Μακεδόνες απο το Γκολο Μπ’ρντο (Αλβανία) στο Πρίλεπ
8 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Η άνοιξη της δημοκρατίας στην Αίγυπτο χρειάζεται ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ
ROGER COHEN | Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011
TO BHMA - The New York Times
Το κεντρικό δίλημμα στην Αίγυπτο συνοψίζεται στο εξής: βλέπουμε την Τεχεράνη του 1979 ή το Βερολίνο του 1989;
Πρόκειται άραγε για μια ευρεία εξέγερση εναντίον της δικτατορίας, με στόχο δημοκρατικές ελευθερίες, την οποία θα την σφετεριστούν τελικά οργανωμένοι ισλαμιστές, όπως συνέβη στην ιρανική επανάσταση; Η μήπως πρόκειται για το τέλος του Αραβικού Τζουράσικ Παρκ, από την Υεμένη μέχρι την Τυνησία, και των γηραιών δικατόρων που το κυβέρνησαν, και για την αυγή μιας δημοκρατικής άνοιξης, τόσο συγκλονιστικής, όσο ήταν η κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας;
Αν συμβαίνει το δεύτερο, όπως εγώ πιστεύω, είναι κρίσιμης σημασίας να το αντιμετωπίσουμε σωστά. Και για να τα καταφέρει ένας ακόμη άπειρος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Μπαράκ Ομπάμα, θα πρέπει να επιστρατεύσει όλη την διπλωματική δεξιοτεχνία που επέδειξε η Αμερική στην ένωση της Ευρώπης το 1989 - και να δανειστεί από το 1947 ένα Σχέδιο Μάρσαλ που θα υποστηρίξει την αυγή της αιγυπτιακής και της αραβικής δημοκρατίας.
Προτού φτάσουμε εκεί, ας δούμε τις δύο θέσεις σε μια παθιασμένη συζήτηση. Το Ισραήλ και οι συντηρητικοί οπαδοί του έχουν υιοθετήσει την αναλογία με το Ιράν. Βλέπουν πάνω από όλα μία απειλή στην αιγυπτιακή εξέγερση.
Ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου το έθεσε ως εξής: «Η ανησυχία μας είναι ότι όταν υπάρχουν ραγδαίες αλλαγές, χωρίς το πλαίσιο μιας σύγχρονης δημοκρατίας, αυτό που θα συμβεί - και έχει ήδη συμβεί στο Ιράν - θα είναι η άνοδος ενός καταπιεστικού καθεστώτος του ριζοσπαστικού ισλάμ. Ενα τέτοιο καθεστώς θα συντρίψει τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν θα επιτρέψει δημοκρατία ή ελευθερίες και θα αποτελεί απειλή για την ειρήνη».
Αραβες διανοούμενοι έχουν μια αντίθετη άποψη, την οποία εξέφρασε ο Ραμί Χούρι του Αμερικανικού Πανεπιστημίου της Βηρυτού: «Παρακολουθούμε μία επική, ιστορική στιγμή της γέννησης αξιών τις οποίες έχουν στερηθεί επί μακρόν οι άραβες πολίτες: του δικαιώματος να ορίζουμε τους εαυτούς και τις κυβερνήσεις μας, να ψηφίζουμε και να διαμορφώνουμε τα συστήματα διακυβέρνησής μας».
Οσο για εμάς, στις ΗΠΑ: θα θέλαμε να δούμε ένα αραβικό 1989, αλλά έχουμε πληγωθεί πολύ συχνά για να μην βλέπουμε το Ιράν του 1979.
Αυτή η ημερομηνία είναι χαραγμένη στη διπλωματική μνήμη των ΗΠΑ. Η Αμερική γαντζώθηκε στον σάχη και έχασε το Ιράν. Ετσι απέμεινε η Αίγυπτος ως εναλλακτικός μουσουλμανικός πυλώνας για τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί ανησυχεί τόσο πολύ η Αμερική μη χάσει την Αίγυπτο. Εκτός του Ιράν και της Αιγύπτου, τα δύο μεγάλα εθνικά κράτη της Μέσης Ανατολής, δεν υπάρχουν παρά «φυλές με σημαίες».
Μουσουλμανική Αδελφότητα Θα ανθίσει ή θα «μαραθεί»;
TARIQ RAMADAN | Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011
Το Βήμα, The New York Times
Ακόμη και όταν οι μαζικές διαδηλώσεις στη Τυνησία ξεκινούσαν, ποιος περίμενε ότι το καθεστώς του Ζινέ Αμπιντίν Μπεν Αλί θα κατέρρεε τόσο γρήγορα; Ποιός μπορούσε να είχε προβλέψει ότι η Αίγυπτος σύντομα θα γινόταν μάρτυρας σε αυτή τη χωρίς προηγούμενο κοινωνική αναταραχή; Ένα φράγμα έσπασε. Τίποτε πια δεν θα είναι το ίδιο. Είναι πολύ πιθανό και άλλες χώρες να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Αιγύπτου, δεδομένης της κεντρικής και συμβολικής της σημασίας.
Αλλά ποιός θα είναι ο ρόλος των ισλαμιστών μετά την κατάρρευση των δικτατοριών; Η ισλαμιστική παρουσία νομιμοποιεί εδώ και δεκαετίες την αποδοχή των χειρότερων δικτατοριών στον αραβικό κόσμο από την πλευρά της Δύσης. Και ήταν αυτά τα ίδια καθεστώτα που δαιμονοποίησαν τους ισλαμιστές αντιπάλους τους, ειδικά τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία ιστορικά συνιστά το πρώτο καλά οργανωμένο μαζικό κίνημα στην Αίγυπτο με πολιτική επιρροή. Για περισσότερα από 60 χρόνια η Αδελφότητα ήταν παράνομη αλλά ανεκτή. Επέδειξε ισχυρή ικανότητα στην κινητοποίηση των ψηφοφόρων σε κάθε σχετικά ελεύθερη εκλογική διαδικασία στην οποία συμμετείχε. Είναι λοιπόν η Μουσουλμανική Αδελφότητα μία αναδυόμενη δύναμη στην Αίγυπτο και αν ναι, τί μπορούμε να περιμένουμε από μία τέτοια οργάνωση;
Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε η Ευρώπη, πόσο μάλλον το Ισραήλ, δεν θα επιτρέψουν εύκολα στον αιγυπτιακό λαό να κάνει το όνειρό του για ελευθερία και δημοκρατία πραγματικότητα. Τα στρατηγικά και γεωπολιτικά συμφέροντα είναι τέτοια που το μεταρρυθμιστικό κίνημα παρακολουθείται στενά. Αποφασίζοντας να παραταχθεί στο πλευρό του Μοχάμεντ ελ Μπαραντέι, που αναδείχθηκε σε κεντρική μορφή των αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων, η ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας κατέστησε γνωστό ότι ήρθε η ώρα η οργάνωση να έχει πολιτικές αξιώσεις που μπορεί να τρομάξουν τη Δύση και τον αιγυπτιακό λαό. Ο σεβασμός των δημοκρατικών αρχών σημαίνει ότι όλες οι δυνάμεις που απορρίπτουν τη βία και σέβονται το κράτος δικαίου (πριν και μετά τις εκλογές) συμμετέχουν πλήρως στην εκλογική διαδικασία.
Η Μουσουλμανική Αδελφότητα πρέπει να συμμετέχει στη διαδικασία της αλλαγής - και θα το κάνει αν στην Αίγυπτο δημιουργηθεί ένα ελάχιστα δημοκρατικό κράτος (αν και κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει ποιές είναι οι προθέσεις των ξένων δυνάμεων). Ο αραβικός κόσμος επαναδραστηριοποιείται με αξιοπρέπεια και ελπίδα. Οι αλλαγές προσφέρουν ελπίδα στους αληθινά δημοκράτες και φοβίζουν όσους θα θυσίαζαν τις δημοκρατικές τους αρχές για τους οικονομικούς και γεωστρατηγικούς υπολογισμούς τους. Η απελευθέρωση της Αιγύπτου δείχνει να είναι μόνο η αρχή. Αν ακολουθήσει η Ιορδανία και η Υεμένη, το ίδιο θα κάνει και η Σαουδική Αραβία - η καρδιά του μουσουλμανικού κόσμου - και η Ριάντ δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά να υιοθετήσει ένα πιο ανοικτό πολιτικό σύστημα. Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή μπορεί να επιτευχθεί μόνο από δημοκρατίες που «αγκαλιάζουν» όλες τις μή βίαιες πολιτικές δυνάμεις - μία ειρήνη που θα πρέπει να σέβεται και την αξιοπρέπεια των Παλαιστινίων.
Ο Tariq Ramadan, εγγονός του ιδρυτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Χάσαν αλ Μπάνα, είναι καθηγητής σύγχρονων ισλαμικών σπουδών στην Οξφόρδη. Το τελευταίο βιβλίο του φέρει τον τίτλο «The Quest for Meaning: Developing a Philosophy of Pluralism» (Η Αναζήτηση του Νοήματος: Αναπτύσσοντας μία Φιλοσοφία Πλουραλισμού).
Πρέπει να παραδεχθώ ότι ορισμένοι εξ ημών, που εκτιμούμε την ψυχαγωγική διάσταση του δημοσίου βίου με την ευρεία έννοια του και ανήκουμε στο «φαν κλαμπ» του Αγίου Θεσσαλονίκης, ανησυχήσαμε όταν στο κήρυγμα της Κυριακής 30 Ιανουαρίου (μεταδίδεται πάντα από την ΕΤ-3) δεν έκανε οιαδήποτε αναφορά στο ντοκιμαντέρ «1821» του ΣΚΑΪ, το πρώτο επεισόδιο του οποίου είχε προβληθεί μόλις την προηγουμένη Τρίτη και είχε ήδη προκαλέσει ζωηρές συζητήσεις. Ηταν δυνατόν ο Σεβασμιώτατος να αντιπαρέρχεται τέτοια πρώτης τάξεως ευκαιρία;
Προς στιγμήν, απέδωσα την παράλειψη στον γενικότερο αποσυντονισμό του Αγίου, εξαιτίας του κλονισμού που υπέστη με την εκλογή του Γιάννη Μπουτάρη. Φαίνεται όμως ότι, απλώς, δεν έτυχε να είχε παρακολουθήσει το επεισόδιο (δεν τον είχαν ενημερώσει, δεν είχε πάρει είδηση, ποιος να ξέρει...). Διότι την επομένη Κυριακή στις 6 Φεβρουαρίου άστραψε και βρόντηξε από άμβωνος, ταυτιζόμενος απολύτως με τη γραμμή Καρατζαφέρη στο επίμαχο θέμα. «Διαστροφή, ανατροπή, νόθευση της Ιστορίας», ήταν η ετυμηγορία του μητροπολίτη.
Ποια «Ιστορία» όμως έχει υπ’ όψιν του, όταν διαπιστώνει τη διαστροφή και τη νόθευση της; Ο Βρετανός ιστορικός Ε. Χ. Καρ, σε μια σειρά διαλέξεων με θέμα «Τι είναι η Ιστορία;», τις οποίες έδωσε στο Κέιμπριτζ και συγκέντρωσε σε ένα βιβλίο το 1961 (στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Γνώση», 1999), ξεκινάει το κεφάλαιο όπου πραγματεύεται την έννοια της προόδου στην Ιστορία παραθέτοντας τα λόγια με τα οποία ένας άλλος καθηγητής, στη δεκαετία του 1930, ο F. Powicke, συνήθιζε να ξεκινάει την πρώτη παράδοσή του κάθε χρόνο: «Η επιθυμία για ερμηνεία της Ιστορίας έχει τόσο βαθιές ρίζες, ώστε αν δεν διαθέτουμε συγκροτημένη άποψη για το παρελθόν ωθούμαστε είτε στον μυστικισμό είτε στον κυνισμό». Παρακάτω, ο Καρ ερμηνεύει την έννοια του μυστικισμού ως «την άποψη ότι το νόημα της Ιστορίας βρίσκεται έξω απ’ αυτήν, στο πεδίο της θεολογίας ή της εσχατολογίας», ενώ ως κυνισμό «την άποψη ότι η Ιστορία δεν έχει νόημα, ή έχει πολλά (εξίσου έγκυρα ή μη) νοήματα, ή έχει το νόημα που εμείς αυθαίρετα αποφασίζουμε να της δώσουμε».
Ο Μητροπολίτης Ανθιμος, ο πρόεδρος Καρατζαφέρης, ο «Μπουμπούκος» Γεωργιάδης και οι άλλοι εκφραστές της επίσημης «ελληνοχριστιανικής» εκδοχής της εθνικής Ιστορίας μας, οι οποίοι φρίττουν και ωρύονται με την προσέγγιση στην ιστορία του 1821 που επιχειρεί το ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ, έχουν το προνόμιο να ανήκουν συγχρόνως και στις δύο κατηγορίες τις οποίες εκθέτει ο Καρ: πιστεύουν σε μια ιστορική αλήθεια, η οποία μας προκύπτει δι’ αποκαλύψεως (δηλαδή, περίπου όπως αποκαλύπτει ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης τους νόμους του στον Μωυσή) και στην οποία, την ίδια στιγμή, καταλήγουμε αυθαίρετα επειδή μας βολεύει -ή, εν πάση περιπτώσει, επειδή κάποτε μας βόλεψε στις εθνικές επιδιώξεις μας και τώρα την έχουμε συνηθίσει. Κατά τούτο, λοιπόν, οι φρικιώντες κατορθώνουν με τη στάση τους να επιδεικνύουν τα όρια του ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος, η παραδοξότητα του οποίου δοκιμάζεται όλο και περισσότερο υπό το φως της σύγχρονης ιστορικής έρευνας.
Η συγκεκριμένη κατηγορία των επικριτών της σειράς, αυτοί οι οποίοι αρπάζονται απελπισμένα από γελοία προσχήματα για να τη δαιμονοποιήσουν (π. χ., από μια επιπόλαιη κουβέντα που πέταξε ο παρουσιαστής της σειράς Πέτρος Τατσόπουλος στο μέσο που κατ’ εξοχήν ευνοεί τη διασπορά της επιπολαιότητας, το Facebook) αρνούνται στους πολλούς το δικαίωμα να έχουν τα μέσα ώστε να διαμορφώσουν συγκροτημένη άποψη για το παρελθόν, κατά τη διατύπωση του Powicke. «Και πού ήσαν αυτοί τόσα χρόνια, πού κρύβονταν οι απόψεις αυτές τόσα χρόνια;» αναφωνούσε έμπλεος ιεράς αγανακτήσεως ο Αγιος Θεσσαλονίκης την περασμένη Κυριακή. Μα, στα πανεπιστήμια! Πού αλλού; Η προσέγγιση στα γεγονότα του 1821, την οποία έχουν σήμερα την ευκαιρία να δουν οι πολλοί χάρη στο ντοκιμαντέρ, είναι αυτή την οποία διδάσκονται σήμερα οι φοιτητές! Αυτή ακριβώς είναι η υπηρεσία που προσφέρει το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ: εκλαϊκεύει για τους πολλούς τη γνώση των λίγων.
Φαίνεται όμως ότι αυτό είναι που εξαγριώνει και τους ρέκτες του ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος. Θέλουν να προστατεύσουν τον απλό άνθρωπο (που, ενδεχομένως, δεν διαβάζει ούτε εφημερίδα) από την επικίνδυνη γνώση. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για μια παραλλαγή του σκοταδισμού των ιμάμηδων της Τεχεράνης. Μια στάση, η οποία προϋποθέτει άκρως υποτιμητική γνώμη για τους πολίτες, γιατί τους αντιμετωπίζει σαν τετράχρονα που πρέπει να τα προστατεύσουν από το πορνό, δηλαδή από τη θέα μιας ανθρώπινης συμπεριφοράς την οποία τα νήπια δεν είναι βεβαίως σε θέση να κατανοήσουν.
Οι μουτζαχεντίν της στασιμότητας, όσοι δηλαδή ευαγγελίζονται να συντηρήσουν την αντίληψη μιας «αιωνίου Ελλάδος», που η ουσία της μένει αμετάβλητη ανά τους αιώνες, προσπαθούν να εξοστρακίσουν την έννοια της προόδου από την αντίληψη για την Ιστορία. «Πίστη στην πρόοδο σημαίνει πίστη στη βαθμιαία ανάπτυξη των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και όχι σε αυτόματη ή αναπόδραστη εξελικτική πορεία», γράφει στο βιβλίο του ο Καρ· και οι ανθρώπινες δυνατότητες, στις οποίες αναφέρεται, αναπτύσσονται και με την ιστορική γνώση. Η «συγκροτημένη άποψη για το παρελθόν» ενδυναμώνει την εθνική συνείδηση, την κάνει ανθεκτικότερη στις προκλήσεις της πραγματικότητας. Ο σκοταδισμός της στασιμότητας απλώς καλλιεργεί ένα αίσθημα εθνικής μειονεξίας.
Είναι να θλίβεσαι. Το μάλλον συντηρητικό γαλλικό περιοδικό «Εξπρές», στο χριστουγεννιάτικο τεύχος του, απομυθοποιεί την ιστορία της Γαλλίας. Ο επικεφαλής του αφιερώματος καθηγητής Μισέλ Βινόκ, συγγραφέας 30 ιστορικών συγγραμμάτων, εξηγεί: «Για να υπάρξει ιστορία ενός έθνους πρέπει να υπάρξει προηγουμένως το έθνος. Γι’ αυτό οι πρώτες ιστορίες του γαλλικού έθνους εμφανίζονται μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τον ρομαντισμό… Η ιστορία του έθνους είναι εργαλείο διαμόρφωσης της εθνικής ταυτότητας». Παρόμοιες διαπιστώσεις έκανε η καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα στην Ελλάδα. Η διαφορά είναι ότι το αφιέρωμα του «Εξπρές» είναι κοινός τόπος για τους Γάλλους, ενώ στην καθυστερημένη καθ’ ημάς Ανατολή έπεσαν οι υπερεθνικόφρονες να την εξοντώσουν πολιτικά, απαιτώντας την παραίτησή της από τη θέση της Ειδικής Γραμματέως Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, όπου την όρισε η κυβέρνηση. Οι Γάλλοι δεν νιώθουν να θίγεται ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός τους όταν διαβάζουν τις ρήσεις του Βινόκ. Και δίνουν αυτόματα υπηκοότητα σε όποιο παιδί γεννηθεί στη χώρα τους. Η κοινωνία τους είναι ανοιχτή. Η δική μας κοινωνία είναι επαρχιώτικη κλειστή και γι’ αυτό κομπλεξική και καχύποπτη απέναντι στους γείτονες, στις μειονότητες, στους μετανάστες, σε κάθε τι διαφορετικό.
Είναι να θλίβεσαι. Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο και φιλόσοφο Ερνεστ Γκέλνερ, ο πατριωτισμός του εδάφους, που δεν βλέπει γύρω του παρά γείτονες και ιμπεριαλιστές που επιβουλεύονται την εδαφική ακεραιότητά μας και συγχρόνως θέλει να επεκτείνει την εδαφική κυριαρχία σε βάρος των γειτόνων, είναι παρωχημένος. Είναι ο πατριωτισμός της εποχής της αγροτικής παραγωγής, όπου το έδαφος ήταν καθοριστικός παράγων για την παραγωγή. Αντίθετα, στη βιομηχανική εποχή πατριωτισμός σημαίνει να είσαι καλύτερος από τους ανταγωνιστές σου. Στη δε μεταβιομηχανική εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Ε. Ε., όπου κάθε κράτος-μέλος έχει εκχωρήσει αυτόβουλα μέρος της εξουσίας του, ο πατριωτισμός τείνει να αμβλύνεται. Στη χώρα μας ο πατριωτισμός βρίσκεται ακόμη στην αγροτική περίοδο. Ελάχιστοι πονούν που είμαστε πρώτοι στην Ε. Ε. σε όλα τα αρνητικά και τελευταίοι σε όλα τα θετικά. Ελάχιστοι ντρέπονται για τον διεθνή ευτελισμό μας ή για το καθεστώς επιτήρησης που συρρικνώνει την εθνική κυριαρχία μας. Και όσοι Ελληνες νιώθουν και Ευρωπαίοι καθυβρίζονται ως αφελληνισμένοι, ευρωλιγούρηδες, εθνομηδενιστές, αν όχι προδότες και πράκτορες. Ο Φίλιππος Ηλιού έγραψε το 1983 ότι «η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με προβλήματα που είχαν ήδη τεθεί στις αρχές του 19ου αιώνα».
Η παρωχημένη εθνική συνείδηση είναι συνείδηση εικονική. Είναι υπαίτια της κλειστής κοινωνίας μας. Γι’ αυτό, αντί να ωφελεί βλάπτει το έθνος. Ωστόσο, οι φορείς της δημιουργούν σάλο, επηρεάζουν αποφάσεις και καθηλώνουν και τη σκέψη των υπολοίπων, αφού καθορίζουν το πεδίο συζήτησης και αντιπαράθεσης. Ετσι, η καινοτόμα σκέψη αποτελματώνεται. Οι προσπάθειες για πρόοδο υφίστανται καθίζηση. Είναι να θλίβεσαι γιατί αξίζουμε καλύτερη τύχη.
Διατεθειμένος να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις ο πρωθυπουργός
Ομιλία του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στην ημερίδα του υπουργείου Εξωτερικών με τις αμερικανοεβραϊκές ενώσεις. Την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις και τις αλλαγές που χρειάζονται για να ξεπεράσει η χώρα την κρίση, παρά τις απεργιακές κινητοποιήσεις από ορισμένους κλάδους, εξέφρασε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, κλείνοντας την ημερίδα που οργάνωσε το υπουργείο Εξωτερικών με τη διάσκεψη των προέδρων των αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων που συνήλθε στην Αθήνα.
Ο κ. Παπανδρέου, τόνισε ότι παρά τις κοινωνικές αντιδράσεις όλοι γνωρίζουν ότι οι αλλαγές είναι απαραίτητες και πρόσθεσε:"Δεν θα ζητήσω συγνώμη για το γεγονός ότι τα βάζουμε με κεκτημένα συμφέροντα του παρελθόντος. Θα εκθέτουμε κάθε περίπτωση διαφθοράς, όποιος και να ευθύνεται γι' αυτήν. Υπάρχει συνείδηση στον Ελληνικό λαό, παρά το γεγονός ότι είναι πραγματικά οδυνηρές αυτές οι αλλαγές - και το βλέπουμε αυτό, με τις αντιδράσεις στους δρόμους της Αθήνας, οι οποίες είναι ένας δημοκρατικός τρόπος, για να εκφράζει ο λαός τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει - ότι αυτές οι βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις ήταν απαραίτητες, για να δημιουργήσουμε μια βιώσιμη οικονομία και μια χώρα πιο ασφαλή, σε τελική ανάλυση».
Ο πρωθυπουργός εστίασε στα πρώτα θετικά σημάδια στην οικονομία κάνοντας αναφορά στην αύξηση των εξαγωγών κατά 38% το 2010 και στην ενίσχυση των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων, όπου το τουριστικό ρεύμα αυξήθηκε πάνω από 200% ενώ προανήγγειλε ότι τον Απρίλιο πρόκειται να γίνει κοινή συνεδρίαση στην Αθήνα των υπουργικών συμβουλίων των δυο χωρών.
Ο κ. Παπανδρέου ενημέρωσε τους κορυφαίους παράγοντες του αμερικανοϊσραηλινού λόμπι για τις προτάσεις που συζητούνται στην Ε.Ε για την αντιμετώπιση της κρίσης του χρέους και εξέφρασε την πεποίθηση του ότι τόσο οι Ελλάδα όσο και η Ευρώπη θα τα καταφέρει. «Στόχος είναι να κάνουμε την Ευρώπη πιο ανταγωνιστική πιο νεωτεριστική με επενδύσεις στην καινοτομία και την πράσινη ανάπτυξη στις υποδομές μέσω της έκδοσης ευρωομολόγου».
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε και στις εξελίξεις στην Αίγυπτο, τονίζοντας ότι πρέπει να εξασφαλιστεί η σταθερότητα στην περιοχή, η ομαλή αποκατάστασή στην χώρα και υπογράμμισε ότι πρέπει να γίνει σεβαστό το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς συμφωνίες που έχουν υπογραφεί με το Ισραήλ και υπογράμμισε τον καθοριστικό ρόλο που παίζει η Ελλάδα στην περιοχή. Απαντώντας, μάλιστα, σε σχετική ερώτηση του επικεφαλής συντονιστή Άλαν Σάλοου κατέστησε σαφές ότι η Ελλάδα και η Ε.Ε. θέλουν ειρήνη και επίλυση των προβλημάτων με τα κράτη της περιοχής να σέβονται την κυριαρχία και ασφάλεια του Ισραήλ.
Αναφερόμενος επίσης στο Παλαιστινιακό επανέλαβε την θέση για τη ίδρυση ενός ανεξάρτητου και σταθερού κράτους, το οποίο τόνισε θα είναι υπέρ της ασφαλείας του Ισραήλ.
Ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε ότι θα συνεχίσει τις προσπάθειες για συνεννόηση με την ρωσική ηγεσία για ανταλλαγή αρχείων σχετικά με τις εβραϊκές κοινότητες στην Ελλάδα και τη Ρωσία.
Στην ημερίδα που διεξήχθη κεκλεισμένων των θυρών ενημέρωσαν για θέματα της αρμοδιότητάς τους τα κορυφαία στελέχη της ισραηλινής διασποράς ο υπουργός Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρήστος Παπουτσής και ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλος Γερουλάνος.
Η Τουρκία ονειρεύεται ένα «χώρο Σέγκεν» στη Μέση Ανατολή
Η μείωση των δασμών και η κατάργηση των βίζα αυξάνουν ήδη τις συναλλαγές με την Συρία, την Ιορδανία και τον Λίβανο.
Η Άγκυρα παρακολουθεί με ανησυχία τη φωτιά που φουντώνει στην Τυνησία και στην Αίγυπτο. Τα οικονομικά της συμφέροντα θα θιγόντουσαν σκληρά αν η φωτιά αυτή επεκτείνεται στην υπόλοιπη περιοχή. Η Μέση Ανατολή όλο και περισσότερο αποτελεί μια σημαντική λύση για την καλή υγεία της οικονομίας της Τουρκίας (7,5% ανάπτυξη το τελευταίο έτος). Αντιμέτωποι με έναν ευρωπαϊκό χώρο σε κρίση, οι Τούρκοι κατάκτησαν με επιτυχία τις αγορές στη ανατολική πλευρά τους. Το ποσοστό των εξαγωγών τους προς αυτήν την περιοχή έχει φθάσει τα 20,3% στους ένδεκα πρώτους μήνες του έτους το 2010, ενώ δεν είναι πια παρά 46,3% προς τη ευρωπαϊκή ένωση, ο παραδοσιακός εταίρος. Από τις οικοσκευές μέχρι τα αυτοκίνητα, περνώντας από τα αγροδιατροφικά προϊόντα, το «made in Turkey» καταλαμβάνει εφεξής όλες τις βιτρίνες της περιοχής. Αερολιμένες, δρόμοι, γέφυρες και δημόσια κτήρια: τα σημειωματάρια παραγγελιών των Τούρκων εργολάβων είναι γεμάτα. Στο Ιράκ, βασιλεύουν, από τη Βασόρα έως το Ερμπίλ. Αυτή η εισβολή υποστηρίζεται από μια κυβερνητική πολιτική που δίνει την προτεραιότητα στην ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων με τους Άραβες και Ιρανούς γείτονες. «Η ενδυνάμωση των πολιτικών σχέσεων είχε μια γιγαντιαία επίδραση στις εμπορικές συναλλαγές», υπογραμμίζει ο Suzan Cailliau, περιφερειακός συντονιστής στο Deik (το Συμβούλιο των εξωτερικών οικονομικών σχέσεων). Στις επισκέψεις του στο Κουβέιτ και στο Κατάρ τον Ιανουάριο, ο πρωθυπουργός Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν συνοδεύθηκε από τριακόσια επιχειρηματίες. Ο σκοπός της τούρκικης στρατηγικής είναι η εγκατάσταση μιας περιοχής ελεύθερου εμπορίου - αγαθά και πρόσωπα - με την Συρία, την Ιορδανία και το Λίβανο. Το σχέδιο που επισημοποιήθηκε, πέρυσι, μεταφράζεται ήδη από ελαφρύνσεις των τελωνειακών δασμών, της μείωσης των ποσοστώσεων, από την κατάργηση των βίζα ανάμεσα στη Τουρκία και στις τρεις χώρες, την υπογραφή πολλαπλών συμφωνιών βιομηχανικής και της εμπορικής συνεργασίας. Τον Ιανουάριο, οι υπουργοί τουρισμού αυτής της τετράδας της Ανατολής δούλεψαν για την δημιουργία μιας κοινή τουριστικής βίζα. Στις 6 Φεβρουαρίου, ο Τούρκος πρωθυπουργός έβαλε τη πρώτη πέτρα ενός φράγματος «της τουρκοσυριακής φιλίας» στον ποταμό Oronte, το οποίο θα αρδέψει την γη και θα παράσχει ηλεκτρική ενέργεια σε κάθε πλευρά των συνόρων. Αυτή η οικονομική ένωση των τεσσάρων δεν είναι παρά μια πρώτη φάση σύμφωνα με τα πλάνα της Άγκυρας, η οποία έχει την ανάγκη να εξασφαλίσει τους ενεργειακούς πόρους της. Μεσοπρόθεσμα, επιθυμεί να περιλάβει την Αίγυπτο, το Ιράκ και τις χώρες της αραβικής χερσονήσου. Ο Ερντογάν συνηγορεί υπέρ «μιας περιοχής Σέγκεν». Στη περιοχή εμφανίζεται μια οικονομική λεκάνη που θα περιλαμβάνει το Ιράν. Laure Marchand Le Figaro 09/02/2011
Ποινή φυλάκισης 3 χρόνων επειδή είχε ήχο κλήσης απόσπασμα ομιλίας του Χίτλερ!
Ένας Γερμανός είχε βάλει ήχο κλήσης στο κινητό του τηλέφωνο απόσπασμα ομιλίας του Αδόλφου Χίτλερ που τελείωνε με το γνωστό "Sieg Heil" και αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης τριών χρόνων γιατί παραβίασε το νόμο. Ο 54χρονος άνδρας συνελήφθη σε σιδηροδρομικό σταθμό μετά από ειδοποίηση της αστυνομίας από πολίτες που ενοχλήθηκαν από τον ήχο του κινητού του, το οποίο και κατασχέθηκε.
"Το τηλέφωνό του ηχούσε με ένα μεγάλο απόσπασμα ομιλίας του Χίτλερ και ο ήχος κορυφώνονταν με το Sieg Heil ενώ στην οθόνη εμφανιζόταν φωτογραφία του Χίτλερ με φόντο τον αγκυλωτό σταυρό" δήλωσε ο επικεφαλής της αστυνομίας του Αμβούργου.
Ο άνδρας κινδυνεύει με φυλάκιση για τρία χρόνια, αφού μετά το τέλος του πολέμου, ο γερμανικός νόμος απαγορεύει αυστηρά την υποστήριξη του ναζισμού όπως και το να φέρει κάποιος σήματα ναζιστικά ή να αναφέρει ναζιστικά σλόγκαν. ------------------------------------------------ στη γερμανία οι φιλοναζί πάνε φυλακή. στην ελλάδα χαιρετάνε ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ σε δημόσιους χώρους, όπως ο δημοτικός σύμβουλος μιχαλολιάκος της χρυσήςαυγής στο δημοτικό συμβούλιο της αθήνας...
8 σχόλια:
Η άνοιξη της δημοκρατίας στην Αίγυπτο χρειάζεται ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ
ROGER COHEN | Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011
TO BHMA - The New York Times
Το κεντρικό δίλημμα στην Αίγυπτο συνοψίζεται στο εξής: βλέπουμε την Τεχεράνη του 1979 ή το Βερολίνο του 1989;
Πρόκειται άραγε για μια ευρεία εξέγερση εναντίον της δικτατορίας, με στόχο δημοκρατικές ελευθερίες, την οποία θα την σφετεριστούν τελικά οργανωμένοι ισλαμιστές, όπως συνέβη στην ιρανική επανάσταση; Η μήπως πρόκειται για το τέλος του Αραβικού Τζουράσικ Παρκ, από την Υεμένη μέχρι την Τυνησία, και των γηραιών δικατόρων που το κυβέρνησαν, και για την αυγή μιας δημοκρατικής άνοιξης, τόσο συγκλονιστικής, όσο ήταν η κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας;
Αν συμβαίνει το δεύτερο, όπως εγώ πιστεύω, είναι κρίσιμης σημασίας να το αντιμετωπίσουμε σωστά. Και για να τα καταφέρει ένας ακόμη άπειρος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Μπαράκ Ομπάμα, θα πρέπει να επιστρατεύσει όλη την διπλωματική δεξιοτεχνία που επέδειξε η Αμερική στην ένωση της Ευρώπης το 1989 - και να δανειστεί από το 1947 ένα Σχέδιο Μάρσαλ που θα υποστηρίξει την αυγή της αιγυπτιακής και της αραβικής δημοκρατίας.
Προτού φτάσουμε εκεί, ας δούμε τις δύο θέσεις σε μια παθιασμένη συζήτηση. Το Ισραήλ και οι συντηρητικοί οπαδοί του έχουν υιοθετήσει την αναλογία με το Ιράν. Βλέπουν πάνω από όλα μία απειλή στην αιγυπτιακή εξέγερση.
Ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου το έθεσε ως εξής: «Η ανησυχία μας είναι ότι όταν υπάρχουν ραγδαίες αλλαγές, χωρίς το πλαίσιο μιας σύγχρονης δημοκρατίας, αυτό που θα συμβεί - και έχει ήδη συμβεί στο Ιράν - θα είναι η άνοδος ενός καταπιεστικού καθεστώτος του ριζοσπαστικού ισλάμ. Ενα τέτοιο καθεστώς θα συντρίψει τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν θα επιτρέψει δημοκρατία ή ελευθερίες και θα αποτελεί απειλή για την ειρήνη».
Αραβες διανοούμενοι έχουν μια αντίθετη άποψη, την οποία εξέφρασε ο Ραμί Χούρι του Αμερικανικού Πανεπιστημίου της Βηρυτού: «Παρακολουθούμε μία επική, ιστορική στιγμή της γέννησης αξιών τις οποίες έχουν στερηθεί επί μακρόν οι άραβες πολίτες: του δικαιώματος να ορίζουμε τους εαυτούς και τις κυβερνήσεις μας, να ψηφίζουμε και να διαμορφώνουμε τα συστήματα διακυβέρνησής μας».
Οσο για εμάς, στις ΗΠΑ: θα θέλαμε να δούμε ένα αραβικό 1989, αλλά έχουμε πληγωθεί πολύ συχνά για να μην βλέπουμε το Ιράν του 1979.
Αυτή η ημερομηνία είναι χαραγμένη στη διπλωματική μνήμη των ΗΠΑ. Η Αμερική γαντζώθηκε στον σάχη και έχασε το Ιράν. Ετσι απέμεινε η Αίγυπτος ως εναλλακτικός μουσουλμανικός πυλώνας για τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί ανησυχεί τόσο πολύ η Αμερική μη χάσει την Αίγυπτο. Εκτός του Ιράν και της Αιγύπτου, τα δύο μεγάλα εθνικά κράτη της Μέσης Ανατολής, δεν υπάρχουν παρά «φυλές με σημαίες».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/
Μουσουλμανική Αδελφότητα
Θα ανθίσει ή θα «μαραθεί»;
TARIQ RAMADAN | Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011
Το Βήμα, The New York Times
Ακόμη και όταν οι μαζικές διαδηλώσεις στη Τυνησία ξεκινούσαν, ποιος περίμενε ότι το καθεστώς του Ζινέ Αμπιντίν Μπεν Αλί θα κατέρρεε τόσο γρήγορα; Ποιός μπορούσε να είχε προβλέψει ότι η Αίγυπτος σύντομα θα γινόταν μάρτυρας σε αυτή τη χωρίς προηγούμενο κοινωνική αναταραχή; Ένα φράγμα έσπασε. Τίποτε πια δεν θα είναι το ίδιο. Είναι πολύ πιθανό και άλλες χώρες να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Αιγύπτου, δεδομένης της κεντρικής και συμβολικής της σημασίας.
Αλλά ποιός θα είναι ο ρόλος των ισλαμιστών μετά την κατάρρευση των δικτατοριών; Η ισλαμιστική παρουσία νομιμοποιεί εδώ και δεκαετίες την αποδοχή των χειρότερων δικτατοριών στον αραβικό κόσμο από την πλευρά της Δύσης. Και ήταν αυτά τα ίδια καθεστώτα που δαιμονοποίησαν τους ισλαμιστές αντιπάλους τους, ειδικά τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία ιστορικά συνιστά το πρώτο καλά οργανωμένο μαζικό κίνημα στην Αίγυπτο με πολιτική επιρροή. Για περισσότερα από 60 χρόνια η Αδελφότητα ήταν παράνομη αλλά ανεκτή. Επέδειξε ισχυρή ικανότητα στην κινητοποίηση των ψηφοφόρων σε κάθε σχετικά ελεύθερη εκλογική διαδικασία στην οποία συμμετείχε. Είναι λοιπόν η Μουσουλμανική Αδελφότητα μία αναδυόμενη δύναμη στην Αίγυπτο και αν ναι, τί μπορούμε να περιμένουμε από μία τέτοια οργάνωση;
Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε η Ευρώπη, πόσο μάλλον το Ισραήλ, δεν θα επιτρέψουν εύκολα στον αιγυπτιακό λαό να κάνει το όνειρό του για ελευθερία και δημοκρατία πραγματικότητα. Τα στρατηγικά και γεωπολιτικά συμφέροντα είναι τέτοια που το μεταρρυθμιστικό κίνημα παρακολουθείται στενά.
Αποφασίζοντας να παραταχθεί στο πλευρό του Μοχάμεντ ελ Μπαραντέι, που αναδείχθηκε σε κεντρική μορφή των αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων, η ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας κατέστησε γνωστό ότι ήρθε η ώρα η οργάνωση να έχει πολιτικές αξιώσεις που μπορεί να τρομάξουν τη Δύση και τον αιγυπτιακό λαό. Ο σεβασμός των δημοκρατικών αρχών σημαίνει ότι όλες οι δυνάμεις που απορρίπτουν τη βία και σέβονται το κράτος δικαίου (πριν και μετά τις εκλογές) συμμετέχουν πλήρως στην εκλογική διαδικασία.
Η Μουσουλμανική Αδελφότητα πρέπει να συμμετέχει στη διαδικασία της αλλαγής - και θα το κάνει αν στην Αίγυπτο δημιουργηθεί ένα ελάχιστα δημοκρατικό κράτος (αν και κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει ποιές είναι οι προθέσεις των ξένων δυνάμεων). Ο αραβικός κόσμος επαναδραστηριοποιείται με αξιοπρέπεια και ελπίδα. Οι αλλαγές προσφέρουν ελπίδα στους αληθινά δημοκράτες και φοβίζουν όσους θα θυσίαζαν τις δημοκρατικές τους αρχές για τους οικονομικούς και γεωστρατηγικούς υπολογισμούς τους. Η απελευθέρωση της Αιγύπτου δείχνει να είναι μόνο η αρχή. Αν ακολουθήσει η Ιορδανία και η Υεμένη, το ίδιο θα κάνει και η Σαουδική Αραβία - η καρδιά του μουσουλμανικού κόσμου - και η Ριάντ δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά να υιοθετήσει ένα πιο ανοικτό πολιτικό σύστημα. Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή μπορεί να επιτευχθεί μόνο από δημοκρατίες που «αγκαλιάζουν» όλες τις μή βίαιες πολιτικές δυνάμεις - μία ειρήνη που θα πρέπει να σέβεται και την αξιοπρέπεια των Παλαιστινίων.
Ο Tariq Ramadan, εγγονός του ιδρυτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Χάσαν αλ Μπάνα, είναι καθηγητής σύγχρονων ισλαμικών σπουδών στην Οξφόρδη. Το τελευταίο βιβλίο του φέρει τον τίτλο «The Quest for Meaning: Developing a Philosophy of Pluralism» (Η Αναζήτηση του Νοήματος: Αναπτύσσοντας μία Φιλοσοφία Πλουραλισμού).
1821 και σκοταδισμός
Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Πρέπει να παραδεχθώ ότι ορισμένοι εξ ημών, που εκτιμούμε την ψυχαγωγική διάσταση του δημοσίου βίου με την ευρεία έννοια του και ανήκουμε στο «φαν κλαμπ» του Αγίου Θεσσαλονίκης, ανησυχήσαμε όταν στο κήρυγμα της Κυριακής 30 Ιανουαρίου (μεταδίδεται πάντα από την ΕΤ-3) δεν έκανε οιαδήποτε αναφορά στο ντοκιμαντέρ «1821» του ΣΚΑΪ, το πρώτο επεισόδιο του οποίου είχε προβληθεί μόλις την προηγουμένη Τρίτη και είχε ήδη προκαλέσει ζωηρές συζητήσεις. Ηταν δυνατόν ο Σεβασμιώτατος να αντιπαρέρχεται τέτοια πρώτης τάξεως ευκαιρία;
Προς στιγμήν, απέδωσα την παράλειψη στον γενικότερο αποσυντονισμό του Αγίου, εξαιτίας του κλονισμού που υπέστη με την εκλογή του Γιάννη Μπουτάρη. Φαίνεται όμως ότι, απλώς, δεν έτυχε να είχε παρακολουθήσει το επεισόδιο (δεν τον είχαν ενημερώσει, δεν είχε πάρει είδηση, ποιος να ξέρει...). Διότι την επομένη Κυριακή στις 6 Φεβρουαρίου άστραψε και βρόντηξε από άμβωνος, ταυτιζόμενος απολύτως με τη γραμμή Καρατζαφέρη στο επίμαχο θέμα. «Διαστροφή, ανατροπή, νόθευση της Ιστορίας», ήταν η ετυμηγορία του μητροπολίτη.
Ποια «Ιστορία» όμως έχει υπ’ όψιν του, όταν διαπιστώνει τη διαστροφή και τη νόθευση της; Ο Βρετανός ιστορικός Ε. Χ. Καρ, σε μια σειρά διαλέξεων με θέμα «Τι είναι η Ιστορία;», τις οποίες έδωσε στο Κέιμπριτζ και συγκέντρωσε σε ένα βιβλίο το 1961 (στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Γνώση», 1999), ξεκινάει το κεφάλαιο όπου πραγματεύεται την έννοια της προόδου στην Ιστορία παραθέτοντας τα λόγια με τα οποία ένας άλλος καθηγητής, στη δεκαετία του 1930, ο F. Powicke, συνήθιζε να ξεκινάει την πρώτη παράδοσή του κάθε χρόνο: «Η επιθυμία για ερμηνεία της Ιστορίας έχει τόσο βαθιές ρίζες, ώστε αν δεν διαθέτουμε συγκροτημένη άποψη για το παρελθόν ωθούμαστε είτε στον μυστικισμό είτε στον κυνισμό». Παρακάτω, ο Καρ ερμηνεύει την έννοια του μυστικισμού ως «την άποψη ότι το νόημα της Ιστορίας βρίσκεται έξω απ’ αυτήν, στο πεδίο της θεολογίας ή της εσχατολογίας», ενώ ως κυνισμό «την άποψη ότι η Ιστορία δεν έχει νόημα, ή έχει πολλά (εξίσου έγκυρα ή μη) νοήματα, ή έχει το νόημα που εμείς αυθαίρετα αποφασίζουμε να της δώσουμε».
Ο Μητροπολίτης Ανθιμος, ο πρόεδρος Καρατζαφέρης, ο «Μπουμπούκος» Γεωργιάδης και οι άλλοι εκφραστές της επίσημης «ελληνοχριστιανικής» εκδοχής της εθνικής Ιστορίας μας, οι οποίοι φρίττουν και ωρύονται με την προσέγγιση στην ιστορία του 1821 που επιχειρεί το ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ, έχουν το προνόμιο να ανήκουν συγχρόνως και στις δύο κατηγορίες τις οποίες εκθέτει ο Καρ: πιστεύουν σε μια ιστορική αλήθεια, η οποία μας προκύπτει δι’ αποκαλύψεως (δηλαδή, περίπου όπως αποκαλύπτει ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης τους νόμους του στον Μωυσή) και στην οποία, την ίδια στιγμή, καταλήγουμε αυθαίρετα επειδή μας βολεύει -ή, εν πάση περιπτώσει, επειδή κάποτε μας βόλεψε στις εθνικές επιδιώξεις μας και τώρα την έχουμε συνηθίσει. Κατά τούτο, λοιπόν, οι φρικιώντες κατορθώνουν με τη στάση τους να επιδεικνύουν τα όρια του ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος, η παραδοξότητα του οποίου δοκιμάζεται όλο και περισσότερο υπό το φως της σύγχρονης ιστορικής έρευνας.
Η συγκεκριμένη κατηγορία των επικριτών της σειράς, αυτοί οι οποίοι αρπάζονται απελπισμένα από γελοία προσχήματα για να τη δαιμονοποιήσουν (π. χ., από μια επιπόλαιη κουβέντα που πέταξε ο παρουσιαστής της σειράς Πέτρος Τατσόπουλος στο μέσο που κατ’ εξοχήν ευνοεί τη διασπορά της επιπολαιότητας, το Facebook) αρνούνται στους πολλούς το δικαίωμα να έχουν τα μέσα ώστε να διαμορφώσουν συγκροτημένη άποψη για το παρελθόν, κατά τη διατύπωση του Powicke. «Και πού ήσαν αυτοί τόσα χρόνια, πού κρύβονταν οι απόψεις αυτές τόσα χρόνια;» αναφωνούσε έμπλεος ιεράς αγανακτήσεως ο Αγιος Θεσσαλονίκης την περασμένη Κυριακή. Μα, στα πανεπιστήμια! Πού αλλού; Η προσέγγιση στα γεγονότα του 1821, την οποία έχουν σήμερα την ευκαιρία να δουν οι πολλοί χάρη στο ντοκιμαντέρ, είναι αυτή την οποία διδάσκονται σήμερα οι φοιτητές! Αυτή ακριβώς είναι η υπηρεσία που προσφέρει το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ: εκλαϊκεύει για τους πολλούς τη γνώση των λίγων.
Φαίνεται όμως ότι αυτό είναι που εξαγριώνει και τους ρέκτες του ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος. Θέλουν να προστατεύσουν τον απλό άνθρωπο (που, ενδεχομένως, δεν διαβάζει ούτε εφημερίδα) από την επικίνδυνη γνώση. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για μια παραλλαγή του σκοταδισμού των ιμάμηδων της Τεχεράνης. Μια στάση, η οποία προϋποθέτει άκρως υποτιμητική γνώμη για τους πολίτες, γιατί τους αντιμετωπίζει σαν τετράχρονα που πρέπει να τα προστατεύσουν από το πορνό, δηλαδή από τη θέα μιας ανθρώπινης συμπεριφοράς την οποία τα νήπια δεν είναι βεβαίως σε θέση να κατανοήσουν.
Οι μουτζαχεντίν της στασιμότητας, όσοι δηλαδή ευαγγελίζονται να συντηρήσουν την αντίληψη μιας «αιωνίου Ελλάδος», που η ουσία της μένει αμετάβλητη ανά τους αιώνες, προσπαθούν να εξοστρακίσουν την έννοια της προόδου από την αντίληψη για την Ιστορία. «Πίστη στην πρόοδο σημαίνει πίστη στη βαθμιαία ανάπτυξη των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και όχι σε αυτόματη ή αναπόδραστη εξελικτική πορεία», γράφει στο βιβλίο του ο Καρ· και οι ανθρώπινες δυνατότητες, στις οποίες αναφέρεται, αναπτύσσονται και με την ιστορική γνώση. Η «συγκροτημένη άποψη για το παρελθόν» ενδυναμώνει την εθνική συνείδηση, την κάνει ανθεκτικότερη στις προκλήσεις της πραγματικότητας. Ο σκοταδισμός της στασιμότητας απλώς καλλιεργεί ένα αίσθημα εθνικής μειονεξίας.
Η θλίψη της παρωχημένης εθνικής συνείδησης
Tου Διονυση Γουσετη / diongus@otenet. gr
Είναι να θλίβεσαι. Το μάλλον συντηρητικό γαλλικό περιοδικό «Εξπρές», στο χριστουγεννιάτικο τεύχος του, απομυθοποιεί την ιστορία της Γαλλίας. Ο επικεφαλής του αφιερώματος καθηγητής Μισέλ Βινόκ, συγγραφέας 30 ιστορικών συγγραμμάτων, εξηγεί: «Για να υπάρξει ιστορία ενός έθνους πρέπει να υπάρξει προηγουμένως το έθνος. Γι’ αυτό οι πρώτες ιστορίες του γαλλικού έθνους εμφανίζονται μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τον ρομαντισμό… Η ιστορία του έθνους είναι εργαλείο διαμόρφωσης της εθνικής ταυτότητας». Παρόμοιες διαπιστώσεις έκανε η καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα στην Ελλάδα. Η διαφορά είναι ότι το αφιέρωμα του «Εξπρές» είναι κοινός τόπος για τους Γάλλους, ενώ στην καθυστερημένη καθ’ ημάς Ανατολή έπεσαν οι υπερεθνικόφρονες να την εξοντώσουν πολιτικά, απαιτώντας την παραίτησή της από τη θέση της Ειδικής Γραμματέως Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, όπου την όρισε η κυβέρνηση. Οι Γάλλοι δεν νιώθουν να θίγεται ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός τους όταν διαβάζουν τις ρήσεις του Βινόκ. Και δίνουν αυτόματα υπηκοότητα σε όποιο παιδί γεννηθεί στη χώρα τους. Η κοινωνία τους είναι ανοιχτή. Η δική μας κοινωνία είναι επαρχιώτικη κλειστή και γι’ αυτό κομπλεξική και καχύποπτη απέναντι στους γείτονες, στις μειονότητες, στους μετανάστες, σε κάθε τι διαφορετικό.
Είναι να θλίβεσαι. Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο και φιλόσοφο Ερνεστ Γκέλνερ, ο πατριωτισμός του εδάφους, που δεν βλέπει γύρω του παρά γείτονες και ιμπεριαλιστές που επιβουλεύονται την εδαφική ακεραιότητά μας και συγχρόνως θέλει να επεκτείνει την εδαφική κυριαρχία σε βάρος των γειτόνων, είναι παρωχημένος. Είναι ο πατριωτισμός της εποχής της αγροτικής παραγωγής, όπου το έδαφος ήταν καθοριστικός παράγων για την παραγωγή. Αντίθετα, στη βιομηχανική εποχή πατριωτισμός σημαίνει να είσαι καλύτερος από τους ανταγωνιστές σου. Στη δε μεταβιομηχανική εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Ε. Ε., όπου κάθε κράτος-μέλος έχει εκχωρήσει αυτόβουλα μέρος της εξουσίας του, ο πατριωτισμός τείνει να αμβλύνεται. Στη χώρα μας ο πατριωτισμός βρίσκεται ακόμη στην αγροτική περίοδο. Ελάχιστοι πονούν που είμαστε πρώτοι στην Ε. Ε. σε όλα τα αρνητικά και τελευταίοι σε όλα τα θετικά. Ελάχιστοι ντρέπονται για τον διεθνή ευτελισμό μας ή για το καθεστώς επιτήρησης που συρρικνώνει την εθνική κυριαρχία μας. Και όσοι Ελληνες νιώθουν και Ευρωπαίοι καθυβρίζονται ως αφελληνισμένοι, ευρωλιγούρηδες, εθνομηδενιστές, αν όχι προδότες και πράκτορες. Ο Φίλιππος Ηλιού έγραψε το 1983 ότι «η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με προβλήματα που είχαν ήδη τεθεί στις αρχές του 19ου αιώνα».
Η παρωχημένη εθνική συνείδηση είναι συνείδηση εικονική. Είναι υπαίτια της κλειστής κοινωνίας μας. Γι’ αυτό, αντί να ωφελεί βλάπτει το έθνος. Ωστόσο, οι φορείς της δημιουργούν σάλο, επηρεάζουν αποφάσεις και καθηλώνουν και τη σκέψη των υπολοίπων, αφού καθορίζουν το πεδίο συζήτησης και αντιπαράθεσης. Ετσι, η καινοτόμα σκέψη αποτελματώνεται. Οι προσπάθειες για πρόοδο υφίστανται καθίζηση. Είναι να θλίβεσαι γιατί αξίζουμε καλύτερη τύχη.
Hμερομηνία : 10-02-11
Διατεθειμένος να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις ο πρωθυπουργός
Ομιλία του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στην ημερίδα του υπουργείου Εξωτερικών με τις αμερικανοεβραϊκές ενώσεις.
Την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις και τις αλλαγές που χρειάζονται για να ξεπεράσει η χώρα την κρίση, παρά τις απεργιακές κινητοποιήσεις από ορισμένους κλάδους, εξέφρασε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, κλείνοντας την ημερίδα που οργάνωσε το υπουργείο Εξωτερικών με τη διάσκεψη των προέδρων των αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων που συνήλθε στην Αθήνα.
Ο κ. Παπανδρέου, τόνισε ότι παρά τις κοινωνικές αντιδράσεις όλοι γνωρίζουν ότι οι αλλαγές είναι απαραίτητες και πρόσθεσε:"Δεν θα ζητήσω συγνώμη για το γεγονός ότι τα βάζουμε με κεκτημένα συμφέροντα του παρελθόντος. Θα εκθέτουμε κάθε περίπτωση διαφθοράς, όποιος και να ευθύνεται γι' αυτήν. Υπάρχει συνείδηση στον Ελληνικό λαό, παρά το γεγονός ότι είναι πραγματικά οδυνηρές αυτές οι αλλαγές - και το βλέπουμε αυτό, με τις αντιδράσεις στους δρόμους της Αθήνας, οι οποίες είναι ένας δημοκρατικός τρόπος, για να εκφράζει ο λαός τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει - ότι αυτές οι βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις ήταν απαραίτητες, για να δημιουργήσουμε μια βιώσιμη οικονομία και μια χώρα πιο ασφαλή, σε τελική ανάλυση».
Ο πρωθυπουργός εστίασε στα πρώτα θετικά σημάδια στην οικονομία κάνοντας αναφορά στην αύξηση των εξαγωγών κατά 38% το 2010 και στην ενίσχυση των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων, όπου το τουριστικό ρεύμα αυξήθηκε πάνω από 200% ενώ προανήγγειλε ότι τον Απρίλιο πρόκειται να γίνει κοινή συνεδρίαση στην Αθήνα των υπουργικών συμβουλίων των δυο χωρών.
Ο κ. Παπανδρέου ενημέρωσε τους κορυφαίους παράγοντες του αμερικανοϊσραηλινού λόμπι για τις προτάσεις που συζητούνται στην Ε.Ε για την αντιμετώπιση της κρίσης του χρέους και εξέφρασε την πεποίθηση του ότι τόσο οι Ελλάδα όσο και η Ευρώπη θα τα καταφέρει. «Στόχος είναι να κάνουμε την Ευρώπη πιο ανταγωνιστική πιο νεωτεριστική με επενδύσεις στην καινοτομία και την πράσινη ανάπτυξη στις υποδομές μέσω της έκδοσης ευρωομολόγου».
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε και στις εξελίξεις στην Αίγυπτο, τονίζοντας ότι πρέπει να εξασφαλιστεί η σταθερότητα στην περιοχή, η ομαλή αποκατάστασή στην χώρα και υπογράμμισε ότι πρέπει να γίνει σεβαστό το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς συμφωνίες που έχουν υπογραφεί με το Ισραήλ και υπογράμμισε τον καθοριστικό ρόλο που παίζει η Ελλάδα στην περιοχή. Απαντώντας, μάλιστα, σε σχετική ερώτηση του επικεφαλής συντονιστή Άλαν Σάλοου κατέστησε σαφές ότι η Ελλάδα και η Ε.Ε. θέλουν ειρήνη και επίλυση των προβλημάτων με τα κράτη της περιοχής να σέβονται την κυριαρχία και ασφάλεια του Ισραήλ.
Αναφερόμενος επίσης στο Παλαιστινιακό επανέλαβε την θέση για τη ίδρυση ενός ανεξάρτητου και σταθερού κράτους, το οποίο τόνισε θα είναι υπέρ της ασφαλείας του Ισραήλ.
Ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε ότι θα συνεχίσει τις προσπάθειες για συνεννόηση με την ρωσική ηγεσία για ανταλλαγή αρχείων σχετικά με τις εβραϊκές κοινότητες στην Ελλάδα και τη Ρωσία.
Στην ημερίδα που διεξήχθη κεκλεισμένων των θυρών ενημέρωσαν για θέματα της αρμοδιότητάς τους τα κορυφαία στελέχη της ισραηλινής διασποράς ο υπουργός Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρήστος Παπουτσής και ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλος Γερουλάνος.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Πέμπτη, 10 Φεβρουαρίου 2011
Η Τουρκία ονειρεύεται ένα «χώρο Σέγκεν» στη Μέση Ανατολή
Η μείωση των δασμών και η κατάργηση των βίζα αυξάνουν ήδη τις συναλλαγές με την Συρία, την Ιορδανία και τον Λίβανο.
Η Άγκυρα παρακολουθεί με ανησυχία τη φωτιά που φουντώνει στην Τυνησία και στην Αίγυπτο. Τα οικονομικά της συμφέροντα θα θιγόντουσαν σκληρά αν η φωτιά αυτή επεκτείνεται στην υπόλοιπη περιοχή. Η Μέση Ανατολή όλο και περισσότερο αποτελεί μια σημαντική λύση για την καλή υγεία της οικονομίας της Τουρκίας (7,5% ανάπτυξη το τελευταίο έτος). Αντιμέτωποι με έναν ευρωπαϊκό χώρο σε κρίση, οι Τούρκοι κατάκτησαν με επιτυχία τις αγορές στη ανατολική πλευρά τους. Το ποσοστό των εξαγωγών τους προς αυτήν την περιοχή έχει φθάσει τα 20,3% στους ένδεκα πρώτους μήνες του έτους το 2010, ενώ δεν είναι πια παρά 46,3% προς τη ευρωπαϊκή ένωση, ο παραδοσιακός εταίρος. Από τις οικοσκευές μέχρι τα αυτοκίνητα, περνώντας από τα αγροδιατροφικά προϊόντα, το «made in Turkey» καταλαμβάνει εφεξής όλες τις βιτρίνες της περιοχής. Αερολιμένες, δρόμοι, γέφυρες και δημόσια κτήρια: τα σημειωματάρια παραγγελιών των Τούρκων εργολάβων είναι γεμάτα. Στο Ιράκ, βασιλεύουν, από τη Βασόρα έως το Ερμπίλ.
Αυτή η εισβολή υποστηρίζεται από μια κυβερνητική πολιτική που δίνει την προτεραιότητα στην ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων με τους Άραβες και Ιρανούς γείτονες. «Η ενδυνάμωση των πολιτικών σχέσεων είχε μια γιγαντιαία επίδραση στις εμπορικές συναλλαγές», υπογραμμίζει ο Suzan Cailliau, περιφερειακός συντονιστής στο Deik (το Συμβούλιο των εξωτερικών οικονομικών σχέσεων). Στις επισκέψεις του στο Κουβέιτ και στο Κατάρ τον Ιανουάριο, ο πρωθυπουργός Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν συνοδεύθηκε από τριακόσια επιχειρηματίες.
Ο σκοπός της τούρκικης στρατηγικής είναι η εγκατάσταση μιας περιοχής ελεύθερου εμπορίου - αγαθά και πρόσωπα - με την Συρία, την Ιορδανία και το Λίβανο. Το σχέδιο που επισημοποιήθηκε, πέρυσι, μεταφράζεται ήδη από ελαφρύνσεις των τελωνειακών δασμών, της μείωσης των ποσοστώσεων, από την κατάργηση των βίζα ανάμεσα στη Τουρκία και στις τρεις χώρες, την υπογραφή πολλαπλών συμφωνιών βιομηχανικής και της εμπορικής συνεργασίας. Τον Ιανουάριο, οι υπουργοί τουρισμού αυτής της τετράδας της Ανατολής δούλεψαν για την δημιουργία μιας κοινή τουριστικής βίζα. Στις 6 Φεβρουαρίου, ο Τούρκος πρωθυπουργός έβαλε τη πρώτη πέτρα ενός φράγματος «της τουρκοσυριακής φιλίας» στον ποταμό Oronte, το οποίο θα αρδέψει την γη και θα παράσχει ηλεκτρική ενέργεια σε κάθε πλευρά των συνόρων.
Αυτή η οικονομική ένωση των τεσσάρων δεν είναι παρά μια πρώτη φάση σύμφωνα με τα πλάνα της Άγκυρας, η οποία έχει την ανάγκη να εξασφαλίσει τους ενεργειακούς πόρους της. Μεσοπρόθεσμα, επιθυμεί να περιλάβει την Αίγυπτο, το Ιράκ και τις χώρες της αραβικής χερσονήσου. Ο Ερντογάν συνηγορεί υπέρ «μιας περιοχής Σέγκεν». Στη περιοχή εμφανίζεται μια οικονομική λεκάνη που θα περιλαμβάνει το Ιράν.
Laure Marchand
Le Figaro 09/02/2011
2.7.10
Ποινή φυλάκισης 3 χρόνων επειδή είχε ήχο κλήσης απόσπασμα ομιλίας του Χίτλερ!
Ένας Γερμανός είχε βάλει ήχο κλήσης στο κινητό του τηλέφωνο απόσπασμα ομιλίας του Αδόλφου Χίτλερ που τελείωνε με το γνωστό "Sieg Heil" και αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης τριών χρόνων γιατί παραβίασε το νόμο. Ο 54χρονος άνδρας συνελήφθη σε σιδηροδρομικό σταθμό μετά από ειδοποίηση της αστυνομίας από πολίτες που ενοχλήθηκαν από τον ήχο του κινητού του, το οποίο και κατασχέθηκε.
"Το τηλέφωνό του ηχούσε με ένα μεγάλο απόσπασμα ομιλίας του Χίτλερ και ο ήχος κορυφώνονταν με το Sieg Heil ενώ στην οθόνη εμφανιζόταν φωτογραφία του Χίτλερ με φόντο τον αγκυλωτό σταυρό" δήλωσε ο επικεφαλής της αστυνομίας του Αμβούργου.
Ο άνδρας κινδυνεύει με φυλάκιση για τρία χρόνια, αφού μετά το τέλος του πολέμου, ο γερμανικός νόμος απαγορεύει αυστηρά την υποστήριξη του ναζισμού όπως και το να φέρει κάποιος σήματα ναζιστικά ή να αναφέρει ναζιστικά σλόγκαν.
------------------------------------------------
στη γερμανία οι φιλοναζί πάνε φυλακή. στην ελλάδα χαιρετάνε ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ σε δημόσιους χώρους, όπως ο δημοτικός σύμβουλος μιχαλολιάκος της χρυσήςαυγής στο δημοτικό συμβούλιο της αθήνας...
Δημοσίευση σχολίου