Το κείμενο που ακολουθεί είναι δημοσιευμένο στο Μακεδονικό Περιοδικό «ΛΟΖΑ» στο τεύχος 18, Οκτώβρης 2011
Δημοτικό τελείωσε στο χωριό και γυμνάσιο πήγε στην Καστοριά. Ο πατέρας ήταν ο Νίκολα Μπάλεβ και η μάνα της η Νέβενα Μάνγκοβα και οι δυο τους από οικογένειες με επαναστατική παράδοση.
Το καλοκαίρι του 1940 οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ. Πήρε μέρος στο αντιφασιστικό αγώνα. Στις 26 Δεκέμβρη του 1945 στη Θεσ/νίκη ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης, αναγνώρισε επίσημα τη μακεδονική οργάνωση ΝΟΦ σαν δημοκρατική, αντιφασιστική, μειονοτική οργάνωση όπου και η Βέρα ήταν μέλος της. Την αναγνώριση αυτή την έκανε ο Ν. Ζαχαριάδης πάλι στη Θεσ\νίκη στις 15 Ιούλη του 1946.
Συμμετείχε στο 1ο Συνέδριο του ΝΟΦ στις 13 Ιανουαρίου του 1948 αλλά και στο 2ο στις 25 Μαρτίου του 1949 που έγινε στο χωριό Νίβιτσι (Ψαράδες) της Πρέσπας.
Πήρε μέρος σε όλο τον στρατιωτικό αγώνα από την αρχή έως το 1949 και με το όπλο αλλά και σαν πολιτικός καθοδηγητής στην περιοχή της Καστοριάς, Φλώρινας αλλά και μέχρι τα χωριά της Πτολεμαΐδας, έτσι όπως μου είπε σε μία από τις συζητήσεις που κάναμε στο σπίτι της στα Σκόπια. Πήρε μέρος στο 2ο Συνέδριο της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ που έγινε στη Βουδαπέστη 1-6 Δεκέμβρη το 1948.
Στις 9 Οκτωβρίου 2005 μου χάρισε το βιβλίο της που εκδόθηκε το 2004 «Ντο πέκολοτ ι νάζατ» («Στην κόλαση και πίσω»). Ήξερε ελληνικά και βρεθήκαμε αρκετές φορές σ’ αυτό το ιστορικό σπίτι απ’ όπου έχουν περάσει ιστορικά στελέχη του Μακεδονικού κινήματος αλλά και του ελληνικού, όπως π.χ. ο Μάρκος Βαφειάδης.
Όσες φορές την είχα πάρει τηλέφωνο μου έλεγε να περάσω από το φτωχικό της διαμέρισμα κοντά στο κέντρο της πόλης Σκόπια. Δεν είχε καμία βίλα ή κανένα πλούσιο διαμέρισμα. Αυτό που την χαρακτήριζε ήταν το πάθος που διέκρινε για να μιλάει για τους αγώνες τους δικούς της, του άνδρα της, του Μίντσο Φώτεβ (στέλεχος του Μακεδονικού και Κομμουνιστικού κινήματος).
Στα τελευταία χρόνια της ζωής της μπόρεσε να πάει στο κατεστραμμένο χωριό της, αλλά και στον ομαδικό τάφο κοντά στη Φλώρινα των 800 και πλέον νεκρών σε εκδήλωση του ΚΚΕ. Προσκύνησε, έκλαψε στο μέρος που είναι θαμμένοι οι αντάρτες αγωνιστές. Θέλησε να πει και δυο λόγια αλλά οι επίσημοι δεν την άφηναν και μου μετέφερε το παράπονό της. Υπάρχει η σχετική φωτογραφία στον “Ριζοσπάστη” που προσκυνάει και κλαίει.
Με μεγάλο παράπονο μου έλεγε πως με τη λήξη του εμφυλίου τον Αύγουστο του 1949 στο Μπουρέλι της Αλβανίας δίκασε η ηγεσία του ΚΚΕ τη Βέρα, τον άντρα της, τον Μηνά, τον Μητρόφσκι, την Ουρανία και όλη την ηγεσία του ΝΟΦ πως τάχατες αυτοί φταίγαν για την ήττα και πως ήταν Τιτικοί πράκτορες. Το δικαστήριο έγινε σε ένα στάβλο του ιππικού, μέσα σε μια σκηνή. Ο Παρτσαλίδης γυρνούσε και έλεγε ότι ο αγώνας χάθηκε από αυτά τα καθάρματα.
Η Βέρα στάλθηκε στη Σιβηρία κατ’ ευθείαν από το Μπουρέλι. Εκεί υπήρχαν στα στρατόπεδα εξόριστοι από όλες τις Δημοκρατίες. Από τη Β’ρκοτά της εξορίας στην άκρη της Σ.Ε. τους φέραν εκεί για δουλειά τη Βέρα και άλλους. Η Βέρα ανήκε στην 7η Μπριγάδα.
Με τη διαμαρτυρία της Βέρας στον Χρουτσόφ σε μια επίσκεψή του λύθηκε το πρόβλημα των εξόριστων Μακεδόνων.
Ένας από τους εξόριστους, ο Μιχάλης Μάλλιος, πήγε για να σπουδάσει στη Μόσχα, παντρεύτηκε μια ανιψιά του Χρουτσόφ, έζησε στη Μόσχα και πέθανε στη Μόσχα.
Η Βέρα γέννησε το παιδί της στην εξορία, γι’ αυτό την μετέφεραν σε καλύτερο μέρος και μετά στην Γιουγκοσλαβία.
Οι ηγέτες του ΝΟΦ ήταν οι πρώτοι που πήγαν στις εξορίες της ΕΣΣΔ. Ο Ν. Ζαχαριάδης αλλά και ο Μ. Παρτσαλίδης ήταν από τους πρώτους που άνοιξαν το δρόμο για Σιβηρίες. Εκεί κατέληξε τελικά και ο Ν. Ζαχαριάδης.
Επί Χρουτσόφ το 1954 για να κάνει τις στέπες καλλιεργήσιμη γη πήγε εκεί όπου ήταν και η Βέρα και τότε βρήκε ευκαιρία να ανεβεί στην εξέδρα και να συναντηθεί μαζί του και του λέει: - Γιατί μας κρατάτε εδώ;
Τότε έμαθε ο Ν. Χρουτσόφ για τους Μακεδόνες εξόριστους στο Καζαχτσάν στην Τσελινά (ακαλλιέργητη γη).
Ο Χρουτσόφ τους είπε αν θέλετε να πάτε Τασκένδη να πάτε. Η Βέρα προτίμησε να πάει στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Η Βέρα έτσι όπως την γνωρίζουν όλοι οι πολιτικοί πρόσφυγες στη Δημοκρατία της Μακεδονίας μέχρι το τέλος της ζωής της ήταν άνθρωπος αγωνιστικός, μιλούσε με πάθος, αυτοκαθοριζόταν κομμουνίστρια και Μακεδόνισσα.
Κρίμα που δεν μπόρεσα να πάω στην κηδεία της, γιατί πήρα sms την ημέρα που έγινε η κηδεία (αρχές Μαρτίου 2011). Αν προλάβαινα από τη στιγμή που πήρα το γραπτό μήνυμα σε 3.30 ώρες να φθάσω, θα πήγαινα για να τιμήσω την ηρωίδα του Μακεδονικού και ελληνικού κινήματος.
Ευτυχώς όμως μας έχει αφήσει το βιβλίο της και πολλά άλλα γραπτά που το περιοδικό μας ευελπιστεί να τα δημοσιεύσει (βλέπε το εξώφυλλο του βιβλίου της «Λόζα», Νο 14 Οκτ. 2008). Σχετικό άρθρο για τη Βέρα υπάρχει και στην εφημερίδα «Νόβα Ζόρα», Νο 6, Οκτ. 2010, σελ.12.
Η φωτογραφία στο εξώφυλλο με το αστέρι είναι από το 1945 τότε που πήγαν να χτυπήσουν τους Αλβανούς μπαλίστες (φασίστες) στο Τέτοβο της Γιουγκοσλαβίας.
ΠΕΘΑΝΕ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΣΑ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΡΙΑ ΒΕΡΑ ΦΩΤΕΒΑ
1926-2011
Η Ευδοκία Φώτεβα-Βέρα γεννήθηκε στο ηρωικό χωριό Ντ’μπενι (Δενδροχώρι) της Καστοριάς, την ημέρα που γιορτάζεται η επανάσταση του Ίλιντεν στις 2 Αυγούστου 1926.
Το καλοκαίρι του 1940 οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ. Πήρε μέρος στο αντιφασιστικό αγώνα. Στις 26 Δεκέμβρη του 1945 στη Θεσ/νίκη ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης, αναγνώρισε επίσημα τη μακεδονική οργάνωση ΝΟΦ σαν δημοκρατική, αντιφασιστική, μειονοτική οργάνωση όπου και η Βέρα ήταν μέλος της. Την αναγνώριση αυτή την έκανε ο Ν. Ζαχαριάδης πάλι στη Θεσ\νίκη στις 15 Ιούλη του 1946.
Συμμετείχε στο 1ο Συνέδριο του ΝΟΦ στις 13 Ιανουαρίου του 1948 αλλά και στο 2ο στις 25 Μαρτίου του 1949 που έγινε στο χωριό Νίβιτσι (Ψαράδες) της Πρέσπας.
Πήρε μέρος σε όλο τον στρατιωτικό αγώνα από την αρχή έως το 1949 και με το όπλο αλλά και σαν πολιτικός καθοδηγητής στην περιοχή της Καστοριάς, Φλώρινας αλλά και μέχρι τα χωριά της Πτολεμαΐδας, έτσι όπως μου είπε σε μία από τις συζητήσεις που κάναμε στο σπίτι της στα Σκόπια. Πήρε μέρος στο 2ο Συνέδριο της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ που έγινε στη Βουδαπέστη 1-6 Δεκέμβρη το 1948.
Στις 9 Οκτωβρίου 2005 μου χάρισε το βιβλίο της που εκδόθηκε το 2004 «Ντο πέκολοτ ι νάζατ» («Στην κόλαση και πίσω»). Ήξερε ελληνικά και βρεθήκαμε αρκετές φορές σ’ αυτό το ιστορικό σπίτι απ’ όπου έχουν περάσει ιστορικά στελέχη του Μακεδονικού κινήματος αλλά και του ελληνικού, όπως π.χ. ο Μάρκος Βαφειάδης.
Όσες φορές την είχα πάρει τηλέφωνο μου έλεγε να περάσω από το φτωχικό της διαμέρισμα κοντά στο κέντρο της πόλης Σκόπια. Δεν είχε καμία βίλα ή κανένα πλούσιο διαμέρισμα. Αυτό που την χαρακτήριζε ήταν το πάθος που διέκρινε για να μιλάει για τους αγώνες τους δικούς της, του άνδρα της, του Μίντσο Φώτεβ (στέλεχος του Μακεδονικού και Κομμουνιστικού κινήματος).
Στα τελευταία χρόνια της ζωής της μπόρεσε να πάει στο κατεστραμμένο χωριό της, αλλά και στον ομαδικό τάφο κοντά στη Φλώρινα των 800 και πλέον νεκρών σε εκδήλωση του ΚΚΕ. Προσκύνησε, έκλαψε στο μέρος που είναι θαμμένοι οι αντάρτες αγωνιστές. Θέλησε να πει και δυο λόγια αλλά οι επίσημοι δεν την άφηναν και μου μετέφερε το παράπονό της. Υπάρχει η σχετική φωτογραφία στον “Ριζοσπάστη” που προσκυνάει και κλαίει.
Με μεγάλο παράπονο μου έλεγε πως με τη λήξη του εμφυλίου τον Αύγουστο του 1949 στο Μπουρέλι της Αλβανίας δίκασε η ηγεσία του ΚΚΕ τη Βέρα, τον άντρα της, τον Μηνά, τον Μητρόφσκι, την Ουρανία και όλη την ηγεσία του ΝΟΦ πως τάχατες αυτοί φταίγαν για την ήττα και πως ήταν Τιτικοί πράκτορες. Το δικαστήριο έγινε σε ένα στάβλο του ιππικού, μέσα σε μια σκηνή. Ο Παρτσαλίδης γυρνούσε και έλεγε ότι ο αγώνας χάθηκε από αυτά τα καθάρματα.
Η Βέρα στάλθηκε στη Σιβηρία κατ’ ευθείαν από το Μπουρέλι. Εκεί υπήρχαν στα στρατόπεδα εξόριστοι από όλες τις Δημοκρατίες. Από τη Β’ρκοτά της εξορίας στην άκρη της Σ.Ε. τους φέραν εκεί για δουλειά τη Βέρα και άλλους. Η Βέρα ανήκε στην 7η Μπριγάδα.
Με τη διαμαρτυρία της Βέρας στον Χρουτσόφ σε μια επίσκεψή του λύθηκε το πρόβλημα των εξόριστων Μακεδόνων.
Ένας από τους εξόριστους, ο Μιχάλης Μάλλιος, πήγε για να σπουδάσει στη Μόσχα, παντρεύτηκε μια ανιψιά του Χρουτσόφ, έζησε στη Μόσχα και πέθανε στη Μόσχα.
Η Βέρα γέννησε το παιδί της στην εξορία, γι’ αυτό την μετέφεραν σε καλύτερο μέρος και μετά στην Γιουγκοσλαβία.
Οι ηγέτες του ΝΟΦ ήταν οι πρώτοι που πήγαν στις εξορίες της ΕΣΣΔ. Ο Ν. Ζαχαριάδης αλλά και ο Μ. Παρτσαλίδης ήταν από τους πρώτους που άνοιξαν το δρόμο για Σιβηρίες. Εκεί κατέληξε τελικά και ο Ν. Ζαχαριάδης.
Επί Χρουτσόφ το 1954 για να κάνει τις στέπες καλλιεργήσιμη γη πήγε εκεί όπου ήταν και η Βέρα και τότε βρήκε ευκαιρία να ανεβεί στην εξέδρα και να συναντηθεί μαζί του και του λέει: - Γιατί μας κρατάτε εδώ;
Τότε έμαθε ο Ν. Χρουτσόφ για τους Μακεδόνες εξόριστους στο Καζαχτσάν στην Τσελινά (ακαλλιέργητη γη).
Ο Χρουτσόφ τους είπε αν θέλετε να πάτε Τασκένδη να πάτε. Η Βέρα προτίμησε να πάει στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Η Βέρα έτσι όπως την γνωρίζουν όλοι οι πολιτικοί πρόσφυγες στη Δημοκρατία της Μακεδονίας μέχρι το τέλος της ζωής της ήταν άνθρωπος αγωνιστικός, μιλούσε με πάθος, αυτοκαθοριζόταν κομμουνίστρια και Μακεδόνισσα.
Κρίμα που δεν μπόρεσα να πάω στην κηδεία της, γιατί πήρα sms την ημέρα που έγινε η κηδεία (αρχές Μαρτίου 2011). Αν προλάβαινα από τη στιγμή που πήρα το γραπτό μήνυμα σε 3.30 ώρες να φθάσω, θα πήγαινα για να τιμήσω την ηρωίδα του Μακεδονικού και ελληνικού κινήματος.
Ευτυχώς όμως μας έχει αφήσει το βιβλίο της και πολλά άλλα γραπτά που το περιοδικό μας ευελπιστεί να τα δημοσιεύσει (βλέπε το εξώφυλλο του βιβλίου της «Λόζα», Νο 14 Οκτ. 2008). Σχετικό άρθρο για τη Βέρα υπάρχει και στην εφημερίδα «Νόβα Ζόρα», Νο 6, Οκτ. 2010, σελ.12.
Η φωτογραφία στο εξώφυλλο με το αστέρι είναι από το 1945 τότε που πήγαν να χτυπήσουν τους Αλβανούς μπαλίστες (φασίστες) στο Τέτοβο της Γιουγκοσλαβίας.
6 σχόλια:
1- τιμή και δόξα στην ανιδιοτελή και πάμπτωχη , πολλαπλά εξόριστη Μακεδόνισσα ηρωϊδα Βέρα Φώτεβα, πολιτική πρόσφυγα στο γειτονικό μακεδονικό κράτος
2- εκείνο που θα πρέπει να επισημάνουμε είναι τόσο η Φώτεβα όσο και χιλιάδες αγωνιστές έντάχθηκαν στην Αριστερά, με κίνητρο και σκοπό την αναγνώριση της μακεδονικής γλωσσικής και εθνοτικής τους ταυτότητας, στα πλαίσια της εθνοτικής ισοτιμίας του ελληνικού κράτους
και όχι επειδή πίστευαν στη κρατική οικονομία και γενικά στον κομμουνισμό.
ούτε διεκδικούσαν μονομερή αλλαγή συνόρων.
ούτε καν αυτονομία.
μόνο εθνοτική ισοτιμία στα πλαίσια του ελληνικού κράτους.
αυτνόητα ότι συμφωνούσαν με την κομμουνιστική διεθνή , για μια ομόσπονδη βαλκανική ενωμένη Μακεδονία , στα πλαίσια μιάς ειρηνικής ένωσης όλων των βαλκανικών χωρών.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΗΡΩΕΣ
Οι Αλβανοί περιμένουν …ακόμη την εγκυκλοπαίδεια της Ακαδημίας
Νοέμβριος 20, 2011.
«Η νέα εγκυκλοπαίδεια δεν θα εκδοθεί ούτε το επόμενο έτος. Ο προϋπολογισμός της «Μακεδονικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών» (MANU) για το έτος 2012 θα είναι κατά 150 εκατομμύρια δηνάρια λιγότερος και δεν προβλέπει νέα δαπάνη για την εγκυκλοπαίδεια», γράφει σήμερα η αλβανική « Lajmpress» των Σκοπίων.
Η νέα Επιτροπή που σχηματίστηκε πριν από δύο χρόνια παραμένει σε στασιμότητα.
Ο ακαδημαϊκός Αλή Αλή, πιστεύει ότι η νέα εγκυκλοπαίδεια θα ξεχαστεί για αυτό δεν υπάρχει κάτι νεότερο.
«Δεν έχω καμία πληροφορία, αλλά αν πράγματι γίνουν περικοπές στον προϋπολογισμό της Ακαδημίας, τότε, τελικά, δεν θα εκδοθεί το νέο έργο της εγκυκλοπαίδειας. Έγινε τόσος ντόρος για αυτήν την εγκυκλοπαίδεια που βλέπω ότι η ακαδημαϊκή κοινότητα αποστασιοποιείται από αυτό το βιβλίο. Νομίζω ότι επικρατεί σιωπή για να ξεχαστεί η νέα έκδοσή της»,είπε στις ‘ειδήσεις’ ο Αλβανός ακαδημαϊκός των Σκοπίων.
Επιπρόσθετα, ο ιστορικός Nabi Dervishi θα τονίσει ότι «η σκόνη αυξήθηκε» όταν έκλεισαν το στόμα τους οι Αλβανοί.
«Υπάρχει ένας προβληματισμός με τον πολιτισμό και την αλβανική κληρονομιά. Πάντα ήμουν επιφυλακτικός και δεν έλπιζα ότι η νέα συντακτική επιτροπή που σχηματίστηκε πριν από δύο χρόνια για την σύνταξη της νέας εγκυκλοπαίδειας θα κάνει κάτι σημαντικό. Δεν υπάρχει τίποτε. Δεν θα χορηγηθούν κεφάλαια και δεν πρέπει να ελπίζουμε ότι θα εκδοθεί ποτέ η νέα εγκυκλοπαίδεια. Εμείς πρέπει να κάνουμε την αλβανική εγκυκλοπαίδειά μας», είπε ο Ντερβίσι στις «ειδήσεις».
Hμερομηνία δημοσίευσης: 22-11-11
Τα εγκλήματα μίσους ντροπιάζουν τη Γερμανία
Της Αγκελα Μέρκελ*
Αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω μαζί σας σήμερα για το θέμα που εδώ και ημέρες έχει συγκλονίσει εμένα και πιθανότατα και τη συντριπτική πλειονότητα από εσάς και με βάζει σε σκέψεις: Πρόκειται για τον θάνατο δέκα ανθρώπων – οχτώ ατόμων από την Τουρκία, ενός Ελληνα και μιας αστυνομικού από τη Θουριγγία. Δεν γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες, όμως όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο ότι αυτές οι δολοφονίες διεπράχθησαν από φανατικούς, από νεοναζί. Σε αυτούς τους φανατικούς μπορεί επίσης να αποδοθεί μια φρικτή βομβιστική επίθεση στην Κολωνία. Αυτά τα εγκλήματα ντροπιάζουν τη χώρα μας.
Οι πρώτες μου σκέψεις δεν με φέρνουν στους δράστες, αλλά είναι με τους συγγενείς των θυμάτων και τις οικογένειές τους. Μου είναι πολύ σημαντική η ανάγκη να πω: Πενθώ μαζί σας και εκατομμύρια άνθρωποι στη Γερμανία κάνουν το ίδιο. Δεν έχετε μόνο να αντιμετωπίσετε τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, αλλά ήσασταν και αναγκασμένοι για χρόνια να ζείτε με την αβεβαιότητα του πώς συνέβη κάτι τέτοιο.
Οχι μόνο οι οικογένειες, αλλά και όλοι μας θέλουμε να μάθουμε ποιοι είναι οι δράστες, αν υπήρξαν άτομα που γνώριζαν για τα εγκλήματα, ποιοι συσχετισμοί υπάρχουν. Γι’ αυτό και δεν θα ησυχάσουμε μέχρις ότου διαλευκάνουμε αυτές τις πράξεις. Η Γερμανία είναι ένα κράτος δικαίου, και αυτό το δίκαιο ισχύει για τον καθένα, ανεξάρτητα από το πόσον καιρό ζει εδώ μαζί μας και πότε ήρθε σε μας. Η πίστη στη δύναμη του δικαίου, αυτή είναι ο ενωτικός δεσμός ανάμεσα στους πολίτες που ζουν στη χώρα μας.
Είπα ότι αυτές οι πράξεις με βάζουν σε σκέψεις. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Ο ένας λόγος είναι ότι για χρόνια παρέμενε άκαρπη η αναζήτηση των δραστών. Και γι’ αυτό πρέπει φυσικά να αναρωτηθούμε τώρα κατά τις έρευνες: Μήπως έπρεπε να είχε γίνει κάτι διαφορετικά; Τι θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερα; Είναι σημαντικό να υπάρξει τώρα διάλογος ανάμεσα στην ομοσπονδία και στα κρατίδια ακριβώς πάνω σε αυτό. Δεν θα ήθελα να έχει ποτέ ξανά μια μυστική υπηρεσία εκτελεστικές αρμοδιότητες. Ομως, φυσικά θα πρέπει να υπάρχει ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των υπηρεσιών. Εδώ θα εξετάσουμε αν πρέπει να διδαχθούμε κάτι από αυτά που συνέβησαν.
Ο δεύτερος λόγος, ο οποίος με βάζει σε σκέψεις, είναι το ότι δεν έχουμε σβήσει ακόμα την ιδεολογία του μίσους από μερικά κεφάλια. Εδώ έχουμε όλοι μας την ευθύνη, και φυσικά εγώ ως καγκελάριος ιδιαίτερα. Πρέπει να καταφέρουμε –είναι η αποστολή μας ως ομοσπονδιακής κυβέρνησης– να βγάλουμε από τα κεφάλια των ανθρώπων το μίσος, τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό και τον νεοναζισμό. Να μην ησυχάσουμε ώσπου να το έχουμε επιτύχει. Και γι’ αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοι έχουν το θάρρος να παλεύουν γι’ αυτόν τον σκοπό.
Οχι, δεν θέλουμε να ζούμε με το μίσος σε τούτη τη χώρα, στη χώρα μας. Δεν αποδεχόμαστε αυτές τις απάνθρωπες σκέψεις. Και γι’ αυτό θα λέμε πάντα ξεκάθαρα: Υψώνουμε εναντίον τους την ανθρωπιά, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το κράτος δικαίου.
* Η Αγκελα Μέρκελ είναι καγκελάριος της Γερμανίας. Το παρόν κείμενο προέρχεται από διαδικτυακό μήνυμά της (Video-Podcast) με αφορμή τη δολοφονία δέκα ατόμων (μεταξύ των οποίων και ενός Ελληνα) από ακροδεξιά οργάνωση.
ας ελπίζουμε ότι το βιβλίο της Βέρας Φώτεβα « Ντο πέκολοτ ι νάζατ » ( στην κόλαση και πίσω )θα μεταφρασθεί από την μακεδονική γλώσσα στη δημοτική ελληνική.
αυτό θα αποτελούσε μια ελάχιστη έκφραση δικαίωσης του Αγώνα της.
υπάρχουν αρκετές γυναίκες με μακεδονική εκπαίδευση και μακεδονική υπηκοότητα, οι οποίες ζούνε σήμερα στην Ελλάδα ως σύζυγοι Μακεδόνων με ελληνική υπηκοότητα.
Τρίτη, 22 Νοεμβρίου 2011
Το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης έβγαλε ετυμηγορία για τη δίκη της Μακεδονίας κατά της Ελλάδας
«Το Δικαστήριο διαπιστώνει με υπευθυνότητα σε αυτήν την περίπτωση ότι η καθής ( Ελλάδα ) παραβίασε τις υποχρεώσεις του άρθρου 11 παράγραφος 1 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας (1995) και διατάσσει την εναγόμενη ( Ελλάδα ) να λάβει αμέσως όλα τα αναγκαία μέτρα, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις και να σταματήσει να αντιτίθεται στην ένταξη του ενάγοντος σε οποιαδήποτε διεθνή οργανισμό, με την προσωρινή ονομασία του στον ΟΗΕ, ως ΦΥΡ Μακεδονία στον οποίο ο εναγόμενος είναι μέλος, εκτός και αν ο υποψήφιος προσπαθεί να αποκτήσει πρόσβαση με διαφορετικό τρόπο από ότι αναφέρει η παράγραφος 2 του ψηφίσματος 817 (1993) των Ηνωμένων Εθνών ( με τη συνταγματική ονομασία, ως Δημοκρατία της Μακεδονίας )
Αυτό το νομικό ‘παίγνιο’ αναφέρει το μακεδονικό κανάλι sitel το οποίο σημειώνει ότι η Μακεδονία κέρδισε το Δικαστήριο της Χάγης, όχι στη Χάγη, αλλά στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Το γνωστό πανεπιστήμιο προέβη σε μια προσομοίωση της δίκης μεταξύ Μακεδονίας και Ελλάδας και έβγαλε ετυμηγορία υπέρ της Μακεδονίας.
Το μακεδονικό κανάλι αναφέρει ότι ακόμη και αυτή η φανταστική δίκη που έγινε στο βρετανικό πανεπιστήμιο πάνω στα πραγματικά πρότυπα της δίκης του περασμένου Μαρτίου στη Χάγη, προκάλεσε κύμα αντιδράσεων στην Ελλάδα, χαρακτηρίζοντας την προσομοίωση του δικαστηρίου ως ανοησία.
Όπως είναι γνωστό η απόφαση της Χάγης έχει αναβληθεί και αναμένεται να κοινοποιηθεί το Δεκέμβριο.
Πηγή: Сител
Τετάρτη, 23 Νοεμβρίου 2011
Μακεδονική εφημερίδα Dnevnik:
Ο σκηνοθέτης από την Ελλάδα Βαρδής Μαρινάκης λέει ότι η Μακεδονία μπορεί να κάνει από κοινού με την Ελλάδα μια ταινία για τον Μέγα Αλέξανδρο
Οι απλοί άνθρωποι και οι καλλιτέχνες δεν πιστεύουν στα όρια τα οποία θέτουν οι πολιτικοί. Δυστυχώς αυτά επηρεάζουν τη ζωή μας. Για να δείξουν οι καλλιτέχνες ότι δεν πιστεύουν σε τέτοια όρια, πρέπει να συνεργάζονται περισσότερο μεταξύ τους, είπε κατηγορηματικά ο Βαρδής Μαρινάκης.
Ενώ η Μακεδονία και η Ελλάδα είναι χώρες τόσο κοντινές, φαίνονται τόσο απόμακρες και αυτό οφείλεται στα τεχνητά προβλήματα τα οποία έχουν, φέρεται να δήλωσε ο Βαρδής Μαρινάκης.
Ο Έλληνας σκηνοθέτης συμμετείχε την περασμένη εβδομάδα στο κινηματογραφικό φεστιβάλ στα μακεδονικά Σκόπια "Cinedays".
Μαζί με τον ηθοποιό Πασαλή Χρήστο ήταν προσκεκλημένοι του Φεστιβάλ, όπου η ταινία του «Μαύρη Τρύπα» επιλέχθηκε στην επίσημη παρουσίαση.
Η ταινία αναφέρεται στον έρωτα ανάμεσα σε γενίτσαρους με τη μεταμφίεση ενός άνδρα σε καλόγρια την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία κέρδισε πολλά βραβεία στο φεστιβάλ της Σεβίλλης, του Τορόντο, του Μουμπάι και την καλύτερη φωτογραφία από την ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου.
Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε πέρυσι στο Κάρλοβι Βάρι.
«Το στόρυ εξελίσσεται στα 1654 σε ένα μοναστήρι. Η ιστορία αναδεικνύει την σεξουαλική ταυτότητα, την ελευθερία, την απαγορευμένη αγάπη.
Δεν έγινε δεκτή στη χώρα μου. Είχαμε προβλήματα με την εκκλησία, αν και τα περιμέναμε», είπε ο Μαρινάκης.
Ερωτηθείς ο Έλληνας σκηνοθέτης εάν πιστεύει ότι οι καλλιτέχνες στις δύο χώρες δεν συνεργάζονται όσο θα έπρεπε, ο Μαρινάκης τόνισε ότι αυτό είναι απαραίτητο.
«Οι απλοί άνθρωποι και οι καλλιτέχνες δεν πιστεύουν σε σύνορα, όπως τα έχουν θέσει οι πολιτικοί.
Δυστυχώς, όμως, αυτά επηρεάζουν τη ζωή μας. Εμείς ως καλλιτέχνες συνεργαζόμαστε μεταξύ μας και δείχνουμε ότι δεν πιστεύουμε σε αυτά τα όρια.
Έτσι απλά, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ταινία μαζί, για τον Μέγα Αλέξανδρο. Τώρα το ζήτημα είναι ποιος θα τον έπαιζε (το ρόλο αυτόν). Ο ηθοποιός θα ήταν γλυκύτατος και δεν έχει σημασία από που θα ήταν. Εξάλλου τη μητέρα του ( του Αλεξάνδρου) θα μπορούσε να την υποδυθεί μια συνάδελφος από τη Βουλγαρία», είπε ο Μαρινάκης.
Πηγή: Дневник Скопје
Δημοσίευση σχολίου