ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Από τις απαγορευμένες «σκιές» στην πλατωνική νίκη


Έξω βρέχει..... Να γραφούν οι εξισώσεις!

Ασυναρτησίες η επιστημονική άσκηση;

Εξαρτάται από τις παραμέτρους που δίνεις και βγάζεις τις εξισώσεις Maxwell η του συστήματος με τους αγνώστους που έχεις. Κάτι ανάλογο ισχύει και στο μακεδονικό. Εξαρτάται από πια πλευρά το βλέπεις και τον τρόπο που το αναλύεις. Ψυχολογία και μέθοδος. Ζήτημα παιδείας.

Ο ανθρώπινος νους φαίνεται πως λειτουργεί αποτελεσματικά, μόνον όταν διαθέτει μια ενιαία εικόνα του κόσμου

Κι αν η πραγματικότητα δεν ικανοποιεί αυτή την ανάγκη του; Τότε συνήθως επινοεί μια άλλη «πραγματικότητα», μια «αλήθεια», κατάλληλη για τις ανάγκες του, και....

Ωστόσο, για τον κάθε ερευνητή, υπάρχει μπούσουλας που επιτρέπει μια παραδεκτή απάντηση. Προϋποθέτει τούτο ένα καθολικό πνεύμα και κυρίως την πανανθρώπινη διάσταση που βοηθά να ξεπερνιούνται οι σκόπελοι και οι γκρίζες ζώνες. Απορρίπτονται φυσικά οι σκοπιμότητες κι ακραίες τοποθετήσεις, η φοβίες που κληροδοτεί η ιστορία. Το καταραμένο τρίγωνο ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ - ΕΜΠΑΘΕΙΑ - ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ είναι ασύμβατο στις καρτεσιανές συντεταγμένες ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ

Βλέπουμε λοιπόν το μακεδονικό πρόβλημα, αυτό καθ’ αυτό, και δεν πιστεύουμε πως ο κακός ο λύκος βρίσκεται έξω από εμάς. Η κακοδαιμονία των ελλήνων δεν είναι η γεωγραφική τους θέση, το αντίθετο μάλιστα, η ρίζα του κακού έχει για μας το ονοματεπώνυμο ΕΘΝΙΚΟΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ. Για το φαινόμενο της εγωπάθειας αρθρογράφησαν αξιόλογες πένες, όπως ο Βασίλης Ραφαηλίδης, ο Νίκος Δήμου, ο Γιώργος Νακρατζάς κ.α. Σημειώνουμε εδω τη παρατήρηση του Ραφαηλίδη ότι η γλώσσα και η προγονολατρεία έδωσε «προνόμια» στους νέο-έλληνες και γι’ αυτό αντιδρούμε έτσι, ώστε να έχουμε αποκλειστική εκμετάλλευση. Για το Νίκο Δήμου, «ξεπέσαμε και προσπαθούμε να κρατηθούμε από τη δόξα των προγόνων, το αδιαπραγμάτευτο όνομα τους.» Για τρίτους, η αντίδραση φανερώνει ανασφάλεια κι ενοχή για την προσάρτηση της ελληνικής Μακεδονίας. Για την τεκμηρίωση παρόμοιων αντιδημοτικών απόψεων, παρατίθενται μερικά στοιχεία που κυκλοφορούν ευρέως στο εξωτερικό, περιοριζόμενοι στις αντιφάσεις και θέματα ηθικής.

1) Πρώτα πρώτα είναι φάουλ και πλεονεξία, να έχει κάποιος τα πάντα, να ονομάζεται ΚΑΙ έλληνας, ΚΑΙ ρωμιός, ΚΑΙ μακεδόνας, και ν’ απαγορεύει με τη δύναμη του να λέγεται κι ο ομόχωρος του κι αυτός μακεδόνας. Σχηματικά, να έχει κανείς τρία αυτοκίνητα μερσεντές, μια φερραρι και μια τογιοτα και να ζηλεύει την τογιοτα, κορεάτικης κατασκευής, του διπλανού του.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνουμε, τι ζημιά έπαθαν οι Ρωμαίοι κι οι Ιταλοί από τους Ρουμάνους η τους Ρωμιούς των Βαλκανίων και της μικρασίας, στους οποίους χάρισαν το όνομα τους. Την ίδια απορία έχουμε για κάποια αραβικά κράτη.

2) Από το δημοτικό γνωρίζουμε ότι η οθωμανική Μακεδονία διαμοιράστηκε το 1912-1913. Το πως θα βαπτιστούν τα κομμάτια το βλέπουμε στην πράξη, δεν λέμε μήλα τα κομμάτια ενός μήλου που τεμαχίζουμε; Εξάλλου ισχύει η αρχή του αυτοπροσδιορισμού, δικαίωμα που αν ποδοπατηθεί, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου.

Η όποια επιχειρηματολογία μας στο μακεδονικό σκοντάφτει επίσης στο κυπριακό, όπου εκεί δίνουμε απλόχερα την Κυπριακή ιδιότητα στους οψιμότερους τούρκους.

Η αναγνώριση με γεωγραφικούς όρους σημαίνει, δυστυχώς, θερμότερη κόντρα, είναι σαν να μην δέχεσαι ανθρώπινες υπάρξεις, μοναχά φλαμουριές και πιπεριές....

3) Μετά παραπάνω δεν χαριζόμαστε σε κανέναν. Γνωρίζουμε ότι οι γείτονες μας αμύνονται, (ορισμένοι είναι απαράδεκτοι εθνικιστές), είμαστε όμως κάθετα αντίθετοι στο να φτιάξουν μια κοινωνία κακέκτυπο της ελληνικής με σάρισες και βουκεφάλους. Με την ευκαιρία τονίζουμε πως το ιστορικό πρόβλημα της εθνικότητας των μακεδόνων το διαπραγματεύεται άριστα ο συλ. τόμος της ακαδημίας Αθηνών «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» στις σελ. 49-64. Για την σύγχρονη εθνογέννηση: «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ» του Μισίρκοφ, εκδόσεις Πετσίβα. Πόσο απλά είναι τα πράγματα όταν υπάρχει διάλογος....

4) Συχνά επικαλούμαστε το Δίκαιο, αλλά και μείς υποκρινόμαστε σαν τους Αμερικάνους και επιβάλλουμε την θέληση μας στους ασθενέστερους. Αλλού δεχόμαστε τα τετελεσμένα κι αλλού τα αρνούμαστε, στην Κύπρο λ.χ. Όμως, το εμπάργκο και το veto δεν νομιμοποιούν την άσκηση υπερατλαντικών πιέσεων; Ερωτάται οι πνευματική μας ηγεσία, θα παραμείνει στα κούφια λόγια και την ματαιοδοξία η θα κηρύξει σταυροφορία για τα διεθνή στάνταρντ, ξεκινώντας από το σπίτι μας; (Ουδέν κρυπτόν, ο μη φανερόν γεννήσεται, και νεοελληνηστί, αυτό που δεν πρέπει να φανερώσεις, δεν μπορείς να το κρύψεις.)

Το ήθος είναι ο πολιτισμός, δίδαξε ο Παπανούτσος.

5) Είναι δυνατόν η αρχαιότητα και ο Μεγαλέξανδρος να αποτελούν κριτήρια στην σύγχρονη ζωή μας; Αλίμονο μας αν έπιανε τόπο στο ΥΠ.ΕΞ. το ιδεολογικό ρεύμα του Παπαθεμελη, Θα πολεμούσαμε τώρα για την Μεγάλη Ελλάδα, τη Μασσαλία, τη Μικρασία και την Τεχεράνη..... Επιτέλους, αυτό είναι το ρεζουμέ της αρχαίας μας κληρονομιάς; Οι αρχαίοι ημών.... έγιναν σαν τα «κύριε ελέησον», κι οι άσκοπες ενέργειες πλήττουν την οικουμενικότητα της παρακαταθήκης (Ράμφος, Καστοριάδης). Αλλά μήπως η γενικότερη συμπεριφορά μας προσεγγίζει το πνευματικό της βάθος; (Ρενάν, Μάρκ Τουέϊν).

6) Η χριστιανική αγάπη (και όχι ο λόγος του Άνθιμου) λύνει όλα, (μα όλα!) τα προβλήματα της συμβίωσης μας. Από θεολόγους και άριστους φιλολόγους ακούμε και μαθαίνουμε πως «όλα τα ιερά και πολύτιμα πράγματα, τα υψηλά και ωραία των ανθρώπων, όταν τα μοιραζόμαστε με τους άλλους, αποκτούν περισσότερη αξία».

Ας ελευθερωθούμε αγαπητοί μας από το πείσμα και το φανατισμό η κιμπάρικη λύση μας ανεβάζει ακόμα ψηλότερα. Ας κατανοήσουμε, την ύστατη στιγμή πια, ότι δεν υπάρχει νορμάλ άνθρωπος η λαός που να θέλει να ζήσει στο περιθώριο. Αυτό, εμάς γιατί να μας ενοχλεί; Άδικα μολυνόμαστε με το ρόλο του Μέττερνιχ και δεν πρωτοστατούμε στο ευρωπαϊκό φιλελεύθερο πνεύμα. (Ελληνισμός για το ψυγείο η αστείρευτη προσφορά στους λαούς;)

7) Δεν αξίζει λοιπόν να είμαστε τόσο μίζεροι με το «όνομα» και με την «ψυχή» μας. Είναι προφανές ότι τα βάζουμε με όλο τον κόσμο, ασχημονήσαμε, και οποιαδήποτε δικαιολογία ότι απειλούμαστε, είναι μάλλον γελοία. Διαμαρτυρόμαστε 20 χρόνια, αλλά δεν τολμάμε να πάμε στην ολομέλεια του ΟΗΕ.

“Αν το άλας μωρανθεί....», απώλεια ελευθερίας δηλαδή, εκφυλισμός και προτεραιότητα στα δευτερεύοντα πράγματα. Ανούσιος αντίποδας, τόσο της ορθοδοξίας, όσο και του διαφωτισμού.

Για την περίπτωση επιλέγουμε το παρακάτω τραγούδι:

Τραγουδώντας τη χαρά

Με γλυκογάργαρα

ασημωμένα νερά

Το ποτάμι ξεκινά

Στα ψηλά βουνά

------------

----------

Λούλουδα μικρά

Που ονειρεύτηκαν

τη θάλασσα

Πέφτουν μια αυγή

Στα θολά νερά


Απόσπασμα από το «Ποτάμι» του ανώνυμου, με τους στοίχους της χαράς και της περισυλλογής για τους σκεπτόμενους πολίτες.

«Να έχεις η να είσαι;» έγραφε ο΅Εριχ Φρομ κι αρρωσταίνουμε, καθώς στις μέρες του κατακαλόκαιρου, βγήκε στο φως η πολιτική διαφθορά της των «Αθηναίων Πολιτείας».

Ορίστε η ευκαιρία για αυτογνωσία!

Σε κάθε περίπτωση, είναι ελπιδοφόρο να βάζουμε θετικές παραμέτρους στο λήμμα Άνθρωπος και να νικάμε τον εαυτό μας (Πλάτων).

Υπάρχει, έγραψε ο Πασκάλ Μπρύκερ, περισσότερη ευγένεια ψυχής όταν χαιρόμαστε με τη χαρά των άλλων, ως πιο πολιτισμένοι, τελικά, ας «υποχωρήσουμε» εμείς. Θα δώσουμε στον κόσμο ένα παράδειγμα ανωτερότητας, μια ελπίδα στο σκοτεινό μέλλον μας.

Γιάννης Πούνιος
Πολιτικός Μηχανικός

Σούζη Κουτσιούμπα
Λογίστρια

Σ.Σ. Ζητούμε συγγνώμη από τους ανυποψίαστους συνδημότες μας που πάμε κόντρα στο ρεύμα και τους θυμίζουμε οικεία κακά. Για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια προσκαλούμε όσους θέλουν να συμπορευτούν μαζί μας, για λόγους συνείδησης μονάχα.


Άρθρο απο την εφημερίδα Ελευθερία (Δ. Σερρών), σελ. 8 (Τοπικά), στις 15/12/2008