ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑ ΟΔΩΝ ΚΑΙ ΠΛAΤΕΙΩΝ

Όπως φαίνεται στην φωτογραφία, στο Δήμο Κορυδαλλού της Αττικής, υπάρχει οδός αφιερωμένη στην αγωνίστρια και ηρωίδα της ελληνικής Εθνικής Αντίστασης την περίοδο του 2ο Παγκοσμίου Πολέμου, την συμπατριώτισσα μας Μιρκα Γκίνοβα (Ειρήνη Γκίνη), από το Ρουσίλοβο.
Σε προσπάθεια της δικής μας δημοτικής Αρχής να ονοματίσει έναν δρόμο της Έδεσσας προς τιμή της Μίρκας, η αρμόδια Επιτροπή του άρθρου 12 του Π. Δ/τος 410/95 (Δ.Κ.Κ.) απέρριψε την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλεως μας με το σκεπτικό ότι, μεταξύ άλλων, «πρόκειται για αμφιλεγόμενη Προσωπικότητα, όπως συνάγεται από γραπτές αλλά και προφορικές μαρτυρίες» και ότι «τα πρόσωπα των οποίων τα ονόματα προορίζονται για να προσφέρουν μια ταυτότητα στις οδούς μιας πόλης πρέπει να είναι κοινής αποδοχής».
Τι να πρωτοπούμε για αυτό το σκεπτικό; Τι το αμφιλεγόμενο υπάρχει στο ΓΕΓΟΝΟΣ ότι η γυναίκα αυτή όντως πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση για ελευθερία, δημοκρατία και ισότητα μεταξύ Ελλήνων πολιτών; Το ότι πέθανε ως Μακεδόνισα, αναιρεί την προσφορά της στην Ελλάδα και στους Έλληνες; Πέθανε γιατί ήταν Μακεδόνισα και αγωνιζόταν, μαζί με Έλληνες δημοκράτες, για ισονομία και ισοπολιτεία για όλους τους Έλληνες πολίτες, ανεξάρτητα από φυλή, εθνοτική η πολιτιστική ταυτότητα. Να δοθεί το όνομα της σε μια οδό της Έδεσσας, ως αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης, ήταν ένα ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτήν την γενναία γυναίκα, από όλους τους Εδεσσαίους, ασχέτως καταγωγής και προέλευσης. Δυστυχώς όμως στην πόλη μας επικρατεί ακόμα εκείνη η ιδεολογία του Μεταξά και της μαύρης περιόδου του μεσοπολέμου, που διαχωρίζει τους πολίτες σε γνήσιους Έλληνες και τους «άλλους», με ύποπτη και «ρευστή» ελληνική συνείδηση, άρα δεύτερης κατηγορίας πολίτες.
Στο σκεπτικό ότι η ονομασία δρόμου πρέπει να είναι κοινής αποδοχής, φαίνεται η τεραστίων διαστάσεων υποκρισία μερικών Εδεσσαίων! Εάν η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αντιπροσωπεύει την λαϊκή θέληση αλλά η μειοψηφία να ζητά κοινά αποδεκτές ονομασίες για τους δρόμους της Έδεσσας, ας μας πει (η μειοψηφία) πότε ζητήθηκε κοινή αποδοχή για άλλα ονόματα δρόμων, τα οποία μόνο αίσθημα φρίκης προκαλούν στους Μακεδόνες Εδεσσαίους. Ονόματα τύπου Καπεταν Ακρίτας, Καπεταν Άγρας, Παύλος Μελάς, Κρητικοί μισθοφόροι, κτλ. Και ας πούμε ότι τα ονόματα αυτών των «ηρώων» ικανοποιούν ένα μεγάλο μέρος Εδεσσαίων πολιτών και μπορούν να υπάρχουν ως ονομασίες οδών. Γιατί να μην υπάρχουν κάποιοι δρόμοι που να φέρουν τα ονόματα ηρώων της Μακεδονίας που αγωνίστηκαν κατά των Οθωμανών και έχασαν την ζωή τους από αυτούς, για την Ελευθερία; Αποστολ Πετκοβ (από Αξιουπολη Κιλκίς), Γκοτσε Ντελτσεβ (από το Κιλκίς), Αλεξανταρ Τουρουντζιεβ (από Ξινό Νερό Φλώρινας), Λαζαρ Ποπτραϊκοβ (από Δενδροχώρι Καστοριάς) και πολλοί άλλοι.
Υπάρχουν και άλλες προσωπικότητες μακεδονικής καταγωγής που θα μπορούσαν να τιμηθούν για το έργο τους, όπως για παράδειγμα ο Κ΄ρστε Μισίρκοβ απο το χωριό Πόστολ (Π.Πελλα), δίνοντας τα ονόματα τους σε δρόμους η πλατείες της πόλης μας.
Όσο για τα μνημεία το οποία κοσμούν την πόλη της Έδεσσας, και εδω γίνεται διάκριση μεταξύ Εδεσσαίων πρώτης κατηγορίας και τους «άλλους». Παράδειγμα είναι το μνημείο για τους πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην Έδεσσα μετά το 1922. Συνήθως τέτοιου είδους μνημεία στήνονται σε δημόσιο χώρο για εξαιρετικές προσωπικότητες η για να θυμίσουν κάποια ιστορικά γεγονότα (μια Νίκη, ας πούμε). Το μνημείο για τους Πρόσφυγες έγινε γιατί ήταν επιθυμία των Εδεσσαίων προσφυγικής καταγωγής για να τιμήσουν τους προγόνους τους αλλά αντί να στήσουν ένα μνημείο στα νεκροταφεία όπου όλοι οι Εδεσσαίοι έχουν τα μνήματα των νεκρών προγονών τους, αυτοί το έκαναν σε δημόσιο χώρο (πλατεία). Δεν καταλαβαίνω πως ευεργέτησαν τον τόπο μας οι Πρόσφυγες για να τους στήσουν μνημείο, σε δημόσιο χώρο! Δηλαδή, εάν εγώ θελήσω να στήσω ένα μνημείο για τους παππούδες μου σε ένα οποιοδήποτε δημόσιο σημείο της πόλης, η Δημοτική Αρχή θα μου το επέτρεπε; Δεν νομίζω, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση ο καθένας θα είχε την ίδια απαίτηση.
Αλλά.... ξέχασα! Ετοιμάζουν και σε εμάς τους Μακεδόνες Εδεσσαίους ένα μνημείο, για να μην έχουμε παράπονο: τον αγρότη με το γαϊδούρι του! Θα ήθελα να ξέρω, πάντως, πόσο «κοινής αποδοχής» είναι αυτό το έργο από τους Εδεσσαίους, πόσοι και ποιοι το στηρίζουν. Ρώτησε κανείς να μάθει;