Φοβού τους Έλληνες και φέροντες ομόλογα - 2ο Μέρος-

Το 1ο Μέρος αναρτήθηκε στις 18/9, σε αυτό το blog.

******************************
Αδελφότητα Υπηρεσιών Εσόδων
Το κόστος για τη λειτουργία του ελληνικού δημοσίου είναι μόνο το ήμισυ από την αποτυχημένη εξίσωση: υπάρχει επίσης το θέμα των κρατικών εσόδων. Ο εκδότης μιας εκ των μεγάλων εφημερίδων στην Ελλάδα μου είχε αναφέρει ότι οι δημοσιογράφοι του καλλιεργούσαν επαφές στο εσωτερικό των πηγών της υπηρεσίας εσόδων της χώρας. Αυτό γινόταν όχι τόσο πολύ για να εκτεθούν φορολογικές απάτες οι οποίες είναι τόσο συχνές στην Ελλάδα που δεν αξίζει να γράψει κανείς γι’ αυτές -, αλλά για να βρουν έμπορους ναρκωτικών, μεταφορείς λαθρομεταναστών, καθώς και άλλα, πιο σκοτεινά θέματα. Μια χούφτα εφοριακοί, ωστόσο, είχαν εξοργιστεί από τη συστηματική διαφθορά των επιχειρήσεων τους και προέκυψε ότι δύο από αυτούς ήταν πρόθυμοι να συναντηθούν μαζί μου. Το πρόβλημα ήταν ότι, για λόγους που δεν ήθελαν να συζητήσουν, δεν άντεχαν να βλέπει ο ένας τον άλλον. Αυτό, μου έχουν πει πολλές φορές άλλοι Έλληνες, είναι πολύ Ελληνικό φαινόμενο.

Το βράδυ, μετά τη συνάντησή μου με τον υπουργό Οικονομικών, πήγα για καφέ με έναν εφοριακό σε ένα ξενοδοχείο και στη συνέχεια περπάτησα στο δρόμο παρακάτω και ήπια μια μπύρα με τον άλλο εφοριακό, σε άλλο ξενοδοχείο. Και οι δύο είχαν ήδη υποστεί υποβιβασμούς, αφού οι προσπάθειές τους χτύπησαν τον συναγερμό για τους συναδέλφους τους που είχαν δεχθεί μεγάλες δωροδοκίες για να υπογράφουν πλαστές φορολογικές δηλώσεις. Και οι δύο είχαν απομακρυνθεί από την επιτόπια έρευνα και υψηλή θέση εργασίας και τοποθετήθηκαν σε χαμηλές θέσης στο πίσω γραφείο, όπου δεν μπορούσαν πλέον να είναι μάρτυρες για φορολογικά εγκλήματα. Κάθε ένας από τους δυο αισθανόταν λίγο άβολα. Ούτε ήθελαν να ξέρει κανείς ότι είχαν μιλήσει μαζί μου, διότι φοβήθηκαν μήπως χάσουν τη δουλειά τους στο γραφείο της εφορίας. Γι’ αυτό ας τους ονομάσουμε έτσι: τον Εφοριακό Αρ. 1 και τον Εφοριακό Αρ. 2.
Ο Εφοριακός Αρ. 1- γύρο στα 60, επαγγελματικό κοστούμι, κάπως «δεμένος» αλλά όχι προφανώς νευρικός-έφτασε με ένα σημειωματάριο γεμάτο ιδέες για τον καθορισμό του ελληνικού οργανισμού συλλογής φόρων. Θεώρησε δεδομένο ότι ήξερα ότι οι μόνοι Έλληνες που κατέβαλαν τους φόρους τους ήταν αυτοί που δεν μπορούσαν να το αποφύγουν: οι μισθωτοί εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις, των οποίων οι φόροι έχουν παρακρατηθεί από το μισθό τους. Η μεγάλη πλειοψηφία των αυτοαπασχολουμένων-από τους γιατρούς μέχρι τους περιπτεράδες που πωλούν την International Herald Tribune-εξαπατούν το κράτος (ένας λόγος για τον οποίο η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων απο οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή χώρα). «Έχει γίνει ένα πολιτιστικό γνώρισμα», είπε. “Οι Έλληνες δεν έμαθαν ποτέ να πληρώνουν τους φόρους τους. Και δεν το έκαναν ποτέ, επειδή κανείς δεν τιμωρείται. Κανείς δεν έχει τιμωρηθεί, ποτέ.. Είναι σαν μια παρατυπία ενός υπάτη δηλαδή σαν έναν κύριο που δεν ανοίγει την πόρτα για μια κυρία."
Η κλίμακα της φοροδιαφυγής είναι τόσο απίστευτη όσο και η έκταση της: υπολογίζεται ότι τα δύο τρίτα των Ελλήνων ιατρών δηλώνουν εισόδημα κάτω των € 12,000 ετησίως, επειδή τα εισοδήματα κάτω από το ποσό αυτό δεν φορολογούνται και ότι ακόμη και πλαστικοί χειρούργοι που κερδίζουν εκατομμύρια το χρόνο δεν φορολογούνται καθόλου. Το πρόβλημα δεν είναι ο νόμος-υπάρχει ένας νόμος στα βιβλία που δίνει ποινές φυλάκισης για αδίκημα εξαπατήσεις του δημοσίου για πάνω από 150.000 ευρώ-αλλά δεν εφαρμόζεται. "Εάν ο νόμος εφαρμοζόταν" είπε ο εφοριακός, «κάθε γιατρός στην Ελλάδα θα ήταν στη φυλακή." Γέλασα, και αυτός με κοιταξε:"Είμαι απόλυτα σοβαρός." Ένας λόγος που κανείς δεν διώκεται ποτέ-εκτός από το γεγονός ότι η δίωξη κάποιου θα φαινόταν αυθαίρετη γιατί όλοι παρανομούν-είναι ότι στα ελληνικά δικαστήρια η διάρκεια για την επίλυση φορολογικών υποθέσεων διαρκεί έως και 15 έτη. «Αυτός που δεν θέλει να πληρώσει, και ο όποιος έχει καταγγελθεί, πηγαίνει απλά στο δικαστήριο», λέει. Κάπου μεταξύ 30 και 40 τοις εκατό της δραστηριότητας στην ελληνική οικονομία, που ενδέχεται να υπόκειται σε φόρο εισοδήματος επίσημα, είναι αδήλωτη, λέει, σε σύγκριση με το μέσο όρο περίπου 18 τοις εκατό στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ο ευκολότερος τρόπος για να εξαπατήσει κάποιος την εφορία είναι να επιμείνει στην καταβολή της αμοιβής σε μετρητά, και να μην εκδώσει απόδειξη για τις υπηρεσίες. Ο ευκολότερος τρόπος για να “ξεπλύνει» κανείς τα μετρητά είναι να αγοράσει ακίνητη περιουσία. Βολικό για τη μαύρη αγορά, -και η μόνη χώρα μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών-η Ελλάδα δεν διαθέτει Εθνικό Κτηματολόγιο. "Πρέπει να ξέρετε που το άτομο αγόρασε το οικόπεδο- τη διεύθυνση-για τον εντοπισμό αυτού», λέει ο εφοριακός. "Και ακόμα και τότε είναι όλα χειρόγραφα και δύσκολα για να αποκρυπτογραφηθούν" Αλλά, λέω, αν κάποιος πλαστικός χειρουργός παίρνει ένα εκατομμύριο σε μετρητά, αγοράζει ένα οικόπεδο σε ένα ελληνικό νησί, και χτίζει για τον εαυτό του μια βίλα, θα υπάρχουν άλλα στοιχεία-ήτοι, οικοδομικές άδειες. "Οι άνθρωποι που δίνουν τις οικοδομικές άδειες δεν ενημερώνουν το Υπουργείο Οικονομικών», λέει ο εφοριακός. Στις προφανώς όχι και τόσο σπάνιες περιπτώσεις κατά τις οποίες ο φοροφυγάς αποκαλυφθεί, μπορεί να δωροδοκήσει απλά τον εφοριακό και να τελειώνουν με αυτό. Υπάρχουν, φυσικά, νόμοι κατά των δωροδοκιών σε εφοριακούς », μου εξήγησε ο εφοριακός,« αλλά αν τον πιάσουν, μπορεί να πάρει επτά ή οκτώ χρόνια για να διωχθεί ποινικά. Έτσι, πρακτικά, κανείς δεν ασχολείται"
Η συστηματική ψευδή δήλωση του εισοδήματος είχε οδηγήσει την ελληνική κυβέρνηση να παίρνει όλο και περισσότερα μέτρα για είσπραξη φόρων που είναι δυσκολότερη η αποφυγή πληρωμής τους: στα ακίνητα και στους φόρους επί των πωλήσεων. Η ακίνητη περιουσία φορολογείται με τύπο- το αποτέλεσμα του οποίου δίνει τη λεγόμενη «αντικειμενική αξία» για κάθε ακίνητο. Η άνθηση της ελληνικής οικονομίας κατά την τελευταία δεκαετία προκάλεσε την αύξηση των πραγματικών τιμων με τις οποίες τα ακίνητα άλλαξαν χέρια, που ξεπέρασαν κατά πολύ τον υπολογισμό με γνώμονα τις αξιολογήσεις. Δεδομένου τις υψηλότερες πραγματικές τιμές πώλησης, ο τύπος έχει ως στόχο το τελικό αποτέλεσμα να έχει ανοδική πορεία. Ο τυπικός Έλληνας πολίτης ανταποκρίθηκε στο πρόβλημα με το να μην αναφερει τη τιμή στην οποία η πώληση πραγματοποιήθηκε, αλλά να δηλώνει την ψεύτικη τιμη που συνήθως τυχαίνει να είναι ο ίδιος χαμηλός αριθμός κατά την οποία ο τύπος την είχε εκτιμήσει. Εάν ο αγοραστής έβγαλε ένα δάνειο για να αγοράσει το σπίτι, πήρε ένα δάνειο για την αντικειμενική αξία και κατέβαλε τη διαφορά σε μετρητά, είτε με δάνειο στη μαύρη αγορά. Ως αποτέλεσμα, η «αντικειμενικές αξίες» υποτιμούν τερατωδώς την πραγματική αξία της γης. Εκπληκτικό είναι ότι πιστεύεται ευρέως ότι όλα τα 300 μέλη της Βουλής των Ελλήνων δηλώνουν ως πραγματική αξία των ακινήτων την υπολογισμένη ως αντικειμενική αξία. Ή, όπως μου είπαν ένας εφοριακός και ένας μεσίτης, ως δεδομένο, "κάθε μέλος της Βουλής των Ελλήνων λέει ψέματα για να αποφύγει τους φόρους."
Προχώρησε να μου περιγράφει ένα σύστημα το οποίο, κατά έναν τρόπο, ειναι πράγματι μια ομορφιά. Μιμείται το σύστημα για την είσπραξη των φόρων μιας προηγμένης οικονομίας και απασχολεί έναν τεράστιο αριθμό υπαλλήλων για την είσπραξη αυτών, ενώ στην πραγματικότητα δίνει την δυνατότητα σε μια ολόκληρη κοινωνία να εξαπατά την Εφορία.. Καθώς σηκώθηκε να φύγει, ο ίδιος επισήμανε ότι η σερβιτόρα στο αριστοκρατικό τουριστικό ξενοδοχείο, παρέλειψε να μας δώσει μια απόδειξη για τους καφέδες μας. "Υπάρχει ένας λόγος γι 'αυτό", είπε. «Ακόμα και αυτό το ξενοδοχείο δεν καταβάλλει το φόρο επί των πωλήσεων που οφείλει."

Περπάτησα στο δρόμο παρακάτω και βρήκα να με περιμένει στο μπαρ ενός άλλου αριστοκρατικού τουριστικού ξενοδοχείου, ο δεύτερο εφοριακός. Ο εφοριακός Αρ. 2-casual στο ντύσιμο και τους τρόπους του, πίνοντας μπύρα, αλλά φοβισμένος ότι οι άλλοι μπορεί να ανακαλύψουν ότι είχε μιλήσει μαζί μου-ειχε έρθει και αυτός με ένα φάκελο γεμάτο χαρτιά, αλλά ο δικός του ήταν γεμάτος με παραδείγματα που δεν αφορούσαν τους απλούς έλληνες πολίτες αλλά ελληνικές εταιρείες που είχαν εξαπατήσει το Δημόσιο σχετικά με τους φόρους τους. Στη συνέχεια άρχισε να αραδιάζει παραδείγματα ("μόνο αυτά που είδα προσωπικά"). Το πρώτο ήταν μια αθηναϊκή κατασκευαστική εταιρία που είχε κατασκευάσει επτά γιγαντιαία κτίρια διαμερισμάτων και είχε πουλήσει περίπου 1.000 διαμερίσματα, στην καρδιά της πόλης.. Ο πραγματικός λογαριασμός του ωφελουμένου φόρου ανερχόταν στα 15 εκατ. ευρώ, αλλά η εταιρεία δεν είχε καταβάλει τίποτα. Μηδέν. Για να αποφύγουν τους φόρους είχαν κάνει διάφορα πράγματα. Πρώτον, ποτέ δεν δήλωσαν την εταιρία. Δεύτερον, χρησιμοποιούσαν μία από τις δεκάδες εταιρείες που δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να εκδίδουν εικονικές αποδείξεις για τις δαπάνες που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ και, στη συνέχεια, όταν ένας εφοριακός σκόνταφτε επάνω στην περίπτωση, του πρόσφεραν μια μίζα. Ο συγκεκριμένος Εφοριακός χτύπησε συναγερμό και παρέπεμψε την υπόθεση στους ανώτερους του, με αποτέλεσμα να παρακολουθείτε απο έναν ιδιωτικό detective, καθώς και τα τηλέφωνα του να παρακολουθούνται. Στο τέλος, το πρόβλημα είχε λυθεί, με την κατασκευαστική εταιρία να πληρώνει € 2,000. "Μετά από αυτό με απέσυραν απο όλες τις έρευνες φοροδιαφυγής», δήλωσε ο εφοριακός, «επειδή ήμουν καλός σ 'αυτό."
Επέστρεψε στο παχύ φάκελο του γεμάτο περιπτώσεις. Γύρισε τη σελίδα. Κάθε σελίδα στο υλικό του, είχε μια ιστορία παρόμοια με εκείνη που μόλις μου είχε διηγηθεί, και είχε την πρόθεση να μου πει όλα αυτά. Τότε είναι που τον σταμάτησα. Συνειδητοποίησα ότι αν τον αφήνα να συνεχίσει, θα μέναμε εκεί όλη την νύχτα. Η έκταση της εξαπάτησης, το ποσό της ενέργειας που χρειαζόταν γι’ αυτήν-ήταν εκπληκτική. Στην Αθήνα, πολλές φορές είχα μια αίσθηση καινούργια σε μένα ως δημοσιογράφο: μια παντελής έλλειψη ενδιαφέροντος σε ό, τι ήταν προφανώς συγκλονιστικό υλικό. Είχα καθίσει με κάποιον που γνώριζε την εσωτερική λειτουργία της ελληνικής κυβέρνησης: ένα μεγάλο-τραπεζίτη, έναν εφοριακό, τον υφυπουργό Οικονομικών, έναν πρώην βουλευτή. Θα έβγαζα το σημειωματάριο μου για να αρχίσω να γράφω τις ιστορίες που ξεδιπλωνόταν από αυτούς. Σκάνδαλα επί σκανδάλων ξεχύθηκαν μπροστά . Είκοσι λεπτά μετά απο αυτά, είχα χάσει το ενδιαφέρον μου. Ήταν απλά πάρα πολλά: θα μπορούσαν να καλύψουν βιβλιοθήκες, ποσό μάλλον ένα άρθρο σε περιοδικό.
Το ελληνικό κράτος δεν είναι μόνο διεφθαρμένο, αλλά διαφθείρει. Μόλις δείτε πώς λειτούργει θα μπορέσετε να καταλάβετε ένα φαινόμενο που αλλιώς δεν έχει νόημα : τη δυσκολία του ελληνικού λαού να πει μια καλή κουβέντα ο ένας για τον άλλον.. Μεμονωμένοι οι Έλληνες είναι ευχάριστοι: αστείοι, ζεστόι, έξυπνοι, και καλή παρέα. Έφυγα από δύο ντουζίνες συνεντεύξεις λέγοντας στον εαυτό μου, "τι σπουδαίοι άνθρωποι!" Δεν συμμερίζονται συναίσθηματα ο ένας για τον άλλο: το δυσκολότερο πράγμα να κάνει κανείς στην Ελλάδα είναι να καταφέρει να πάρει μία φιλοφρόνηση απο έναν Έλληνα για έναν άλλον, πίσω από την πλάτη του. Καμία επιτυχία κανενός είδους δεν εκλαμβάνεται χωρίς υποψίες. Όλοι είναι πολύ σίγουροι ότι ο καθένας εξαπάτα την Εφορία, ή δωροδοκεί πολιτικούς, ή δωροδοκείται, ή λέει ψέματα σχετικά με την αξία της ακίνητης περιουσίας του. Και αυτή η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης ο ένας στον άλλον είναι αυτό-ενίσχυτηκη. Η επιδημία του ψέματος, της απάτης και κλοπής καθιστά οποιοδήποτε είδος της ζωής του πολίτη αδύνατη. Η κατάρρευση της ζωής του πολίτη απλά ενθαρρύνει για περισσότερα ψέματα, απάτες, και κλοπές. Η έλλειψη πίστης μεταξύ τους, τους κάνει να καταφεύγουν στους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους.
Η διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας είναι κολεκτιβιστική, αλλά η χώρα, στο πνεύμα, είναι σε αντίθεση της συλλογικής. η πραγματική δομή της είναι ο καθένας για τον εαυτό του. Στο σύστημα αυτό είχαν χυθεί απο επενδυτές εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια. Και η εκρηκτική πιστωτική επέκταση, είχε σπρώξει τη χώρα πάνω από τα όρια, σε συλλογική ηθική κατάρρευση.
Στο δρόμο προς τον όλεθρο
Μη γνωρίζοντας κάτι σχετικά με το μοναστήρι του Βατοπεδίου εκτός από το ότι, σε μια απόλυτα διεφθαρμένη κοινωνία, είχε κατά κάποιο τρόπο αναγνωριστεί ως η ψυχή της διαφθοράς, με έκανε να ταξιδέψω μέχρι τη βόρεια Ελλάδα, σε αναζήτηση μιας ομάδας μοναχών που είχαν βρει νέες, βελτιωμένες μεθόδους εργασίας της ελληνικής οικονομίας. Το πρώτο στάδιο ήταν αρκετά εύκολο: το αεροπλάνο για την δεύτερη πόλη στην Ελλάδα, τη Θεσσαλονίκη, το αυτοκίνητο να οδηγείται κατά μήκος των στενών δρόμων σε εκνευριστικές ταχύτητες, και μια νύχτα με πολλούς βούλγαρους τουρίστες σε ένα εκπληκτικά όμορφο ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά, που ονομάζεται Eagles Palace. Εκεί, ο πιο εξυπηρετικός υπάλληλος ξενοδοχείου που έχω γνωρίσει (ζητήστε την Όλγα) μου έδωσε μια στοίβα βιβλία και μου είπε μελαγχολικά πόσο τυχερός ήμουν που μπορούσα να επισκεφτώ εκείνο τον τόπο. Η Μονή Βατοπεδίου, μαζί με 19 άλλες, κτίστηκε τον 10ο αιώνα σε μια χερσόνησο 37-μιλίων μήκους-και -6-μιλίων φάρδους στη βορειοανατολική Ελλάδα, που ονομάζεται Άγιο Όρος. Το Άγιο Όρος είναι τώρα χωρισμένο από την υπόλοιπη Ελλάδα με ένα μακρύ φράχτη, και έτσι ο μόνος τρόπος για να πάω πάνω σ 'αυτό είναι με καραβάκι, το οποίο δίνει στη χερσόνησο τη γεύση ενός νησιού. Και σε αυτό το νησί δεν επιτρέπονται οι γυναίκες-ούτε θηλυκά ζώα κάθε είδους, στην πραγματικότητα, εκτός από τις γάτες. Η επίσημη ιστορία αποδίδει την απαγόρευση στην επιθυμία της εκκλησίας να τιμα την Παναγία. Το ανεπίσημο είναι το πρόβλημα των μοναχών να επιτίθενται στις γυναίκες επισκέπτες. Η απαγόρευση έχει επικρατήσει για 1.000 χρόνια.
Αυτό εξηγεί τις υψηλής συχνότητας κραυγές το επόμενο πρωί, όταν το παλαιό πλοίο γεμάτο με μοναχούς και προσκυνητές απομακρύνθηκε από το λιμάνι. Δεκάδες γυναίκες συγκεντρώθηκαν εκεί για να φωνάζουν με όλη την δύναμη των πνευμόνων τους, αλλά με τόση ευθυμία που είναι ασαφές αν θρηνούσαν ή γιόρταζαν το γεγονός ότι δεν μπορούν να συνοδεύουν τους άνδρες τους. Η Όλγα μου είπε ότι ήταν πολύ σίγουρη ότι θα χρειαστεί να πεζοπορήσω κάποιο διάστημα μέχρι τη Μονή Βατοπεδίου, καθώς ότι τον κόσμο που έχει δει να πηγαίνει στο ιερό βουνό δεν συνηθίζει να κουβαλήσει τίποτα μαζί του που αποπνέεται απο τον σύγχρονο υλικό κόσμο όπως μια βαλίτσα με ρόδες. Ως αποτέλεσμα, το μόνο που έχω είναι μια Eagles Palace πλαστική σακούλα πλυντηρίου ρούχων με μια αλλαξιά εσώρουχα, μια οδοντόβουρτσα και ένα μπουκάλι Ambien.
Το πλοίο πλέει για τρεις ώρες δίπλα σε μια βραχώδη, δενδροφυτεμένη ακτή, στην κατά τα άλλα άγονη ακτογραμμή, σταματώντας κατά μήκος της διαδρομής να αφήσει μοναχούς και προσκυνητές και φιλοξενούμενους εργάτες σε άλλα μοναστήρια. Στη θέα του πρώτου, μου κόβετε η ανάσα. Δεν είναι ένα κτίριο, αλλά ένα θέαμα: είναι σαν κάποιος να έχει πάρει το Ασίζη ή το Todi ή κάποια απο τις άλλες παλιές πόλεις της κεντρικής Ιταλίας και την τοποθέτησε κάτω στην παραλία, στη μέση του πουθενά. Αν δεν ξέρετε τι να περιμένετε στο Άγιο Όρος, -θεωρήθηκε από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία για περισσότερο από μία χιλιετία, ως ο πιο ιερός τόπος στη γη, και απολάμβανε για μεγάλο διάστημα εκείνης της εποχής μια συμβιωτική σχέση με τους αυτοκράτορες του Βυζαντίου-αυτά τα μέρη είναι σαν ένα σοκ. Δεν υπάρχει τίποτα ταπεινό σε αυτά: είναι μεγάλα και πολύπλοκα και με περίτεχνα διακοσμητικά και προφανώς σε ένα είδος ανταγωνισμού μεταξύ τους. Στα παλιά τα χρόνια, οι πειρατές τα λεηλατούσαν σε τακτική βάση, και μπορείτε να δείτε το λόγο: θα ήταν σχεδόν ντροπή να μην το κάνει, για ένα πειρατή.
Υπάρχουν πολλά μέρη στον κόσμο όπου μπορείς να τα καταφέρεις χωρίς να μιλάς ελληνικά. Η Αθήνα είναι ένα από αυτά. Το καράβι για το Άγιο Όρος δεν είναι. Με σώζει ένας αγγλόφωνος νεαρός άνδρας ο οποίος, για το ανεκπαίδευτο μάτι μου, μοιάζει με οποιοδήποτε άλλο μοναχό: σκούρα μακριά ράσα, μακρύα σκούρα δασύτριχη γενειάδα, ομίχλη μη φιλικής στάσης η οποία, αφού την διεισδύσεις, εξατμίζεται. Αυτός με «κόβει» όταν με τη χρήση ενός χάρτη με σκίτσα μικρογραφίες των μοναστηριών προσπαθώ να προσδιορίσω πού στο διάολο θα πρέπει να κατέβω από το πλοίο: ο ίδιος συστήνεται. Το όνομά του είναι Cesar: είναι Ρουμάνος, γιος ενός μυστικού αστυνομικού της αντικατασκοπίας, στο εφιαλτικό καθεστώς του Νικολάε Τσαουσέσκου. Κάπως έχει διατηρήσει το χιούμορ του, το οποίο φαίνεται ως ένα είδους θαύματος. Εξηγεί ότι αν ήξερα κάτι για οτιδήποτε θα ήξερα ότι αυτός δεν ήταν μοναχός, αλλά απλά και μόνο ένας ρουμάνος ιερέας σε διακοπές. Ταξίδεψε από το Βουκουρέστι, με δύο τεράστια μπαούλα σε ρόδες, να περάσει τις καλοκαιρινές διακοπές του σε ένα από τα μοναστήρια. Τρεις μήνες να ζει με ψωμί και νερό χωρίς γυναίκες στον περίγυρο είναι η ιδέα του για διακοπές. Τον κόσμος έξω από το Άγιο Όρος το βρίσκει κάπως ελλιπή.

Ο Cesar μου ζωγραφίζει ένα μικρό χάρτη για να το χρησιμοποιήσω να φτάσω στο Βατοπεδη και με κατατοπίζει γενικότερα. Το γεγονός και μόνον ότι δεν έχω γένια θα με εκθέσει ως μη τρομερά άγιο άνθρωπο, εξηγεί ο ίδιος, αν το μωβ Brooks Brothers πουκάμισό μου δεν το κάνει, πρωτύτερα. "Αλλά αυτοί είναι συνηθισμένοι σε επισκέπτες", είπε, "άρα δεν πρέπει να είναι πρόβλημα." Τότε κάνει μια παύση και ρωτά, "Ποια είναι όμως η θρησκεία σου;"
«Δεν έχω"
«Αλλά πιστεύετε στο Θεό;"
"Όχι"
Το σκέφτεται.
"Τότε είμαι αρκετά σίγουρος ότι δεν θα σας αφήσουν να μπείτε"
Αφήνει την σκέψη του να βουλιάξει, και λέει. "Από την άλλη πλευρά, πόσο χειρότερα θα μπορούσε να είναι για σένα;", λέει, και καγχάζει.
Μια ώρα αργότερα απομακρύνομε απο το καραβάκι, με τίποτα άλλο παρά τη τσάντα πλυντηρίου του Eagles Palace Hotel και το μικρό χάρτη του Cesar, και αυτός ακόμα επαναλαμβάνει τη δική του φράση-"Πόσο χειρότερα θα μπορούσε να είναι για σένα;"-και γελά πιο δυνατά κάθε φορά.
Ο μοναχός που με συναντά στην πύλη εισόδου του Βατοπεδίου ρίχνει μια ματιά στην τσάντα πλυντήριο και μου δίνει ένα έντυπο προς συμπλήρωση. Μία ώρα αργότερα, αφού ταχτοποιήθηκα στο εκπληκτικά άνετο κελί μου, σχεδόν μεταφέρομαι από έναν ποταμό γενειοφόρων μοναχών μέσα απο την πόρτα της εκκλησίας. Φοβούμενος ότι θα με πετάξουν έξω από το μοναστήρι πριν πάρω μια αίσθηση του τόπου, κάνω ό, τι μπορώ για να ταιριάξω Ακολουθώ τους μοναχούς στο ναό τους. Ανάβω κεριά και τα χώνω σε ένα μικροσκοπικό σκάμμα. Σταυροκοπιέμαι αδιάκοπα. Ασπάζομαι στον αέρα τις εικόνες. Κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται, με τον έναν ή τον άλλων τρόπο, για τον προφανώς μη Έλληνα τύπο με το μωβ πουκάμισο Brooks Brothers, αν και κατά την θεια λειτουργία ένας παχύς νεαρός μοναχός που μοιάζει λίγο σαν τον Jack Black με κοιτάζει έντονα, σαν να έχω παραμελήσει ορισμένα κρίσιμα κομμάτια της διαδικασίας.

Κατά τα άλλα, η εμπειρία ήταν συγκλονιστική, και την συνιστώ σε όποιον ψάχνει για μια γεύση της ζωής του 10ου αιώνα. Κάτω από τιτάνιους γυαλισμένους χρυσούς πολυελαίους, και περικυκλωμένος από πρόσφατα καθαρισμένες εικόνες, οι μοναχοί τραγούδησαν, οι μοναχοί έψαλλαν, οι μοναχοί εξαφανίζονταν πίσω από το τέμπλο για να πουν κάποιο περίεργο ξόρκι, οι μοναχοί τίναζαν κάτι που ακουγόταν σαν καμπανάκια έλκηθρου, οι μοναχοί κυμάτιζαν πέρα δωθε τα θυμιατήρια, αφήνοντας στο πέρασμα τους καπνούς και την παλιά μυρωδιά του θυμιάματος. Κάθε λέξη που είπαν και τραγούδησαν και έψαλλαν ήταν Βιβλική ελληνική (φαίνεται ότι είχε κάποια σχέση με τον Ιησού Χριστό), αλλά εσκυψα το κεφάλι αμέσως ούτως ή άλλως. Στάθηκα όρθιος όταν στάθηκαν όρθιοι, και κάθισα όταν κάθισαν: πάνω - κάτω, σαν pogos, για ώρες. Η επίδραση στο όλο θέμα έγινε εντονότερη απο τα θαυμάσια άγρια γένια των μοναχών. Ακόμα και όταν είναι αφημένες στη φυσική τους μορφή, οι γενειάδες δεν μεγαλώνουν όλες με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν διάφοροι τύποι: η απελπιστικά πορώδη μάζα χνουδιού, ο τύπος Οσάμα Μπιν Λάντεν / σαν μυστρί των Ασσυρίων-βασιλέων, σαν φωλιά πουλιών του Καρλ Μαρξ. Ένας εκπληκτικός αριθμός μοναχών έμοιαζε με Τον Πιο Ενδιαφέρον Άνθρωπο στον Κόσμο, από τη διαφήμιση της Dos Equis. («Τα Γένια του μόνο έχουν βιώσει περισσότερα από ότι ολόκληρο το σώμα ενός λιγότερο σπουδαίου ανθρώπου.")
Οι μοναχοί του Βατοπεδίου έχουν τη φήμη ότι γνωρίζουν πολύ περισσότερα για εσάς από ό, τι φαντάζεστε, και για την δυνατότητα τους να αντιλαμβάνονται όσα δεν ξέρουν. Μια γυναίκα που διαχειρίζεται μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες μου είχε πει, στη διάρκεια ενός δείπνου στην Αθήνα, ότι είχε βρεθεί να κάθεται σε μια πτήση, πριν λίγο καιρό, πλησίον του Πατέρα Εφραίμ, τον ηγούμενο του Βατοπεδίου (διακεκριμένη θέση). «Ήταν μια πολύ περίεργη εμπειρία», είπε. "Αυτός δεν ήξερε τίποτα για μένα, αλλά μάντεψε τα πάντα. Τον γάμο μου. Πώς ένιωθα για τη δουλειά μου. Ένιωσα ότι με γνώριζε, εντελώς." Μέσα στην εκκλησία τους αμφέβαλα για τις δυνατότητες τους αυτές-στη μέση ενός μεγάλου εθνικού σκανδάλου, επέτρεψαν σε έναν συγγραφέα από το Vanity Fair, παρότι δεν έχει επισήμως συστηθεί ο ίδιος, να εμφανιστεί, να ταχτοποιηθεί σε κουκέτα, να τριγυρίζει στο μοναστήρι τους, χωρίς να του θέσουν κάποιο ερώτημα.
Αλλά βγαίνοντας από την εκκλησία τελικά με πιάνουν: ένας στρουμπουλός μοναχός με γκρίζο μούσι και δέρμα μελαμψό με βάζει στην γωνία. Μου συστήνεται ως Πατέρας Αρσένιος.
............
Συνεχίζεται....