Ας κρατήσουν οι χοροί

Μονο δυο ξενόγλωσσοι πληθυσμοί στην Ελλάδα, οι Μακεδόνες και οι Τούρκοι, αντιμετωπίζουν πρόβλημα αποδοχής από την ελληνική κοινωνία. Ο λόγος είναι ολοφάνερος: αυτοί οι πληθυσμοί, ενώ είναι Έλληνες πολίτες χωρίς να υπάρχει κανένα πρόβλημα, έχουν συνείδηση μη ελληνική! Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι θέλουν να ασχολούνται με την συνείδηση του άλλου ενώ δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να το κάνουν αυτό και, επιπλέον, παραβιάζουν βάναυσα το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού αυτών των Ελλήνων πολιτών! Παραβιάζουν επίσης το Σύνταγμα της χώρας:

Αρθρο 5 - 1. Kαθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Xώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.  

2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Eλληνική Eπικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Eξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο. 

και σειρά από διεθνείς και ευρωπαϊκές συνθήκες που η Ελλάδα έχει υπογράψει και επικυρώσει, όπως:
Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα - Άρθρο 27
Σε εκείνα τα κράτη στα οποία υπάρχουν εθνικές, θρησκευτικές ή γλωσσικές μειονότητες, τα άτομα που ανήκουν σε αυτές τις μειονότητες δεν θα στερούνται του δικαιώματος να απολαμβάνουν, μαζί με τα άλλα μέλη της ομάδας τους, τον δικό τους πολιτισμό, να εκδηλώνουν και να ασκούν τη δική τους θρησκεία ή να χρησιμοποιούν τη δική τους γλώσσα.

Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού - Άρθρο 30
Σε εκείνα τα κράτη στα οποία υπάρχουν εθνικές, θρησκευτικές ή γλωσσικές μειονότητες ή άτομα με ιθαγενή καταγωγή, παιδί που ανήκει σε μια τέτοια μειονότητα η είναι αυτόχθων δεν πρέπει να στερηθεί του δικαιώματος, σε κοινοτικό επίπεδο με άλλα μέλη της ομάδας του, να απολαμβάνει την δική του/της κουλτούρα, να διεκδικεί και να ασκεί τη δική του/της θρησκεία ή να χρησιμοποιεί τη δική του/της γλώσσα.

Και πολλά άλλα...

18.02.2018, 11:11 | Ετικέτες:  πολιτισμός, χορός, Μακεδονία, Μακεδονικό

Συντάκτης: 

Του Νίκου Σαμαρίνα *

«Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» είναι ένα σύνθημα που ψάχνει να βρει ερείσματα στο αρχαιοελληνικό παρελθόν για να δώσει απαντήσεις στη σημερινή σκοπιμότητα, γι’ αυτό είναι απ’ τη φύση του αναχρονιστικό και από πλευράς περιεχομένου βαθιά εθνικιστικό και δεν έχει καμιά σχέση με τον πατριωτισμό. Στα συλλαλητήρια κυριάρχησε και έτσι κατέστησε και το περιεχόμενό τους εθνικιστικό.
Δυστυχώς το παραπάνω σύνθημα υιοθετήθηκε από τα διοικητικά συμβούλια πολλών πολιτιστικών συλλόγων, αλλά και από ομοσπονδίες συλλόγων. Ας δούμε, όμως τα πράγματα από πιο κοντά.
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων πρωτοστάτησε στα συλλαλητήρια.
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων έκανε κάλεσμα και πλήθος συλλόγων Ποντίων έβαλαν λεωφορεία από διάφορες πόλεις για τη μεταφορά κόσμου.
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Ανατολικής Ρωμυλίας (ΠΟΣΑΡ), που εκπροσωπεί περισσότερους από 100 ανατολικορωμυλιώτικους συλλόγους και χορευτικά συγκροτήματα σε όλη την Ελλάδα, κάλεσε στο συλλαλητήριο Θεσσαλονίκης τα χορευτικά τμήματα των συλλόγων-μελών της να παραστούν με τις φορεσιές και τα λάβαρά τους!
Επίσης συμμετείχαν σύλλογοι Κυπρίων, καθώς και άλλοι πολιτιστικοί και χορευτικοί σύλλογοι απ’ όλη την Ελλάδα.
Πέρα από την πολιτική σημασία όλης αυτής της κίνησης των συλλόγων δημιουργείται και μια έντονη παραφιλολογία με κίνδυνο να επανέλθουν στο προσκήνιο ξεπερασμένες αντιεπιστημονικές απόψεις για την Ιστορία και τη λαογραφία του τόπου μας.
Ταυτόχρονα διαβρώνεται και ο προοδευτικός ρόλος που πρέπει να παίζουν οι σύλλογοι, καθώς αποτελούν το πιο ζωντανό κύτταρο παραγωγής λαϊκού πολιτισμού σήμερα.
Η ρητορική που αναπτύσσεται στο πλαίσιο των συλλόγων εστιάζεται προς το παρόν στην ονοματολογία, στην καταγωγή ή μη Σλάβων της ΠΓΔΜ απ’ τον Μέγα Αλέξανδρο και στο ζήτημα της γλώσσας.
Αυτό που δεν λέγεται, όμως, και δείχνει να μην κατανοείται είναι ότι τα σύγχρονα κράτη δημιουργούνται και συγκροτούνται με βάση τους πληθυσμούς που κατοικούν στα εδάφη σήμερα και λαμβάνονται υπ’ όψιν τα πολιτισμικά στοιχεία και η συνείδηση που υπάρχει σήμερα και όχι τι γινόταν δυο χιλιάδες και πλέον χρόνια πριν.
Και το κυριότερο; Τα κράτη σήμερα δημιουργούνται με βάση τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστικών οργανισμών και τη δράση των πολιτικά κινητοποιούμενων εθνοτικών ομάδων στο εσωτερικό τους.
Η μεγαλύτερη σύγχυση όμως αφορά το γλωσσικό ζήτημα και την ανόητη ταύτισή του με το ζήτημα της εθνικής συνείδησης.
Και εύλογα γεννιούνται απορίες: Πρώτον: Αν οι Σλάβοι της ΠΓΔΜ δεν δικαιούνται να λέγονται Μακεδόνες διότι δεν μιλούν ελληνικά, τότε γιατί οι Βλάχοι και οι τουρκόφωνοι Γκαγκαβούζοι μπορούν να λέγονται Ελληνες ενώ ούτε αυτοί μιλούν ελληνικά;
Ας βγει σήμερα, όποιος τολμά, να πει στους Βλάχους ότι δεν είναι Ελληνες ή να φωνάξει «Εξω οι Βλάχοι απ’ την Αθήνα»!
Δεύτερον: Οι από δω των συνόρων Σλαβομακεδόνες δικαιούνται να λέγονται απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου ενώ η μητρική τους γλώσσα δεν είναι τα ελληνικά; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε γιατί οι συγγενείς τους απ’ την εκεί μεριά των συνόρων δεν το δικαιούνται; Αν η απάντηση είναι όχι, τότε προκύπτουν ζητήματα, αν δούμε το θέμα με τα μάτια των εθνικιστών.
Η ιστορική αλήθεια είναι ότι στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα και κατά την περίοδο που ενσωματώθηκε περίπου η μισή έκταση της Μακεδονίας στο ελληνικό κράτος, η ελληνική γλώσσα δεν ήταν η κυρίαρχη σ’ αυτήν. Πέρα από τη σλαβική διάλεκτο της περιοχής, υπήρχαν πληθυσμοί που μιλούσαν αρβανίτικα, βλάχικα, τούρκικα, ακόμα και αρμένικα.
Τα ελληνικά μιλιούνταν στην περιοχή, όχι όπως σήμερα, αλλά σε μικρό ποσοστό, περίπου 20%. Οι γλώσσες βέβαια αυτές αποτυπώνονται και στα τραγούδια των κατοίκων και φυσικά στους χορούς, οι οποίοι μεταφέρονται μέχρι σήμερα σε μας με την ονομασία παραδοσιακοί.
Να λοιπόν πώς ερμηνεύεται το γεγονός ότι πολλά ονόματα των ελληνικών παραδοσιακών χορών που διδάσκουμε εμείς οι χοροδιδάσκαλοι, π.χ. από τον Νομό Πέλλας (όπου ήταν και η πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου), είναι σλαβικής προέλευσης, όπως: Γιαντσίσκα, Πατρούνινο, Μολάεβο, Μπούκιτε Ρασβίβατ, Τρίτε Πάτα, Λένο Μόμε, Ζαβλιτσένα, Πουστένο, Πόπουβα Κέρκα, Ρούντου Γιάγκνε, Ράμνα, Τζέμο, Σάρινι Τσουράπι κτλ.
Οπως επίσης από τον Νομό Σερρών είναι τουρκικής προέλευσης, όπως: Τούρκα Νιβέστα, Χατζημπελίκ, Αρναούτ- Παϊτούσκα, Καράντα Βασί, Νταουλάρ, Γκιουρές Χαβασί, Αράπ Χαβασί, Κετσέκια, Ορμανλί, Μαγκουστάρ, Αϊντίν, Σελιανίκ κτλ.
Τι πρέπει να κάνουμε; Μήπως να πούμε ότι, λόγω ονόματος, οι παραπάνω χοροί δεν είναι ελληνικοί; Μήπως να τους απαγορεύσουμε πάλι, όπως γινόταν μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, και να ξαναστείλουμε τον χωροφύλακα να χαλάει τα πανηγύρια και να σπάει τα όργανα των μουσικών; Ή μήπως να τους αποποιηθούμε και να παραχωρήσουμε αυτό το σημαντικότατο κομμάτι του πολιτισμού μας στους γείτονες;
Ηδη εθνικιστές της ΠΓΔΜ, με παρόμοια επιχειρηματολογία με τους δικούς μας εθνικιστές, προσπαθούν να πατήσουν στη γλώσσα και να θέσουν ζητήματα αλυτρωτισμού.
Εθνικιστικοί κύκλοι στήνουν συλλόγους στη χώρα μας, δημιουργούν πανηγύρια και πατώντας σε παλιές παραδοσιακές μελωδίες γράφουν τραγούδια με στίχους εθνικιστικού προπαγανδιστικού και ανθελληνικού πολλές φορές περιεχομένου στη σλαβική τοπική διάλεκτο, που τα ανακατεύουν με τα παραδοσιακά τραγούδια της περιοχής.
Η συνέχεια εδω... http://www.efsyn.gr/arthro/kratisoyn-oi-horo