| 30.01.11 | |
| Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωση της, υποστηρίζει ότι τα γεγονότα στην Τυνησία και στην Αίγυπτο αποτελούν πλήγμα σε όσους ισχυρίζονται πως τα μονοκομματικά καθεστώτα μπορούν να προσφέρουν σταθερότητα και μέσω αυτής, ανάπτυξη και ευημερία για τους πολίτες τους. Μέσα στη δεκαετία, η άποψη αυτή κέρδισε έδαφος, ιδιαίτερα μετά την οικονομική κρίση του 2008 και την ενδυνάμωση της Ρωσίας και της Κίνας. Όμως, για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως η δημοκρατία αποτελεί βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, καθώς ικανοποιεί τη ζωτική ανάγκη για ελευθερία. Η έλλειψη πολιτικής ελευθερίας εμποδίζει μακροχρόνια και την οικονομική ανάπτυξη, αφού τα μονοκομματικά καθεστώτα χωρίς το φόβο της καταψήφησής τους από τους πολίτες, καταλήγουν διεφθαρμένα, αναποτελεσματικά και καταπιεστικά. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία από την ίδρυσή της έχει καταδείξει τα θεμελειώδη προβλήματα των απολυταρχικών καθεστώτων του Αραβικού κόσμου, οργανώνοντας δράσεις διαμαρτυρίας έξω από την πρεσβεία της Αιγύπτου (τον Απρίλιο του 2007 και το Νοέμβριο του 2010) για την κατάσταση των πολιτικών ελευθεριών και για τη μόνιμη καταστολή του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση. Σήμερα καλούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλες τις υπόλοιπες φιλελεύθερες δημοκρατίες του Δυτικού κόσμου να συνδράμουν τις δημοκρατικές δυνάμεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου και με σεβασμό στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης, να συμβάλουν στην εγκαθίδρυσηη δημοκρατικών θεσμών στις χώρες αυτές. http://www.greekliberals.net/civilaction/ |
31 Ιαν 2011
Ας συμβάλλουμε στη προσπάθεια του Αραβικού κόσμου για ένα φιλελεύθερο αύριο
Ο Σπίθας και το Παιδί Φάντασμα την εποχή του Μνημονίου
του ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΑ
Μέχρι πρόσφατα γνωρίζαμε ότι ο Μίκης Θεοδωράκης είχε στενή σχέση με έναν μόνο «σερ», τον χαρισματικό «σερ Μπιθί» του λαϊκού πενταγράμμου, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Εδώ και μήνες παρατηρούμε τη σύγκλιση του παλαίμαχου μουσικού με έναν πραγματικό «σερ», έναν Ελληνα δηλαδή που έχει λάβει τον τίτλο αυτό για τις υπηρεσίες του προς τη βασίλισσα Ελισάβετ, τον Βασίλειο Μαρκεζίνη.
Και αν ο Θεοδωράκης δεν έλειψε ποτέ από την ελληνική πολιτική επικαιρότητα τα τελευταία 50 χρόνια, ο Μαρκεζίνης κάνει σήμερα τα πρώτα του βήματα, αλλά με ρυθμούς καταιγιστικούς. Αν δεν υπήρχε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη που με τις παντοειδείς κοινωνικές δραστηριότητές της μονοπωλεί σχεδόν καθημερινά το τελευταίο δεκάλεπτο των ειδήσεων στα μεγάλα κανάλια, ασφαλώς πρωταγωνιστής στο ίδιο τηλεοπτικό χρόνο θα αναδεικνυόταν ο Βασίλειος Μαρκεζίνης. Ο κ. Μαρκεζίνης δεν είναι βέβαια τυχαίος άνθρωπος. Νομικός και ακαδημαϊκός με αναγνωρισμένη ευρυμάθεια και διεθνή καριέρα, αποφάσισε σχετικά πρόσφατα να στρέψει το ενδιαφέρον του στην πολιτική ζωή της Ελλάδας και με συνεχείς παρεμβάσεις (βιβλία και συνεντεύξεις) να προτείνει λύσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Το εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι όλο το φάσμα των μέσων ενημέρωσης δείχνει ενδιαφέρον για τις προτάσεις του (Mega, Star, ANT1, Βήμα, Εθνος, Ελεύθερος Τύπος, Ελευθεροτυπία, Παρόν, κλπ), όσο κι αν από πρώτη ματιά οι σκέψεις του αποκλίνουν από την πολιτική γραμμή που υποστηρίζει το καθένα απ’ αυτά.
Μέχρι πρόσφατα γνωρίζαμε ότι ο Μίκης Θεοδωράκης είχε στενή σχέση με έναν μόνο «σερ», τον χαρισματικό «σερ Μπιθί» του λαϊκού πενταγράμμου, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Εδώ και μήνες παρατηρούμε τη σύγκλιση του παλαίμαχου μουσικού με έναν πραγματικό «σερ», έναν Ελληνα δηλαδή που έχει λάβει τον τίτλο αυτό για τις υπηρεσίες του προς τη βασίλισσα Ελισάβετ, τον Βασίλειο Μαρκεζίνη.
Και αν ο Θεοδωράκης δεν έλειψε ποτέ από την ελληνική πολιτική επικαιρότητα τα τελευταία 50 χρόνια, ο Μαρκεζίνης κάνει σήμερα τα πρώτα του βήματα, αλλά με ρυθμούς καταιγιστικούς. Αν δεν υπήρχε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη που με τις παντοειδείς κοινωνικές δραστηριότητές της μονοπωλεί σχεδόν καθημερινά το τελευταίο δεκάλεπτο των ειδήσεων στα μεγάλα κανάλια, ασφαλώς πρωταγωνιστής στο ίδιο τηλεοπτικό χρόνο θα αναδεικνυόταν ο Βασίλειος Μαρκεζίνης. Ο κ. Μαρκεζίνης δεν είναι βέβαια τυχαίος άνθρωπος. Νομικός και ακαδημαϊκός με αναγνωρισμένη ευρυμάθεια και διεθνή καριέρα, αποφάσισε σχετικά πρόσφατα να στρέψει το ενδιαφέρον του στην πολιτική ζωή της Ελλάδας και με συνεχείς παρεμβάσεις (βιβλία και συνεντεύξεις) να προτείνει λύσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Το εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι όλο το φάσμα των μέσων ενημέρωσης δείχνει ενδιαφέρον για τις προτάσεις του (Mega, Star, ANT1, Βήμα, Εθνος, Ελεύθερος Τύπος, Ελευθεροτυπία, Παρόν, κλπ), όσο κι αν από πρώτη ματιά οι σκέψεις του αποκλίνουν από την πολιτική γραμμή που υποστηρίζει το καθένα απ’ αυτά.
30 Ιαν 2011
Ηνωμένες Πολιτείες της Ιταλίας
Στη γενική πολιτική και οικονομική αποσύνθεση, έχει εξαφανιστεί από την ημερήσια διάταξη η 150η επέτειο της ενοποίησης της Ιταλίας, το 2011. Κανείς δεν μιλάει πια γι 'αυτό, φαίνεται σαν μια εκδήλωση του περασμένου έτους, σαν το παλιό περιοδικό ξεχασμένο στον κουρέα. Η επέτειος δεν γιορτάστηκε ακόμα, αλλά φαίνεται ήδη σαν προπερασμένη. Μπορεί τα θεσμικά όργανα να ντρέπονται και να ελπίζουν ότι η γέννηση του ενοποιημένου κράτους θα περάσει σιωπηλά, θα γλιστρήσει εκτός ημερολόγιου. Οι Ιταλοί, όταν αναλογίζονται τα θεσμικά όργανα έχουν μια τάση για έμετο και ανεξέλεγκτη επιθυμία να μεταναστεύσουν. Βλέποντας αυτά να ταυτίζονται με την Ιταλία, είναι μια πρόκληση, μια παρότρυνση σε απόσχιση.
Το 2011 είναι μάλλον μια ευκαιρία, μια μοναδική ευκαιρία να φτιάξουμε την Ιστορία της Ιταλίας, όχι αυτήν με το τρίο Cavour-Garibaldi-Vittorio Emanuele II, με τον εφεδρικό τροχό του Mazzini και τα ψεύτικα δημοψηφίσματα που νομιμοποίησαν τον οίκο των Savoia, αλλά την Ιστορία με τις σφαγές στο Νότο, τις κατοχές στον Βορρά, τα κανόνια των κυβερνώντων κατά άοπλων αγροτών που διαμαρτύρονταν για τον φόρο επί των αλέσεων, η αναγκαστική μετανάστευση εκατομμυρίων Βενετών και Νότιο-Ιταλών στην Αμερική, η μόνη δυνατότητα που τους είχε απομείνει για να αποφύγουν την πείνα. Το έτος 2011 θα μπορούσε να είναι αφιερωμένο στην ιστορία των Ιταλικών λαών που προσάρτησαν οι Σαβοΐα, στην λεηλασία των Ταμείων στα κατεχόμενα κρατίδια, από το βασίλειο των Βουρβόνων μέχρι το παπικό κράτος. Κεφάλαια που ήταν αναγκαία στο Βασίλειο της Σαρδηνίας, που ήταν στην κυριολεξία “χωρίς βρακι στο κώλο”, για να μην κηρύξει πτώχευση, στις εκατοντάδες χιλιάδες των πατριωτών που ονομάστηκαν "ληστές" και τουφεκίσθηκαν από τον Cialdini, με τα κομμένα κεφάλια τους που φωτογραφίζονταν και εμφανίζονταν στις εφημερίδες της εποχής. Ακόμη και η Σοβιετική Ένωση την εποχή του Χρουστσόφ ήταν σε θέση να αμφισβητήσει τα ψεύδη του σταλινισμού, στην Ιταλία ακόμα ονειρευόμαστε στην ιδέα του Risorgimento (κίνημα Επανίδρυσης του Ιταλικού Κράτους, του 19ου αιώνα) και τις κραυγές του πόνου που ελάμβανε ο Vittorio Emanuele II. Οι μαφίες είναι αποτέλεσμα της κατοχής του Νότου, και ήταν στην αρχή ένα φυσιολογικό φαινόμενο, αλλά με τους Savoia είχαν γίνει ένα εργαλείο για τη διαχείριση της εξουσίας. Ο Garibaldi είπε: "Εδω θα φτιάξουμε την Ιταλία ή θα πεθάνουμε", αλλά για να φτιάξουμε πραγματικά την Ιταλία θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τις ρίζες της, οπότε «Εδώ θα χαλάσουμε την Ιταλία ή θα πεθάνουμε."
Οι πλατείες της Ιταλίας είναι γεμάτες με αναμνηστικές πλάκες για τους τρεις πολέμους της Ανεξαρτησίας, για τους παγκόσμιους πολέμους, συμπεριλαμβανομένων μερικών από αυτών της αποικιοκρατίας, και του Εμφυλίου 1945/46. Για 150 χρόνια ήμασταν σε πόλεμο, ακόμα και με τους εαυτούς μας, για να εδραιώσουμε μια ταυτότητα που δεν έχουμε. Είμαστε σαν το Neverland του Peter Pan: "Και να σκεφτεί κανείς, ότι η τρέλα / είναι παραμύθι, είναι μόνο φαντασία / και όποιος είναι σοφός, όποιος είναι ώριμος γνωρίζει / δεν μπορεί να υπάρχει στην πραγματικότητα», ένα Κράτος που δεν υπάρχει, που το βλέπουν ως παχνί ή το διατηρούν σε απόσταση με καχυποψία. Γεωγραφική έκφραση που φιλοξενεί τις τρεις πιο ισχυρές εγκληματικές οργανώσεις του πλανήτη, αδιάφορη για σαράντα χρόνια μακελειού, στην οποία το κράτος ήταν συνένοχος ή απών, με τις εκατοντάδες των θανάτων μεταξύ των δικαστών, των δημοσιογράφων, των πολιτικών και των διαχειριστών του δημοσίου. Ένας τόπος που καταρρέει, όπου πολλές Περιφέρειες προσβλέπουνε σε ένα απελευθερωτικό "Τους ζυγούς λύσατε" ώστε να επιστρέψουν στην ύπαρξη της Δημοκρατίας της Βενετίας, με τα χιλιάδες χρόνια ιστορίας της, της Δημοκρατίας της Γένοβας, στο Κράτος των δύο Σικελιών, που υπήρξε νόμιμο κράτος και καταλείφθηκε με τα όπλα, ή στην προσαρτήσει στην Γαλλία της Κοιλάδας της Αόστα ή του Νοτίου Τιρόλο στην Αυστρία. Δεν είναι υποθέσεις, αλλά η σκληρή πραγματικότητα. Είναι αναγκαίο να αναθεωρηθεί το παρελθόν μας και να ξεχάσουμε το «ένδοξο» Risorgimento, να μείνουμε μαζί σε μια ομοσπονδία Κρατών, παρόμοια με εκείνα που υπήρχαν προ Ενώσεως, το καθένα με τη δική του ιστορία και την αυτονομία του.
Beppe Grillo blog
Το 2011 είναι μάλλον μια ευκαιρία, μια μοναδική ευκαιρία να φτιάξουμε την Ιστορία της Ιταλίας, όχι αυτήν με το τρίο Cavour-Garibaldi-Vittorio Emanuele II, με τον εφεδρικό τροχό του Mazzini και τα ψεύτικα δημοψηφίσματα που νομιμοποίησαν τον οίκο των Savoia, αλλά την Ιστορία με τις σφαγές στο Νότο, τις κατοχές στον Βορρά, τα κανόνια των κυβερνώντων κατά άοπλων αγροτών που διαμαρτύρονταν για τον φόρο επί των αλέσεων, η αναγκαστική μετανάστευση εκατομμυρίων Βενετών και Νότιο-Ιταλών στην Αμερική, η μόνη δυνατότητα που τους είχε απομείνει για να αποφύγουν την πείνα. Το έτος 2011 θα μπορούσε να είναι αφιερωμένο στην ιστορία των Ιταλικών λαών που προσάρτησαν οι Σαβοΐα, στην λεηλασία των Ταμείων στα κατεχόμενα κρατίδια, από το βασίλειο των Βουρβόνων μέχρι το παπικό κράτος. Κεφάλαια που ήταν αναγκαία στο Βασίλειο της Σαρδηνίας, που ήταν στην κυριολεξία “χωρίς βρακι στο κώλο”, για να μην κηρύξει πτώχευση, στις εκατοντάδες χιλιάδες των πατριωτών που ονομάστηκαν "ληστές" και τουφεκίσθηκαν από τον Cialdini, με τα κομμένα κεφάλια τους που φωτογραφίζονταν και εμφανίζονταν στις εφημερίδες της εποχής. Ακόμη και η Σοβιετική Ένωση την εποχή του Χρουστσόφ ήταν σε θέση να αμφισβητήσει τα ψεύδη του σταλινισμού, στην Ιταλία ακόμα ονειρευόμαστε στην ιδέα του Risorgimento (κίνημα Επανίδρυσης του Ιταλικού Κράτους, του 19ου αιώνα) και τις κραυγές του πόνου που ελάμβανε ο Vittorio Emanuele II. Οι μαφίες είναι αποτέλεσμα της κατοχής του Νότου, και ήταν στην αρχή ένα φυσιολογικό φαινόμενο, αλλά με τους Savoia είχαν γίνει ένα εργαλείο για τη διαχείριση της εξουσίας. Ο Garibaldi είπε: "Εδω θα φτιάξουμε την Ιταλία ή θα πεθάνουμε", αλλά για να φτιάξουμε πραγματικά την Ιταλία θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τις ρίζες της, οπότε «Εδώ θα χαλάσουμε την Ιταλία ή θα πεθάνουμε."
Οι πλατείες της Ιταλίας είναι γεμάτες με αναμνηστικές πλάκες για τους τρεις πολέμους της Ανεξαρτησίας, για τους παγκόσμιους πολέμους, συμπεριλαμβανομένων μερικών από αυτών της αποικιοκρατίας, και του Εμφυλίου 1945/46. Για 150 χρόνια ήμασταν σε πόλεμο, ακόμα και με τους εαυτούς μας, για να εδραιώσουμε μια ταυτότητα που δεν έχουμε. Είμαστε σαν το Neverland του Peter Pan: "Και να σκεφτεί κανείς, ότι η τρέλα / είναι παραμύθι, είναι μόνο φαντασία / και όποιος είναι σοφός, όποιος είναι ώριμος γνωρίζει / δεν μπορεί να υπάρχει στην πραγματικότητα», ένα Κράτος που δεν υπάρχει, που το βλέπουν ως παχνί ή το διατηρούν σε απόσταση με καχυποψία. Γεωγραφική έκφραση που φιλοξενεί τις τρεις πιο ισχυρές εγκληματικές οργανώσεις του πλανήτη, αδιάφορη για σαράντα χρόνια μακελειού, στην οποία το κράτος ήταν συνένοχος ή απών, με τις εκατοντάδες των θανάτων μεταξύ των δικαστών, των δημοσιογράφων, των πολιτικών και των διαχειριστών του δημοσίου. Ένας τόπος που καταρρέει, όπου πολλές Περιφέρειες προσβλέπουνε σε ένα απελευθερωτικό "Τους ζυγούς λύσατε" ώστε να επιστρέψουν στην ύπαρξη της Δημοκρατίας της Βενετίας, με τα χιλιάδες χρόνια ιστορίας της, της Δημοκρατίας της Γένοβας, στο Κράτος των δύο Σικελιών, που υπήρξε νόμιμο κράτος και καταλείφθηκε με τα όπλα, ή στην προσαρτήσει στην Γαλλία της Κοιλάδας της Αόστα ή του Νοτίου Τιρόλο στην Αυστρία. Δεν είναι υποθέσεις, αλλά η σκληρή πραγματικότητα. Είναι αναγκαίο να αναθεωρηθεί το παρελθόν μας και να ξεχάσουμε το «ένδοξο» Risorgimento, να μείνουμε μαζί σε μια ομοσπονδία Κρατών, παρόμοια με εκείνα που υπήρχαν προ Ενώσεως, το καθένα με τη δική του ιστορία και την αυτονομία του.
Beppe Grillo blog
29 Ιαν 2011
Violent August: The 1918 Anti-Greek Riots in Toronto
Τον Αύγουστο του 1918, οι Καναδοί βετεράνοι του Α' ΠΠ, επί 4 ημέρες διαδήλωναν κατά των Ελλήνων μεταναστών, σε ένα πογκρόμ εναντίον τους, καταστρέφοντας τα μαγαζιά των Ελλήνων μεταναστών και ασκώντας βία εναντίον τους. Η αφορμή για αυτό το ρατσιστικό πογκρόμ ήταν η (μέχρι ενός χρονικού σημείου) ουδετερότητα της Ελλάδας στον Α'ΠΠ, και η άρνηση των Ελλήνων μεταναστών να καταταχθούν στον Καναδικό στρατό.
“Προχωρώντας και αναθεωρώντας”
… Διάφοροι πρόεδροι Ποντιακών Ομοσπονδιών, που έφτασαν στα χέρια και τα δικαστήρια για το παγκάρι της Παναγίας Σουμελά, είχαν στόχο ζωής να αναγνωριστεί η «γενοκτονία των Ποντίων». Από κοντά, σύσσωμη η Δεξιά, το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, με την Αριστερά να σφυρίζει αδιάφορα, σαν να μην ήθελε να καταλάβει τι κρυβόταν πίσω από το «αθώο» αίτημα. Επειδή όμως ο ΟΗΕ έχει πολύ αυστηρά κριτήρια για την αναγνώριση γενοκτονιών -διαφορετικά, η ούτως ή άλλως ταλαιπωρημένη από πολέμους, σφαγές, βιασμούς και εθνοκαθάρσεις ανθρωπότητα θα έμπαινε σε νέες περιπέτειες, και μάλιστα αναδρομικά, για το χατίρι προέδρων και ενώσεων αποστράτων-, περιόρισαν, τελικά, τις φιλοδοξίες τους στην αναγνώριση της «γενοκτονίας» από τη Βουλή των Ελλήνων και το ελληνικό κράτος. Κατά σατανική σύμπτωση, κάθε φορά που γινόταν -ή φοβούνταν ότι θα γίνει- μισό βήμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό, οι επαγγελματίες ποντιοπατέρες, συνεπικουρούμενοι από ιστορικούς πέμπτης διαλογής και βουλευτές της Β΄ Αθήνας και της Βόρειας Ελλάδας όπου αφθονεί το ποντιακό στοιχείο, έριχναν λάδι στη φωτιά της αμάθειας και του φόβου. Τέτοια ήταν η πίεση, που την τελευταία στιγμή ο Σημίτης μετέτρεψε την «ημέρα της γενοκτονίας» σε «ημέρα μνήμης». Αλλά αυτό δεν τους πτόησε. Άρχισαν να γιορτάζουν την «ημέρα μνήμης» για τη γενοκτονία των Ποντίων, όπως συμπλήρωναν. Μια ομάδα κανονικών ιστορικών, και η μικρή ΑΕΚΑ από όλο το πολιτικό προσωπικό, στάθηκαν όρθιοι απέναντι στο κύμα της εθνοπρεπούς παραπληροφόρησης. Ως επικεφαλής της ΑΕΚΑ έπρεπε, μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του τηλεοπτικού χρόνου, να αναδείξω λεπτές αποχρώσεις, έχοντας απέναντί μου, κατά κανόνα, τον τηλεπαρουσιαστή που είναι πάντα με τους πολλούς για να εξασφαλίσει το παντεσπάνι του, έναν αγανακτισμένο Πόντιο, έναν κατά δήλωσή του ιστορικό, και ενίοτε τον ηθοποιό-ταγό της εθνικοφροσύνης και ίνδαλμα του Τζέημς Πάρις, τον Κώστα Πρέκα. «Πείτε το σφαγή», τους έλεγα, «πείτε το ξεριζωμό, έγκλημα, αλλά όχι γενοκτονία, γιατί στα σαντζάκια όπου οι Πόντιοι δεν ξεσηκώθηκαν για να ενισχύσουν τους Ρώσους κατά των Τούρκων, δεν τους πείραξαν. Δεν είναι λοιπόν καθολική, συστηματική εξόντωση, βάση σχεδίου, που απαιτείται για τη γενοκτονία». Ψύλλοι στ’ άχυρα. Ο ιστορικός επιτρέπεται, ίσως, να τα λέει αυτά. Ο πολιτικός όμως, που θέλει μάλιστα σταυρό στη Β΄ Αθήνας, πρέπει να συμπεριφέρεται όπως οι παλιοί μου σύντροφοι στην Αριστερά και οι μελλοντικοί μου στο ΠΑΣΟΚ: σιωπή και νηστεία από τις κακοτοπιές. Τι κι αν μ’ αυτό τον τρόπο στραβώνονται γενιές ολόκληρες και γίνονται βοά ενός φαιού εθνικισμού. Αυτοί θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα; (Σε αυτό το φίδι θα επανέλθω). Κοιτώντας σήμερα πίσω, επιμένω ότι, παρά το πολιτικό κόστος, πολύ καλά κάναμε και πήγαμε κόντρα στο ρεύμα, και σε εκείνη και σε παρόμοιες περιπτώσεις. Αλλιώς δεν έχει νόημα -και οπωσδήποτε δεν έχει γούστο- να ασχολείσαι με την πολιτική. Οι καλοπροαίρετοι κάποτε θα καταλάβουν. Για τους άλλους δεν έχει σημασία, μια χαρά περνάνε παρέα με το φίδι μέσα στην τρύπα. Δεν ήταν, λοιπόν, μόνο τα ξινισμένα μούτρα μου από το μαρτύριο της λύρας που αποθάρρυναν τους Πόντιους δυνητικούς ψηφοφόρους μου. Είχαν και καλύτερους λόγους. Ο φίλος μου ο Γιώργος Καρυπίδης, φυσιολογικός Πόντιος αριστερός που ζει στη Θεσσαλονίκη, ισχυρίζεται ότι η πλειοψηφία των Ποντίων δεν τα πιστεύει αυτά. Μακάρι, παρότι οι πλειοψηφίες αρέσκονται στα στερεότυπα. Αν πάντως έχει δίκιο, καλό είναι αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία να βρει τη λαλιά της, γιατί μόνο η μειοψηφία ακούγεται.
-------------------------------------------------------------
Απόσπασμα απο το βιβλίο του κ. Νίκου Μπίστη “Προχωρώντας και αναθεωρώντας”.
-------------------------------------------------------------
Απόσπασμα απο το βιβλίο του κ. Νίκου Μπίστη “Προχωρώντας και αναθεωρώντας”.
28 Ιαν 2011
Προτάσεις για ανάδειξη της ιστορίας στην Πλατεία Ελευθερίας στη Θεσσαλονίκη
Πρόταση της δημοτικής κίνησης «Ανοιχτή πόλη» για την ανάδειξη της Πλατείας Ελευθερίας σε «σχολείο» ιστορικής γνώσης.
Πρόταση να αναδειχτεί η πλατεία Ελευθερίας σε πολιτιστικό τοπίο - «σχολείο» ιστορικής γνώσης διατυπώνει η δημοτική κίνηση «Θεσσαλονίκη - Ανοιχτή Πόλη» με αφορμή τη σημερινή διεθνή ημέρα μνήμης των θυμάτων του ολοκαυτώματος.Σύμφωνα με τον επικεφαλής της δημοτικής κίνησης, δημοτικό σύμβουλο Τριαντάφυλλο Μηταφίδη, η συγκεκριμένη πλατεία έχει σημαδευτεί από σημαντικά ιστορικά γεγονότα, όπως το κίνημα των Νεότουρκων του 1908, ο εορτασμός της πρώτης Πρωτομαγιάς στην πόλη το 1909, το ξέσπασμα για τη δολοφονία των εργατών του Μάη του 1936 και η αρχή του μαρτυρίου των εβραϊκής καταγωγής Θεσσαλονικέων τον Ιούλιο του 1942.
Στην πρόταση της «Ανοιχτής πόλης» περιλαμβάνεται η αστική αναβάθμιση της περιοχής και η απελευθέρωσή της από τα αυτοκίνητα, προκειμένου να μετατραπεί σε δημόσιο ιστορικό χώρο, ενόψει και των εορτασμών για τα 100 χρόνια από την «απελευθέρωση» της Θεσσαλονίκης.
Παράλληλα, διατυπώνεται πρόταση για την ανάκτηση του αρχείου της εβραϊκής κοινότητας που βρίσκεται στη Μόσχα. «Το αρχείο αυτό έχει τεράστια σημασία για την Ελλάδα και την Ευρώπη, καθώς η σχετική ιστορία ξεκινά από το 1492, όταν άρχισε ο διωγμός των αλλοθρήσκων από την Ισπανία και οι Ισπανοεβραίοι κατέληξαν στη Θεσσαλονίκη», σχολιάζει ο κ. Μηταφίδης.
Τονίζει, άλλωστε, ότι έχει θέσει επανειλημμένα το αίτημα να ενταχθεί η Θεσσαλονίκη στο Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών, καθώς -όπως επισημαίνει- η πόλη είχε τα περισσότερα θύματα από τους ναζί αναλογικά με τον πληθυσμό της και σε σύγκριση με τις άλλες ελληνικές πόλεις.
Η ιστορία της πλατείας
Πριν το 1870 η πλατεία βρεχόταν κατά το ήμισυ από τη θάλασσα. Τότε άρχισε η κατεδάφιση της θαλάσσιας οχύρωσης της πόλης, στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά τις προσχώσεις διαμορφώθηκε το παραθαλάσσιο μέτωπο της πόλης, περίπου με τη σημερινή του μορφή. Στόχος των εργασιών αυτών ήταν, κυρίως, η εξυπηρέτηση της αυξημένης κίνησης των πλοίων. Ακολούθησε η διάνοιξη της σημερινής οδού Βενιζέλου, που αποτέλεσε την πρώτη μορφή της πλατείας Ελευθερίας. Πρώτο της όνομα ήταν «πλατεία Αποβάθρας» και δεύτερο «πλατεία Ολύμπου».
Μεγάλα καταστήματα, μπυραρίες, ξενοδοχεία και εστιατόρια έκαναν την εμφάνισή τους και η πλατεία αναδείχτηκε σε πόλο έλξης, όπου συγκεντρώνονταν έμποροι και αστοί, πρόξενοι και στρατιωτικοί των συμμαχικών δυνάμεων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι εκεί έγινε και η υποδοχή του Βενιζέλου το 1916, όταν εγκατέστησε στη Θεσσαλονίκη την προσωρινή κυβέρνηση της Τριανδρίας.
Η μεγάλη πυρκαγιά του 1917 σηματοδότησε την αρχή του τέλους για την περιοχή, που «σημαδεύτηκε» αργότερα από τα γεγονότα του Μάη του '36 και τα βασανιστήρια των Εβραίων από τους Γερμανούς το 1942. Παράλληλα, τα σχέδια για την ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης άλλαξαν το χαρακτήρα της πλατείας Ελευθερίας, που από τη δεκαετία του '50 και μετά έγινε χώρος στάθμευσης και αφετηρία λεωφορείων, όμως η περιοχή είχε ουσιαστικά υποβαθμιστεί.
http://www.kathimerini.gr
Δύο φορές ευεργέτες
Tης Μαριαννας Τζιαντζη
Επιτέλους, βρέθηκε ένα τραγούδι που ίσως θα μπορούσε να μας εκπροσωπήσει στη Eurovision. Eχει τίτλο «Σκεφτείτε ελληνικά», το ερμηνεύει η Μαρία Μπεκατώρου, τους στίχους έχει γράψει ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ενώ ακόμα δεν γνωρίζουμε τον συνθέτη. To τραγούδι, που πρωτακούστηκε στην εκπομπή «Super Star», θυμίζει τα προπαγανδιστικά άσματα της δικτατορίας, αλλά σε πιο ποπ έκδοση. Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα:
«Τώρα που ο μισθός μας έχει μικρότερη αξία,
τώρα που η ζωή μας είναι μες στην καχεξία,
τώρα που διατάζει το ανελέητο μνημόνιο,
ήρθε η ώρα για το ελληνικό δαιμόνιο!
[…] Σκεφτείτε ελληνικά, προϊόντα ελληνικά
ελληνικά και μόνο αγοράστε
και ευεργέτες της πατρίδας θα ’στε».
Χωρίς την εκπομπή της στο Τηλεάστυ (ή μάλλον δίχως τις πολυάριθμες αναπαραγωγές των πιο τάχα κωμικών της στιγμιότυπων, κυρίως στο «Ράδιο Αρβύλα»), η Μαρία Μπεκατώρου δεν θα γινόταν επώνυμη. Αν δεν ήταν σχεδόν επώνυμη, δεν θα έπαιρνε μέρος στο σόου του Mega «Just the two of us», όπου κατέκτησε τον άτυπο τίτλο της «νέας Βουγιουκλάκη». Αν δεν έπαιρνε μέρος στο σόου, δεν θα γινόταν γνωστή στο πανελλήνιο, όχι σαν δείγμα της υποκουλτούρας, αλλά σαν ανερχόμενο αστέρι. Αν ο κ. Καρατζαφέρης δεν ήταν ο ιδιοκτήτης του Τηλεάστυ, ίσως να μη διάλεγε την κ. Μπεκατώρου για ερμηνεύτρια των στίχων του.
Φαίνεται ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σινικά τείχη, όχι απλώς ανάμεσα στην τέχνη και την πολιτική, αλλά ανάμεσα στη showbiz και τους πολιτικούς. Νομάρχες εμφανίζονται σε σίριαλ, υπουργοί μερακλώνουν σε τηλεβεγγέρες, βουλευτίνες χορεύουν λάτιν χορούς σε σόου με φιλανθρωπικούς σκοπούς, ενώ αρχηγοί κομμάτων γράφουν στίχους με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο.
Ναι, η πολιτική στην Ελλάδα μπορεί να έχει και μουσικοχορευτική διάσταση. Εξάλλου, το πρόσφατο παράδειγμα του κορυφαίου στελέχους της κυβέρνησης που έστειλε το εσώβρακό του, μάρκας Calvin Klein και χρώματος φαιού, σε γνωστή σατιρική εκπομπή για να αποδείξει ότι το νούμερό του δεν έχει διαστάσεις αλεξίπτωτου, όπως είχαν αφήσει να εννοηθεί οι παρουσιαστές, δείχνει ότι είμαστε λαός ευφάνταστος και παιχνιδιάρης, ότι ξέρουμε από χαριτωμενιές. Εξάλλου, ο κ. Καρατζαφέρης συχνά δίνει, στον πολιτικό του λόγο, δείγματα της ποιητικής φαντασίας του, όπως προχθές στη Βουλή, όταν δεν ζήτησε απλώς την αστυνομική επέμβαση στη Νομική, αλλά και γενικότερες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις: «Οσο και αν η λέξη “σκούπα” δεν αρέσει σε πολλούς, χρειάζεται μεγάλη σκούπα πολλών βατ». Μεγάλη ισχύος σκούπα ηλεκτρική, που ρουφάει όλα τα σκουπίδια, ανθρώπινα και μη, όπως υποθέτουμε, μόνο που δύσκολα μπορούμε να βρούμε στην αγορά ηλεκτρική σκούπα ελληνική, made in Greece, ώστε να γίνουμε δύο φορές ευεργέτες της πατρίδας: και ως αγοραστές και ως εκκαθαριστές.
kathimerini.gr
Επιτέλους, βρέθηκε ένα τραγούδι που ίσως θα μπορούσε να μας εκπροσωπήσει στη Eurovision. Eχει τίτλο «Σκεφτείτε ελληνικά», το ερμηνεύει η Μαρία Μπεκατώρου, τους στίχους έχει γράψει ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ενώ ακόμα δεν γνωρίζουμε τον συνθέτη. To τραγούδι, που πρωτακούστηκε στην εκπομπή «Super Star», θυμίζει τα προπαγανδιστικά άσματα της δικτατορίας, αλλά σε πιο ποπ έκδοση. Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα:
«Τώρα που ο μισθός μας έχει μικρότερη αξία,
τώρα που η ζωή μας είναι μες στην καχεξία,
τώρα που διατάζει το ανελέητο μνημόνιο,
ήρθε η ώρα για το ελληνικό δαιμόνιο!
[…] Σκεφτείτε ελληνικά, προϊόντα ελληνικά
ελληνικά και μόνο αγοράστε
και ευεργέτες της πατρίδας θα ’στε».
Χωρίς την εκπομπή της στο Τηλεάστυ (ή μάλλον δίχως τις πολυάριθμες αναπαραγωγές των πιο τάχα κωμικών της στιγμιότυπων, κυρίως στο «Ράδιο Αρβύλα»), η Μαρία Μπεκατώρου δεν θα γινόταν επώνυμη. Αν δεν ήταν σχεδόν επώνυμη, δεν θα έπαιρνε μέρος στο σόου του Mega «Just the two of us», όπου κατέκτησε τον άτυπο τίτλο της «νέας Βουγιουκλάκη». Αν δεν έπαιρνε μέρος στο σόου, δεν θα γινόταν γνωστή στο πανελλήνιο, όχι σαν δείγμα της υποκουλτούρας, αλλά σαν ανερχόμενο αστέρι. Αν ο κ. Καρατζαφέρης δεν ήταν ο ιδιοκτήτης του Τηλεάστυ, ίσως να μη διάλεγε την κ. Μπεκατώρου για ερμηνεύτρια των στίχων του.
Φαίνεται ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σινικά τείχη, όχι απλώς ανάμεσα στην τέχνη και την πολιτική, αλλά ανάμεσα στη showbiz και τους πολιτικούς. Νομάρχες εμφανίζονται σε σίριαλ, υπουργοί μερακλώνουν σε τηλεβεγγέρες, βουλευτίνες χορεύουν λάτιν χορούς σε σόου με φιλανθρωπικούς σκοπούς, ενώ αρχηγοί κομμάτων γράφουν στίχους με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο.
Ναι, η πολιτική στην Ελλάδα μπορεί να έχει και μουσικοχορευτική διάσταση. Εξάλλου, το πρόσφατο παράδειγμα του κορυφαίου στελέχους της κυβέρνησης που έστειλε το εσώβρακό του, μάρκας Calvin Klein και χρώματος φαιού, σε γνωστή σατιρική εκπομπή για να αποδείξει ότι το νούμερό του δεν έχει διαστάσεις αλεξίπτωτου, όπως είχαν αφήσει να εννοηθεί οι παρουσιαστές, δείχνει ότι είμαστε λαός ευφάνταστος και παιχνιδιάρης, ότι ξέρουμε από χαριτωμενιές. Εξάλλου, ο κ. Καρατζαφέρης συχνά δίνει, στον πολιτικό του λόγο, δείγματα της ποιητικής φαντασίας του, όπως προχθές στη Βουλή, όταν δεν ζήτησε απλώς την αστυνομική επέμβαση στη Νομική, αλλά και γενικότερες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις: «Οσο και αν η λέξη “σκούπα” δεν αρέσει σε πολλούς, χρειάζεται μεγάλη σκούπα πολλών βατ». Μεγάλη ισχύος σκούπα ηλεκτρική, που ρουφάει όλα τα σκουπίδια, ανθρώπινα και μη, όπως υποθέτουμε, μόνο που δύσκολα μπορούμε να βρούμε στην αγορά ηλεκτρική σκούπα ελληνική, made in Greece, ώστε να γίνουμε δύο φορές ευεργέτες της πατρίδας: και ως αγοραστές και ως εκκαθαριστές.
kathimerini.gr
27 Ιαν 2011
"ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ" ...
Αυτα έλεγε το... 1983 ο Χάρρυ Κλύνν στην παράσταση "ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ"! ...
«Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει το μεγάλο κακό που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων.
Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης.»
Περισσότερα εδώ
«Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει το μεγάλο κακό που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων.
Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης.»
Περισσότερα εδώ
26 Ιαν 2011
25 Ιαν 2011
Πολιτιστικός Σύλλογος Ολυμπιάδας
Καταπληκτικοί οι μικροί οργανοπαίκτες! Συγχαρητήρια στα παιδιά και στους εκπαιδευτές τους στα παραδοσιακά μουσικά όργανα. Ευχή μας είναι να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση και για άλλα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με την παραδοσιακή μακεδονική μουσική μας! Μπράβο, χίλιες φορές!
Οι ανιθαγενείς δεν υπάρχουν για το κράτος
Χαλήλ Μουσταφά, δικηγόρος: Οι ανιθαγενείς δεν υπάρχουν για το κράτος
• Ανιθαγενής θέλει να φύγει από το 2009 και δεν μπορεί γιατί δεν έχει χαρτιά • Μετά από τριάντα χρόνια οι αρχές ανακάλυψαν ότι είναι ανιθαγενής
Ιστορίες τρέλας θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος τις υποθέσεις των ανιθαγενών, ένα θέμα που απασχολεί εδώ και χρόνια όλα όμως όπως δείχνουν παραμένει στάσιμο με αποτέλεσμα κάποιες εκατοντάδες άνθρωποι να είναι έρμαια ενός κράτους ανάλγητου. Το άρθρο 19 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας μπορεί να καταργήθηκε αλλά οι ανιθαγενείς εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν προβλήματα. Προβλήματα που έχουν να κάνουν με τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις του δημοσιονομικού μας συστήματος. Ο δικηγόρος Χαλήλ Μουσταφά έχει αναλάβει κάποιες υποθέσεις ανιθαγενών. Μιλώντας στην εκπομπή του Δάμωνα Δαμιανού στο Ραδιόφωνο του Παρατηρητή αποκάλυψε κωμικοτραγικές καταστάσεις που το μόνο αποτέλεσμά τους είναι να δημιουργούν προβλήματα και να ορθώνουν τείχη στους ανθρώπους…
Περισσότερα εδώ
23 Ιαν 2011
Το κυπριακό ζήτημα
Η επέτειος της εισβολής στην Κύπρο της Τουρκίας το 1974, έδωσε την ευκαιρία στον ελληνικό τύπο για πολυσέλιδα αφιερώματα. Για άλλη μια φορά, όπως κάθε χρόνο άλλωστε, ο «ελληνισμός της Κύπρου» παρουσιάσθηκε σαν θύμα μιας «άδικης επίθεσης» που την καθοδήγησαν σκοτεινά κέντρα των μεγάλων δυνάμεων (κατά κύριο λόγο των ΗΠΑ). Ως αρχιερέας της συνομωσίας εμφανίζεται, ξανά στο ίδιο έργο, ο Κίσινγκερ (τότε υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ).
Ωστόσο η αλήθεια για την Κύπρο είναι πολύ διαφορετική. Τη γνωρίζουν σχεδόν οι πάντες, αλλά για λόγους «εθνικούς» τη ψιθυρίζουν ή τις αφιερώνουν πολύ λίγες αράδες στα αφιερώματα.
Σίγουρα υπήρξαν συνωμοσίες και σχέδια των ιμπεριαλιστών. Εντούτοις, την πορεία των γεγονότων στο κυπριακό την καθόρισαν κατά κύριο λόγο οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, που η καθεμιά προσπαθούσε να επιβάλει τα δικά της συμφέροντα σε βάρος της άλλης.
Δεν είναι αλήθεια ότι η Τουρκία ήταν μόνιμα επιτιθέμενη και η Ελλάδα μόνιμα αμυνόμενη. Στο κυπριακό αυτό είναι ολοφάνερα ψέμα. Μέχρι και το 1974 η ελληνική πλευρά ήταν η επιτιθέμενη (και μάλιστα με παράλογες και άδικες διεκδικήσεις) και η τουρκική αμυνόμενη.
Το κυπριακό ζήτημα έγινε γόρδιος δεσμός για το επιπρόσθετο γεγονός ότι τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων αστών δεν συμβάδιζαν (στην πραγματικότητα απέκλιναν) με τα συμφέροντα της «μητέρας πατρίδας», των Ελλήνων αστών. Άλλη μια αλήθεια που γίνεται συστηματική προσπάθεια απόκρυψής της.
Περισσότερα στο link: http://www.aformi.gr/2009/11/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/
Ωστόσο η αλήθεια για την Κύπρο είναι πολύ διαφορετική. Τη γνωρίζουν σχεδόν οι πάντες, αλλά για λόγους «εθνικούς» τη ψιθυρίζουν ή τις αφιερώνουν πολύ λίγες αράδες στα αφιερώματα.
Σίγουρα υπήρξαν συνωμοσίες και σχέδια των ιμπεριαλιστών. Εντούτοις, την πορεία των γεγονότων στο κυπριακό την καθόρισαν κατά κύριο λόγο οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, που η καθεμιά προσπαθούσε να επιβάλει τα δικά της συμφέροντα σε βάρος της άλλης.
Δεν είναι αλήθεια ότι η Τουρκία ήταν μόνιμα επιτιθέμενη και η Ελλάδα μόνιμα αμυνόμενη. Στο κυπριακό αυτό είναι ολοφάνερα ψέμα. Μέχρι και το 1974 η ελληνική πλευρά ήταν η επιτιθέμενη (και μάλιστα με παράλογες και άδικες διεκδικήσεις) και η τουρκική αμυνόμενη.
Το κυπριακό ζήτημα έγινε γόρδιος δεσμός για το επιπρόσθετο γεγονός ότι τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων αστών δεν συμβάδιζαν (στην πραγματικότητα απέκλιναν) με τα συμφέροντα της «μητέρας πατρίδας», των Ελλήνων αστών. Άλλη μια αλήθεια που γίνεται συστηματική προσπάθεια απόκρυψής της.
Περισσότερα στο link: http://www.aformi.gr/2009/11/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/
15 Ιαν 2011
Περικόπτουν από το μέλλον και συντηρούν το παρελθόν
| ||||||
14 Ιαν 2011
Μια ωδή προς τον αδικημένο Φαλμεράυερ
Ημερομηνία δημοσίευσης: 14/01/2011
Του Νάσου Θεοδωρίδη *Δεν είναι τυχαίο ότι το πολύκροτο έργο του διάσημου Γερμανού ιστορικού Ιάκωβου Φίλιππου Φαλμεράυερ (Jakob Philip Fallmerayer, 1790-1861) "Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων" που τυπώθηκε στην Γερμανία το 1835 και προ ετών κυκλοφόρησε δειλά στην Ελλάδα, δεν είχε εμφανιστεί επί 150 χρόνια στις προθήκες των ελληνικών βιβλιοπωλείων. Aιτία η ενοχλητική για το κατεστημένο αλλά πλήρως τεκμηριωμένη επιστημονικά άποψη του Φαλμεράυερ πως οι σημερινοί κάτοικοι της Ελλάδος δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους. Ωστόσο το σημαντικό αυτό έργο, που οι Έλληνες εθνικιστές το αποκήρυξαν με βαρύτατες ύβρεις, έγινε ιδιαίτερα γνωστό στο εξωτερικό όταν παρουσιάσθηκε στη Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών.
Περισσότερα εδώ
Θεσσαλονίκης πλούτος
Αν υπήρξε κάτι στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου που προκάλεσε ξεχωριστό διεθνές ενδιαφέρον, αυτό ήταν η νίκη του Γιάννη Μπουτάρη στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Οι εκτός συνόρων, με πρώτους τους Βαλκάνιους γείτονες, υποδέχτηκαν την εκλογή του ως εξέλιξη που θα κάνει την πόλη πιο ελκυστική σε όλα τα επίπεδα, θα τη βγάλει από το καβούκι στο οποίο είχε κλειστεί επί δεκαετίες. Η εφημερίδα New York Times, προτείνοντας τη Θεσσαλονίκη στους σαράντα ένα πιο hot τουριστικούς προορισμούς, σημείωνε ότι οι εξαγγελίες του Μπουτάρη περί προώθησης σειράς δράσεων για τον πολιτισμό και τον τουρισμό πρόκειται να δώσουν επιπλέον ώθηση στην πόλη. Εκτενή συνέντευξή του καταχώρισαν, μεταξύ άλλων, η μεγάλης κυκλοφορίας τουρκική εφημερίδα Sabah και ο τηλεοπτικός σταθμός ΝΤV, όπως επίσης και η έγκυρη εφημερίδα των Σκοπίων Utrinski Vesnik, ενώ ευμενή σχόλια απέσπασε η εκλογή και από τα ΜΜΕ σχεδόν όλων των βαλκανικών χωρών αλλά και του Ισραήλ.
Περισσότερα εδώ
11 Ιαν 2011
Φοβού τους Έλληνες και φέροντες ομόλογα - Τελευταίο Μέρος-
Το 4ο Μέρος αναρτήθηκε στις 30/11, σε αυτό το blog
Από μια παλιά πράξη για μια άνευ αξίας λίμνη, οι δύο μοναχοί την είχαν μετατρέψει, όπως οι ελληνικές εφημερίδες ισχυρίζονταν, ανάλογα με την εφημερίδα, σε μια περιουσία που υπολογίζονταν από δεκάδες εκατομμύρια σε πολλά δισεκατομμύρια δολάρια. Αλλά η αλήθεια ήταν ότι κανείς δεν γνώριζε την πλήρη έκταση των χρηματοοικονομικών συμμετοχών των μοναχών. Πράγματι, μία από τις επικρίσεις της πρώτης κοινοβουλευτικής έρευνας ήταν ότι είχε αποτύχει να βάλει χέρι στα πάντα, που ανήκαν στους μοναχούς. Όπως η θεωρία λέει, αν θέλετε να ξέρετε πόσο πλούσιοι άνθρωποι είναι κάποιοι πραγματικά, αξίζει πολύ περισσότερο να ρωτήσετε άλλους πλούσιους ανθρώπους-σε αντίθεση με, ας πούμε, τους δημοσιογράφους- Έκανα μια δημοσκόπηση σε ένα τυχαίο δείγμα των πολλών πλουσίων Ελλήνων που είχαν κάνει την τύχη τους στην αγορά ακινήτων ή το χρηματιστήριο. Αυτοί υπολόγισαν την αξία των ακινήτων των μοναχών και των χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων τους σε λιγότερο των 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, αλλά περισσότερο από 1 δισ. δολάρια-ξεκινώντας απο το μηδέν, δεδομένου από τότε που είχε αναλάβει η νέα διοίκηση. Και η επιχείρηση είχε ξεκινήσει με τίποτα για να πουλήσουν, παρά μόνο συγχώρεση.
Οι μοναχοί δεν τελείωσαν με την εκκλησία έως τη μια το πρωί. Κανονικά, ο Πατήρ Αρσένιος εξήγησε, θα είναι έτοιμοι γι’ αυτό ξανά στις τέσσερις. Την Κυριακή δίνουν στον εαυτό τους ένα διάλειμμα και αρχίζουν στις έξι. Βαλε άλλες οκτώ ώρες την ημέρα εργασίας στους κήπους, ή το πλύσιμο των πιάτων, ή την κατασκευή crème de Menthe, και μπορείτε να δείτε πώς η αντίληψη ενός ανθρώπου για τα ουράνια θα μπορούσε να είναι η κόλαση για έναν άλλον. Τα αφεντικά της επιχείρησης, Πατέρες Εφραίμ και Αρσένιος, ξεφεύγουν από αυτό το εξουθενωτικό καθεστώς περίπου πέντε ημέρες το μήνα. Αλλιώς, αυτή είναι η ζωή που διαβιούν. «Οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν αυτή την εικόνα του ηγούμενου ως καταφερτζή», ένας άλλος μοναχός, με το όνομα Πατέρας Ματθαίος, από το Ουισκόνσιν, μου λέει σε κάποια στιγμή, κάτι που το αντιλαμβάνομαι ως αμεροληψία "Όλοι στην Ελλάδα είναι πεπεισμένοι ότι ο ηγούμενος και ο Πατέρας Αρσένιος έχουν μυστικούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Είναι τελείως τρελό, αν το σκεφτείτε. Τι θα θελαν να κάνουν με αυτούς; Δεν παίρνουν μία εβδομάδα διακοπές για να πάνε στην Καραϊβική! Ο ηγούμενος ζει σε ένα κελί. Είναι ένα ωραίο κελί. Αλλά είναι πάλι μοναχός. Και δεν του αρέσει καθόλου να φεύγει από τη Μονή“.
Η ιδέα ότι είμαι γραφτό να είμαι πάλι στην εκκλησία στις έξι το πρωί, κάνει περισσότερο, όχι λιγότερο, δύσκολο να κοιμηθώ, και είμαι έξω από το κρεβάτι από τις πέντε. Τέλεια σιωπή: αυτό είναι τόσο σπάνιο να μην ακούω τίποτα που χρειάζεται λίγο χρόνο για εντοπίσω την απουσία του. Τρούλους, καμινάδες, πύργους, και ελληνικοί σταυροί είναι διάσπαρτα κόντρα στο γκρίζο ουρανό. Επίσης, ένα ζευγάρι γιγαντιαίων γερανών σε αδράνεια: το πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων των μοναχών έχει σταματήσει την αποκατάσταση της Μονής. Στις 5:15 έρχεται το πρώτο γουργουρητό από το εσωτερικό της εκκλησίας. Ακούγεται σαν κάποιος να κινείται γύρω από το τέμπλο, σαν ιδρωμένες προετοιμασίες στα παρασκήνια, πριν την παράσταση. Στις 5:30 ένας μοναχός αρπάζει ένα σχοινί και χτυπά μια καμπάνα. Σιωπή και πάλι και, στη συνέχεια, στιγμές αργότερα, από τους μακρούς κοιτώνες των μοναχών, το μπιπ μπιπ μπιπ των ηλεκτρικών ξυπνητηριών. Είκοσι λεπτά αργότερα οι μοναχοί, μόνοι ή σε ζευγάρια, γλιστρούν από τα δωμάτια τους και κυλούν στα λιθόστρωτα προς την εκκλησία τους. Είναι σαν να παρακολουθείτε ένα εργοστάσιο να ζωντανεύει σε μια βιομηχανική πόλη . Το μόνο που λείπει είναι το φαγητό σε πακέτο..
Τρεις ώρες αργότερα, μέσα στο αυτοκίνητο για το δρόμο της επιστροφής προς την Αθήνα, χτυπά το κινητό μου τηλέφωνο. Είναι ο Πατήρ Ματθαίος. Θέλει να μου ζητήσει μια χάρη. «Ω Όχι,» σκέφτηκα, «έχουνε καταλάβει τι πρόκειται να κάνω και αυτός με καλεί για να μου θέση όλα τα είδη των περιορισμών σχετικά με το τι θα γράψω«. Είχαν, κάπως αλλά δεν το έκανε. Ο Υπουργός Οικονομικών επέμεινε στον έλεγχο των δηλώσεων του, αλλά οι μοναχοί μου επέτρεψαν να φύγω με ό, τι είχα, το οποίο είναι κάπως εκπληκτικό, δεδομένου της έκτασης των μηνύσεων που αντιμετωπίζουν. «Έχουμε έναν σύμβουλο στην αμερικανική χρηματιστηριακή αγορά», λέει ο μοναχός. "Το όνομά του είναι Robert Chapman. [Δεν είχα ποτέ ακούσει γι’ αυτόν. Αυτός αποδείχθηκε ότι ήταν ο συγγραφέας ενός ενημερωτικού δελτίου για την παγκόσμια οικονομία.] Ο Πατέρας Αρσένιος αναρωτιέται τι γνώμη έχεις για αυτόν. Εάν αξίζει να τον ακούει ... "
Η φλόγα του Πολιτισμού
Μια ημέρα πριν φύγω από την Ελλάδα η Ελληνική Βουλή έθεσε προς συζήτηση και ψήφιση ένα νομοσχέδιο για την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, τη μείωση των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων, και με κάθε άλλο τρόπο για να μειωθούν οι σπατάλες του δημοσίου.( «Είμαι υπέρ της μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων» είχε πει σε μένα ο ελεγκτής του ΔΝΤ . "Μα πώς να το κάνεις αυτό αν δεν ξέρεις καταρχάς πόσοι είναι"). Ο Πρωθυπουργός Παπανδρέου παρουσίασε αυτό το νομοσχέδιο, όπως έχει παρουσιάσει τα πάντα από τότε που ανακάλυψε την τρύπα στα βιβλία, όχι ως δική του ιδέα, αλλά ως μια μη διαπραγματεύσιμη απαίτηση του ΔΝΤ. Η γενική ιδέα φαίνεται να είναι ότι ενώ οι Έλληνες δεν πρόκειται ποτέ να ακούσουν οποιαδήποτε εσωτερική έκκληση για θυσία, θα μπορούσαν να ακούσουν τις εκκλήσεις από το εξωτερικό. Δηλαδή, δεν θέλουν πλέον πραγματικά ούτε να αυτό-κυβερνηθούν
Χιλιάδες εργαζόμενοι στο δημόσιο κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το νομοσχέδιο. Εδώ είναι η έκδοση στην Ελλάδα του Tea Party: εισπράκτορες φόρου που «τα παίρνουν», καθηγητές σε δημόσια σχολεία που πραγματικά δεν διδάσκουν και πολύ καλά αμειβόμενο προσωπικό των σιδηροδρόμων σε ένα υπό πτώχευση κράτος, του οποίου τα τρένα δεν ταξιδεύουν ποτέ στην ώρα τους, οι εργαζόμενοι στα κρατικά νοσοκομεία δωροδοκούνται για να αγοράσουν υπερτιμημένες προμήθειες. Αυτοί είναι, και αυτό το έθνος έχουμε: των ανθρώπων που ψάχνουν για κάποιον να κατηγορήσουν, αλλά ποτέ τους εαυτούς τους. Οι Έλληνες εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα συγκεντρώνονται σε μονάδες που μοιάζουν με διμοιρίες στρατού. Στη μέση της κάθε μονάδας είναι δύο ή τρεις σειρές των νέων ανδρών που κρατούν ρόπαλα μεταμφιεσμένα ως κοντάρια σημαίας. Μάσκες για σκι και αντιασφυξιογόνος μάσκες κρέμονται από τις ζώνες τους, έτσι ώστε να μπορούν ακόμα να αγωνίζονται και μετά τα αναπόφευκτα δακρυγόνα. «Ο αναπληρωτής πρωθυπουργός μας είπε ότι θέλουν να υπάρξει τουλάχιστον ένας θάνατος,» μου είχε πει εξέχοντας πρώην Έλληνας υπουργός . «Θέλουν κάποιο αίμα.». Δύο μήνες νωρίτερα, στις 5 Μαΐου, κατά την πρώτη από αυτές τις πορείες διαμαρτυρίας, ο όχλος προσέφερε μια γεύση από αυτό που ήταν σε θέση να κάνει. Βλέποντας ανθρώπους που εργάζονταν σε ένα υποκατάστημα της Marfin Bank, οι νεαροί άνδρες πέταξαν βόμβες μολότοφ στο εσωτερικό και πέταξαν βενζίνη πάνω από τις φλόγες, φράζοντας την έξοδο. Οι περισσότεροι από τους υπαλλήλους της Marfin Bank δραπέτευσαν από την οροφή, αλλά η φωτιά σκότωσε τρεις εργαζόμενους, συμπεριλαμβανομένης μιας νεαρής γυναίκας τεσσάρων μηνών έγκυος. Δεδομένου ότι πέθαναν, οι Έλληνες στους δρόμους φώναζαν γι’ αυτούς ότι καλά έπαθαν, επειδή είχαν το θράσος να εργαστούν. Τα γεγονότα έλαβαν χώρα μπροστά στην ελληνική αστυνομία, και όμως η αστυνομία δεν έκανε συλλήψεις.
Όπως και άλλες ημέρες, οι διαδηλωτές έχουν πραγματικά κλείσει τη χώρα. Οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας προχώρησαν σε απεργία και έκλεισαν το αεροδρόμιο. Στο λιμάνι του Πειραιά, ο όχλος εμπόδιζε σε επιβάτες κρουαζιερόπλοιων την αποβίβαση στην ξηρά για ψώνια. Στην υψηλή τουριστική περίοδο τα τουριστικά δολάρια που ο τόπος αυτός έχει τόσο απελπιστική ανάγκη, εμποδίζονται αποτελεσματικά από το να εισέλθουν στη χώρα. Κάθε εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα που δεν παρακάμπτει την εργασία σε ένδειξη συμπαράστασης, είναι σε κίνδυνο. Σε όλη την Αθήνα, καταστήματα και εστιατόρια παραμένουν κλειστά. Έτσι, εδώ που τα λέμε, κάνει και η Ακρόπολη.
Η αρχηγική ομάδα συγκεντρώνεται στη μέση μιας μεγάλης λεωφόρου λίγα μέτρα από το καμένο και κατεστραμμένο τραπεζικό υποκατάστημα. Το ότι έκαψαν μια τράπεζα, υπό αυτές τις περιστάσεις, είναι απίστευτο. Εάν υπάρχει κάποια δικαιοσύνη στον κόσμο, οι Έλληνες τραπεζίτες θα ήταν στους δρόμους να διαδηλώνουν για να διαμαρτυρηθούν για τα ήθη του μέσου Έλληνα πολίτη. Το μαρμάρινο εξωσκαλο της Marfin Bank έχει μετατραπεί σε ένα θλιβερό βωμό: μια στοίβα λουτρινα ζώακια για το αγέννητο μωρό, μερικές εικόνες μοναχών, ένα σημείωμα με μια αναφορά του αρχαίο ρήτορα Ισοκράτης : «Η δημοκρατία αυτοκαταστρέφεται διότι καταχράται το δικαίωμα της στην ελευθερία και στην ισότητα. Διότι διδάσκει στους πολίτες της να θεωρούν το θράσος ως δικαίωμα, την ανομία ως ελευθερία, τον τραχύ λόγο ως ισότητα και την αναρχία ως πρόοδο." Στην άλλη άκρη του δρόμου μια φάλαγγα των ΜΑΤ στέκεται, με τις ασπίδες, σαν Σπαρτιάτες πολεμιστές. Πίσω από αυτά είναι το κτίριο του Κοινοβουλίου. Μέσα, η συζήτηση προφανώς μαίνεται, αν και τι λέγεται και γίνεται είναι ένα μυστήριο, καθώς ούτε οι Έλληνες δημοσιογράφοι εργάζονται. Ο κόσμος αρχίζει να ψάλλει και κάνει πορεία προς την πολύ λιγότερη αριθμητικά αστυνομία: Η αστυνομία σκληραίνει. Είναι μια από εκείνες τις στιγμές που αισθάνεσαι οτιδήποτε μπορεί να συμβεί. Πραγματικά, είναι ακριβώς ένα θέμα για τον τρόπο που τα άτομα πηδούν..
Είναι όπως αισθάνεται κανείς στις χρηματοπιστωτικές αγορές επίσης. Ο καθένας θέλει μια απάντηση στην ερώτηση: Θα πτωχεύσει η Ελλάδα; Υπάρχει μια σχολή σκέψης που λέει ότι δεν έχουν άλλη επιλογή: τα μέτρα που η κυβέρνηση επιβάλλει για να μειώσουν το κόστος και να αυξήσουν τα έσοδα θα προκαλέσει, σε ό, τι έχει απομείνει από την παραγωγική οικονομία, να εγκαταλείψει τη χώρα. Οι φόροι είναι χαμηλότεροι στη Βουλγαρία, οι εργαζόμενοι πιο υποχωρητικοί στη Ρουμανία. Αλλά υπάρχει μια δεύτερη, πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση: Ακόμα και αν αυτό είναι τεχνικώς εφικτό για αυτούς τους ανθρώπους για να εξοφλήσουν τα χρέη τους, να ζουν μέσα στις οικονομικές τους δυνατότητες και να επιστρέψουν στην καλή κατάσταση στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν τα εσωτερικά τους προσόντα για να το κάνουνε; Ή μήπως έχουν χάσει πια την ικανότητά τους να νιώθουν συνδεδεμένοι με οτιδήποτε έξω από τους μικρόκοσμους τους και ότι θα προτιμήσουν να πέσουν κάτω από τις υποχρεώσεις; Σε αυτή την φάση, η αθέτηση των χρεών τους και η φυγή φαίνεται μια τρελή πράξη: όλες οι ελληνικές τράπεζες θα πτωχεύσουν αμέσως, η χώρα δεν θα είχε καμία δυνατότητα να πληρώσει για τις πολλές ανάγκες για τις οποίες εισάγει (πετρέλαιο, για παράδειγμα), καθώς η χώρα θα τιμωρούνταν για πολλά χρόνια με τη μορφή πολύ υψηλότερων επιτοκίων, εάν και όταν θα είχε τη δυνατότητα να δανειστεί και πάλι. Αλλά ο τόπος δεν συμπεριφέρεται με συλλογικότητα Στερείται τα ένστικτα των μοναχών. Συμπεριφέρεται όπως μια συλλογή από κονιορτοποιημένων σωματιδίων, το καθένα από τα οποία έχει συνηθίσει να ασκεί το δικό του συμφέρον εις βάρος του κοινού καλού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προσπαθήσει τουλάχιστον να δημιουργήσει εκ νέου ένα ελληνικό δημόσιο βίο. Το μόνο ερώτημα είναι: Μπορεί ένα τέτοιο πράγμα, μια φορά χαμένο, να ξαναδημιουργηθεί ποτέ;
VANITY FAIR
Οι μοναχοί δεν τελείωσαν με την εκκλησία έως τη μια το πρωί. Κανονικά, ο Πατήρ Αρσένιος εξήγησε, θα είναι έτοιμοι γι’ αυτό ξανά στις τέσσερις. Την Κυριακή δίνουν στον εαυτό τους ένα διάλειμμα και αρχίζουν στις έξι. Βαλε άλλες οκτώ ώρες την ημέρα εργασίας στους κήπους, ή το πλύσιμο των πιάτων, ή την κατασκευή crème de Menthe, και μπορείτε να δείτε πώς η αντίληψη ενός ανθρώπου για τα ουράνια θα μπορούσε να είναι η κόλαση για έναν άλλον. Τα αφεντικά της επιχείρησης, Πατέρες Εφραίμ και Αρσένιος, ξεφεύγουν από αυτό το εξουθενωτικό καθεστώς περίπου πέντε ημέρες το μήνα. Αλλιώς, αυτή είναι η ζωή που διαβιούν. «Οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν αυτή την εικόνα του ηγούμενου ως καταφερτζή», ένας άλλος μοναχός, με το όνομα Πατέρας Ματθαίος, από το Ουισκόνσιν, μου λέει σε κάποια στιγμή, κάτι που το αντιλαμβάνομαι ως αμεροληψία "Όλοι στην Ελλάδα είναι πεπεισμένοι ότι ο ηγούμενος και ο Πατέρας Αρσένιος έχουν μυστικούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Είναι τελείως τρελό, αν το σκεφτείτε. Τι θα θελαν να κάνουν με αυτούς; Δεν παίρνουν μία εβδομάδα διακοπές για να πάνε στην Καραϊβική! Ο ηγούμενος ζει σε ένα κελί. Είναι ένα ωραίο κελί. Αλλά είναι πάλι μοναχός. Και δεν του αρέσει καθόλου να φεύγει από τη Μονή“.
Η ιδέα ότι είμαι γραφτό να είμαι πάλι στην εκκλησία στις έξι το πρωί, κάνει περισσότερο, όχι λιγότερο, δύσκολο να κοιμηθώ, και είμαι έξω από το κρεβάτι από τις πέντε. Τέλεια σιωπή: αυτό είναι τόσο σπάνιο να μην ακούω τίποτα που χρειάζεται λίγο χρόνο για εντοπίσω την απουσία του. Τρούλους, καμινάδες, πύργους, και ελληνικοί σταυροί είναι διάσπαρτα κόντρα στο γκρίζο ουρανό. Επίσης, ένα ζευγάρι γιγαντιαίων γερανών σε αδράνεια: το πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων των μοναχών έχει σταματήσει την αποκατάσταση της Μονής. Στις 5:15 έρχεται το πρώτο γουργουρητό από το εσωτερικό της εκκλησίας. Ακούγεται σαν κάποιος να κινείται γύρω από το τέμπλο, σαν ιδρωμένες προετοιμασίες στα παρασκήνια, πριν την παράσταση. Στις 5:30 ένας μοναχός αρπάζει ένα σχοινί και χτυπά μια καμπάνα. Σιωπή και πάλι και, στη συνέχεια, στιγμές αργότερα, από τους μακρούς κοιτώνες των μοναχών, το μπιπ μπιπ μπιπ των ηλεκτρικών ξυπνητηριών. Είκοσι λεπτά αργότερα οι μοναχοί, μόνοι ή σε ζευγάρια, γλιστρούν από τα δωμάτια τους και κυλούν στα λιθόστρωτα προς την εκκλησία τους. Είναι σαν να παρακολουθείτε ένα εργοστάσιο να ζωντανεύει σε μια βιομηχανική πόλη . Το μόνο που λείπει είναι το φαγητό σε πακέτο..
Τρεις ώρες αργότερα, μέσα στο αυτοκίνητο για το δρόμο της επιστροφής προς την Αθήνα, χτυπά το κινητό μου τηλέφωνο. Είναι ο Πατήρ Ματθαίος. Θέλει να μου ζητήσει μια χάρη. «Ω Όχι,» σκέφτηκα, «έχουνε καταλάβει τι πρόκειται να κάνω και αυτός με καλεί για να μου θέση όλα τα είδη των περιορισμών σχετικά με το τι θα γράψω«. Είχαν, κάπως αλλά δεν το έκανε. Ο Υπουργός Οικονομικών επέμεινε στον έλεγχο των δηλώσεων του, αλλά οι μοναχοί μου επέτρεψαν να φύγω με ό, τι είχα, το οποίο είναι κάπως εκπληκτικό, δεδομένου της έκτασης των μηνύσεων που αντιμετωπίζουν. «Έχουμε έναν σύμβουλο στην αμερικανική χρηματιστηριακή αγορά», λέει ο μοναχός. "Το όνομά του είναι Robert Chapman. [Δεν είχα ποτέ ακούσει γι’ αυτόν. Αυτός αποδείχθηκε ότι ήταν ο συγγραφέας ενός ενημερωτικού δελτίου για την παγκόσμια οικονομία.] Ο Πατέρας Αρσένιος αναρωτιέται τι γνώμη έχεις για αυτόν. Εάν αξίζει να τον ακούει ... "
Η φλόγα του Πολιτισμού
Μια ημέρα πριν φύγω από την Ελλάδα η Ελληνική Βουλή έθεσε προς συζήτηση και ψήφιση ένα νομοσχέδιο για την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, τη μείωση των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων, και με κάθε άλλο τρόπο για να μειωθούν οι σπατάλες του δημοσίου.( «Είμαι υπέρ της μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων» είχε πει σε μένα ο ελεγκτής του ΔΝΤ . "Μα πώς να το κάνεις αυτό αν δεν ξέρεις καταρχάς πόσοι είναι"). Ο Πρωθυπουργός Παπανδρέου παρουσίασε αυτό το νομοσχέδιο, όπως έχει παρουσιάσει τα πάντα από τότε που ανακάλυψε την τρύπα στα βιβλία, όχι ως δική του ιδέα, αλλά ως μια μη διαπραγματεύσιμη απαίτηση του ΔΝΤ. Η γενική ιδέα φαίνεται να είναι ότι ενώ οι Έλληνες δεν πρόκειται ποτέ να ακούσουν οποιαδήποτε εσωτερική έκκληση για θυσία, θα μπορούσαν να ακούσουν τις εκκλήσεις από το εξωτερικό. Δηλαδή, δεν θέλουν πλέον πραγματικά ούτε να αυτό-κυβερνηθούν
Χιλιάδες εργαζόμενοι στο δημόσιο κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το νομοσχέδιο. Εδώ είναι η έκδοση στην Ελλάδα του Tea Party: εισπράκτορες φόρου που «τα παίρνουν», καθηγητές σε δημόσια σχολεία που πραγματικά δεν διδάσκουν και πολύ καλά αμειβόμενο προσωπικό των σιδηροδρόμων σε ένα υπό πτώχευση κράτος, του οποίου τα τρένα δεν ταξιδεύουν ποτέ στην ώρα τους, οι εργαζόμενοι στα κρατικά νοσοκομεία δωροδοκούνται για να αγοράσουν υπερτιμημένες προμήθειες. Αυτοί είναι, και αυτό το έθνος έχουμε: των ανθρώπων που ψάχνουν για κάποιον να κατηγορήσουν, αλλά ποτέ τους εαυτούς τους. Οι Έλληνες εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα συγκεντρώνονται σε μονάδες που μοιάζουν με διμοιρίες στρατού. Στη μέση της κάθε μονάδας είναι δύο ή τρεις σειρές των νέων ανδρών που κρατούν ρόπαλα μεταμφιεσμένα ως κοντάρια σημαίας. Μάσκες για σκι και αντιασφυξιογόνος μάσκες κρέμονται από τις ζώνες τους, έτσι ώστε να μπορούν ακόμα να αγωνίζονται και μετά τα αναπόφευκτα δακρυγόνα. «Ο αναπληρωτής πρωθυπουργός μας είπε ότι θέλουν να υπάρξει τουλάχιστον ένας θάνατος,» μου είχε πει εξέχοντας πρώην Έλληνας υπουργός . «Θέλουν κάποιο αίμα.». Δύο μήνες νωρίτερα, στις 5 Μαΐου, κατά την πρώτη από αυτές τις πορείες διαμαρτυρίας, ο όχλος προσέφερε μια γεύση από αυτό που ήταν σε θέση να κάνει. Βλέποντας ανθρώπους που εργάζονταν σε ένα υποκατάστημα της Marfin Bank, οι νεαροί άνδρες πέταξαν βόμβες μολότοφ στο εσωτερικό και πέταξαν βενζίνη πάνω από τις φλόγες, φράζοντας την έξοδο. Οι περισσότεροι από τους υπαλλήλους της Marfin Bank δραπέτευσαν από την οροφή, αλλά η φωτιά σκότωσε τρεις εργαζόμενους, συμπεριλαμβανομένης μιας νεαρής γυναίκας τεσσάρων μηνών έγκυος. Δεδομένου ότι πέθαναν, οι Έλληνες στους δρόμους φώναζαν γι’ αυτούς ότι καλά έπαθαν, επειδή είχαν το θράσος να εργαστούν. Τα γεγονότα έλαβαν χώρα μπροστά στην ελληνική αστυνομία, και όμως η αστυνομία δεν έκανε συλλήψεις.
Όπως και άλλες ημέρες, οι διαδηλωτές έχουν πραγματικά κλείσει τη χώρα. Οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας προχώρησαν σε απεργία και έκλεισαν το αεροδρόμιο. Στο λιμάνι του Πειραιά, ο όχλος εμπόδιζε σε επιβάτες κρουαζιερόπλοιων την αποβίβαση στην ξηρά για ψώνια. Στην υψηλή τουριστική περίοδο τα τουριστικά δολάρια που ο τόπος αυτός έχει τόσο απελπιστική ανάγκη, εμποδίζονται αποτελεσματικά από το να εισέλθουν στη χώρα. Κάθε εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα που δεν παρακάμπτει την εργασία σε ένδειξη συμπαράστασης, είναι σε κίνδυνο. Σε όλη την Αθήνα, καταστήματα και εστιατόρια παραμένουν κλειστά. Έτσι, εδώ που τα λέμε, κάνει και η Ακρόπολη.
Η αρχηγική ομάδα συγκεντρώνεται στη μέση μιας μεγάλης λεωφόρου λίγα μέτρα από το καμένο και κατεστραμμένο τραπεζικό υποκατάστημα. Το ότι έκαψαν μια τράπεζα, υπό αυτές τις περιστάσεις, είναι απίστευτο. Εάν υπάρχει κάποια δικαιοσύνη στον κόσμο, οι Έλληνες τραπεζίτες θα ήταν στους δρόμους να διαδηλώνουν για να διαμαρτυρηθούν για τα ήθη του μέσου Έλληνα πολίτη. Το μαρμάρινο εξωσκαλο της Marfin Bank έχει μετατραπεί σε ένα θλιβερό βωμό: μια στοίβα λουτρινα ζώακια για το αγέννητο μωρό, μερικές εικόνες μοναχών, ένα σημείωμα με μια αναφορά του αρχαίο ρήτορα Ισοκράτης : «Η δημοκρατία αυτοκαταστρέφεται διότι καταχράται το δικαίωμα της στην ελευθερία και στην ισότητα. Διότι διδάσκει στους πολίτες της να θεωρούν το θράσος ως δικαίωμα, την ανομία ως ελευθερία, τον τραχύ λόγο ως ισότητα και την αναρχία ως πρόοδο." Στην άλλη άκρη του δρόμου μια φάλαγγα των ΜΑΤ στέκεται, με τις ασπίδες, σαν Σπαρτιάτες πολεμιστές. Πίσω από αυτά είναι το κτίριο του Κοινοβουλίου. Μέσα, η συζήτηση προφανώς μαίνεται, αν και τι λέγεται και γίνεται είναι ένα μυστήριο, καθώς ούτε οι Έλληνες δημοσιογράφοι εργάζονται. Ο κόσμος αρχίζει να ψάλλει και κάνει πορεία προς την πολύ λιγότερη αριθμητικά αστυνομία: Η αστυνομία σκληραίνει. Είναι μια από εκείνες τις στιγμές που αισθάνεσαι οτιδήποτε μπορεί να συμβεί. Πραγματικά, είναι ακριβώς ένα θέμα για τον τρόπο που τα άτομα πηδούν..
Είναι όπως αισθάνεται κανείς στις χρηματοπιστωτικές αγορές επίσης. Ο καθένας θέλει μια απάντηση στην ερώτηση: Θα πτωχεύσει η Ελλάδα; Υπάρχει μια σχολή σκέψης που λέει ότι δεν έχουν άλλη επιλογή: τα μέτρα που η κυβέρνηση επιβάλλει για να μειώσουν το κόστος και να αυξήσουν τα έσοδα θα προκαλέσει, σε ό, τι έχει απομείνει από την παραγωγική οικονομία, να εγκαταλείψει τη χώρα. Οι φόροι είναι χαμηλότεροι στη Βουλγαρία, οι εργαζόμενοι πιο υποχωρητικοί στη Ρουμανία. Αλλά υπάρχει μια δεύτερη, πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση: Ακόμα και αν αυτό είναι τεχνικώς εφικτό για αυτούς τους ανθρώπους για να εξοφλήσουν τα χρέη τους, να ζουν μέσα στις οικονομικές τους δυνατότητες και να επιστρέψουν στην καλή κατάσταση στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν τα εσωτερικά τους προσόντα για να το κάνουνε; Ή μήπως έχουν χάσει πια την ικανότητά τους να νιώθουν συνδεδεμένοι με οτιδήποτε έξω από τους μικρόκοσμους τους και ότι θα προτιμήσουν να πέσουν κάτω από τις υποχρεώσεις; Σε αυτή την φάση, η αθέτηση των χρεών τους και η φυγή φαίνεται μια τρελή πράξη: όλες οι ελληνικές τράπεζες θα πτωχεύσουν αμέσως, η χώρα δεν θα είχε καμία δυνατότητα να πληρώσει για τις πολλές ανάγκες για τις οποίες εισάγει (πετρέλαιο, για παράδειγμα), καθώς η χώρα θα τιμωρούνταν για πολλά χρόνια με τη μορφή πολύ υψηλότερων επιτοκίων, εάν και όταν θα είχε τη δυνατότητα να δανειστεί και πάλι. Αλλά ο τόπος δεν συμπεριφέρεται με συλλογικότητα Στερείται τα ένστικτα των μοναχών. Συμπεριφέρεται όπως μια συλλογή από κονιορτοποιημένων σωματιδίων, το καθένα από τα οποία έχει συνηθίσει να ασκεί το δικό του συμφέρον εις βάρος του κοινού καλού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προσπαθήσει τουλάχιστον να δημιουργήσει εκ νέου ένα ελληνικό δημόσιο βίο. Το μόνο ερώτημα είναι: Μπορεί ένα τέτοιο πράγμα, μια φορά χαμένο, να ξαναδημιουργηθεί ποτέ;
VANITY FAIR
10 Ιαν 2011
Λύσεις τώρα!
Το 1965 ο Γεώργιος Παπανδρέου θέλησε να πάει στη Μόσχα. Οι υπερεθνικιστές της εποχής, σε συναυλία με τους Αμερικανούς, χάλασαν τον κόσμο και πέτυχαν την αναβολή του ταξιδιού. Τον θεωρούσαν «εθνικά ύποπτο».
Το 1998 ο Κώστας Σημίτης σχεδίαζε συνομιλίες με τον τούρκο συνάδελφό του. Οι υπερεθνικιστές της εποχής χάλασαν τον κόσμο για να τις αποτρέψουν. Τον θεωρούσαν «εθνικά ύποπτο».
Το 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει ξανά συνομιλίες με τον κ. Ερντογάν. Οι δηλωμένοι και αδήλωτοι υπερεθνικιστές κραυγάζουν ότι οι Τούρκοι είναι επιθετικοί (δεν σημειώνουν όμως κανένα από τα διαφορετικά μηνύματά τους) και ότι με τα χάλια που έχουμε (μνημόνιο) δεν είναι ώρα για τέτοια. Τα ίδια λένε και για την πΓΔ της Μακεδονίας.
8 Ιαν 2011
Ο ΘΟΡΥΒΟΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
Δρ Γεώργιος Νακρατζάς
Ιατρός – Συγγραφέας
Ρότερνταμ Ολλανδίας 4 Ιουλίου 2004
Τα τελευταία χρόνια ακούγονται εκκωφαντικοί θόρυβοι αναφορικά με την υποτιθέμενη Γενοκτονία που υπέστησαν το 1922 οι Έλληνες της Ιωνίας και του Πόντου από τους Τούρκους.
Σχετικά με την Γενοκτονία των Ελλήνων της Ιωνίας ευτύχημα αποτέλεσε το γεγονός ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, ο Πρωθυπουργός της χώρας κύριος Σημίτης απέσυρε από το εθνικό τυπογραφείο το διάταγμα, που είχε ήδη υπογραφεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σύμφωνα με το οποίο θα καθιερώνονταν μια συγκεκριμένη ημερομηνία ως επέτειος της λεγόμενης Γενοκτονίας.
Όσον αφορά την Γενοκτονία των Ποντίων ο εκκωφαντικός αυτός θόρυβος εξακολουθεί να συνεχίζεται προερχόμενος από εκείνη την μερίδα των Ποντίων, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους αποτελούνται από άκρως εθνικιστικά στοιχεία και οι οποίοι σε ένα σημαντικό ποσοστό είναι επαγγελματίες πατριώτες.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα ουδείς ειδήμων ασχολήθηκε αντικειμενικά με την ιστορική ανάλυση της άλλης πλευράς της αλήθειας, στο θέμα του ελληνισμού του Πόντου.
Η επιχειρηματολογία των εθνικιστών Ποντίων, σε σχέση με αυτά που υπέφερε ο Ποντιακός λαός από το 1915 έως το 1924, αναφέρεται πράγματι σε πολλές αλήθειες, ταυτόχρονα όμως δεν διστάζει να χρησιμοποιεί μισές αλήθειες, να αποκρύπτει άλλες αλήθειες, και να διαδίδει πολλά ψεύδη.
Περισσότερα εδώ6 Ιαν 2011
ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΖΑΜΑΡΛΑ ΣΤΗΝ ΑΡΝΙΣΣΑ (ΟΣΤΡΟΒΟ)
http://www.tastv.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=417:2011-01-06-18-06-09&catid=1:latest-news&Itemid=99
The cusom that is featured at the first two videos has a purpose to introduce the younger teens to the parts of the body. The man compares the parts of the body with everyday items and also mentiones their real names. He speaks perfectly well in Macedonian in his native Voden dialect. Here is what I was able to hear:
Шо има тука?
Тука има ночута,
ќе и дајме на бабите,
да варат конците.
Тука има лопати
ќе и дајме на лаќарте
да одат на лаќта
Tука има копани,
ќе и дајме на жените,
да бељат платното
Тука шо има?
Штици има,
ќе и дајме на самарџиите
да прават самари
да го носе магарето
да носат вреќи.
Шо има тука?
Тука има фортоми
ќе и дајме на дуќанте да и продават
Шо има тука?
Дај а раката, да го нааш.
Јајца, а браво.
Големи са, убави са?
Тука има две обетки и едно куре
ќе и дајме на жените да клават на ушите.
Шо има тука?
Гаска. Типун.
Ќе и дајме на воденичарите,
да затворат воденицата.
Црна овца, бело месо,
Нова година
The culmination of the custom (in bold) is to introduce the name for the male sexual organs to the younger teens, and to introduce them to the world of adults.
2 Ιαν 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)