Εθνικό κράτος, επανάσταση και γλωσσικές μειονότητες: το γαλλικό μάθημα

Στη φωτό γράφει:

                             ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ ΓΑΛΛΙΚΑ                      ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΘΑΡΟΙ

 

H Γαλλία απεικονίζεται συχνά ως το τέλειο παράδειγμα του σύγχρονου συγκεντρωτισμού και του κρατισμού, γενικά.

Σίγουρα η ιστορία του σύγχρονου έθνους-κράτους είναι αλληλένδετη με τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας του δέκατου όγδοου αιώνα. Στο Παρίσι, ένα από τα πρώτα προβλήματα που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει η Εθνοσυνέλευση και η Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας στη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους ήταν ακριβώς η πολλαπλότητα των γλωσσών και των πολιτισμών που ανέκαθεν ήταν παρόντα εντος των συνόρων της Γαλλίας.

Η επιθετική πολιτική, η οποία οδήγησε στην σημερινή συγκεντρωτική Γαλλία που όλοι γνωρίζουμε, εκτός από την καταστολή των παραδοσιακών περιοχών (που αντικαταστάθηκαν από το σύστημα των Τμημάτων που έφτασε ως εμάς σήμερα, σχεδόν αμετάβλητο), επικεντρώθηκε εξ αρχής στη γλώσσα και ειδικότερα στη τοπική διάλεκτο patois που μιλιόταν σχεδόν από το ήμισυ των Γάλλων εκείνης της εποχής. Ως μάρτυρας είναι αυτό το απόσπασμα από την "Έκθεση της Επιτροπής Δημόσιας Υγείας σχετικά με τις Γλώσσες" του Bertrand Barrere της 27ης Ιανουαρίου 1794.

«Κάτω από τη μοναρχία κάθε σπίτι, κάθε πόλη, κάθε επαρχία είναι ένα είδος «χωριστής αυτοκρατορίας» όσον αφορά την ηθική, το δίκαιο, τα έθιμα και ήθη και τη γλώσσα. Ο δεσπότης χρειάζονταν την απομόνωση των ανθρώπων, τη διαχώριση των χώρων, το διαμοιρασμό των συμφερόντων, τα εμπόδια στις επικοινωνίες, την στασιμότητα της ταυτότητας της σκέψης και της δράσης.

Ο δεσποτισμός διατηρούσε μια ποικιλία ιδιωμάτων: μια μοναρχία πρέπει να μοιάζει με πύργο της Βαβέλ. Δεν υπάρχει παρά μόνο μια παγκόσμια γλώσσα για τον τύραννο: αυτή της βίας για να επιτύχει την υπακοή και αυτή των φόρων για να παίρνει τα χρήματα.

Στη δημοκρατία, αντίθετα, η παρακολούθηση της κυβέρνησης έχει εκχωρηθεί σε κάθε πολίτη: για την άσκηση της εν λόγω εποπτείας πρέπει όμως να γνωρίζει πολύ καλά τη γλώσσα.

Οι νόμοι της Δημοκρατίας απαιτούν μια ιδιαίτερη προσοχή της κάθε μιας πάνω στους δικούς της πολίτες, και μια συνεχή παρακολούθηση για τη συμμόρφωση τους με τους νόμους και τη συμπεριφορά των δημοσίων υπαλλήλων.

Μπορούμε, λοιπόν, να επιτρέψουμε να εγκαταλειφτεί η χώρα στην σύγχυση των γλωσσών, στην αμέλεια της εκπαίδευσης του λαού, στην άγνοια των πολιτών;

Επίσης, να μην μιλήσουμε για το κόστος της μετάφρασης των δύο πρώτων νόμων των εθνικών συνελεύσεων στις διάφορες γλώσσες που ομιλούνται στη Γαλλία! Λες και ήταν υποχρέωση μας να διατηρήσουμε αυτές τις βαρβαρικές αργκό και αυτά τα χοντροειδείς ιδιώματα που δεν εξυπηρετούν κανέναν, εκτός από τους φανατικούς αντί-επαναστάτες.

Αν αφήσουμε τους πολίτες στην άγνοια της εθνικής γλώσσας, αυτό θα ισοδυναμούσε με προδοσία της πατρίδας και εμπόδιο και δηλητηρίαση του «ρεύματος της διαφώτισης».»

Αυτό που ο Barère εδώ ονομάζει «Δημοκρατία» δεν είναι παρά η πρώτη ενσάρκωση του σύγχρονου ολοκληρωτικού κράτους, το οποίο, πράγματι, από την πρώτη φάση της εδραίωσης της εξουσίας, ανέλαβε να καταστείλει τις γλώσσες, τις τοπικές συνήθειες και έθιμα υπέρ εκείνων που επιβάλλονται από το Παρίσι στο όνομα της νέας «κοσμικής θρησκείας» του κράτους.

Η έκθεση του Barère, μεταξύ άλλων κι αυτός Οξιτανος, μαζί με την πολύ πιο σαφής «Έκθεση σχετικά με την αναγκαιότητα και τα μέσα για την εξολόθρευση της διαλέκτου patois και την γενίκευση της χρήσης της γαλλικής γλώσσας» που παρουσιάστηκε από τον Abbé Grégoire στις 4 του επόμενου Ιουνίου, στην οποία δηλώνονταν ωμά ότι "Μπορεί να τυποποιηθεί η γλώσσα ενός μεγάλου έθνους. Η επιχείρηση αυτή, η οποία δεν έχει εφαρμοστεί πλήρως από κανένα λαό, είναι αντάξια του γαλλικού λαού, που συγκεντρώνει όλους τους κλάδους της κοινωνικής οργάνωσης, και πρέπει να αφοσιωθεί σε μια Δημοκρατία, μία και αδιαίρετη, η οποία θα χρησιμοποιεί μόνο την πάγια Γλώσσα της Ελευθερίας", αντιπροσώπευε τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής της «Γαλλοποίησης» που διεξάγονταν από τις επαναστατικές και ναπολεονικές κυβερνήσεις και, με μεγαλύτερη ένταση, από την δημοκρατική Τρίτη Δημοκρατία στις αρχές του εικοστού αιώνα. Στην πραγματικότητα, παρά τις επαναστατικές προσπάθειες, το 1914 περίπου 14 εκατομμύρια κάτοικοι παρέμειναν με μητρική γλώσσα την οξιτανικη patois, και γενικά στην Pais d'Oc (Χώρα του Οκ) η Γαλλία και ο πολιτισμό της θεωρούνταν πως είχαν έρθει πέρα από τον Λίγηρα.

Ήταν η πολιτική του σχολείου, βασισμένη στην κατήχηση της νεολαίας μέσω της αυστηρής πειθαρχίας, και δια της σωματικής τιμωρίας, επίσης, σε όσους τολμούσαν να μιλήσουν στη μητρική τους γλώσσα, και η προσπάθεια της να διαμορφώσει την κοινωνία μέσω της προπαγάνδας και των απειλών, όπως όταν έφτασε να ασκήσει πίεση στους κληρικούς να μην δίνουν την Θεια Κοινωνία σε εκείνους που μιλούσαν Οξιταν ή Μπρετον: οι πολιτικές αυτές, στη συνέχεια, επαναλαμβάνονται από τον ιταλικό φασισμό για τον εξιταλισμό των γερμανόφωνων του Τιρόλο και των ίδιων των Οξιτανων στις κοιλάδες του Πιεμόντε.

Ακόμη και στη σύγχρονη εποχή, το 1972, ο Πρόεδρος Πομπιντού, άλλος ένας με μητρική γλώσσα την Οξιταν, με αυτή τη δήλωση: «δεν υπάρχει χώρος για τις περιφερειακές γλώσσες σε μια Γαλλία, της οποίας η μοίρα είναι να σημαδέψει την Ευρώπης με τη σφραγίδα της" έδειξε όλη τη βλακεία και την επιθετικότητα του κράτους-έθνους και την κοσμική θρησκεία του.

Ότι υπέστησαν οι Οξιτανοί, που σήμερα υπενθυμίζεται με τον όρο στην τοπική διάλεκτο patois "Vergonha."(Ντροπή), οι Βρετονοι και όλες οι μειονότητες και οι γαλλικοί τοπικισμοί, χρησίμευσε ως πρότυπο για το σύγχρονο κράτος και δεν αποτελεί έκπληξη ότι εξήχθη σε όλη την Ευρώπη, ως αποτέλεσμα των επαναστατικών και Ναπολεόντειων πόλεμων, και ιδιαίτερα στην Ιταλία, μια χώρα που δημιουργήθηκε υπό την επίδραση των ίδιων ιδανικών, όπως αποδεικνύεται από το νομικό μας σύστημα και την ίδια εθνική σημαία.

Περισσότερα από διακόσια χρόνια εθνών-κρατών οδήγησαν, εκτός από ένα φοβερό αριθμό νεκρών, στη καταστροφή των τοπικών γλωσσών και πολιτισμών στο όνομα μιας ομοιομορφίας των πολιτών και του έλεγχου των γραφειοκρατιών, μετατρέποντας μια πολυκεντρική και πολύμορφη Ευρώπη σε μια κοινωνία πολιτών αποφασισμένη στο τραπέζι από γραφειοκράτες και τυράννους.

Για την επιστροφή σε ένα κόσμο πιο ποικιλόμορφο, βασισμένο στην φυσική οργάνωση από τα κάτω και τον πλουραλισμό των γλωσσών, πολιτισμών και νομοθεσιών, η μόνη εγγύηση για την ελευθερία του ατόμου, ο μόνος δρόμος για να προχωρήσουμε είναι η κατάρριψη αυτών των μεγάλων κέντρων θεσμικής επιθετικότητας που ονομάζονται κράτη, τα οποία από τη Γαλλική Επανάσταση και έπειτα μας παρέδωσαν ένα κόσμο πιο βίαιο, θλιβερό και πτωχότερο σε πολιτισμό και γνώση.

Περισσότερα εδώ

Πολιτιστικός Σύλλογος Μακεδόνες Μαρίνας (Νάουσα) - 15/7/2013 (2)

Η «Χρυσή Αυγή» και οι αλλαγές συνόρων

Η «Χρυσή Αυγή» δεν κρύβει την επιθυμία της η Ελλάδα να αποκτήσει σύνορα με τη Σερβία. Αυτό που δεν μας λέει είναι ΠΟΥ ακριβώς θα μπορούσαν να είναι αυτά τα σύνορα. Θα μπορούσαν να ειναι κοντά στο Βελιγράδι, η κοντά στην Αθήνα?
Φυλλάδια σαν το παραπάνω βρίσκονται πεταμένα στους δρόμους πόλεων και χωριών της Μακεδονίας, σε διάφορες περιστάσεις αλλά ειδικότερα στην διάρκεια πολιτιστικών εκδηλώσεων Μακεδόνων, με σκοπό να τους εκφοβίσουν για να σταματήσουν να διασκεδάζουν με την παραδοσιακή μακεδονική μουσική, χορούς και τα τραγούδια στην μακεδονική μητρική τους γλώσσα.

Επειδή η «Χρυσή Αυγή» δεν είναι πλέον μια ομαδούλα γραφικών πατριδοκάπηλων αλλά ένα κόμμα που εκπροσωπείται στην ελληνική Βουλή, περιμένουμε κάποια αντίδραση από τους Έλληνες βουλευτές, ειδικά αυτούς από την Μακεδονία. Μια επερώτηση στη Βουλή των Ελλήνων για αυτό το σύνθημα και κατά πόσο είναι αποδεκτό από τους βουλευτές της Χ.Α., θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους.

Αλλιώς, θα πρέπει να πιστέψουμε ότι οι Έλληνες βουλευτές όλων των κομμάτων είναι υπέρ αλλαγής των κρατικών συνόρων και μένει να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό πως νομίζουν ότι μπορούν να το πετυχουν. Με δημοψήφισμα???  

NΟΤΙΟΣΛΑΒΟΙ !!!!

Κάποιοι βλάκες στην Ελλάδα προσπαθούν χρόνια τώρα να «βαφτίσουν» τους Μακεδόνες με διάφορα ονόματα για να αποφύγουν να τους ονομάσουν με το ιστορικό και εθνικό τους όνομα. Μετά από τον όρο «Βούλγαροι» το οποίο όμως τους δημιούργησε προβλήματα με την Βουλγαρία και αφού ξεκίνησε το ζήτημα του ονόματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας είχε περάσει το όνομα «Σκοπιανοί», για όλους τους πολίτες της γειτονικής μας χώρας αλλά και της Διασποράς. Όταν αντιλήφθησαν ότι υπήρχε πρόβλημα στη χρήση αυτού του ονόματος (πως θα ονόμαζαν τους κατοίκους άλλων πόλεων της Μακεδονίας με την εθνική έννοια -και αυτοί Σκοπιανοί?-), άρχισαν να τους ονομάζουν Σλάβους. Έλα, όμως, που δεν ήταν οι πολίτες της Μακεδονίας οι μοναδικοί άνθρωποι στον κόσμο του μιλούν σλαβική γλώσσα και θα μπορούσαν να ονομαστούν «σλάβοι»! Σκεφτήκαν πολύ, μάλλον θα ζορίστηκαν και αρκετά για να καταλήξουν σε νέα ονομασία: Νοτιοσλαβοι!!!! Επειδή οι βλάκες έχουν πάρει τελεσίδικο και αμετάκλητο διαζύγιο από την ορθολογική σκέψη και την απλή κοινή λογική, απορώ με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού που τις περισσότερες φορές ακολουθεί τους βλάκες στο εθνικό σπορ της ονοματοδοσίας του μακεδονικού έθνους (άρνηση ύπαρξης διαφορετικού μη ελληνικού έθνους στην Μακεδονία δεν υφίσταται άρα για τους βλάκες το πρόβλημα είναι μόνο το όνομα του). Και καλά, Νοτιοσλάβοι εθνικά (από το Γιουγκοσλάβοι): αφού όμως δεν υπάρχει πια το κράτος της Γιουγκοσλαβίας (άρα και πολίτες με αυτό το εθνικό όνομα), θα πρέπει λογικά να υπάρχουν και κάποιοι εθνικά Βορειοσλάβοι, κάπου. Μήπως είναι οι Σέρβοι?????
http://www.echedoros-a.gr/2013/07/blog-post_2213.html#more

Αυτόνομες Κοινότητες της Ισπανίας

Η Αυτόνομη Κοινότητα είναι ο μεγαλύτερος βαθμός πολιτικής διαίρεσης στο Βασίλειο της Ισπανίας που έχει καθιερωθεί από το Ισπανικό σύνταγμα. Το δεύτερο άρθρο του συντάγματος αναγνωρίζει το δικαίωμα σε «περιφέρειες» και «εθνικότητες» να διαθέτουν αυτοδιοίκηση και επίσης διακηρύσσει την «αδιάσπαστη ενότητα του Ισπανικού έθνους».
Η Ισπανία διαιρείται σε 17 Αυτόνομες Κοινότητες. Αυτές οι τοπικές κυβερνήσεις είναι αρμόδιες για την εκπαίδευση (σε όλες τις βαθμίδες και τα πανεπιστήμια), την υγεία, την κοινωνική πρόνοια, τον πολιτισμό, την αστική και αγροτική ανάπτυξη, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις και για τη νομοθέτηση πολιτικής. Υπάρχουν επίσης δύο Αυτόνομες Πόλεις (η Θεούτα και η Μελίγια). Συνοπτικά, το σύστημα των Αυτόνομων Κοινοτήτων της Ισπανίας έχει χαρακτηριστεί ως «το πιο αποκεντρωμένο σύστημα κράτους», με την κεντρική κυβέρνηση να αναλώνει το 18% των δημοσίων εξόδων, τις περιφερειακές κυβερνήσεις το 38%, τα τοπικά συμβούλια το 13%, ενώ το υπόλοιπο δαπανάται από το κοινωνικό σύστημα ασφαλίσεων.

Συνταγματικό Πλαίσιο

Με την έγκριση του συντάγματος το 1978, η Ισπανία δημιούργησε ένα μοναδικό σύστημα περιφερειακής αυτονομίας, γνωστό ως το «κράτος των αυτόνομων». Σύμφωνα με το δεύτερο άρθρο του συντάγματος, δίνεται το δικαίωμα της αυτοδιοίκησης σε περιφέρειες και εθνικότητες που αποτελούν το αδιάσπαστο Ισπανικό έθνος. Με την εφαρμογή αυτού του άρθρου, η αυτονομία δίνεται σε:

- δύο ή περισσότερες όμορες επαρχίες με κοινά ιστορικά, πολιτιστικά και οικονομικά χαρακτηριστικά,

- απομονωμένες περιοχές, και

- μεμονωμένη επαρχία και ιστορική ταυτότητα ή καθεστώς.

Έτσι, η επαρχία, ως χωρική οντότητα κατά το σύνταγμα, υπηρετεί ως το πλαίσιο από το οποίο δημιουργούνται οι Αυτόνομες Κοινότητες. Το σύνταγμα προβλέπει παράλληλα και εξαιρέσεις, καθώς το Ισπανικό κοινοβούλιο διατηρεί το δικαίωμα να:

- εγκρίνει, ως προς το εθνικό συμφέρον, τη σύσταση μίας Αυτόνομης Κοινότητας, ακόμα και αν είναι μεμονωμένη επαρχία χωρίς ιστορική τοπική ταυτότητα, και

- εγκρίνει ή να δώσει αυτονομία σε εκείνες τις οντότητες ή περιοχές που δεν χαρακτηρίζονται επαρχίες.

Με τη σύσταση μίας Αυτόνομης Κοινότητας, το άρθρο 145 του συντάγματος απαγορεύει την ομοσπονδία ή ένωση δύο ή περισσότερων κοινοτήτων. Από το 1979 ως το 1983, όλες οι περιφέρειες της Ισπανίας είχαν συστήσει Αυτόνομες Κοινότητες. Το 1996 η διαδικασία ολοκληρώθηκε με τη σύσταση των Αυτόνομων πόλεων της Θεούτα και της Μελίγια.

Η Ανδαλουσία, η Καταλονία, η Χώρα των Βάσκων και η Γαλικία απέκτησαν αυτονομία ως «ιστορικές εθνικότητες» μέσω μίας γρήγορης και απλής διαδικασίας.

Η Αραγονία, η Καστίλλη και Λεόν, η Καστίλλη-Λα Μάντσα, η Εστρεμαδούρα και η Κοινότητα της Βαλένθια απέκτησαν αυτονομία ως κοινότητες δύο ή περισσότερων επαρχιών με κοινά ιστορικά χαρακτηριστικά.

Τα Κανάρια Νησιά και οι Βαλεαρίδες Νήσοι απέκτησαν αυτονομία ως απομονωμένες περιοχές.

Η Κανταβρία, η Αστούριες, η Λα Ριόχα, η Ναβάρρα και η Μούρθια απέκτησαν αυτονομία ως μεμονωμένες επαρχίες με ιστορική τοπική ταυτότητα.

Η Αυτόνομη Κοινότητα της Μαδρίτης συστάθηκε για το εθνικό συμφέρον, και η Θεούτα και η Μελίγια απέκτησαν αυτονομία ως πόλεις με απόφαση του Ισπανικού κοινοβουλίου.

Πολιτική οργάνωση των Αυτόνομων Κοινοτήτων

Ο βασικός συνταγματικός νόμος της Αυτόνομης Κοινότητας είναι η Διακήρυξη της Αυτονομίας. Οι Διακηρύξεις καθορίζουν την αυτονομία με βάση την ιστορική ταυτότητα, τα όρια της επικράτειας, το όνομα και την οργάνωση των θεσμών της κυβέρνησης και τα δικαιώματα που απολαμβάνουν από το σύνταγμα.

Η διακυβέρνηση όλων των Αυτόνομων Κοινοτήτων βασίζεται στη διάκριση των εξουσιών, ως εξής:

ένα Νομοθετικό Σώμα με αιρετά μέλη από καθολική ψηφοφορία, ανάλογα με το σύστημα της αναλογικής αντιπροσώπευσης, ώστε να εκφράζονται όλες οι περιοχές της κοινότητας,

ένα Κυβερνητικό Συμβούλιο, με εκτελεστικές και διοικητικές λειτουργίες, στο οποίο προΐσταται ένας πρόεδρος που εκλέγεται από το Νομοθετικό Σώμα και επικυρώνεται από το Βασιλιά της Ισπανίας,

ένα Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο, που εποπτεύεται από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας και το οποίο είναι αρμόδιο για την οργάνωση της δικαιοσύνης στα όρια της κοινότητας.

Εκτός από την Ανδαλουσία, την Καταλονία, τη Χώρα των Βάσκων και τη Γαλικία, οι οποίες αυτοπροσδιορίζονται ως εθνικότητες, οι υπόλοιπες αυτόνομες κοινότητες έχουν καθοριστεί από την τοπική ιστορική ταυτότητά τους, όπως η Κοινότητα της Βαλένθια, τα Κανάρια Νησιά, οι Βαλεαρίδες Νήσοι και η Αραγονία.

Οι Αυτόνομες Κοινότητες έχουν εκτεταμένη νομοθετική και εκτελεστική αυτονομία, με δικό τους κοινοβούλιο και περιφερειακή κυβέρνηση. Η κατανομή της εξουσίας διαφέρει σε κάθε κοινότητα, όπως εκθέτεται στις αντίστοιχες διακηρύξεις. Υπήρχε μία σαφής διάκριση ανάμεσα στις ιστορικά αυτόνομες περιοχές της Ισπανίας (Ανδαλουσία, Καταλονία, Χώρα των Βάσκων και Γαλικία) και τις υπόλοιπες, καθώς οι πρώτες αρχικά είχαν λάβει αρκετές αυτόνομες εξουσίες, όπως την επιλογή του χρόνου των εκλογών με απόφαση του τοπικού πρόεδρου. Επίσης, η Χώρα των Βάσκων, η Ναβάρρα και η Καταλονία έχουν δικά τους αυτόνομα ισχυρά αστυνομικά σώματα: Ερτζαίντζα, Πολισία Φοράλ και Μόσος ντ'Εσκουάρντα, αντίστοιχα. Άλλες κοινότητες έχουν διαφορετικό καθεστώς ή καθόλου, όπως η Πολιθία Αουτονόμα Ανταλούθα (Ανδαλουσία) ή η BESCAM (Μαδρίτη). Με βάση πρόσφατες προσαρμογές στις αντίστοιχες διακηρύξεις αυτονομίας, αυτές οι διακρίσεις έχουν εξαλειφθεί.

Διοικητικές υποδιαιρέσεις

Οι Αυτόνομες Κοινότητες αποτελούνται από επαρχίες (provincias), που είναι οι δομικές μονάδες της κοινότητας. Αντίστοιχα, οι επαρχίες αποτελούνται από δήμους (municipios). Η ύπαρξη αυτών των δύο διοικητικών υποδιαιρέσεων προστατεύεται από το σύνταγμα, αλλά όχι απαραίτητα από τις διακηρύξεις αυτονομίας. Οι δήμοι έχουν αρμοδιότητα διοίκησης των εσωτερικών τους υποθέσεων, ενώ οι επαρχίες είναι τοπικές εξουσίες για την εφαρμογή των κρατικών ή κοινοτικών δράσεων και αποφάσεων.

Η σημερινή διαίρεση σε 50 επαρχίες βασίζεται, με μικρές αλλαγές, στην αρχική δομή του 1833 με εμπνευστή τον Χαβιέρ ντε Μπούργκος. Οι κοινότητες της Αστούριας, Καντάμπρια, Λα Ριόχα, οι Βαλεαρίδες Νήσοι, η Μαδρίτη, η Μούρθια και η Ναβάρα, προσμετρούνται και ως επαρχίες, καθώς η αυτονομία τους βασίστηκε στον ιστορικό χαρακτήρα μεμονωμένης επαρχίας.

Μεταβίβαση εξουσιών και δημιουργία των Αυτόνομων Κοινοτήτων

Ο συγκεντρωτισμός, ο εθνικισμός και οι αποσχίσεις έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο κατά τη μετάβαση της Ισπανίας στο καθεστώς των Αυτόνομων Κοινοτήτων. Με το φόβο ότι οι αποσχιστικές τάσεις θα οδηγούσαν σε αστάθεια και επαναφορά δικτατορικών καθεστώτων, τα μετριοπαθή κόμματα που συμμετείχαν στην αναθεώρηση το συντάγματος το 1978 συμβιβάστηκαν με στόχο να αποδυναμώσουν τις αποσχιστικές ομάδες και να αφοπλίσουν τις ακροδεξιές παρατάξεις. Με την ίδρυση ενός ιδιαίτερα αποκεντρωμένου κράτους, σε σύγκριση τόσο με το πρότερο συγκεντρωτικό καθεστώς του Φράνκο, όσο και με υπόλοιπα δυτικά κράτη, ο στόχος μάλλον ήταν επιτυχής. Έτσι, το σύγχρονο Ισπανικό Κράτος των Αυτονομιών (Estado de las Autonomías) συχνά αναδεικνύεται ως παράδειγμα αποκέντρωσης σε όλη την Ευρώπη.

Link

Οι εντάσεις εντός του συστήματος


Ο περιφερειακός εθνικισμός εξακολουθεί να διαδραματίζει καίριο ρόλο στην ισπανική πολιτική. Η άποψη ορισμένων περιφερειακών εθνικιστών ότι υπάρχει μια όλο και πιο περιορισμένη διάκριση μεταξύ των όρων «εθνικότητες» και «περιφέρειες», καθώς περισσότερες αρμοδιότητες μεταφέρονται σε όλες τις κοινότητες σε περίπου τον ίδιο βαθμό και με άλλες κοινότητες που έχουν επιλέξει να αυτοπροσδιορίζονται ως "εθνικότητες". Στην πραγματικότητα, υποστηρίζουν, ότι η δημιουργία του κράτους των Αυτονομιών «έχει οδηγήσει στη δημιουργία «νέων περιφερειακών ταυτοτήτων», και στην «εφεύρεση κοινοτήτων». Πολλοί στη Χώρα των Βάσκων και την Καταλονία εξακολουθούν να προβάλουν τις κοινότητές τους ως «έθνη», όχι απλώς "εθνικότητες", και την Ισπανία ως «Πολυεθνικό Κράτος» ή «έθνος των εθνών», και έχουν περισσότερες απαιτήσεις για την περαιτέρω αποκέντρωση. Το 2004, το βασκικό Κοινοβούλιο ενέκρινε το Σχέδιο Ibarretxe, σύμφωνα με το οποίο η Χώρα των Βάσκων θα εγκρίνει ένα νέο καθεστώς αυτονομίας που περιέχει βασικές διατάξεις, όπως η κοινή κυριαρχία με την Ισπανία, την πλήρη ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, και την πρόσληψη όλων των αρμοδιοτήτων εκτός από εκείνες του ισπανικού νόμου για την ιθαγένεια, την άμυνα και της νομισματικής πολιτικής. Το σχέδιο απορρίφθηκε από το ισπανικό Κοινοβούλιο το 2005. Το 2006, το Κοινοβούλιο της Καταλονίας ενέκρινε ένα νέο καθεστώς αυτονομίας που περιελάμβανε ένα άρθρο που ορίζει την Καταλονία ως «έθνος». Το ισπανικό Κοινοβούλιο προχώρησε σε αναθεώρηση της εγκεκριμένης τελικής έκδοσης, αφαιρώντας το άρθρο, αλλά κάνοντας μια αναφορά στο προοίμιο του εγγράφου στο γεγονός ότι το Κοινοβούλιο της Καταλονίας ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία να καθοριστεί η Καταλονία ως έθνος, αλλά ότι το Σύνταγμα αναγνωρίζει την «εθνική πραγματικότητα» της ως «εθνικότητα».

Διαδηλώσεις το 2012 για την ανεξαρτησία της Καταλονίας

Η σοβαρή οικονομική κρίση στην Ισπανία, που ξεκίνησε το 2008, έχει δημιουργήσει διαφορετικές αντιδράσεις στις διάφορες κοινότητες. Από τη μία πλευρά, οι πολιτικοί σε ορισμένες από τις κοινότητες που δεν είναι «εθνικότητες» και διοικούνται από το Λαϊκό Κόμμα (PP) εξετάζουν μια επιστροφή ορισμένων αρμοδιοτήτων στην κεντρική κυβέρνηση. Από την άλλη πλευρά, στην Καταλονία το κόμμα στην εξουσία, Σύγκλιση και Ένωση (ΟΣΕ), θεωρεί ότι η «αδικία» του μεγάλου δημοσιονομικού ελλείμματος της Καταλονίας -που είναι από τους μεγαλύτερους συνεισφέροντες σε καθαρούς φόρους- ως μία από τις κύριες αιτίες της έντονης δημοσιονομικής κατάστασης που φέρεται να αναγκάζει την κυβέρνηση να θεσπίσει αυστηρά μέτρα λιτότητας και να αναβάλει τις πληρωμές των εργαζομένων. Αυτό, με τη σειρά του, έχει οδηγήσει πολλούς οι οποίοι δεν είναι κατ 'ανάγκην αποσχιστές αλλά είναι εξοργισμένοι από το οικονομικό έλλειμμα, να υποστηρίξουν την απόσχιση. Ο Mas Artur, ο πρόεδρος της Καταλονίας, ζήτησε από την κεντρική κυβέρνηση μια νέα «δημοσιονομική συμφωνία» τον Σεπτέμβριο του 2012, με τη δυνατότητα παροχής κοινοτικής αρμοδιότητας στην κοινότητα του ίσα με εκείνη των κοινοτήτων με καθεστώς φορολογικής αυτονομίας, αλλά ο πρωθυπουργός Mariano Rajoy αρνήθηκε. Ο Mas διέλυσε το Κοινοβούλιο της Καταλονίας με αίτημα για νέες εκλογές και υποσχέθηκε να διεξάγει δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια. Η κυβέρνηση Rajoy δήλωσε ότι θα χρησιμοποιήσει όλα τα «νόμιμα μέσα»-η ισχύουσα νομοθεσία απαιτεί από την κεντρική εκτελεστική εξουσία ή το Κογκρέσο των Αντιπροσώπων να ζητείται η διεξαγωγή η κύρωση ενός δεσμευτικού δημοψηφίσματος- για να μπλοκάρει κάθε τέτοια προσπάθεια. Το Κόμμα των Ισπανών Σοσιαλιστών Εργατών και το ομόλογό του στην Καταλονία προτείνουν να ανοίξει εκ νέου η συζήτηση για την εδαφική οργάνωση της Ισπανίας, την αλλαγή του συντάγματος, να δημιουργηθεί ένα πραγματικό ομοσπονδιακό σύστημα που να «αντανακλά καλύτερα τις ιδιομορφίες» της Καταλονίας, καθώς και την τροποποίηση του ισχύοντος φορολογικού συστήματος.

Βάσκοι, ένας φιλειρηνικός, ναυτικός λαός

Δημοσιευμένο στο περιοδικό ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΣ, τ. 921


Οι Βάσκοι είναι ένας λαός που δεν προέρχεται από τους Ινδοευρωπαίους. Συγκεκριμένα οι εθνολόγοι πιστεύουν ότι είναι ο μοναδικός λαός που επιβίωσε πολιτιστικά από την άφιξη των Ινδοευρωπαίων στην Γηραιά Ήπειρο και ότι βρίσκονται στην περιοχή τους (Ισπανική Αυτόνομη Κοινότητα της Χώρας των Βάσκων, Ισπανική Αυτόνομη Κοινότητα της Ναβάρρας, Γαλλική Χώρα των Βάσκων και γαλλική επαρχία των Ατλαντικών Πυρηναίων) από την Νεολιθική Εποχή.Η καταγωγή των Βάσκων συνεχίζει να αποτελεί την βάση για πολλές υποθέσεις. Η γλώσσα των Βάσκων, η Euskera, αποτελεί για πολλούς ερευνητές τον μίτο που μπορεί να οδηγήσει στην ανακάλυψη των ριζών των Βάσκων και των άλλων λαών που πέρασαν από τα εδάφη τους κατά την διάρκεια της ιστορίας. Τέσσερις είναι οι βασικές υποθέσεις των γλωσσολόγων – εθνολόγων: 1. Οι Βάσκοι είναι ο μοναδικός λαός, απόγονος των ανθρώπων Κρομανιόν[1], που επιβίωσε της επιβολής στην Ευρώπη των Ινδοευρωπαίων[2] και κατά συνέπεια ο Βασκικός λαός αποτελεί την πιο αρχαία φυλετική ομάδα της Γηραιάς Ηπείρου. Με βάση αυτή την υπόθεση οι Βάσκοι ζουν στην περιοχή που ονομάζουν Βασική Γη από την Νεολιθική Εποχή. Η υπόθεση αυτή βασίζεται σε παλαιογενετικές και γλωσσολογικές έρευνες (ετυμολογία τοπωνυμίων και λέξεων). 2. Οι Βάσκοι ήταν φύλο των Ιβήρων. Είναι η λεγόμενη Βασκο-ιβηρική θεωρία που υποστηρίζει ότι η σημερινή βασκική γλώσσα αποτελεί εξέλιξη της αρχαίας ιβηρικής ή κάποιας γλώσσας της ίδιας οικογένειας με την ιβηρική. Ο πρώτος που έθεσε αυτή την θεωρία ήταν ο Στράβωνας[3] ο οποίος τον 1ο αι. π.Χ., όταν ακόμα μιλιόνταν τα ιβηρικά, επιβεβαίωνε ότι οι Ίβηρες[4] και οι Ακιτάνοι (ονομασία των Βάσκων στα αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά) έμοιαζαν φυσιογνωμικά και μιλούσαν γλώσσες παρόμοιες. Η υπόθεση αυτή δεν απορρίπτει την πρώτη και μπορεί να ισχύει ως συμπληρωματική της. 3. Οι Bάσκοι ήταν διαφορετικό φύλο από τους ινδοευρωπαίους αλλά έφτασαν στην περιοχή την ίδια περίπου περίοδο, δηλαδή περίπου πριν από 7.000 χρόνια. 4. Τέταρτη θεωρία είναι η λεγόμενη «Ύστερη Βασκοποίηση» η οποία, σύμφωνα με τους ερευνητές[5] οι Βάσκοι κατοίκησαν την περιοχή την εποχή των Βησιγότθων[6]. 5. Τελευταία θεωρία αποτελεί αυτή που υποστηρίζει ότι οι Βάσκοι κατοίκησαν την Ισπανική χώρα των Βάσκων κατά την ιστορική εποχή, προερχόμενοι από την Γαλλία[7]. Ωστόσο πολλοί θεωρούν ότι η θεωρία αυτή αποτελεί εθνικιστική απάντηση των Ισπανών έναντι των αυτονομιστών Βάσκων οι οποίοι υποστηρίζουν την αυτόχθονα καταγωγή τους. Οι τελευταίες θεωρίες ωστόσο δεν επεξηγούν ικανοποιητικά την μοναδικότητα της Βασκικής Γλώσσας. Οι έρευνες είναι δύσκολες διότι η Βασκική Γλώσσα υπήρξε για χιλιετίες μια προφορική γλώσσα. Δεν ανέπτυξε ποτέ γραπτό λόγο ούτε δικό της αλφάβητο. Σε ιστορικά χρόνια η γλώσσα υιοθέτησε το λατινικό αλφάβητο και το προσάρμοσε στις δικές της φωνητικές ιδιαιτερότητες. Οι μόνες μαρτυρίες της γλώσσας είναι η προφορική παράδοση και οι γραπτές μαρτυρίες από άλλους λαούς. Γενετικές αναλύσεις οι οποίες πραγματοποιούνται από το National Geographic Society σε βασκικούς πληθυσμούς αναμένεται να δώσουν πολλά στοιχεία για την καταγωγή των Βάσκων. Ωστόσο μια τόσο ενδιαφέρουσα ιστορική και εθνολογική έρευνα δυστυχώς αμαυρώνεται από φόβους ότι τα αποτελέσματα τέτοιων προσπαθειών μπορεί να χρησιμοποιηθούν για εθνικιστικούς και πολιτικούς λόγους. Για τους Βάσκους και την ιδιαίτερη κουλτούρα και γλώσσα τους έγραψαν πολλοί αρχαίοι συγγραφείς, όπως ο Στράβωνας, ο Πλίνιος, ο Σύλλος και ακόμα πιο αναλυτικά ο Πτολεμαίος. Όλοι τους χαρακτηρίζουν φύλα προρωμαϊκά. Τα εδάφη των Βάσκων, σε στρατηγική θέση, έγιναν πολλές φορές λόγος διαμάχης και διεκδικήθηκαν από την Hispania (ρωμαϊκή Ισπανία) και την Galia (κέλτικη Γαλλία). Τα επόμενα χρόνια η περιοχή ονομαζόμενη «Γη των Βάσκων» γίνεται ρωμαϊκή επαρχία. Από εκείνη την εποχή λίγες πηγές αναφέρουν τα επιτεύγματα των Βάσκων πολεμιστών στα ρωμαϊκά στρατεύματα. Στρατεύματα Βάσκων (Cohors II Vasconum Civium Romanorum) στάλθηκαν για να αντιμετωπίσουν τα επιθετικά προς την Ρώμη Γερμανικά φύλα. Το έτος 156 μ.Χ. στάλθηκαν στη Βρετανία και λίγο αργότερα στην Μαυριτανία. Ο Αύγουστος είχε προσωπική φρουρά απαρτιζόμενη αποκλειστικά από Βάσκους στρατιώτες και με αυτούς αντιμετώπισε τον Μάρκο Αντώνιο. Με την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την επιθετικότητα των Γερμανικών φύλων οι Βάσκοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πόλεις και να κρυφτούν στα βουνά όπου ακολουθούν τακτική κλεφτοπόλεμου. Η «Γη των Βάσκων» διεκδικείται τόσο από τους Φράγκους όσο και από τους Βισιγότθες. Στα 602 ιδρύεται το Δουκάτο της Βασκονίας από Φράγκους Βασιλείς. Το Δουκάτο της Βασκονίας αργότερα θα ενωθεί με άλλο Βασκικό Δουκάτο, αυτό της Ακιτανίας και με την ένωση αυτή οι Βάσκοι καταφέρνουν να έχουν σχετική αυτονομία από τους Φράγκους μέχρι και τον 11ο αιώνα. Τον 8ο αιώνα αρχίζει από τα νότια η μουσουλμανική κατοχή της Ιβηρικής χερσονήσου. Στα 714 το μουσουλμανικό χαλιφάτο επεκτείνεται μέχρι την Ναβάρρα και στα 718 πέφτει και η Παμπλόνα, με αποτέλεσμα το Χαλιφάτο πλέον να ελέγχει όλο το πέρασμα των Πυρηναίων. Μόνο στην κανταβρική ακτή απομένει μια μικρή λωρίδα γης όπου οι Βάσκοι προφυλάσσονται από τα ψηλά όρη που οριοθετούν την περιορισμένη πλέον «Γη των Βάσκων». Τα επόμενα χρόνια οι Βάσκοι θα έρθουν αντιμέτωποι όχι μόνο με την μουσουλμανική επεκτατικότητα αλλά και με τον Καρλομάγνο. Τελικά θα ενσωματωθούν στο Χριστιανικό Βασίλειο των Αστούριας και θα πολεμήσουν γενναία για την χριστιανική επανάκτηση της Ιβηρικής από τους μουσουλμάνους. Οι Βάσκοι αναφέρονται κυρίως ως καλοί ναυτικοί. Τα επόμενα χρόνια η χώρα των Βάσκων ακολουθεί την πορεία των πολυάριθμων Ισπανικών Μεσαιωνικών Βασιλείων, που με ίντριγκες, βασιλικές διαμάχες, ενώσεις με γάμους βασιλέων υπάρχει μια διαρκής αυξομείωση των συνόρων. Στα 1200 η «χώρα των Βάσκων» ενσωματώνεται στο Βασίλειο της Καστίλης και πλέον η ιστορία τους ακολουθεί την ιστορία της υπόλοιπης Ισπανίας. Την περίοδο αυτή οι Βάσκοι ναυτικοί ιδρύουν την αδελφότητα των ναυτικών (la Hermandad de las Marismas) και αποκτούν μεγάλη δύναμη. Αναπτύσσουν εμπορικές σχέσεις με τους Φλαμανδούς και καταφέρνουν να συνάψουν συμφέρουσες συνθήκες με τους Βασιλιάδες της Αγγλίας. Οι Βάσκοι ναυτικοί συμμετέχουν στην ανακάλυψη της Αμερικής και στην ίδρυση αποικιών. Ακόμη και μέχρι σήμερα υπάρχουν μεγάλες κοινότητες Βάσκων στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Οι Ισπανοί προτιμούν τα βασκικά ναυπηγεία για την κατασκευή γερών σκαριών που θα φτάσουν μέχρι τις Ινδίες. Οι Βάσκοι φτάνουν μέχρι τα ανώτερα αξιώματα του Ισπανικού Ναυτικού.

Οι Βάσκοι ψαράδες είναι έξοχοι φαλαινοθήρες. Τον 16ο αιώνα διδάσκουν την χρήση του καμακιού στην φαλαινοθηρία στους Ολλανδούς. Όπως αναφέρεται στην βιογραφία του Χριστόφορου Κολόμβου, Βάσκοι φαλαινοθήρες συνάντησαν τον μεγάλο εξερευνητή στην Ισλανδία, το 1477, και τον πληροφόρησαν ότι υπήρχε μια στεριά κατά το μέρος που βασίλευε ο ήλιος. Κατά την γαλλική επανάσταση ο Στρατηγός Adrien de Moncey υπόσχεται στους Βάσκους άρχοντες ότι θα μετατρέψει την ισπανική επαρχία της χώρας των Βάσκων σε ανεξάρτητη δημοκρατία. Έτσι τα γαλλικά στρατεύματα παρελαύνουν μέχρι το San Sebastian δίχως καμία απολύτως αντίσταση. Ωστόσο, όχι μόνο δεν ανακηρύχθηκε η «Γη των Βάσκων» ανεξάρτητη δημοκρατία αλλά χάσανε και τα προνομία σχετικής αυτονομίας που είχαν αποχτήσει από την Καστίλη. Στον πόλεμο της απελευθέρωσης της Ισπανίας από τον Ναπολέοντα πλέον οι Βάσκοι στρατεύονται ένθερμα με την πλευρά της Καστίλης. Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα και κατά την βιομηχανική επανάσταση άγγλοι επενδύουν στην πλούσια γη των Βάσκων και κατασκευάζονται εκατοντάδες ορυχεία και σιδηρουργικές βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Έως αυτή την περίοδο και κατά την διάρκεια όλη της ιστορίας οι Βάσκοι δεν αναμείχθηκαν με άλλους λαούς και διατήρησαν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους αλλά και την παράδοσή τους. Τώρα πια όμως χρειάζονται νέα χέρια για την στήριξη της βιομηχανίας και η «χώρα» τους γίνεται χώρος υποδοχής πολλών ισπανών μεταναστών. Μέχρι τώρα οι Βάσκοι που είχαν την δυνατότητα να σπουδάσουν στα καστελιάνικα πανεπιστήμια μπορούσαν να μιλήσουν καστελιάνικα. Ο υπόλοιποι μιλούσαν αποκλειστικά Βασκικά. Έτσι η γνώση της Καστελιάνικης ήταν μια απόδειξη ανωτερότητας και αρχοντιάς ενώ η μη χρήση της απόδειξη της κατωτερότητας του αγροτικού κόσμου. Όμως με την υποδοχή φτωχών ισπανών που αναζητούσαν εργασία στα ορυχεία, συνεννοούνταν στα καστελιάνικα και κουβαλούσαν την αριστερή ιδεολογία, άγνωστη μέχρι τότε στη «χώρα των Βάσκων», τέθηκαν οι βάσεις για την μάχη των τάξεων και την ένωση του προλεταριάτου. Στα τέλη του 19ου αιώνα αρχίζουν να πληθαίνουν οι φωνές για ανεξάρτητο Βασκικό Κράτος. Το περίεργο είναι ότι το αίτημα αυτό εμφανίζεται αρχικά μέσα από τους καλλιτεχνικούς κύκλους, στα πλαίσια του κινήματος του ρομαντισμού και της ιδέας της επιστροφής στις ρίζες. Οι αδελφοί Αrana ιδρύουν το Εθνικό Βασκικό Κόμμα το οποίο διεκδικεί αν όχι πλήρη αυτονομία, τουλάχιστον την ένωση των Βασκικών Επαρχιών (Χώρα των Βάσκων, Ναβάρρα και Γαλλική Χώρα των Βάσκων) κάτω από μία Κυβέρνηση. Το κόμμα ιδρύει και στηρίζει πολλά συνδικάτα εργατών σε βιομηχανίες της περιοχής. Με την έναρξη του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου το 1936, μεταξύ των Εθνικιστών, υπό την καθοδήγηση του πραξικοπηματία στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο, και των Δημοκρατικών Ισπανικών Δυνάμεων που καθοδηγούνταν από τον Πρόεδρο της 2ης Ισπανικής Δημοκρατίας Μανουέλ Αθάνια, η μεγάλη πλειοψηφία του βασκικού πληθυσμού αλλά και η τοπική Εθνικιστική Βασκική Κυβέρνηση τίθενται με το μέρος των Δημοκρατικών. Μάλιστα το 1936 συντάσσεται και το πρώτο καταστατικό αυτόνομου Βασκικού Κράτους. Η Σοβιετική Ένωση προμηθεύει τόσο τους Βάσκους, όσο και τους Ισπανούς Δημοκρατικούς με πολεμικό υλικό, ενώ οι Ισπανοί Εθνικιστές ενισχύονται με τα πια σύγχρονα όπλα από την Ναζιστική Γερμανία και την Φασιστική Ιταλία. Ο Φράνκο ζητάει την στήριξη του ίδιου του Χίτλερ για το τελικό χτύπημα των Δημοκρατικών και των Βάσκων. Αυτό γίνεται με ανελέητους βομβαρδισμούς Βασκικών πόλεων από την ναζιστική αεροπορία. Ο πιο σκληρός βομβαρδισμός πραγματοποιείται στην πόλη Γκουέρνικα στις 26 Απριλίου του 1937. Η πόλη καταστρέφεται ολοκληρωτικά. Η καταστροφή της Γκουέρνικας, που έγινε γνωστή παγκοσμίως από τον ομώνυμο πίνακα του Πικάσο, πέρα από την μεγάλη έκταση της σε ζημιές αλλά κυρίως σε θύματα, είχε και μια συμβολική σημασία αφού φιλοξενούσε ένα σημαντικό κειμήλιο του Βασκικού λαού. Επρόκειτο για το Δέντρο – σύμβολο της ελευθερίας των Βάσκων. Μετά το τέλος του εμφύλιου πολέμου (1939) και την επικράτηση του Φράνκο σε όλη την Ισπανική Επικράτεια, αρχίζει μία από τις χειρότερες περιόδους της Βασκικής Ιστορίας. Χιλιάδες δημοκρατικοί βασανίζονται και εκτελούνται (μόνο στην πόλη της Ναβάρρας υπολογίζονται στους 3.300) γύρω στις 440.000 καταφεύγουν στην Γαλλία και κατακρατούνται κάτω από άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα μεταναστών. Η γαλλική Κυβέρνηση που δεν επιθυμεί την αύξηση του Βασκικού Πληθυσμού στην Γαλλική Βασκική Χώρα διοχετεύει τους μετανάστες στα βιομηχανικά περίχωρα του Παρισιού, όπου σύντομα θα αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν νέες δοκιμασίες κατά την ναζιστική κατοχή, ενώ άλλοι μεταναστεύουν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Η «πολιτική του Φράνκο» που συνοψίζεται στο σύνθημα «Ισπανία, μία, μεγάλη και ενωμένη», δεν επιτρέπει καμία πολιτιστική ή γλωσσική διαφοροποίηση από την επίσημη. Απαγορεύεται όχι μόνο η διδασκαλία αλλά και η χρήση της Βασκικής γλώσσας. Οι εξορισμοί Βάσκων στην Λατινική Αμερική συνεχίζονται κατά την διάρκεια της σαραντάχρονης δικτατορίας του Φράνκο ενώ προωθείται η εσωτερική μετανάστευση ισπανών στην χώρα των Βάσκων για την στήριξη της βιομηχανίας αλλά και την αλλοίωση του βασκικού πληθυσμού. Στις 31 Ιουλίου 1959 μια ομάδα μαθητών της πόλης του Μπιλμπάο ιδρύουν την οργάνωση ΕΤΑ (αρχικά των λέξεων στην Βασκική «Ελεύθερη Χώρα των Βάσκων»). Στις 18 Ιουλίου 1961 πραγματοποιούν την πρώτη τους (αποτυχημένη) βομβιστική επίθεση εναντίον τρένου που μεταφέρει χουντικούς εθελοντές που κατευθύνονται στην Βασκική πόλη Σαν Σεμπαστιάν για να εορτάσουν την επέτειο της πτώσης της πόλης κατά τον εμφύλιο. Το γεγονός αυτό ενθουσιάζει τους νέους Βάσκους που αρχίζουν να ζωγραφίζουν σε δρόμους βασκικά σύμβολα. Σύντομα πραγματοποιείται και η πρώτη αιματηρή επίθεση με θύμα αστυνομικό. Κάποιοι νεαροί Βάσκοι οδηγούνται στην πόλη Μπούργκος για να θανατωθούν, όμως η διεθνής κατακραυγή αναγκάζει τον Φράνκο να μην πραγματοποιήσει την θανατική ποινή. Τον Δεκέμβριο του 1973 πραγματοποιείται η πιο «εντυπωσιακή» επίθεση της ΕΤΑ κατά την διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο. Ανατινάσσεται το προεδρικό αμάξι και σκοτώνεται ο Πρόεδρος της Κυβέρνησης του Φράνκο Στρατηγός Luis Carrero Blanco. Η βόμβα είχε τοποθετηθεί σε υπόνομο κάτω από τον δρόμο. Από την σφοδρότητα της έκρηξης κατασκάφτηκε ο δρόμος και το κυβερνητικό αμάξι εκτινάχθηκε πάνω από τα γειτονικά κτίρια πολλά από τα οποία κατέρρευσαν. Τον θάνατο του χουντικού κυβερνητικού χαιρετίσουν χιλιάδες εξόριστοι δημοκρατικοί Ισπανοί και Βάσκοι αλλά και δημοκρατικές κυβερνήσεις άλλων χωρών. Την διεθνή συμπάθεια και στήριξη έχασε η ΕΤΑ μετά τον θάνατο του Φράνκο και τον εκδημοκρατισμό του πολιτεύματος της Ισπανίας, αφού δεν σταμάτησε τις αιματηρές της επιθέσεις. Παρ’ όλες τις προσπάθειες που έγιναν τόσο από την κεντρική Κυβέρνηση της Μαδρίτης όσο και από την τοπική Κυβέρνηση, κάθε ανακωχή κρατούσε για λίγο και πολλές βομβιστικές επιθέσεις είχαν θύματα αθώους πολίτες. Σήμερα οι Βάσκοι απολαμβάνουν τις μεγαλύτερη αυτονομία σε σχέση με τις υπόλοιπες 16 αυτονομίες που συνθέτουν το Ισπανικό Κράτος. Η χώρα των Βάσκων είναι η πιο πλούσια ισπανική αυτονομία με ανεπτυγμένη βιομηχανία, ενώ άλλοι κλάδοι που ανθούν είναι η αλιεία και η ναυτιλία. Επίσημες γλώσσες αναγνωρίζονται τόσο η Καστελιάνικη όσο και η Βασκική, και διδάσκονται στο σχολείο. Η τοπική Κυβέρνηση έχει κάνει προσπάθειες πλήρης αυτονομίας από την Ισπανία με πολιτικούς τρόπους, κάτι που ποτέ δεν έχει γίνει αποδεκτό από την κεντρική Ισπανική Κυβέρνηση. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου της Χώρας των Βάσκων τον Νοέμβριο του 2005, παραπάνω από το 60% των Βάσκων απέρριπτε εντελώς την ΕΤΑ. Το 17% θεωρούσε την δράση της οργάνωσης στο παρελθόν δικαιολογημένη αλλά απέρριπτε την σημερινή δράση της. Το 12% συμφωνούσε με τους σκοπούς της οργάνωσης αλλά όχι με τους μεθόδους βίας που χρησιμοποιεί. Ένα 3% των Βάσκων αποδέχονταν την δράση της οργάνωσης αλλά έκανε αυστηρή κριτική σε λάθη της (απαγωγές αθώων και εκβιασμούς) και μόλις το 0,4% ήταν απόλυτα σύμφωνοι με τους σκοπούς και τις μεθόδους της ΕΤΑ. Δυστυχώς τα διεθνή Μ.Μ.Ε. και η άγνοια της Βασκικής Ιστορίας έχει δημιουργήσει την λανθασμένη εντύπωση σε πολλές χώρες ότι όλοι οι Βάσκοι είναι τρομοκράτες στην Ισπανία ή ευνοούν την τρομοκρατία εναντίων της Ισπανικής πολιτείας.   Ευχαριστώ τους Βάσκους φίλους Iñigo Ascasibar Zubizarreta, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Περιβάλλοντος της Ισπανίας και Zaloa Arretxe για τις πληροφορίες και το φωτογραφικό υλικό

 Περισσοτερα εδω