Ηνωμένες Πολιτείες της Ιταλίας

Στη γενική πολιτική και οικονομική αποσύνθεση, έχει εξαφανιστεί από την ημερήσια διάταξη η 150η επέτειο της ενοποίησης της Ιταλίας, το 2011. Κανείς δεν μιλάει πια γι 'αυτό, φαίνεται σαν μια εκδήλωση του περασμένου έτους, σαν το παλιό περιοδικό ξεχασμένο στον κουρέα. Η επέτειος δεν γιορτάστηκε ακόμα, αλλά φαίνεται ήδη σαν προπερασμένη. Μπορεί τα θεσμικά όργανα να ντρέπονται και να ελπίζουν ότι η γέννηση του ενοποιημένου κράτους θα περάσει σιωπηλά, θα γλιστρήσει εκτός ημερολόγιου. Οι Ιταλοί, όταν αναλογίζονται τα θεσμικά όργανα έχουν μια τάση για έμετο και ανεξέλεγκτη επιθυμία να μεταναστεύσουν. Βλέποντας αυτά να ταυτίζονται με την Ιταλία, είναι μια πρόκληση, μια παρότρυνση σε απόσχιση.
Το 2011 είναι μάλλον μια ευκαιρία, μια μοναδική ευκαιρία να φτιάξουμε την Ιστορία της Ιταλίας, όχι αυτήν με το τρίο Cavour-Garibaldi-Vittorio Emanuele II, με τον εφεδρικό τροχό του Mazzini και τα ψεύτικα δημοψηφίσματα που νομιμοποίησαν τον οίκο των Savoia, αλλά την Ιστορία με τις σφαγές στο Νότο, τις κατοχές στον Βορρά, τα κανόνια των κυβερνώντων κατά άοπλων αγροτών που διαμαρτύρονταν για τον φόρο επί των αλέσεων, η αναγκαστική μετανάστευση εκατομμυρίων Βενετών και Νότιο-Ιταλών στην Αμερική, η μόνη δυνατότητα που τους είχε απομείνει για να αποφύγουν την πείνα. Το έτος 2011 θα μπορούσε να είναι αφιερωμένο στην ιστορία των Ιταλικών λαών που προσάρτησαν οι Σαβοΐα, στην λεηλασία των Ταμείων στα κατεχόμενα κρατίδια, από το βασίλειο των Βουρβόνων μέχρι το παπικό κράτος. Κεφάλαια που ήταν αναγκαία στο Βασίλειο της Σαρδηνίας, που ήταν στην κυριολεξία “χωρίς βρακι στο κώλο”, για να μην κηρύξει πτώχευση, στις εκατοντάδες χιλιάδες των πατριωτών που ονομάστηκαν "ληστές" και τουφεκίσθηκαν από τον Cialdini, με τα κομμένα κεφάλια τους που φωτογραφίζονταν και εμφανίζονταν στις εφημερίδες της εποχής. Ακόμη και η Σοβιετική Ένωση την εποχή του Χρουστσόφ ήταν σε θέση να αμφισβητήσει τα ψεύδη του σταλινισμού, στην Ιταλία ακόμα ονειρευόμαστε στην ιδέα του Risorgimento (κίνημα Επανίδρυσης του Ιταλικού Κράτους, του 19ου αιώνα) και τις κραυγές του πόνου που ελάμβανε ο Vittorio Emanuele II. Οι μαφίες είναι αποτέλεσμα της κατοχής του Νότου, και ήταν στην αρχή ένα φυσιολογικό φαινόμενο, αλλά με τους Savoia είχαν γίνει ένα εργαλείο για τη διαχείριση της εξουσίας. Ο Garibaldi είπε: "Εδω θα φτιάξουμε την Ιταλία ή θα πεθάνουμε", αλλά για να φτιάξουμε πραγματικά την Ιταλία θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τις ρίζες της, οπότε «Εδώ θα χαλάσουμε την Ιταλία ή θα πεθάνουμε."
Οι πλατείες της Ιταλίας είναι γεμάτες με αναμνηστικές πλάκες για τους τρεις πολέμους της Ανεξαρτησίας, για τους παγκόσμιους πολέμους, συμπεριλαμβανομένων μερικών από αυτών της αποικιοκρατίας, και του Εμφυλίου 1945/46. Για 150 χρόνια ήμασταν σε πόλεμο, ακόμα και με τους εαυτούς μας, για να εδραιώσουμε μια ταυτότητα που δεν έχουμε. Είμαστε σαν το Neverland του Peter Pan: "Και να σκεφτεί κανείς, ότι η τρέλα / είναι παραμύθι, είναι μόνο φαντασία / και όποιος είναι σοφός, όποιος είναι ώριμος γνωρίζει / δεν μπορεί να υπάρχει στην πραγματικότητα», ένα Κράτος που δεν υπάρχει, που το βλέπουν ως παχνί ή το διατηρούν σε απόσταση με καχυποψία. Γεωγραφική έκφραση που φιλοξενεί τις τρεις πιο ισχυρές εγκληματικές οργανώσεις του πλανήτη, αδιάφορη για σαράντα χρόνια μακελειού, στην οποία το κράτος ήταν συνένοχος ή απών, με τις εκατοντάδες των θανάτων μεταξύ των δικαστών, των δημοσιογράφων, των πολιτικών και των διαχειριστών του δημοσίου. Ένας τόπος που καταρρέει, όπου πολλές Περιφέρειες προσβλέπουνε σε ένα απελευθερωτικό "Τους ζυγούς λύσατε" ώστε να επιστρέψουν στην ύπαρξη της Δημοκρατίας της Βενετίας, με τα χιλιάδες χρόνια ιστορίας της, της Δημοκρατίας της Γένοβας, στο Κράτος των δύο Σικελιών, που υπήρξε νόμιμο κράτος και καταλείφθηκε με τα όπλα, ή στην προσαρτήσει στην Γαλλία της Κοιλάδας της Αόστα ή του Νοτίου Τιρόλο στην Αυστρία. Δεν είναι υποθέσεις, αλλά η σκληρή πραγματικότητα. Είναι αναγκαίο να αναθεωρηθεί το παρελθόν μας και να ξεχάσουμε το «ένδοξο» Risorgimento, να μείνουμε μαζί σε μια ομοσπονδία Κρατών, παρόμοια με εκείνα που υπήρχαν προ Ενώσεως, το καθένα με τη δική του ιστορία και την αυτονομία του.
Beppe Grillo blog