθόν, αλλά η σιωπή και η ανοχή τους σε αυτήν την κατάσταση δεν τους τιμά και τους κάνει συνένοχους,, κατα κάποιον τρόπο, των εγκληματιών του παρελθόντος.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
15 σχόλια:
Τα μικρά παιδιά ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ καταγωγής τα οποία βρέθηκαν στις ανατολικές χώρες τυγχάνουν ειδικής διεθνούς προστασίας, ουδεμία ευθύνη-ούτε καν ηθική έχουν για τα γεγονότα της εποχής και φυσικά με κανένα τρόπο δεν έβλαψαν την χώρα μας, είτε από πρόθεση είτε από αμέλεια.
Για αυτό η μη επαναχορήγηση της παρανόμως αφαιρεθείσης υπηκοότητας αποτελεί βαρύ έγκλημα κατά της ανθρωπότητας για το οποία οφείλει να λογοδοτήσει ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου όλη η εθνικο-σοσιαλιστική υπερκομματική πολιτική ηγεσία της πατρίδος μας ..!!!
Η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που εξακολουθεί να έχει δικούς της πολιτικούς πρόσφυγες.
Όταν μάλιστα από το 1981 έχει επανοχορηγηθεί η ελληνική υπηκοότητα σε όλους όσους τη στερήθηκαν για ιδεολογικούς λόγους.
Δυστυχώς από την επανόρθωση αυτή αποκλείσθηκαν λόγω εθνοτικής διάκρισης οι πολιτικοί πρόσφυγες μακεδονικής καταγωγής...!!!
Οι Μακεδόνες οφείλουν κάθε 10 Δεκεμβρίου, την επέτειο της παγκόσμιας ημέρας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να την αφιερώνουν στα παιδιά - μακεδόνες με αίτημα την άμεση επαναπόδοση της ελληνικής υπηκοότητας, διοργανώνοντας πλήθος εκδηλώσεων και μέσα από τα μακεδονικά μπλόγκ!!!!!!
Γιάννης Η. Χάρης
27/6/2009
Πολιτιστική υποχώρηση, ανθρωπιστική έκπτωση
Τα Νέα, 27 Ιουνίου 2009
Μετά βίας ανεχόμαστε τον αλλόθρησκο, τον εβραίο, τον μειονοτικό, τον φίλαθλο αντίπαλης ομάδας, τον οπαδό αντίπαλου πολιτικού κόμματος, τον γείτονα και το σκυλί του, μα ρατσιστές δεν είμαστε ή ξενοφοβικοί, και ευτυχώς μας περισσεύει η ανοχή απέναντι στους μετανάστες!
Αποστροφή ή φόβο μάς γεννά καθετί καινούριο ή ξένο, καθετί που ξεφεύγει από τον έλεγχό μας, ιδέες, μόδα, γλώσσα, νεότερες γενιές -–πόσο μάλλον ο Ξένος
Δίνουμε το λόγο στο ΛΑΟΣ, για ν’ ακουστούν έτσι δικές μας ξενοφοβικές απόψεις• κατανοούμε τους αγανακτισμένους πολίτες, για να αθωώσουμε δικές μας ξενοφοβικές ιδέες.
Με αυτά τα λόγια έκλεινα την περασμένη επιφυλλίδα, αφήνοντας ανοιχτό ένα τεράστιο θέμα, που πας να το πιάσεις απ’ τη μια, κι όλο σου φεύγει από την άλλη. Αναφερόμουν στα πλυντήρια βρόμικων ιδεών, τα κανάλια δηλαδή, κυρίως τα λεγόμενα σοβαρά, που με την υπερπροβολή των εκπροσώπων της άκρας δεξιάς μάς εξοικειώνουν και μας συμφιλιώνουν με το πρόσωπο του τέρατος, όπως είχα γράψει σχετικά πρόσφατα. Και προχωρούσα τώρα με τη σκέψη πως η συστηματική αυτή και άνευ αρχών προβολή ενδέχεται να κρύβει μιαν αόριστη, στην καλύτερη περίπτωση, σύμπνοια ή και ταύτιση του τηλεοικοδεσπότη με τον φιλοξενούμενο. Διαφορετικά, ο ιδεολογικός αμοραλισμός και ο πολιτικός καιροσκοπισμός με το κυνήγι της τηλεθέασης δεν φτάνουν να εξηγήσουν στάσεις παντελώς άσχετες με τα κρατούντα στον τηλεοπτικό μας κόσμο ήθη: αναφέρομαι στον γνωστό εισαγγελικό, συχνά ιταμό τρόπο των τηλεδημοσιογράφων, και μάλιστα των πιο προβεβλημένων των βραδινών δελτίων, που δεν ανέχονται μύγα στο σπαθί τους, ούτε το βήχα καν του οποιουδήποτε κοινωνικά και ταξικά παρακατιανού.
Ακόμα πιο σκεφτικός στέκεται κανείς απέναντι στην αιφνίδια ανακάλυψη του προβλήματος της μετανάστευσης και των άμεσων επιπτώσεών της, ιδίως σε υποβαθμισμένες συνοικίες κτλ. Πολλές είναι οι εύλογες -–κι ωστόσο διόλου επαρκείς–- ερμηνείες: η άνοδος της δύναμης του ΛΑΟΣ, η οποία οφείλεται στην οικονομική κρίση και στη δυσαρέσκεια του κόσμου που «τον εγκατέλειψε η πολιτεία», ανίσχυρο πλάι στην εξαθλίωση των μεταναστών και τη συναφή παραβατικότητα.
Πριν δούμε το μένος με το οποίο προβάλλεται ξαφνικά το πρόβλημα και η απαίτηση για την επίλυσή του, ή τον ζήλο με τον οποίο εκδηλώνεται η αμέριστη κατανόηση των δοκιμαζόμενων
αγανακτισμένων πολιτών, ας σταθούμε λίγο στη στερεότυπη ερμηνεία της μετακίνησης στρωμάτων της εκλογικής βάσης, εν προκειμένω από τα αριστερά προς την ακροδεξιά. Έχω κι εδώ ξαναγράψει ότι η ερμηνεία με οπωσδήποτε βάσιμα οικονομικοκοινωνικά κριτήρια δεν παύει να είναι κατά βάθος πατερναλιστική, να κρύβει μια βαθύτερη υποτίμηση του «απλού λαού», που χωρίς ιδέες, χωρίς ιδεολογία δηλαδή, εξακτινώνεται από την αριστερά, ακόμα και την κομμουνιστική, στην άκρα δεξιά: φταίει, είπαμε, η παγκοσμιοποίηση και η βαθιά οικονομική κρίση, η ανασφάλεια με τους ξένους, με τον Πολωνό υδραυλικό στη Γαλλία, με τον Αλβανό οικοδόμο χτες εδώ και σήμερα με τον ανέστιο Αφγανό, κι αυτή η ανασφάλεια και ο φόβος θεωρείται όρος ικανός να μεταστρέψει όχι τους «εκλεκτούς» εμάς αλλά τον «απλό λαό» και να τον κάνει ψηφοφόρο του Καρατζαφέρη και χειροκροτητή των «παλικαριών» της Χρυσής Αυγής, στον Άγιο Παντελεήμονα φερειπείν.
Τότε τι; Είναι όλοι ρατσιστές ή ξενοφοβικοί; Κι εκείνοι και εμείς, σύμφωνα με τον εισαγωγικό συλλογισμό μου; Δεν ξέρω• οι πολιτικοϊδεολογικοί όροι σίγουρα τρομάζουν. Ας δούμε όμως τι σίγουρα είμαστε, ή πιο απλά τι σίγουρα αισθανόμαστε. Ας δούμε λοιπόν σε οποιαδήποτε συνθήκη της καθημερινής ζωής τη σχετική έως απόλυτη δυσανεξία, ενστικτώδη ώς έναν μεγάλο βαθμό ή καταστατική, δυσανεξία που κλιμακώνεται σε αποστροφή, μίσος, έχθρα κτλ., απέναντι: στον ετερόδοξο, τον αιρετικό, τον παπικό, τον παλαιοημερολογίτη, τον ιεχωβά, και ειδικά τον εβραίο, τον πάσης φύσεως μειονοτικό, τον τσιγγάνο, τον ομοφυλόφιλο, αλλά ακόμα και τον σεξουαλικά ελευθεριάζοντα (και ιδίως την –), τον φίλαθλο αντίπαλης και εν γένει διαφορετικής ομάδας, τον οπαδό αντίπαλου και εν γένει διαφορετικού πολιτικού κόμματος (και ιδίως μικρού!), τον απέναντι ή πλαϊνό ή παραδίπλα ανταγωνιστικό μαγαζάτορα, τον γείτονα με το μεγαλύτερο (ή το πολύ μικρό!) αυτοκίνητο, τον γείτονα που βάζει δυνατά μουσική, ή που βάζει διαφορετική από τα γούστα μας μουσική, τον γείτονα που ποτίζει νυχτιάτικα τα λουλούδια του, τον γείτονα με το σκυλί που γαβγίζει ασταμάτητα, τον γείτονα που κυκλοφορεί με τις κοιλιές του έξω στη βεράντα…, σελίδες θα μπορούσαμε να γεμίσουμε. Κι αν έτσι με τον γείτονα, πόσο μάλλον με τον ξένο!
Τι μας κρατάει να μη σφαζόμαστε όλη την ώρα, να μη σφαχτούμε οριστικά με τον γείτονα; Αυτό το μικρό και τεράστιο μαζί κλικ του διακόπτη, που λέγεται κοινωνικότητα, κοινωνικοποίηση, κοινοτική ζωή, πολιτισμός, η αρχικά (ή και για πάντα) αναγκαστική συνθήκη του κοινωνικού όντος που είναι υποχρεωμένο να συνυπάρξει, να συμβιώσει, μ’ όλες του τις διαφορές, τα πάθη και τα μίση. Γίνεται όμως αυτό; Ε, άντε, με τον γείτονα, και φτάνει πια, φτάνει τόσος αυτοέλεγχος και καταπίεση εννοώ, νισάφι! όχι και με τον ξένο! Μοιάζει απλοϊκό, μα είναι, νομίζω, θεμελιώδες.
Γυρίζοντας νύχτα σπίτι, ένα αυτοκίνητο που ερχόταν σταθερά από πίσω μου με στράβωνε με τους προβολείς του• όποιος οδηγεί, ξέρει πόσο επικίνδυνο, βασανιστικό και εξοργιστικό είναι αυτό• του έκανα διάφορα νοήματα, χαμπάρι! Κάποια στιγμή, δεν άντεξα, έβγαλα το χέρι απ’ το παράθυρο, σε μια παρατεταμένη, μεγαλόπρεπη μούντζα. Όταν πια σταμάτησα έξω απ’ το γκαράζ, σταμάτησε κι εκείνο: κοιτάζω απ’ το καθρεφτάκι και διακρίνω τον -–συμπαθέστατο μάλιστα–- γείτονα που είχε θέση στο ίδιο γκαράζ! Ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί… Έκτοτε κοιτάζω καλά καλά ποιος έρχεται πίσω μου, στη γειτονιά• γιατί αλλού, ούτε λόγος, μούντζα θα πέσει και πάλι.
Κοινωνικές αναστολές, ανάμεικτες με φόβο, δέος, ανάλογα, μέσα στην ίδια οικογένεια, στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο χωριό, ανάλογα με τη θέση, μπορεί και ανώτερη, του άλλου, ορίζουν τη συμπεριφορά μας, ολόκληρο πλέγμα συμβάσεων και μικρών ή μεγάλων καταναγκασμών. Οπότε, με την πρώτη ευκαιρία, ευχαρίστως σπάμε την άτιμη την αλυσίδα, και πάλι, ανάλογα, πουλάμε εξουσία, τσαμπουκά, ή απλούστατα αφήνουμε ελεύθερα τα συναισθήματά μας, που είναι παγίως, πάντοτε, φόβος για καθετί καινούριο ή ξένο, δυσφορία έως αποστροφή για ό,τι ξεφεύγει από τον έλεγχό μας -–γνωστότατο το φαινόμενο, διέπει όλη μας τη ζωή, τη στάση μας απέναντι σε καινούριες ιδέες, σε αλλαγές στη μόδα, στη γλώσσα, γενικά απέναντι στις νεότερες γενιές κτλ.
Ο ύποπτος ρεαλισμός
Κακά τα ψέματα, το ΛΑΟΣ δεν βγήκε ενισχυμένο μόνο στον Άγιο Παντελεήμονα ή σε άλλες υποβαθμισμένες περιοχές. Αλλά και στα Βόρεια Προάστια. Ή σε αγροτικές περιοχές, όπου όλη η τοπική οικονομία στηρίζεται στους ξένους• που τους έχουν οι ντόπιοι σκλάβους, μ’ άλλα λόγια• κι απλώς τους θέλουνε πιο σκλάβους ακόμα, και όχι να σηκώνουνε κεφάλι, ζητώντας μεγαλύτερο (μα πάντα εξευτελιστικό) μεροκάματο. Και κακά τα ψέματα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις χωριών με ομολογημένα αρμονική συνύπαρξη από καιρό ντόπιων και ξένων, ώσπου στραβοκοιτάζει μια μέρα ο ξένος κάποιον στο καφενείο, κι αρχίζει το πογκρόμ, έφοδος στα σπίτια των ξένων, απαγόρευση κυκλοφορίας και άλλα εξίσου αδιανόητα κι ανατριχιαστικά.
Ξενοφοβία; Έστω πως όχι. Γιατί τότε θα έπρεπε να δεχτούμε πως είναι έμφυτη, εγγενής. Υποχώρηση πολιτισμού, όμως, οπωσδήποτε.
Κι εκεί αρχίζουν οι ευθύνες οι δικές μας. Που είναι ακόμα μεγαλύτερες όσο μικρότερες, ή και ανύπαρκτες, εμφανίζουμε τις ευθύνες των άλλων, του «λαού». Γιατί δεν νοείται να συμψηφίζεται η εξαθλίωση του οικονομικού μετανάστη και η όποια, παρεπόμενη, παραβατικότητα με την υποχώρηση βασικών συστατικών της ανθρώπινης συνθήκης, με λιντσαρίσματα, με σκούπες-πογκρόμ, με χώρους υποδοχής-στρατόπεδα συγκέντρωσης και άλλα αστυνομικά μέτρα. Και πάντως, ακόμα κι αν τα θεωρούσε κανείς απαραίτητα σε κάποια φάση διόγκωσης και όξυνσης του προβλήματος, το χειροκρότημα στα «παλικάρια» της Χρυσής Αυγής δείχνει ότι το πρόβλημα είναι εντέλει αλλού.
Και τότε ο λόγος: «Όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά πολυπολιτισμικά τραγούδια ξέρει», έτσι εξάλλου επιθετικά και χλευαστικά που εκφέρεται, και μέσα στον προσχηματικό ρεαλισμό του και τη συσκοτιστική «αντικειμενικότητά» του, ακούγεται βαθύτατα ανησυχητικός. Περισσότερο κι από τις σιδερογροθιές και τα στειλιάρια των «παλικαριών».
Αλλά για τη «δική μας» στάση μένουν πολλά να πούμε.
Γιάννης Η. Χάρης
23/6/2009
... κι αναγάλλιασε η καρδιά του
κι αυτή την Κυριακή, 21.6.09, κέντησε ο Ιός: "Πώς στήθηκε το ΛΑΟΣ" είναι το θέμα του, και οι δύο παρακάτω φωτογραφίες, βαλμένες πλάι πλάι πριν κι από τον τίτλο της ανάλυσής του, τα λένε όλα:
γι' αυτή την "παρανόηση, αυτό το ιδεολόγημα περί ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης, που εν ονόματί του τάχα έχουν ανοίξει προ πολλού όλα τα τηλεοπτικά σαλόνια" έγραφα πρόσφατα (και σπασμοί έπιασαν π.χ. έναν ακροδεξιό θαμώνα του μπλογκ του φίλου Σαραντάκου ή τον Τριάντη της Ελευθεροτυπίας, πως άκουσον άκουσον, ονομάζω "ιδεολόγημα" την ελευθερία του λόγου!)
χρειάζεται τάχα να το ξαναπώ; ελευθερία του λόγου σημαίνει βεβαίως πως ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει ό,τι θέλει, αλλά τίποτα δεν μου επιβάλλει εμένα καταρχήν να του δώσω βήμα και προπάντων να τον νομιμοποιήσω σαν συνομιλητή μου, ν' αρχίσω διάλογο μαζί του
κι εδώ πια, τι διάλογος! αλλεπάλληλοι οργασμοί και ρεύσεις...
ταιριάζει άραγε εδώ το "είδε ο γύφτος τη γενιά του κι αναγάλλιασε η καρδιά του";
[ευχαριστούμε τον Ιό, ευχαριστώ πάντα τον Ιό για όσα μας μαθαίνει, ευχαριστώ προσωπικά τον Δημήτρη Ψαρρά για τις φωτογραφίες]
ΠΑΝΩ ΧΕΡΙ, ΚΑΤΩ ΧΕΡΙ, ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ
Πώς στήθηκε το ΛΑΟΣ
Αγουροξυπνημένοι από το μακάριο ύπνο τους, οι πολιτικοί αναλυτές αφήνουν επιφωνήματα θαυμασμού για το ισχνό 7% του κ. Καρατζαφέρη. Οι ίδιοι που τόσο καιρό πρόβαλαν γοητευμένοι τα στελέχη της ακροδεξιάς μιλούν τώρα για ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και σπρώχνουν την πανικόβλητη κυβέρνηση σε ακροδεξιά στροφή.
Με εμμονή -που κάποιοι αναγνώστες θεώρησαν κατά καιρούς υπερβολική- η στήλη ασχολείται με το «φαινόμενο Καρατζαφέρη» από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ο σημερινός αρχηγός του ΛΑΟΣ έκανε τα πρώτα βήματα για τον πολιτικό του απογαλακτισμό και διερευνούσε το ενδεχόμενο να ηγηθεί ενός πολιτικού χώρου στα δεξιά του κόμματός του. Ο ίδιος ο κ. Καρατζαφέρης, όταν ρωτήθηκε πριν από χρόνια από τον Γιάννη Λοβέρδο στο Alter για τις αποκαλύψεις του «Ιού» σχετικά με τον ακροδεξιό χαρακτήρα του εγχειρήματός του, ξάφνιασε τον συνομιλητή του: «Ο "Ιός" κάνει πράγματι μια πάρα πολύ καλή δουλειά και είναι χρήσιμο εργαλείο. Εγώ, κάθε φορά που ασχολείται μαζί μου τον διαβάζω και κάνω διορθωτικές κινήσεις. Χαιρετίζω την ύπαρξη του "Ιού" και μακάρι να υπήρχαν τέτοιες φωνές που να βοηθάν» (27/2/06).
Ο λόγος αυτής της επιμονής του «Ιού» δεν είναι βέβαια να βοηθήσουμε τον κ. Κ., αλλά η έλλειψη κάθε σοβαρής αντιμετώπισης της πολιτικής δραστηριότητάς του. Χάρη στην τηλεοπτική άνεσή του ο κ. Κ. έχει εξασφαλίσει όλο αυτό το διάστημα την απόλυτη ανοχή αν όχι και συμπάθεια από τα ελληνικά ΜΜΕ και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Κοινός τόπος των περισσότερων πολιτικών αναλυτών ήταν μέχρι την προηγούμενη Κυριακή η βεβαιότητά τους ότι δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς με την περίπτωσή του, διότι πρόκειται για θνησιγενή απόπειρα δημιουργίας ενός ακόμα προσωποπαγούς κόμματος, παρόμοια με όλες τις άλλες που έχουν κατά καιρούς αποτύχει. Μόνο που η βεβαιότητα αυτή βασιζόταν στην απόλυτη άγνοια.
Το δημιούργημα του κ. Καρατζαφέρη δεν έχει καμιά σχέση με άλλες προσπάθειες συγκρότησης κομμάτων με τεμαχισμό των δύο μεγάλων παρατάξεων. Είναι αποτέλεσμα μιας συστηματικής χρήσης του κυρίαρχου πολιτικού μέσου της εποχής μας, της τηλεόρασης, με τρόπο που να μεταβάλλει τους τηλεθεατές σε τηλεοπαδούς και δυνητικά τηλεψηφοφόρους.
Κανένα κόμμα δεν επιχείρησε κάτι παρόμοιο μέχρι σήμερα, όσο κι αν τα δύο μεγάλα μονοπωλούν κατά διαστήματα τη «φιλική» βοήθεια καναλιών και τηλεπαρουσιαστών. Ακόμα και το ΚΚΕ, το μόνο άλλο κόμμα που διαθέτει παρόμοιο μέσο, δεν έχει κατορθώσει να μεταβάλει τον «902» σε συγκριτικό του πλεονέκτημα, βυθισμένο στα στρώματα και τις μασαζο-παντόφλες που διαφημίζει τις περισσότερες ώρες της μέρας. Ισως μόνο με την μεσημεριανή εκπομπή του Ευάγγελου Γιαννόπουλου την περίοδο του «βρόμικου 89» και της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου, μπορεί να συγκριθεί η αποτελεσματικότητα της εκπομπής του κ. Κ.. Μόνο που αυτή διαρκεί σχεδόν δύο δεκαετίες και φιλοξενείται σε ένα κανάλι που είναι στο σύνολό του οργανωμένο ως προσωπικό προπαγανδιστικό όργανο του αρχηγού.
Η πορεία του κ. Κ. από τις διαφημιστικές εταιρείες και τις σχολές μανεκέν στην πολιτική δίνει απάντηση στα δύο βασικά ερωτήματα που θέτουν όλοι οι αναλυτές μετά το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα: 1. Είναι ή όχι «ακροδεξιό» το ΛΑΟΣ και 2. Υπάρχει οργανική σχέση του κ. Κ. με τη Νέα Δημοκρατία;
Και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι καταφατική. Πρόκειται για μια προσωπική επιλογή του κ. Κ., ο οποίος διέγνωσε κάποια στιγμή ότι μπορεί να καλύψει το σχετικό κενό στα δεξιά της «παρατάξεως» και μέσω αυτού να διεκδικήσει όσο μεγαλύτερο μερίδιο πολιτικής εξουσίας.
Από την πρώτη στιγμή μέχρι σήμερα -αντίθετα από όλες τις άλλες απόπειρες διασπάσεων των δύο μεγάλων κομμάτων και δημιουργίας
- ο κ. Κ. είχε στόχο να παραμείνει στο εσωτερικό της «παρατάξεως», κατοχυρώνοντας στον εαυτό του την ακροδεξιά πτέρυγα.
Από τις κασέτες στο κανάλι (1983-1990)
Η πολιτική στράτευση του κ. Καρατζαφέρη σχετίζεται εξαρχής με την επιχειρηματική του δραστηριότητα στο χώρο των μέσων ενημέρωσης. Την περίοδο της μεταπολίτευσης εμφανίζεται ως φιλοβασιλικός, εκδότης κάποιου εντύπου με τον τίτλο «Το στέμμα της δημοκρατίας». Πολύ γρήγορα, βέβαια, ο χώρος των βασιλοχουντικών (όπως ονομαζόταν εκείνη την περίοδο η δεξαμενή των ακροδεξιών ομάδων) άρχισε να στερεύει. Ο κ. Καρατζαφέρης θα αποσυρθεί από το πολιτικό προσκήνιο για να επανέλθει μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981. Τώρα πιά ο κ. Καρατζαφέρης αποκτά σχέσεις με τον τότε αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας Ευάγγελο Αβέρωφ και εμπνέεται από τις διαβόητες θεωρίες του για τις «γέφυρες» δεξιάς-χούντας. Ηδη βέβαια από το 1980 αρθρογραφούσε στο έντυπο του κόμματος «Νέα Πορεία», υπό τη διεύθυνση του Αθανάσιου Κανελλόπουλου. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι επρόκειτο να πολιτευτεί ήδη από το 1981, αλλά τον έκοψαν οι Βαρβιτσιώτης και Τσαλδάρης. Κάτι παραπάνω φαίνεται ότι γνώριζαν οι δυο έμπειροι πολιτικοί.
Το άλμα για τον κ. Καρατζαφέρη συμβαδίζει με τη δημιουργία ενός πρωτότυπου επιχειρηματικού σχεδίου που συνδυάζει τη δημιουργία ενός πελατολόγιου, το οποίο μπορεί να εξελιχθεί σε λίστα οπαδών. Από το 1983 οργανώνει την TV PRESS, μια υπηρεσία διανομής ειδησεογραφικών βιντεοκασετών, τις οποίες παράγει ο ίδιος, συγκεντρώνοντας την επίσημη κομματική προπαγάνδα της Νέας Δημοκρατίας και απαντώντας στις θέσεις του ΠΑΣΟΚ, το οποίο βρισκόταν στην κυβέρνηση και είχε την αποκλειστική διαχείριση των (μονοπωλιακών ακόμα) κρατικών μέσων ενημέρωσης. Από εκείνη την περίοδο ο Καρατζαφέρης παίζει ρόλο στα εσωτερικά της Νέας Δημοκρατίας, προβάλλοντας τις σκληρές πλευρές της αντιπολίτευσής της, αλλά και επιλέγοντας ποια από τα στελέχη θα αναδείξει και ποια θα αγνοήσει.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα επιβραβεύσει την κομματική στράτευση του Καρατζαφέρη παραχωρώντας του από το 1989 το κανάλι Tele City (που μετονομάστηκε αργότερα ελληνοπρεπώς Τηλε Αστυ) και τον ραδιοσταθμό Radio City. Με τη σειρά του εκείνος ακολουθεί πιστά τον αρχηγό και οργανώνει το κανάλι ως προπαγανδιστικό κέντρο του αρχηγού και δευτερευόντως δικό του.
Βουλευτής και καναλάρχης (1993-2000)
Η προσφορά του Καρατζαφέρη στο κόμμα και τον αρχηγό επιβραβεύεται με μια θέση στα ψηφοδέλτια και την εκλογή του στις εκλογές του 1993. Η Νέα Δημοκρατία χάνει, αλλά ο ίδιος κερδίζει. Σε όλο αυτό το διάστημα ο Καρατζαφέρης παραμένει τυπικά πειθήνιο στέλεχος της παράταξης και ακολουθεί τη γραμμή κάθε νέου αρχηγού. Με μεγάλη ευκολία ανασυνθέτει το διαφημιστικό του τραγουδάκι «Χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη» έτσι ώστε να προσαρμόζεται στον εκάστοτε πρόεδρο. Ο στίχος «μαζί με τον Ψηλό» που αναφερόταν στον Μητσοτάκη, μετασκευάζεται στο «με τον Εβερτ αρχηγό», μόλις ανέλαβε ο διάδοχος του Μητσοτάκη και στη συνέχεια «με τον Κώστα αρχηγό», μόλις κι εκείνον τον διαδέχτηκε ο Καραμανλής.
Πίσω όμως από την τυπική κομματική του δραστηριότητα ο Καρατζαφέρης συνεχίζει να οικοδομεί ένα προσωπικό πολιτικό προφίλ, βασισμένο στην εικόνα του σκληρού εθνικόφρονα, του προστάτη των γνήσιων δεξιών, των καταφρονεμένων χουντικών, των γηραλέων βασιλικών, κλπ.
Μετά τις αποτυχημένες για το κόμμα του εκλογές του 1996 ο Καρατζαφέρης μετονομάζει την καθημερινή τηλεοπτική εκπομπή του από «Χέρι χέρι» σε «Νέα Ελπίδα» και σιγά σιγά ξεδιπλώνει ένα πλήρες πολιτικό πρόγραμμα. Ο ιδιοκτήτης του Tele City συλλαμβάνει την απλοϊκή -αλλά γοητευτική για τους απογοητευμένους οπαδούς- ιδέα ότι η νίκη του κόμματος απαιτεί τη συστράτευση όλων των δυνάμεων της παράταξης και ειδικότερα όλων των μερίδων της ακροδεξιάς που είχαν κατά καιρούς απομακρυνθεί από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Πίσω όμως από την τυπική κομματική του δραστηριότητα ο Καρατζαφέρης συνεχίζει να οικοδομεί ένα προσωπικό πολιτικό προφίλ, βασισμένο στην εικόνα του σκληρού εθνικόφρονα, του προστάτη των γνήσιων δεξιών, των καταφρονεμένων χουντικών, των γηραλέων βασιλικών, κλπ.
Μετά τις αποτυχημένες για το κόμμα του εκλογές του 1996 ο Καρατζαφέρης μετονομάζει την καθημερινή τηλεοπτική εκπομπή του από «Χέρι χέρι» σε «Νέα Ελπίδα» και σιγά σιγά ξεδιπλώνει ένα πλήρες πολιτικό πρόγραμμα. Ο ιδιοκτήτης του Tele City συλλαμβάνει την απλοϊκή -αλλά γοητευτική για τους απογοητευμένους οπαδούς- ιδέα ότι η νίκη του κόμματος απαιτεί τη συστράτευση όλων των δυνάμεων της παράταξης και ειδικότερα όλων των μερίδων της ακροδεξιάς που είχαν κατά καιρούς απομακρυνθεί από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Μετρώντας αριθμητικά ποσοστά ο Καρατζαφέρης υποδείκνυε τότε (όπως και τώρα) ότι ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί εκλογικά το ΠΑΣΟΚ είναι να συστρατευθούν όλοι αυτοί σε ένα σχήμα, στο οποίο θα ηγείται ο ίδιος, και το οποίο θα συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία, χωρίς υποχρεωτικά να ενταχθεί σ’ αυτήν. Είναι η περίοδος που κάνει τα περιβόητα ανοίγματα στη Χρυσή Αυγή, τους νοσταλγούς της χούντας, τους παλιούς βασιλικούς κλπ., υποσχόμενος αξιώματα σε όλους τους ακροδεξιούς, αρκεί να ρίξουν το ΠΑΣΟΚ.
Παράλληλα ο Καρατζαφέρης δεν παύει να παραμένει δημοφιλής βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και -όπως ισχυρίζεται ο ίδιος- συγκεντρώνει εκείνη την περίοδο 420 τιμητικές πλακέτες από οργανώσεις βάσης του κόμματος. Δημιουργεί, δηλαδή, ένα παράλληλο προσωπικό δίκτυο υποστηρικτών του στο εσωτερικό του κόμματος. Η μέθοδος είναι απλή: επισκέπτεται μαζί με ένα συνεργείο του καναλιού τις οργανώσεις βάσης και οι τοπικοί πρόεδροι, κολακευμένοι από την προβολή, του προσφέρουν την τιμητική πλακέτα. Η επιλεκτική παρουσίαση βουλευτών του κόμματος από το Tele City είναι ένα ακόμα όπλο του κ. Κ. στο εσωκομματικό παιχνίδι.
Η εκλογική ήττα του Κώστα Καραμανλή από τον Κώστα Σημίτη στις εκλογές του 2000 αποτελεί το σημείο καμπής στη σχέση του Καρατζαφέρη με το κόμμα. Αισθάνεται ότι κινδυνεύει από τη στροφή στο «μεσαίο χώρο» και εξαπολύει προσωπική επίθεση στον τότε εκπρόσωπο του κόμματος και στενό συνεργάτη του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας (βλ. διπλανές στήλες). Βάζει μπροστά το μηχανισμό αυτονόμησης της «Νέας Ελπίδας». Ηρθε η ώρα να κεφαλαιοποιήσει την υποστήριξη που έμμεσα παρείχε σε διάφορες ομάδες και οργανώσεις του χώρου, με τις οποίες επρόκειτο στο μέλλον να συνεργαστεί. Μεταξύ αυτών, η Πρώτη Γραμμή (του Κώστα Πλεύρη) και το Ελληνικό Μέτωπο (του Μάκη Βορίδη). Η πρώτη, με σαφή εθνικοσοσιαλιστικό χαρακτήρα και υποστήριξη από τη Χρυσή Αυγή, έλαβε στις ευρωεκλογές του 1999 το 0,75%, ενώ το δεύτερο, με σημαία την εκπροσώπηση του Λεπέν, περιορίστηκε στο 0,12%. Στις εθνικές εκλογές
Στις εθνικές εκλογές του 2000 οι δυο οργανώσεις συνεργάστηκαν με επικεφαλής του εκλογικού αγώνα τον Πλεύρη και πήραν μόλις 0,18%.
Ιδρυτής κόμματος (2000-2007)
Στις 14 Σεπτεμβρίου 2000 ο Καρατζαφέρης εξαγγέλλει την ίδρυση του κόμματος Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός. Το πρώτο του μέλημα είναι να συγκεντρώσει δίπλα του όλα τα ρεύματα της μεταπολιτευτικής ακροδεξιάς. Οι εκπομπές του Tele City (και στη συνέχεια Τηλε Αστυ) θα γεμίσουν με παλιούς και νέους νοσταλγούς της χούντας, αντισημίτες, ρατσιστές, εθνικοσοσιαλιστές, οπαδούς του απαρτχάιντ κλπ.
Μεταξύ άλλων, θα εμφανιστεί ως ιδρυτικό μέλος του νέου κόμματος και ο Κώστας Πλεύρης, ο οποίος είχε ψυχρανθεί με τον κ. Κ.. Αυτή η προσωρινή διακοπή της συνεργασίας τους στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 δεν οφείλεται σε καμιά ιδεολογική μετατόπιση, όπως υπονοεί ο αρχηγός του ΛΑΟΣ σε κατοπινές του δηλώσεις. Απλά τσακώθηκε με το στενό του συνεργάτη και μέντορά του, επειδή υποχρεώθηκε να καταβάλει ένα σοβαρό ποσό σε απόστρατο στρατηγό, διοικητή του Πολεμικού Μουσείου, τον οποίο είχε «στολίσει» από την εκπομπή του στο Tele City ο Πλεύρης τo 1997.
Στο μηνιαίο δελτίο «Ελλήνιον Σάλπισμα» του Πλεύρη καταγράφεται αναλυτικά ο ρόλος του γνωστού εθνικοσοσιαλιστή στη δημιουργία του ΛΑΟΣ. Σε άρθρο με τίτλο «Εν τη ενώσει η ισχύς» (τ. 11, Νοέμβριος 2001), αναφέρεται ότι «οι δύο σωστοί και αληθινοί Ελληνες, ο ανεξάρτητος βουλευτής και Αρχηγός του ΛΑΟΣ κ. Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Αρχηγός της Πρώτης Γραμμής κ. Κωνσταντίνος Πλεύρης, αφήνοντας κατά μέρος μικροπολιτικές, ιδιοτέλειες, ψευτοεγωισμούς, προβαδίσματα και στείρες αγκυλώσεις του παρελθόντος, ένωσαν τα χέρια και την ψυχή τους για τον κοινό αγώνα, για την μεγαλοσύνη του έθνους. […] Μπροστάρης σ’ αυτή την προσπάθεια ο κ. Γεώργιος Καρατζαφέρης με τον πύρινο πολιτικό λόγο και δίπλα ο κ. Κωνσταντίνος Πλεύρης με την πολύπλευρο γνώση και το ταλέντο της πειθούς. Ο Πολιτικός και ο Φιλόσοφος. Συνδυασμός ασυναγώνιστος».
Σε επόμενο δελτίο καταγράφεται η επίσκεψη Καρατζαφέρη στα γραφεία του Πλεύρη στη Θεσσαλονίκη: «Την 18ην Δεκεμβρίου η Θεσσαλονίκη έδωσε το σύνθημα της κοινής προσπαθείας για την αναγέννησι του Ελληνισμού. Συναντήθηκαν εκεί στα γραφεία της Πρώτης Γραμμής ο ανεξάρτητος βουλευτής και πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης και ο αρχηγός της Πρώτης Γραμμής Κωνσταντίνος Πλεύρης. […] Ολοι οι παρευρεθέντες χειροκρότησαν τους κ.κ. Καρατζαφέρη και Πλεύρη για την απόφασί τους να προχωρήσουν μαζί στον κοινό αγώνα. […] Ο πυρφόρος Καρατζαφέρης και ο φιλόσοφος Πλεύρης» (τ. 12, Δεκέμβριος 2001). Η συνεργασία ολοκληρώνεται με την παραχώρηση των γραφείων της Πρώτης Γραμμής από τον Πλεύρη στον Καρατζαφέρη στο Περιστέρι (τ. 16, Απρίλιος 2002).
Σημείο καμπής στην επιχείρηση αναστύλωσης της ελληνικής ακροδεξιάς υπήρξε το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία τον Απρίλιο του 2002, όπου ο Λεπέν ήρθε δεύτερος με 16,86%, εκτοπίζοντας τον σοσιαλιστή Ζοσπέν. Ο κ. Κ. διαμορφώνει τότε την πολιτική πρόταση που επαναλαμβάνει μέχρι σήμερα, ότι δηλαδή αυτός θα εκτοπίσει το ΠΑΣΟΚ από την πρωτοκαθεδρία και θα δώσει τη νίκη στην «παράταξη».
Λίγους μήνες αργότερα δείχνει και τον τρόπο που θα το πετύχει: στις νομαρχιακές εκλογές του 2002 πετυχαίνει να πάρει το 14%, εξασφαλίζοντας την εικόνα του πραγματικού εκπροσώπου του έθνους και της θρησκείας απέναντι στον υπόπτων φρονημάτων Τζαννετάκο. Ταυτόχρονα, σε όλη την Ελλάδα, υποστηρίζει «δικούς του» υποψηφίους της Νέας Δημοκρατίας, τοποθετώντας κομματικά μέλη στους συνδυασμούς της. Μετά τις εκλογές θα αποκαλύψει τα ονόματα αυτών των συνεργατών του.
Στις εθνικές εκλογές του 2004 ο κ. Κ. δεν κατορθώνει να μπει στη βουλή, εξασφαλίζοντας μόνο 2,2%, αλλά τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου θα τα καταφέρει, με 4,12%. Η είσοδός του στην Ευρωβουλή θα συνοδευτεί από ένα ισχυρό σοκ. Η ομάδα UEN (Ενωση για την Ευρώπη των Εθνών, των Πασκουά - Φίνι), στην οποία ανήκε μέχρι τότε ως παρατηρητής ο κ. Κ., τον υποβάλει σε έλεγχο για αντισημιτικές και ρατσιστικές θέσεις, με αποτέλεσμα την τελευταία στιγμή να στραφεί σε άλλη ομάδα (την INDEM).
Από εκείνη την περίοδο αρχίζει να «στρογγυλεύει» τα λόγια του, καταλαβαίνοντας ότι για να απευθυνθεί στο σύνολο του νεοδημοκρατικού ακροατηρίου πρέπει να κρύβει το σκληρό ακροδεξιό του πρόγραμμα πίσω από ένα πιο ουδέτερο προσωπείο. Αυτό δεν τον εμποδίζει να ολοκληρώσει το φλερτ προς το λεπενικό Ελληνικό Μέτωπο του Μάκη Βορίδη, το οποίο τελικά απορροφάται στο ΛΑΟΣ τον Οκτώβριο του 2005.
Το φθινόπωρο του 2006 ο κ. Κακλαμάνης θα συνεργαστεί με τον κ. Κ. για να εξασφαλίσει την εκλογή του στο Δήμο της Αθήνας από τον πρώτο γύρο, δείχνοντας ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έχει πρόβλημα να συνεργαστεί με τα «άκρα».
Δελφίνος της Νέας Δημοκρατίας (2009)
Σε μια πρόσφατη «αγιογραφία» του αρχηγού του ΛΑΟΣ που δημοσιεύτηκε στην κομματική εφημερίδα «Α1» (4/1/09) καταγράφονται τα στάδια της πολιτικής καριέρας του κ. Κ. ως στόχοι που κατακτώνται ένας ένας. Πρώτος στόχος η δημιουργία τηλεοπτικού σταθμού πανελλήνιας εμβέλειας (1989), δεύτερος να εκλεγεί βουλευτής (1993), τρίτος να ιδρύσει προσωπικό κόμμα (2000) και τέταρτος στόχος: το 2012 να κυβερνήσει τη χώρα (άρθρο του στενού του συνεργάτη Νίκου Σχοινά).
Τους τρεις στόχους του ο κ. Κ. τους πέτυχε χάρη στη Νέα Δημοκρατία. Τους δύο πρώτους χάρη στην εύνοια του τότε αρχηγού της και τον τρίτο χάρη στην πολιτική αστοχία του κ. Καραμανλή που είχε την έμπνευση να τον αντιμετωπίσει το 2002 με τον κ. Τζαννετάκο. Και τώρα ο κ. Κ. βάζει μπρος για τον τέταρτο στόχο. Και πάλι βρίσκονται μέσα στη Νέα Δημοκρατία πρόθυμοι υποστηρικτές του: από τον κ. Ψωμιάδη μέχρι τον κ. Μανώλη.
Η τακτική που εφαρμόζει ο κ. Κ. για να πετύχει αυτό το στόχο του έχει πολλές φορές αναλυθεί από τον ίδιο ως «δούρειος ίππος», με τον οποίο θα αλώσει την κεντροδεξιά, χωρίς να αποκηρύξει την ακροδεξιά του ατζέντα. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που εκφράζει την υποστήριξή της στο ΛΑΟΣ η εφημερίδα των νοσταλγών της χούντας τη μέρα των ευρωεκλογών: «Γιατί ΛΑΟΣ; Διότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο! Η λύσσα κατά της Νίκης Τζαβέλλα (σ.σ. από το χώρο της ακραιφνούς ακροδεξιάς) έφερε υπερβολές. Πονηρευτείτε και λίγο συναγωνιστές: πώς θα πείθαμε το νεοδημοκρατικό κοπάδι να εγκαταλείψει το μαντρί; Με ένα καλό κριάρι! Φιλελεύθερη, ξε-φιλελεύθερη, δείχνει το δρόμο προς το λύκο… ε, προς το ΛΑΟΣ» (Ελεύθερος Κόσμος, 7/6/09).
Τα πρόσωπα που αναδεικνύει δίπλα του κάθε τόσο ο κ. Κ. και ο τρόπος που τα χρησιμοποιεί είναι απολύτως χαρακτηριστική του τρόπου που πολιτεύεται. Κατά καιρούς έχει διώξει από τη θέση του άτυπου «υπαρχηγού» όσους θεώρησε ότι δεν τον εξυπηρετούν πλέον (Κώστα Πλεύρη, Σπύρο Σταθόπουλο, Θανάση Μυλωνόπουλο), για κάποιους έχουν ακουστεί σκληρά λόγια από το κανάλι του, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν επιστρέψει μετά από κάποιο διάστημα (Χριστοδουλίδης, Παπαδόπουλος).
Ακόμα και τους σημερινούς βουλευτές του υποβάλλει κάθε τόσο σε σκοτσέζικο ντους, ενώ δεν διστάζει να τους αδειάσει δημόσια (όπως συνέβη με τον Βορίδη και τον Πλεύρη στην υπόθεση Παυλίδη) για να επιβεβαιώσει την μονοκαθεδρία του. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι τη «γραμμή» και τη «στρατηγική» την κρύβει βαθιά στο μυαλό του μόνο ο αρχηγός. Αλλωστε είναι ο μόνος μη αναλώσιμος.
Για να ισοφαρίσει την ελλιπή πολιτική και επιστημονική του συγκρότηση υποχρεώνει τους πιο καταρτισμένους συνεργάτες του να αυτογελοιοποιούνται, αποκηρύσσοντας δημόσια τα χτεσινά τους πιστεύω. Το έκανε με τον Βορίδη, ο οποίος υποχρεώνεται να λέει ότι δεν είχε πολιτικές παρά μόνο «προσωπικές» σχέσεις με τον Λεπέν. Το ίδιο κάνει τώρα με τη Νίκη Τζαβέλλα, η οποία υπήρξε βασικό στέλεχος των επιχειρήσεων Κόκκαλη και της κυβέρνησης Σημίτη και τώρα πρέπει να εξηγεί το σύνθημα ΚΟ.ΛΑ.ΣΗ (Κόκκαλης-Λαμπράκης-Σημίτης) του νέου της αρχηγού και από σκληρή νεοφιλελεύθερη μάνατζερ να μετατρέπεται με ταχύρυθμα μαθήματα σε πολέμια της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων».
Το μεγάλο στοίχημα του κ. Κ. είναι τώρα να ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που τρομοκρατούνται από το πολύ πιθανό ενδεχόμενο να συρρικνωθεί η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός τους. Ορος για να το πετύχει αυτό, είναι να κουκουλώσει για μια ακόμα φορά τα ακροδεξιά στοιχεία του πολιτικού του προγράμματος.
Τα ροζ όπλα του κ. Κ.
Ως γνήσιο δημιούργημα της τηλεόρασης ο κ. Κ. εκτιμά ιδιαίτερα τις ροζ ιστορίες. Μόνο που δεν αρκείται στην αναμετάδοσή τους: πολιτεύεται με αυτές.
Το πολιτικό του άλμα από την περίοδο που πουλούσε βιντεοκασέτες στους οπαδούς της Νέας Δημοκρατίας (TV Press) πραγματοποιήθηκε με την εκμετάλλευση του «οπτικού υλικού» των σχέσεων του Ανδρέα Παπανδρέου με τη Δήμητρα Λιάνη, τις οποίες μάλιστα κατέγραψε και σε βιβλίο, όπου το κύριο βάρος πέφτει στις φωτογραφίες («Η Λιάνη στηρίζει την αλλαγή»).
Σε όλο το διάστημα της συγκρότησης του προσωπικού πολιτικού του ρεύματος ο κ. Κ. συγκεντρώνει και αναπαράγει παρόμοιο υλικό κατά των πολιτικών του αντιπάλων ακόμα και στο εσωτερικό του κόμματός του.
Η διαγραφή του από τη Νέα Δημοκρατία, αμέσως μετά τις εκλογές της 9ης Απριλίου 2000, συνδέεται με την προσωπική του επίθεση στον Αρη Σπηλιωτόπουλο και το γνωστό χαρακτηρισμό «Σαλώμη» που απέδωσε στο στενό συνεργάτη του Κώστα Καραμανλή. Τα ροζ υπονοούμενα του Καρατζαφέρη αναπαρήγαγαν με ενθουσιασμό οι Θέμος Αναστασιάδης και Νίκος Κακαουνάκης από τον Flash, με αποτέλεσμα να δηλητηριαστεί το μετεκλογικό κλίμα. Ο κ. Κ., κατά το συνήθειό του αναδιπλώνεται, αλλά συνεχίζει να βομβαρδίζει από την εκπομπή του τον κ. Καραμανλή, επικρίνοντας την προσωπική φωτογράφηση του Αρη Σπηλιωτόπουλου στο περιοδικό Γυναίκα και καλώντας τον κ. Καραμανλή να υπερασπίζεται τη Νατάσα και όχι τον Αρη. «Κουβαλώντας ο Καραμανλής τον Αρη στην πλάτη του, κουβαλάει και τις αμαρτίες που σέρνει ο Αρης», ήταν η επωδός του (12/6/2000).
Αλλά και όσοι δημοσιογράφοι δεν του αρέσουν δέχονται ανάλογα ροζ υπονοούμενα: «Η κυρία τάδε (σ.σ. γνωστή τηλεοπτική δημοσιογράφος) έχει στενές σχέσεις με κάποιους της κυβέρνησης. Στενές σχέσεις, στενότατες, μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο» (6/7/98).
Μόνιμος στόχος του οι εκδότες εφημερίδων της κεντροαριστεράς με προσωπικές επιθέσεις στο Χρήστο Λαμπράκη και τον Κίτσο Τεγόπουλο. Ειδικά κατά του Λαμπράκη ο κ. Κ. διατυπώνει συνεχώς χυδαία υπονοούμενα. Ακόμα και στην επίσημη ομιλία του στο Α’ Συνέδριο του ΛΑΟΣ δεν παραλείπει να φωνάξει ότι «εμείς θέλουμε οι υπουργοί να βγαίνουν από το λαό και όχι από τα κρεβάτια του Λαμπράκη» (18/5/02), και προκαλεί τον ενθουσιασμό των παραληρούντων «συνέδρων» με το σύνθημα: «να πάρουν τον Λαμπράκη τους, να πάρουν το κρεβάτι τους και να πάνε να κοιμηθούν».
Στην εκπομπή του φιλοξενεί «αποκαλύψεις» ότι το ένα τρίτο των βουλευτών είναι ομοφυλόφιλοι, με Αλβανούς «επιβήτορες» (25/9/2000) και δεν διστάζει να ειρωνεύεται τους στόχους του λέγοντας ότι «ο κ. τάδε λειτουργούσε ως υπόθετον του κ. δείνα, μεταφορικά και κυριολεκτικά» και ότι «ο κ. τάδε γνωρίζει τόσο τα εσωτερικά του κ. δείνα που δεν τα φτάνει ούτε η ορθοσκόπηση».
Στις κρίσιμες στιγμές που περνά κατά περιόδους η κυβέρνηση Καραμανλή, δίπλα στα πολιτικά επιχειρήματα του κ. Κ. εμφανίζονται και διάφορα παράξενα υπονοούμενα, τα οποία κατανοούν μόνο κάποιοι μυημένοι, στους οποίους απευθύνονται τα μηνύματα. «Μετά τις κάμερες στους δρόμους έρχονται οι κρεβατοκάμαρες» επιγραφόταν «προφητικό» πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της κομματικής εφημερίδα του ΛΑΟΣ «Α1» (15/12/07), πέντε μέρες πριν ξεσπάσει η υπόθεση Ζαχόπουλου. Από την ίδια περίοδο ξεχωρίζουμε ένα ανυπόγραφο πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της «Α1», το οποίο φέρει τον τίτλο «Λουδοβίκος ΙΔ΄, από τα κατώγεια στα Ανώγεια της εξουσίας» (5/1/08). Η προφανής αναφορά στον Λουδοβίκο των Ανωγείων, εκείνη την περίοδο που η παραδημοσιογραφία ασχολιόταν με τη σχέση της συζύγου του πρωθυπουργού με τον κ. Ζαχόπουλο και πολλούς άλλους (μεταξύ των οποίων και το γνωστό μουσικό) συνοδεύεται με ένα ολοσέλιδο κείμενο δήθεν βιογραφίας του Γάλλου αυτοκράτορα γεμάτο μυστήρια υπονοούμενα για τις μαιτρέσσες και τα νόθα του: «Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ φημιζόταν για την γοητεία και την φιλικότητα του. Ηταν επίσης αρκετά ευγενικός. Οσον αφορά τα ερωτικά θέματα, ασκούσε πολύ μεγάλη γοητεία στις γυναίκες. Και πρόσεχε ιδιαίτερα τα παιδιά του, όχι μόνο τα νόμιμα, αλλά και αυτά που είχε αποκτήσει με μαιτρέσσες».
Την ίδια περίοδο το κύριο άρθρο της «Α1» δεν διστάζει να απευθυνθεί στον πρωθυπουργό, λέγοντας «καλά λέγανε οι παλαιότεροι την υπογραφή σου και την …αφή σου να προσέχεις πού την βάζεις» (29/12/07).
Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Γιάννης Ηλία Κολοβός
«Ακρα Δεξιά και Ριζοσπαστική Δεξιά»
(εκδόσεις «Πελασγός», Αθήνα 2005)
Σύγκριση της ελληνικής και της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς από ένα «στρατευμένο» σύγγραμμα του χώρου. Περιορίζεται σε σύγκριση προγραμμάτων των ακροδεξιών κομμάτων, με αποτέλεσμα να μην περιγράφονται με επάρκεια κόμματα όπως ο ΛΑΟΣ που είναι κυρίως τηλεοπτικό δημιούργημα.
Χρήστου Χαρίτου
«Ριζοσπαστική Δεξιά»
(εκδ. Πελασγός, Αθήνα 2008)
Πολιτικό μανιφέστο του πολιτευτή του ΛΑΟΣ (που έχασε την έδρα από τον Βαϊτση Αποστολάτο). Ο συγγραφέας, που ανήκει στην ομάδα Βορίδη, αν και θεωρεί τον «καραμανλισμό» ως άλλη μια εκδοχή της αριστεράς (σ. 24), υποστηρίζει θερμά τη συνεργασία ΛΑΟΣ-ΝΔ. Με μόνη προϋπόθεση «οι τομείς που έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για εμάς να στελεχωθούν από βουλευτές του ΛΑΟΣ ή από άτομα αμοιβαίας αποδοχής» (σ. 97).
Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου
«Vive la GRECE»
(Φοιτητική εργασία, Μάρτιος 2009)
Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός ως «κόμβος» της ελληνικής ακροδεξιάς. Η εδραίωση και οι αντιφάσεις του νέου κομματικού μηχανισμού.
Στάθη Τσιρά
«Η εκλογική συμπεριφορά του ΛΑΟΣ»
(αδημοσίευτη εργασία, Απρίλιος 2008)
Τα εκλογικά αποτελέσματα του ΛΑΟΣ σε σύγκριση με τα αντίστοιχα της Νέας Δημοκρατίας και η πολιτική συμπεριφορά του κ. Καρατζαφέρη ως συνοίκου της κοινής πολυκατοικίας της δεξιάς.
ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ
http://www.alpha1.gr
Ο ιστότοπος της κομματικής εφημερίδας του ΛΑΟΣ περιλαμβάνει πολλές από τις μεταλλάξεις του κ. Καρατζαφέρη και του κόμματός του από το κλασικό ακροδεξιό ρεπερτόριο σε προσεγγίσεις της Νέας Δημοκρατίας. Δεν λείπουν και τα «ροζ» υπονοούμενα με τα οποία συνηθίζει να πολιτεύεται ο τηλεπρόβλητος Λαάρχης.
Ελευθεροτυπία, 21/6/2009
Πρόκειται για άρθρο της δημοσιαγραφικής ομάδας του ΙΟΥ στην Ελευθεροτυπία της προηγούμενης Κυριακής 21/06/2009 , με τίτλο:
ΠΑΝΩ ΧΕΡΙ, ΚΑΤΩ ΧΕΡΙ, ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ
Πώς στήθηκε το ΛΑΟΣ
Της ΒΑΝΑΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ Τα στοιχεία των δραστών που κρύβονται πίσω από οποιοδήποτε έγκλημα διαπράττεται μέσω Διαδικτύου (υβριστικά κείμενα, φωτογραφίες παιδικής πορνογραφίας κ.ά.) υποχρεούνται να αποκαλύπτουν οι πάροχοι υπηρεσιών επικοινωνίας έπειτα από αίτημα των εισαγγελικών και δικαστικών αρχών και χωρίς προηγούμενη άδεια των ανεξάρτητων αρχών.
Το πράσινο φως για την άρση του απορρήτου της ελεύθερης επικοινωνίας στο Ιντερνετ με παράλληλη παράκαμψη των ανεξάρτητων αρχών ανάβει γνωμοδότηση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Γ. Σανιδά, σύμφωνα με την οποία ο ΟΤΕ, οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας κ.λπ. υποχρεούνται να αποκαλύπτουν στα όργανα της δικαιοσύνης τα ηλεκτρονικά ίχνη μιας εγκληματικής πράξης, την ημεροχρονολογία και τα στοιχεία του προσώπου που κρύβεται πίσω από το ηλεκτρονικό ίχνος (ονοματεπώνυμο, στοιχεία συνδρομητή, αριθμός τηλεφώνου, χρόνο και τόπο κλήσης, διάρκεια συνδιάλεξης κ.λπ.). Η Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών αλλά και οποιαδήποτε άλλη ανεξάρτητη αρχή ούτε νομιμοποιείται ούτε δικαιούται να ελέγξει με οποιονδήποτε τρόπο εάν η απόφαση αυτή της δικαιοσύνης είναι σύννομη ή όχι, όπως επίσης δεν μπορεί να ελέγξει τους παρόχους υπηρεσιών επικοινωνίας για το αν συμμορφώθηκαν ή όχι προς τις δικαστικές αποφάσεις.
Κατά τον κ. Σανιδά, οι διατάξεις του Π.Δ. 47/2005 (εκδόθηκε κατ' εξουσιοδότηση των νόμων 2225/1994 και 3115/2003), με τις οποίες επεκτείνεται το απόρρητο τις επικοινωνίες μέσω Διαδικτύου και στα εξωτερικά στοιχεία της επικοινωνίας, είναι αντισυνταγματικές.
Σύμφωνα με τη γνωμοδότηση που προκλήθηκε ύστερα από αίτημα της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής, από εδώ και στο εξής ο δράστης ηλεκτρονικού εγκλήματος θα αποκαλύπτεται και χωρίς άδεια της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, αφού η εγκληματική συμπεριφορα του ατόμου δεν εμπίπτει στην έννοια των προσωπικών δεδομένων και δεν καλύπτεται από αυτήν. «Αντίθετη εκδοχή θα οδηγούσε στην υπόθαλψη των εγκληματιών και των εγκλημάτων που τελούνται μέσω Διαδικτύου, το οποίο έτσι θα καθίσταται ο παράδεισος του ηλεκτρονικού εγκλήματος».
Στην ίδια γνωμοδότηση τονίζεται ότι είναι αυτονόητο πως ισχύει το απόρρητο όταν μέσω ιστοσελίδας έχει δημιουργήσει κάποιος ένα απόρρητο προφίλ στο οποίο έχει δικαίωμα πρόσβασης ο ίδιος και κάποιο ή κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα που έχει επιλέξει και έχουν τα απαραίτητα κλειδιά.
Θα πρέπει να διευκρινισθεί αν σύμφωνα με αυτή τη γνωμοδότηση θα μπορεί να κινηθεί η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για ζητήματα προσβολής της τιμής και της προσωπικότητας γενικά.
Πάντως πιστεύω ότι με βάση το εθνικιστικό προφιλ της χειραγωγημένης δικαιοσύνης θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί για την άμεση αλλά και την έμμεση χρήση στο χαρακτηρισμό δημόσιων προσώπων γιατί θα μπορούμε να βρεθούμε μπλεγμένοι όχι μόνο ως σχολιαστές όσο ακόμα και ως μπλόγκερς...αφού έχουμε δυνατότητα μη χορήγησης έγκρισης στα σχόλια των τρίτων, αλλά και γενικά έχουμε τη ευθύνη..!!!
Δημοσίευση σχολίου