Μια άθλια προπαγάνδα κατά της μακεδονικής γλώσσας

Τσιούλκα Διγλωσσία Μακεδονικής Γλώσσης by Κωνσταντίνος Μαδεμλής on Scribd

Νομίζω ότι σχεδόν όλοι θα γνωρίζεται την υπόθεση του Κωνσταντίνου Τσιούλκα που το 1907 εξέδωσε στην Αθήνα το 350 σελίδων πόνημά του «Συμβολαί εις την διγλωσσίαν των Μακεδόνων εκ συγκρίσεως της σλαυοφανούς μακεδονικής γλώσσης προς την ελληνικήν», για να πολεμήσει τη βουλγαρική και πανσλαβιστική προπαγάνδα στην περιοχή της Μακεδονίας. 
O Τσιούλκας, που ισχυριζόταν ότι δεν ήξερε καμία σλαβική γλώσσα, προσπάθησε διαστρέφοντας την ιστορική γλωσσολογία, να αποδείξει ότι η γλώσσα των σλαβοφώνων της Μακεδονίας δεν ήταν βουλγαρική, αλλά αρχαιοελληνική διάλεκτος. Έτσι, δεν επικεντρώθηκε στη φωνολογία, τη σύνταξη, ή τη μορφολογία, στην οποία αφιέρωσε μόλις 11 σελίδες, αλλά αποκλειστικά στο λεξιλόγιο, όπου εύκολα βρίσκονται λέξεις με κοινή, ινδοευρωπαϊκή, ετυμολογία με τα ελληνικά, ώστε να δείξει ότι βασικά στοιχεία του Μακεδονικού λεξιλογίου δεν ήταν σλαβικά, αλλά προέρχονται από τα ελληνικά. Για να αποδείξει ότι η γλώσσα των Σλαβόφωνων βρισκόταν εγγύτερα στα αρχαία ελληνικά απ' ό,τι τα νέα ελληνικά, παρέθεσε κατάλογο περισσότερων από 4.000 ομηρικών λέξεων και συνέκρινε πόσες εξ αυτών επιβιώνουν στη «λαϊκή», δηλαδή τη δημοτική, (650) και πόσες στη «σλαβοφανή Μακεδονική» (1260). Το συμπέρασμα, για τον Τσιούλκα, ήταν ότι η «σλαβοφανής Μακεδονική ήταν Μακεδονική και αδερφή της ελληνικής» και ο Μακεδονικός λαός αυτόχθων και καταγόμενος από τους αρχαίους Μακεδόνες.
Το αντιεπιστημονικό αυτό βιβλίο ήταν η σημαντικότερη μιας σειράς ψευδο-γλωσσολογικών δημοσιεύσεων που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα από τις αρχές ως τα μέσα του 20ου αιώνα, οι συντάκτες των οποίων, δίχως να γνωρίζουν τις διαλέκτους για τις οποίες έγραφαν, υποστήριζαν ότι οι «μικτές» ή «σλαβοφανείς» διάλεκτοι των Σλαβοφώνων δεν ήταν σλαβικές. Κανένας Έλληνας γλωσσολόγος δεν προσυπέγραψε τη θεωρία του Τσιούλκα, αλλά το βιβλίο επανεκδόθηκε το 1991, κατά την κρίση του Μακεδονικού, χωρίς αρνητικό σχολιασμό, αλλά με επαινετικό προοίμιο του πρώην υπουργού Νικόλαου Μάρτη.
Βρίσκεται σε κυκλοφορία μέχρι σήμερα και αναφορές σε αυτό εξακολουθούν να γίνονται στο διαδίκτυο, με αποτέλεσμα ο Τσιούλκας να έχει συνεισφέρει άθελά του στην ιδέα ότι οι σύγχρονοι σλαβόφωνοι Μακεδόνες κατάγονται από τους αρχαίους Μακεδόνες και είναι οι πραγματικοί κληρονόμοι τους.

Αγορεύω – govoram (ρωσικά, μακεδονικά, σερβικά, κροατικά, σλοβενικά, σλοβακικά)
Аγρός - ugar (κροατικά, μακεδονικά, βοσνιακά, σερβικά, βουλγαρικά, πολωνικά)
Αμος (μονος) – sam – σε όλες τις σλαβικές γλώσσες
Απτω – fatam (μακεδονικά, σερβικά, βοσνιακά, κροατικά, τσεχικά)
Αροω – oram (μακεδονικά, βουλγαρικά, ουκρανικά, σερβικά, κροατικά, λευκορωσικά, πολωνικά)
Ιστορία – (se) storja -κάτι που γίνεται γνωστό από το παρελθόν (μακεδονικά, σερβικά, βοσνιακά, σλοβενικά, κροατικά)
Ίσταμαι- stojam (σε όλες τις σλαβικές γλώσσες)
Ειρηκα- recam/rekov (μακεδονικά, σερβικά, τσεχικά, σλοβακικά, κροατικά, βοσνιακά)
Αποκρύπτω – pokriam/pokrivam (σχεδόν σε όλες τις σλαβικές γλώσσες)
Δίδωμι – daj mi (σε όλες τις σλαβικές γλώσσες)
Βους – vol (σχεδόν σε όλες τις σλαβικές γλώσσες)
Καρυδιά – orev (σχεδόν σε όλες τις σλαβικές  γλώσσες)
Αμέλγω (αρμέγω) – malzam (μακεδονικά, σλοβενικά, κροατικά, σερβικά)

Όπως βλέπετε, αυτές είναι ελάχιστες λέξεις που επέλεξα από το βιβλίο του Τσιούλκα, που ΔΕΝ είναι ελληνικές, αλλά καθαρά σλαβικές, κοινές σε πολλές σύγχρονες σλαβικές γλώσσες. Υπάρχουν πάρα πολλές άλλες, που οι περισσότεροι Έλληνες θεωρούν ελληνικές, από την αρχαιότητα. Αλλά δεν είναι. Δεν υπάρχει καμία πληροφορία ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν κοινή γλώσσα με τους λαούς που ζούσαν βόρεια της Θεσσαλίας. Άρα, πως μπορεί σήμερα να λέει κάποιος ότι οι λέξεις στη μακεδονική γλώσσα είναι μεν σλαβοφανείς αλλά στην ουσία ελληνικές; Αν ήταν έτσι, πως εξηγείται η ομοιότητα αυτών των λέξεων, στο νόημα σίγουρα και σε κάποιες περιπτώσεις και στην προφορά, με τόσες άλλες σλαβικές γλώσσες που ομιλούνται από λαούς που δεν είχαν καμία σχέση με Έλληνες; Αυτά τα παραμύθια της ελληνικής προπαγάνδας πρέπει να σταματήσουν!
Τα ψέματα πάντα είχαν κοντά ποδάρια, αλλά σήμερα έχουν  ακόμα κοντύτερα λόγω της τεχνολογίας που επιτρέπει στους ανθρώπους να έχουν πολλές πληροφορίες, χωρίς ιδιαίτερα μεγάλο κόπο.
Το συμπέρασμα μου από όλα τα παραπάνω είναι ότι δεν είναι η μακεδονική γλώσσα μας ένα σλαβοφανές ιδίωμα, αλλά μάλλον η ελληνική δημοτική είναι ένα σλαβικό ιδίωμα, ένα ανακάτεμα πολλών γλωσσών, τελικά. 
Η μακεδονική γλώσσα είναι μια σλαβική γλώσσα με ιστορία και δικό της αλφάβητο, το κυριλλικό, και ανήκει στη μεγάλη οικογένεια των σλαβικών γλωσσών στις οποίες έδωσε τη γραφή, ενώ η σύγχρονη ελληνική δημοτική είναι μόνη και έρημη και το γλωσσικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι γνωστό σε όλους.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Τσιούλκας, με το πόνημα του, αποδεικνύει ότι η σλαβική ρίζα της μακεδονικής γλώσσας είναι πολύ πιο αρχαία και δεν ήρθε με τη κάθοδο των Σλάβων, η οποία, άλλωστε, δεν έχει αποδειχθεί ιστορικά.