Ποιοι είναι Έλληνες;

 Τετάρτη, Φεβρουάριος 02, 2011
Μια απροκάλυπτα ρατσιστική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας Είμαι κατά της λεγόμενης υποχρέωσης "αυτοσυγκράτησης" των δικαστών, κατά την οποία η Δικαιοσύνη δεν πρέπει να παρεμποδίζει τις άλλες κρατικές λειτουργίες κρίνοντας αντισυνταγματικές τις αποφάσεις τους. Οι δικαστές έχουν υποχρέωση (όχι "δικαίωμα") να μην εφαρμόζουν νόμο, οι διατάξεις του οποίου αντιβαίνουν στο Σύνταγμα (βλ. άρθρο 93 παρ. 4 Σ.). Από τη στιγμή που η Πολιτεία αποφασίζει να εντάξει μια απόφασή της σε νομικό κείμενο, η απόφαση τίθεται σε εν δυνάμει δικαστικό έλεγχο. Η κρίση των δικαστών όμως πρέπει να βασίζεται στο Σύνταγμα και στο υπερκείμενο διακρατικό δίκαιο (όπως είναι το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο) κι όχι στις προσωπικές και υποκειμενικές απόψεις τους για τα πράγματα. Οι δικαστές, έχοντας εκ της θέσεώς τους την δυνατότητα να επιβάλλουν κυριαρχικά τις απόψεις τους με το διατακτικό των αποφάσεών τους, πείθουν ότι όντως ενέργησαν με μόνο γνώμονα το Σύνταγμα όταν η ερμηνεία του Συντάγματος βασίζεται σε συγκεκριμένες μεθόδους που αποτελούν κτήματα της νομικής επιστήμης. Εάν οι απόψεις τους δεν παρουσιάζουν τέτοια επιστημονικά ερείσματα, τότε οι αποφάσεις καθίστανται αυθαίρετες διαταγές που επιβάλλονται με τον μανδύα μιας νομιμοφανούς, αλλά τελικά αντιδημοκρατικής και αυθαίρετης εξουσιασίας.
Γι' αυτό το Σύνταγμα επιβάλλει κάθε δικαστική απόφαση να είναι "ειδικά και εμπεριστατωμένα αιτιολογημένη" (βλ. άρθρο 93 παρ. 3 Σ.). Ορισμένοι δικαστικοί λειτουργοί θεωρούν ότι η "ειδική κι εμπεριστατωμένη" αιτιολογία περιορίζεται σε πολυσέλιδες προσωπικές θεωρήσεις και υποκειμενικές ερμηνείες που επινοούν εκ των υστέρων, έχοντας προαποφασίσει το διατακτικό της απόφασής τους με βάση την γενική "αίσθηση" που έχουν για το δίκαιο.
Γι' αυτό θα πρέπει κάποτε να προβλεφθεί ότι οι δικαστές έχουν υποχρέωση στην αιτιολόγηση των αποφάσών τους να μνημονεύουν ρητά τους συγκεκριμένους επιστημονικούς κανόνες που εφαρμόζουν κατά την ανάλυση τους. Με την απόφαση 350/2011 του Δ' Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, το Δικαστήριο υπέβαλε σε έλεγχο συνταγματικότητας το νόμο 3838/2010, που προβλέπει το νέο τρόπο κτήσης της Ελληνικής ιθαγένειας και τη συμμετοχή αλλοδαπών τρίτων χωρών (εκτός ΕΕ) στις δημοτικές εκλογές .

Με την απόφαση αυτή, το Τμήμα έκρινε ότι μια επιλογή του προϊσχύοντος δικαίου, η αρχή του "jus sanguinis" ("δίκαιο του αίματος"), κατά την οποία η κτήση της ιθαγένειας απορρέει αποκλειστικώς και μόνον από την ιδιότητα των γονέων ως Ελλήνων, δεν μπορούσε να τροποποιηθεί με τον νεότερο νόμο 3838/2010. Ωστόσο, οι μόνες αρχές που δεν μπορούν να τροποποιηθούν από τον κοινό νομοθέτη είναι αυτές που κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα. Στο Σύνταγμα δεν υπάρχει καμία αναφορά στο "δίκαιο του αίματος", οπότε ο κοινός νομοθέτης του Ν.3838/2010 σαφώς και μπορούσε να τροποποιήσει και να καταργήσει το "jus sanguinis".